INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Miejskiego Zakładu Komunikacji, przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2009 r. (data wpływu 4 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanych od gminy dotacji dotyczących dofinansowania działalności bieżącej Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanych od gminy dotacji dotyczących dofinansowania działalności bieżącej Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Miejski Zakład Komunikacji – jest zakładem budżetowym świadczącym usługi w zakresie lokalnego transportu zbiorowego.

Rada Miasta w dniu 25 sierpnia 2009 r. podjęła uchwałę Nr X(…) w sprawie przekształcenia Miejskiego Zakładu Komunikacji w jednoosobową Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Dniem przekształcenia będzie dzień dokonania wpisu Spółki w Krajowym Rejestrze Sądowym. Będzie to Spółka ze 100% udziałem Gminy Miasta. Spółka powstanie w celu realizacji zadania Miasta polegającego na zapewnieniu lokalnego transportu zbiorowego mieszkańcom Miasta, oraz wykonania zadań własnych innych Gmin, powierzonych Miastu na podstawie porozumień komunalnych dotyczących zapewnienia lokalnego transportu mieszkańcom i transportu dzieci do szkół. Powierzenie Spółce komunalnej zadań użyteczności publicznej przez Gminę z zakresu lokalnego transportu zbiorowego nastąpiło drogą aktów kreujących tę jednostkę – uchwałą Rady Miasta o przekształceniu, a następnie w umowie Spółki, w których został określony cel i przedmiot działania Spółki jako wykonywanie przedmiotowego zadania własnego Gminy w trybie władczym. Zarówno uchwała jak i akt założycielski nie wyczerpują uregulowania wszystkich kwestii związanych z wzajemnymi relacjami między Gminą a Spółką komunalną powstających na tle wykonywania zadania przekazanego Spółce do realizacji. Doprecyzowanie tych zasad współpracy nastąpi w drodze aktu wykonawczego tzw. umowy wykonawczej. Umowa ta nie będzie prowadzić do przekazania wykonywania zadania własnego, bowiem nastąpiło to już w akcie kreującym Spółkę. Taka umowa nie będzie miała również charakteru odpłatnego, gdyż Gmina nie nabywa w oparciu o nią żadnych dostaw, usług czy robót, a świadczenia nabywają dla siebie bezpośrednio sami mieszkańcy. Umowa wykonawcza będzie regulowała minimalne zasady z zakresu obowiązku świadczenia usług przewozowych dotyczących ilości kilometrów, obszaru świadczenia usług, rozkłady jazdy komunikacji w zakresie tras i częstotliwości, rozliczania dochodów z biletów, obowiązki Spółki wobec odbiorców usług, oraz zasady przekazywania Spółce rekompensaty na pokrycie strat poniesionych w związku ze świadczeniem publicznych usług komunikacyjnych nałożonego na nią w trybie władczym. W ramach swojej działalności z zakresu zbiorowego transportu publicznego Spółka uzyskiwać będzie przychody ze sprzedaży biletów (usług komunikacji miejskiej), z których pokrywane będą koszty działalności przewozowej. Ceny urzędowe za usługi przewozowe gminnego transportu – jako usługi użyteczności publicznej ustala Rada Miasta w formie uchwał. Materię ustalania cen za usługi komunikacji gminy reguluje ustawa o cenach z dnia 5 lipca 2001 r. (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.) oraz art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), czyli organ inny niż strony umowy wykonawczej o świadczenie usług przewozowych. Zaznaczyć należy, że taryfa przewozowa nałożona uchwałą Rady różnych grup społecznych wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia. Finansowanie miejskiego transportu zbiorowego przychodami z biletów nie rekompensuje kosztów prowadzonej działalności przewozowej. Spółka już w momencie tworzenia narażona byłaby na osiąganie straty finansowej. Ten stan rzeczy to wynik publicznej interwencji w regulacje taryfowe i ofertę przewozową.

Wykonywanie usług użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu zbiorowego, jako zadania Gminy, w określonych warunkach ekonomicznych wymagać musi finansowania ze środków publicznych. W zamian za realizację zobowiązań do świadczenia usług publicznych z zakresu pasażerskiego transportu zbiorowego Spółka otrzymywać będzie od Gminy rekompensatę na pokrycie kosztów działalności pomniejszoną o dochody wygenerowane podczas świadczenia usług przewozowych.

Termin rekompensata – to wyrównanie strat poniesionych przez kogoś, naprawienie szkód, wynagrodzenie komuś krzywd, dziś zwłaszcza podniesienie wysokości zarobków, których wysokość zmalała wskutek inflacji, rekompensata wzrostu kosztów (wg Słownika wyrazów obcych i trudnych – A. Markowski, R. Pawelec). Zasady otrzymywania przez Spółkę rekompensaty – następować będzie na podstawie umowy wykonawczej. Obliczenie wysokości rekompensaty należnej Spółce na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych odbywać się będzie na zasadach określonych w załączniku Rozporządzenia (WE) Nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego, oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 z uwzględnieniem liczby wozokilometrów, na które miasto zgłosiło zapotrzebowanie na dany rok, a Spółka zobowiązuje się je wykonywać. Z obopólnych zobowiązań, co roku do dnia 30 września ustalana będzie szacunkowa liczba wozokilometrów, na które miasto zobowiązuje się zgłosić zapotrzebowanie w następnym roku. Podstawą ostatecznych rozliczeń pomiędzy Spółką a Miastem, a zwłaszcza podstawą rozliczeń rekompensaty, będzie liczba kilometrów faktycznie wykonanych przez Spółkę. W terminie do dnia 30 września każdego roku Spółka przedstawiać będzie prognozy rocznych kosztów netto świadczonych usług pasażerskiego transportu zbiorowego w roku następnym, oraz kalkulację rocznej rekompensaty na ich pokrycie z uwzględnieniem określonej liczby wozokilometrów. Roczną wysokość należnej rekompensaty, oraz liczbę kilometrów wyznaczają odpowiednio stawki rekompensaty na pokrycie kosztu jednego kilometra. Ustalane przez Spółkę wielkości rekompensaty podlegają corocznej kontroli organu lokalnego. Podstawę kontroli stanowić będą sprawozdania dotyczące ilości faktycznie wykonanych w danym roku kilometrów, oraz dane analityczne pozwalające ustalić faktyczny poziom kosztów netto świadczenia usług przewozowych. Przedmiotowa rekompensata ma wyrównywać Spółce stratę poniesioną w związku ze świadczeniem usług publicznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy rekompensata, którą będzie otrzymywał Wnioskodawca od Gminy na wyrównanie kosztów działalności (pokrycia ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów) w związku ze świadczeniem usług przewozowych, stanowi obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywana rekompensata nie będzie stanowić wynagrodzenia za świadczone usługi transportu zbiorowego, tym samym nie stanowi obrotu podlegającego podatkowi od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, która nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

W myśl art. 29 ust. 1 ww. ustawy podstawą opodatkowania jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczeń od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Istotą otrzymania rekompensaty będzie dofinansowanie kosztów działalności Spółki związanych z wykonywaniem usług przewozowych. Otrzymywana rekompensata byłaby wówczas opodatkowana, gdyby była przeznaczona na sprzedaż usług czy towarów. Rekompensaty nie można przyporządkować konkretnej usłudze, tj. konkretnemu biletowi. Przekazywana rekompensata przewoźnikowi nie stanowi bezpośredniego finansowania bezpłatnych czy ulgowych przejazdów osób uprawnionych określonych uchwałą Rady Miasta. Nie będzie też stanowić dopłaty na pokrycie części usługi przewozowej, Gmina w tym przypadku nie jest beneficjentem usługi. Rekompensata służy ostatecznie pokryciu deficytu – straty z tytułu wykonywania zadań publicznych poniesionych przez Gminę.

Należy wysnuć wniosek, że otrzymywana rekompensata przewoźnika (Spółki) od Gminy nie będzie stanowić bezpośredniej dopłaty związanej z wykonywaniem usług przewozowych, gdyż nie wpływa wprost na wysokość ceny tych usług, a celem jest dofinansowanie całej działalności przewozowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
  
  

Jak stanowi art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy, w przypadku, gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wlicza się tyko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które mają bezpośredni wpływ na kwotę należną (cenę) z tytułu dostawy lub świadczenia usługi.

Elementem zasadniczym wpływającym na objęcie uzyskanej przez podatnika dotacji definicją podstawy opodatkowania jest stwierdzenie, czy dotacja udzielana jest w celu sfinansowania czy też dofinansowania dostawy konkretnych towarów lub świadczenia konkretnych usług.

Oznacza to, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają dotacje o charakterze przedmiotowym, a nie te, które mają charakter podmiotowy.

W sytuacji, gdy podatnik dla konkretnej dostawy towarów lub konkretnego świadczenia usług otrzymuje od innego podmiotu dofinansowanie, np. w postaci dotacji stanowiącej dopłatę do ceny towaru lub usługi – tego rodzaju dofinansowanie stanowi, obok ceny, uzupełniający ją element podstawowy opodatkowania z tytułu tej dostawy lub świadczenia. Natomiast dotacje mające na celu dofinansowanie ogólnych kosztów działalności, nieuzależnione od ilości i wartości dostarczanych towarów lub świadczonych usług, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Istotne zatem dla określenia, czy dana dotacja jest, czy nie jest opodatkowana, są szczegółowe warunki jej przyznania, określające cel realizowanego w określonej formie dofinansowania.

Z opisu sprawy wynika, iż rekompensata, którą będzie otrzymywał Wnioskodawca od Gminy na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych dotyczy ściśle kosztu jednego wozokilometra i nie wpływa na cenę biletu, czyli na cenę świadczonej usługi. Oznacza to, iż ma ona charakter ogólny, a jej celem jest wyłącznie dotowanie ogólnej działalności Zainteresowanego.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że ww. rekompensata nie będzie stanowić obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, a w konsekwencji nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.