INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa, przedstawione we wniosku z dnia 29.01.2010 r. (data wpływu 08.02.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28.12.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W dniu 1 listopada 2004 r. Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie usług medycznych z Centrum Medycznym L sp. z o.o. oraz Porozumienie w sprawie umów podpisane w tej samej dacie. Przedmiotem umów są warunki udostępniania usług medycznych wchodzących w zakres obowiązkowych usług medycyny pracy wymaganych na podstawie ustawy Kodeks pracy oraz usługi medyczne pozostałe zwane dalej usługami dodatkowymi.

Spółka wykupiła świadczenia medyczne dla wszystkich pracowników a także dla części osób spokrewnionych z pracownikami w ramach opłaty zryczałtowanej. Za usługi świadczone w ramach niniejszej umowy spółka opłaca wynagrodzenie ryczałtowe, w kwocie 3.300 zł, z czego:

• 1.575 zł to zryczałtowany koszt usług z zakresu medycyny pracy,
• 1.725 zł to kwota ryczałtowa za opiekę dodatkową.
  
  

Każda z tych kwot jest obliczana jako iloczyn ceny pojedynczej karty i ilości pracowników. Część pracowników ma karty złote, a część karty standardowe. Koszty abonamentu z tytułu usług świadczonych na rzecz osób nie będących pracownikami są potrącane z wynagrodzeń pracowników.

Centrum L nie sporządza raportu dotyczącego ilości i wartości świadczonych usług powołując się na treść ustawy o ochronie danych osobowych oraz przepisy obowiązujące w służbie zdrowia.

Spółka posiada regulamin wynagradzania i regulamin pracy, ale w żadnym z tych dokumentów nie było w przeszłości ani obecnie żądnych zapisów na temat prawa do otrzymywania świadczeń medycznych innych nich z zakresu medycyny pracy.

Mając na uwadze niekorzystne dla podatników stanowisko, w przeszłości Spółka uznawała jako przychód podlegający opodatkowaniu organów podatkowych równowartość opłat w części dotyczącej usług medycznych dodatkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wykupienie przez Spółkę pakietów medycznych dla wszystkich pracowników Spółki oznacza, że każdy pracownik otrzymuje świadczenie nieodpłatne w rozumieniu artykułu 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000 r. poz. 176 z późniejszymi zmianami) nawet jeżeli oświadcza, że nie jest zainteresowany korzystaniem z takich świadczeń...
2. Czy można uznać, że pracownik otrzymał świadczenie nieodpłatne chociaż nie można w żaden sposób tego udowodnić ani udokumentować...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000 r. poz. 176 ze zm. przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Za przychody ze stosunku pracy uważa się (art. 12 ustawy p.d.o.f.) wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość ieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Takimi świadczeniami są często usługi medyczne zakupione przez pracodawców dla swoich pracowników. Usługi te nie mają jednolitego charakteru. Część z nich ma charakter obligatoryjny, co oznacza dla pracowników obowiązek poddania się tym badaniom, a dla pracodawców obowiązek pokrywania ich kosztów. Wartość tych świadczeń nie zwiększy jednak podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ponieważ podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 tej ustawy.

Inaczej jest w przypadku świadczeń medycznych dodatkowych, których otrzymanie powinno być udokumentowane. Słowo „otrzymać” znaczy dostawać coś, być odbiorcą czegoś. Za dochód ze stosunku pracy można zatem uznać tylko takie świadczenie, które pracownik otrzymał czyli dostał lub wyraził chęć otrzymywania. Nie można przypisać pracownikowi przychodu jeżeli:

• nie był zobowiązany do przyjęcia świadczenia,
• nie wyraził chęci otrzymania,
• nie można mu udowodnić że otrzymał świadczenie.
  
  

Aby można było pracownikowi przypisać dochód przynajmniej jeden z wskazanych warunków musiałby być spełniony. Jeżeli żaden warunek nie jest spełniony, nie można twierdzić, że pracodawca przekazał na rzecz pracownika skutecznie nieodpłatne świadczenie. Fakt, że pracodawca wykupił usługi medyczne dla pracowników i w swoim przekonaniu udostępnił możliwość ich otrzymania nie jest jednak równoznaczny z otrzymaniem, które to pojęcie oznacza zgodę. Można bowiem wyobrazić sobie sytuację, w której pracownik może nie być zainteresowany ich otrzymaniem, np. gdy wykupuje pakiet medyczny prywatnie, gdy korzysta z takich świadczeń jako członek rodziny w ramach pakietu medycznego swojego małżonka lub krewnego, albo gdy nie jest zainteresowany podwyższeniem przychodu z uwagi na przekroczenie progu skali podatkowej. Pracownik nie ma obowiązku korzystania z tych świadczeń a jeżeli nawet korzysta, to pracodawca musi mu to udowodnić, chyba, że wcześniej zapytał formalnie, którzy pracownicy są zainteresowani otrzymaniem darmowych pakietów medycznych. Wydaje się, że pracodawca powinien zapytać pracowników, czy są zainteresowani otrzymaniem takiego świadczenia, a w przypadku odpowiedzi negatywnej powstrzymać się od zakupu takiego abonamentu. Nie można jednak pominąć faktu, że cena pojedynczego abonamentu obniża się wraz z ilością osób objętych świadczeniami, stąd może się okazać, że koszt zakupionych usług dla większej liczby osób jest niższy niż przy mniejszej liczbie zgłoszonych osób.

Drugą kwestią, która wymaga oceny jest odpowiedź na pytanie czy można przypisać pracownikowi przychód w przypadku gdy opłata za usługi jest ryczałtowa, a zgodnie z przepisami art. 11 ust. 2a, aby świadczenie nieodpłatne można uznać za przychód pracownika powinno istnieć możliwość wyceny wartości przekazanej (wykonanej) usługi medycznej.

W opisanym stanie faktycznym Spółka wykupiła dla swoich pracowników pakiety medyczne na usługi profilaktyki medycznej (obowiązkowe) oraz usługi medyczne dodatkowe dla swoich pracowników i ich rodzin. Zgodnie z umową oraz odrębnymi przepisami spółka nie otrzymuje od Centrum L raportów o dodatkowych usługach świadczonych wdanym okresie dla poszczególnych pracowników. Nie jest wykluczone, że wszyscy pracownicy korzystają z uprawnień do opieki medycznej, jednakże nie ma możliwości potwierdzenia tego. W związku z powyższym Spółka nie może określić wartości usług otrzymanych przez poszczególnych pracowników i dokonać ich wyceny zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2, a tym samym nie może określić wartości otrzymanego przychodu dla poszczególnych pracowników.

Według organów podatkowych „ opodatkowaniu podlega prawo do korzystania” bez względu na fakt korzystania z tego prawa. Takie podejście wydaje się nieuzasadnione, gdyż przepis art. 11 ust. 1 updof wyraźnie mówi o otrzymanych świadczeniach a nie o świadczeniach postawionych do dyspozycji. Oznacza to, że aby pracodawca miał prawo opodatkować przychód z tytułu dodatkowych świadczeń medycznych musi mieć dowód ich otrzymania oraz możliwość wyceny tego świadczenia. Abonament obejmuje wszystkich pracowników i nie zależy od ilości faktycznie świadczonych usług. Spółka jest zobowiązana do zapłaty za omawiane pakiety medyczne również w przypadku gdy pracownik nie korzystał z nich w ogóle. A zatem cena zakupu usług „otrzymanych” nie jest znana, a skoro nie jest znana nie może zwiększać podstawy opodatkowania.

Reasumując przychodem jest postawiona do dyspozycji wypłata pieniędzy lub wartości pieniężnych ale nie jest przychodem wartość dodatkowych świadczeń medycznych postawionych przez pracodawcę do dyspozycji pracownikowi jeżeli:

• pracownik nie potwierdził woli otrzymania świadczeń medycznych wykraczających poza zakres medycyny pracy,
• pracodawca nie posiada informacji czy pracownik otrzymał omawiane usługi,
• nie jest znana wartość faktycznie otrzymanych.
  
  

Mając na uwadze przedstawioną argumentację uważamy za nietrafną argumentację przedstawioną w wielu interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, które stoją na stanowisku, że wykupione abonamenty medyczne jako usługę wykonaną na rzecz pracownika. Naszym zdaniem usługę taką można uznać za otrzymaną tylko w przypadku gdy pracownik wyraził na nią zgodę lub można bezsprzecznie dowieść, że jest jej beneficjentem. W istniejącym stanie faktycznym nie ma podstaw aby przypisać pracownikowi dodatkowy przychód, chyba, że w inny sposób będzie można mu przypisać taki dochód.

Linia orzecznictwa sądów administracyjnych jest korzystna dla podatników o czym świadczą liczne orzeczenia wydawane w 2008 i 2009 roku. Spośród nich pragnę zwrócić uwagę na dwa orzeczenia:

• orzeczenie II SA/Wa 676/09 wydane przez WSA w Warszawie z dnia 23 listopada 2009 r., w którym sąd stwierdza, że kiedy pracownik nie wyrażał zgody aby zostać objętym abonamentem lub w przypadku braku określenia uprawnienia pracowników do korzystania z usług medycznych w treści aktu wewnętrznego obowiązującego w zakładzie pracy, np. w regulaminie pracy nie można uznać, że pracownik, który nie korzystał z usług medycznych otrzymał również nieodpłatne świadczenie od pracodawcy w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.df.”
• orzeczenie III SAlWa 1423/09 z dnia 10 grudnia 2009 r, w którym sąd stwierdził, że „o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji usług medycznych i jednocześnie było możliwe ustalenie wartości takiego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych”
  
  

Spółka pragnie odkreślić, że linia orzecznictwa jest jednorodna, a argumentacja użyta w tych orzeczeniach jest bardzo zbliżona.

Mając na uwadze analizę przepisów prawnych oraz istniejące orzecznictwo sądów Spółka uważa, że brak jest podstaw do uznania, że pracownicy K Sp. z o.o. uzyskują przychód w kwocie równej wartości zryczałtowanej opłaty za usługi dodatkowe ponieważ:

1. nie można ustalić czy pracownik otrzymał usługę medyczną gdyż Centrum Medyczne L nie przedstawia raportów o wykonanych usługach,
2. nie można dokonać wyceny wartości usługi medycznej ponieważ zgodnie z przepisami można wycenić jedynie usługi otrzymane a Spółka nie może przedstawić dowodów wykonania na rzecz pracowników usług medycznych,
3. nie można przypisać pracownikowi przychodu bez jego zgody na korzystanie z takich świadczeń, z uwagi na fakt, iż Spółka nie ma obowiązku świadczenia takich usług dla pracowników a pracownicy nie mają obowiązku korzystania z nich.
   
   

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. Nr 14 z 2000 r. poz. 176 ze zm., od 31 marca 2010 r. obowiązuje t. j. Dz. U. nr 51 poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2008 r., stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 – 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawą z dnia 06 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 209, poz. 1316) zmieniono brzmienie ww. przepisu.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2009 r., z zastrzeżeniem art. 14 – 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy tym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu, o czym stanowi art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy.

Należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy. Wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zawarła umowę z centrum medycznym, której przedmiotem są warunki udostępniania usług medycznych wchodzących zakres obowiązkowych usług medycyny pracy wymaganych na podstawie ustawy kodeks pracy oraz usług medycznych dodatkowych. Spółka wykupiła świadczenia medyczne dla wszystkich pracowników oraz dla części osób spokrewnionych z pracownikami. Spółka ponosi opłaty za ww. świadczenia w sposób ryczałtowy w kwocie 3.300 zł, z czego 1.575 zł to zryczałtowany koszt usług z zakresu medycyny pracy, natomiast 1.525 zł. to kwota za opiekę dodatkową.

Kwoty te są obliczane jako iloczyn ceny pojedynczej karty i ilości pracowników. Część pracowników ma karty złote a część standardowe. Koszty abonamentu za usługi świadczone na rzecz osób nie będących pracownikami są potrącane z wynagrodzeń pracowników. Centrum medyczne nie sporządza zestawienia dotyczącego ilości i wartości świadczonych usług.

Zatem w przypadku gdy pracodawca, będzie ponosił koszty opieki medycznej wynikające z obowiązkowej opieki z zakresu medycyny pracy, koszty obowiązkowej opieki niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wówczas wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do poboru zaliczek od tego rodzaju świadczenia.

Z treści wniosku wynika, że koszty związane z opieką medyczną członków rodzin pracowników są pokrywane przez pracowników poprzez potrącenie właściwej kwoty z ich wynagrodzenia. A zatem faktycznej zapłaty za opiekę medyczną nad członkami swojej rodziny dokonuje pracownik, co oznacza, że Spółka nie ponosi za nich kosztów świadczeń a w konsekwencji po stronie pracowników nie powstaje przychód, w rozumieniu przepisów ustawy.

Natomiast, jeżeli Spółka ponosi na rzecz pracowników koszty dodatkowej opieki medycznej nad pracownikiem, wówczas wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika stanowi przychód ze stosunku pracy.

Podkreślenia wymaga, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z konkretnej usługi medycznej, lecz samo otrzymanie przez pracownika abonamentu medycznego (o określonej wartości pieniężnej) dającego prawo do świadczeń medycznych. Objęcie pracownika nieobowiązkową opieką medyczną stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z otoczeniem pracowników nieobowiązkową opieką medyczną, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Spółka posiada wiedzę o liczbie osób uprawnionych do korzystania ze świadczeń medycznych jak również zna wartość zakupionej usługi. Zatem Spółka jest w posiadaniu informacji jaki jest koszt świadczenia przypadający na danego pracownika.

Będąc osobą uprawnioną do świadczeń medycznych objętych pakietem, pracownik może nie skorzystać z żadnych usług lub też skorzystać z usług o faktycznej wartości daleko wykraczających poza odpłatność ryczałtową. Ilość faktycznie wykorzystanych usług przez pracownika nie wpływa na wysokość odpłatności ustalonej w sposób ryczałtowy. Wartość ta jest stała i jest ponoszona za gotowość świadczenia usług objętych pakietem na rzecz konkretnego pracownika, w okresie za który została zapłacona.

Należy również zauważyć, iż nieodpłatnym świadczeniem Spółki na rzecz pracowników nie będzie korzystanie przez tych pracowników z konkretnych usług medycznych, lecz fakt objęcia pracowników opieką medyczną. W związku z tym, przychodem nie będzie wartość rzeczywiście skonsumowanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika jakim będzie możliwość skorzystania z takich usług.

Jednocześnie należy podkreślić, iż usługa objęcia opieką medyczną, finansowana pracownikom przez pracodawcę jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z tego tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną, a nie z faktu korzystania z konkretnych świadczeń. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby. W związku z tym pracownik, gdyby nie otrzymał przedmiotowego świadczenia od Spółki, mógłby indywidualnie zawrzeć taką umowę ponosząc z tego tytułu wydatek.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż mimo, że pracodawca wykupił abonament medyczny dla wszystkich pracowników, nie można z tego faktu wywodzić, że świadczenie to miało charakter obligatoryjny. Pracownik, który nie chciał korzystać z opieki medycznej mógł zrezygnować, składając odpowiednie oświadczenie woli, a wówczas nie osiągnąłby przychodu z tytułu otrzymania świadczenia nieodpłatnego, w wyniku czego Spółka nie byłaby zobowiązana do obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób, które złożyły ww. oświadczenia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego nie wynika, iż pracownicy takie oświadczenia złożyli. Zdaniem Spółki, jeżeli pracownik nie potwierdził woli otrzymania świadczeń medycznych wykraczających poza zakres medycyny pracy, to wówczas nie jest przychodem wartość tych dodatkowych świadczeń postawionych do dyspozycji pracownikowi przez pracodawcę. Tymczasem brak rezygnacji z otrzymania pakietu medycznego należy rozumieć, jako świadome przyjęcie tego świadczenia a w konsekwencji uzyskania przychodu. Wobec czego jeżeli pracownik nie złożył takiego oświadczenia o rezygnacji, to wówczas po stronie pracownika powstaje przychód z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że w przypadku wykupienia dla wszystkich pracowników pakietów medycznych uprawniających pracowników do skorzystania z usług medycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym – na zasadach określonych w art. 32 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podlegać będzie wartość pieniężna tej części otrzymanego świadczenia, która przypada na dodatkowe usługi medyczne. Cena zakupu dodatkowych usług medycznych wykupionych przez Spółkę dla pracowników stanowić będzie dla pracownika przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bez względu na to czy pracownik rzeczywiściez nich skorzystał czy też nie. W konsekwencji wartość świadczenia medycznego opłaconego za pracownika, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie należy stwierdzić, że w przypadku pakietów medycznych oferowanych przez pracodawców pracownikom, nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia, gdyż w momencie zakupu usług medycznych znana jest zarówno globalna kwota przypadająca do zapłaty, jak i liczba pracowników, dla których wykupiono świadczenie. Spółka bowiem sama wskazujekwoty ryczałtowe, a ponadto podkreśla, że „ Każda z tych kwot jest obliczana jako iloczyn ceny pojedynczej karty i ilości pracowników”.

Organ pragnie podkreślić, iż opodatkowanie wynika z przepisów ustaw, a nie jest zależne od woli podatników. Stąd też, bez znaczenia pozostaje fakt, czy podatnik, który uzyskuje dostęp do usług medycznych(abonament medyczny) wyraził zgodę na opodatkowanie uzyskanego z tego tytułu przychodu. Opodatkowanie omawianego świadczenia jest bowiem naturalną konsekwencją jego otrzymania i ma podstawę prawną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tylko w przypadku gdy pracodawca uzyskałby oświadczenie o rezygnacji z takiego świadczenia, pracownik nie osiągnąłby przychodu z tego tytułu, co w przedstawionej przez Spółkę sytuacji, nie ma miejsca.

Odnosząc się do wskazanych we wniosku orzeczeń sądów, należy stwierdzić, iż nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.