INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku datowanym 16 grudnia 2009 r. (data wpływu 21 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków na czynsz oraz opłaty eksploatacyjne - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2009 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków na czynsz oraz opłaty eksploatacyjne, które uiszcza od daty faktycznego zaprzestania wykorzystywania wynajmowanych lokali.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik jest stroną dwóch umów najmu lokali użytkowych, które zostały zawarte: pierwsza 7 kwietnia 2006 r., druga 25 kwietnia 2007 r. Obie umowy zostały zawarte na czas określony, który w przypadku pierwszej umowy upłynie 7 kwietnia 2010 r., w przypadku drugiej umowy 6 kwietnia 2010 r.

Umowy nie przewidują możliwości rozwiązania ich przez najemcę za wypowiedzeniem przed upływem okresu, na który zostały zawarte. Wynajmowane lokale podatnik wykorzystywał w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej jako magazyn oraz biura.

Z uwagi na podjętą przez zgromadzenie wspólników podatnika decyzję o ograniczeniu przedmiotu działania, tj. produkcji osprzętu elektrycznego, podatnik zaprzestał prowadzić działalność w tym przedmiocie oraz zwolniła zatrudnionych przy tej działalności pracowników. W konsekwencji podatnik zaprzestał wykorzystywać wynajmowane lokale do prowadzonej działalności gospodarczej.

Podatnik zwrócił się do wynajmującego o wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, który jednak nie przychylił się do prośby podatnika. Podatnik zatem zobowiązany jest w świetle treści wymienionych na wstępie umów najmu uiszczać uzgodniony czynsz oraz opłaty eksploatacyjne do daty wygaśnięcia tychże umów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym czynsz oraz opłaty eksploatacyjne, które podatnik uiszcza od daty faktycznego zaprzestania wykorzystywania wynajmowanych lokali do prowadzonej działalności gospodarczej do końca trwania umów najmu, stanowić będą koszty uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych w roku 2009 oraz w 2010...

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym, w świetle definicji kosztów uzyskania przychodów wynikającej z powołanego wyżej przepisu art. 15 ust. 1 ustawy, według której nie jest konieczne w każdym przypadku występowanie między poniesionym wydatkiem a osiąganym przychodem bezpośredniego związku, a nadto z uwagi na to, że w świetle zawartych umów najmu wydatki z tytułu czynszu i opłat eksploatacyjnych są wydatkami koniecznymi, związanymi z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa podatnika stanowią koszty uzyskania przychodów i powinny być potrącane w roku, w którym zostały faktycznie poniesione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z uwagi na charakter tego związku, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie). Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów. Są to głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Koszty pośrednie natomiast nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

W przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca wskazał, że ponosi stałe miesięczne koszty w postaci wydatków na najem lokali (magazyn oraz biura): uzgodniony czynsz oraz opłaty eksploatacyjne.

Analizując pierwsze z wymienionych kosztów, należy stwierdzić, że wyżej wymienione wydatki z tytułu czynszu oraz opłat eksploatacyjnych, spełniają przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na charakter tych kosztów, stanowią one pośrednie koszty uzyskania przychodów. Dla kwalifikacji przedmiotowych wydatków nie ma znaczenia okoliczność, że Wnioskodawca podjął decyzję o ograniczeniu przedmiotu działania - faktycznie zaniechał prowadzenia działalności w zakresie produkcji osprzętu elektrycznego.

Ograniczenie przedmiotu działania nie oznacza, że Spółka mając podstawy prawne do użytkowania wyżej wymienionych lokali, nie wykorzysta ich ewentualnie w prowadzonej działalności gospodarczej i co da zasady nie stanowi przesłanki kwestionowania celowości ponoszonych przez nią wydatków.

W kontekście powyższego, w dalszym ciągu opłaty z tytułu najmu są opłatami wynikającymi z przedmiotowych umów, które Spółka (korzystający) zdecydowała się ponieść zawierając umowy najmu. Decydujące znaczenie dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów ma zamiar (cel) z jakim został poniesiony. Z przepisów wyżej wskazanych nie wynika obowiązek pozytywnego efektu w postaci faktycznego osiągnięcia przychodu.

Reasumując, w przedstawionym stanie faktycznym, opłaty z tytułu czynszu oraz opłat eksploatacyjnych uiszczane przez Spółkę w okresie ograniczenia przedmiotu działalności, stanowią – w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – koszty uzyskania przychodów niezależnie od tego, czy przedmiot umowy najmu jest wykorzystywany w produkcji, czy też nie. Jednostka, która ograniczyła prowadzenie działalności gospodarczej, lecz nadal płaci czynsz oraz opłaty związane z pomieszczeniem służącym uprzednio wykonywaniu tej działalności, ponieważ umowa najmu zawiera klauzulę uniemożliwiającą jej wypowiedzenie, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione w ten sposób wydatki, o ile istnieje bezpośredni i ścisły związek między dokonanymi płatnościami a działalnością gospodarczą przez niego dotychczas prowadzoną. A zatem konieczne jest udokumentowanie, że były one – obiektywnie rzecz ujmując – racjonalne co do zasady i co do wielkości.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.