INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 08.03.2010r. ( data wpływu 15.03.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych skrócenia umowy leasingu finansowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.03.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych skrócenia umowy leasingu finansowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie leasingu środków trwałych. Działając jako finansujący Spółka w dniu 15 lipca 2003r. zawarła z korzystającym umowę leasingu finansowego, której przedmiotem są budynki. Umowa spełnia warunki określone w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ( dalej: Ustawa) pozwalające zakwalifikować ją jako umowę leasingu finansowego, w rozumieniu ustawy tj.:

• umowa została zawarta na czas oznaczony,
• suma ustalonych w umowie opłat netto odpowiada co najmniej wartości początkowej przedmiotu umowy, oraz
• umowa zawiera postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy dokonuje korzystający.
  
  

Umowę zawarto na 180 miesięcy i określono cenę wykupu przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy na kwotę 1 euro. Obecnie korzystający chciałby zawrzeć aneks do umowy, w którym dokonałoby zmiany okresu trwania umowy leasingu finansowego poprzez jego skrócenie. Postanowienia umowy pozwalające na zakwalifikowanie jej jako umowy leasingu finansowego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ulegną zmianie, tj.;

• umowa nadal będzie zawarta na czas oznaczony, wynikający z aneksu do umowy,
• suma ustalonych w niej opłat netto odpowiadać będzie co najmniej wartości początkowej przedmiotu umowy,
• umowa nadal zawierać będzie zapis, że w podstawowym okresie jej trwania odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.
  
  

Po zakończeniu skróconego okresu trwania umowy strony planują zawrzeć umowę sprzedaży przedmiotu leasingu, na mocy której Spółka przeniesie własność tego przedmiotu na Korzystającego.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy po skróceniu czasu trwania umowy leasingu Spółka zachowa uprawnienie wynikające z art. 17g ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. prawo sprzedaży korzystającemu przedmiotu umowy po jej zakończeniu za cenę określoną w umowie sprzedaży, także wtedy, gdy będzie ona odbiegać znacznie od wartości rynkowej przedmiotu leasingu...

Stanowisko Spółki:

Zgodnie z art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez umowę leasingu finansowego rozumie się umowę, która spełnia łącznie następujące warunki:

• została zawarta na czas oznaczony,

• suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,

• zawiera postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy leasingu dokonuje korzystający.
  
  

Jednocześnie jak stanowi art. 17g ust. 1 pkt 1 Ustawy:

„Jeżeli są spełnione warunki, o których mowa w art. 17f ust. 1, i po upływie podstawowego okresu umowy leasingu finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem tej umowy:

1. przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży także wtedy, gdy odbiega ona znacznie od ich wartości rynkowej,”
2. Z powyższego wynika, że przychodem ze sprzedaży przedmiotu leasingu finansowego jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie jego sprzedaży, niezależnie od tego, czy jest to cena rynkowa, jeżeli
3. - spełnione są przesłanki pozwalające na zakwalifikowanie danej umowy jako umowy Ieasingu finansowego, oraz
4. - sprzedaż następuje po upływie podstawowego okresu umowy leasingu finansowego.
5. W przypadku skrócenia Umowy zawartej przez Spółkę z korzystającym wymienione warunki wymagane dla umowy leasingu finansowego nadąl będą spełnione -- Umowa w dalszym ciągu będzie zawarta na czas oznaczony, w trakcie którego nastąpi spłata wartości początkowej przedmiotu umowy oraz będzie zawierać zapis, iż odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie jej trwania dokonuje korzystający. Zmiana w Umowie nastąpi tylko w zdefiniowaniu — poprzez zawarty aneks - nowego okresu jej trwania. Będzie to jednak wciąż Umowa zawarta na czas oznaczony.
6. Definicja podstawowego okresu umowy leasingu określona z kolei została w art. 17a pkt 2 Ustawy, zgodnie z którym ilekroć mowa jest o podstawowym okresie leasingu:
7. „rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona.”
   
   

Z treści tej definicji wynika, że podstawowym okresem umowy leasingu jest faktyczny czas, na jaki zawarta jest umowa leasingu, a nie czas na który umowa taka mogłaby by być skrócona lub wydłużona. Oznacza to, że do określenia podstawowego czasu trwania umowy należy stosować zapisy umowne określające czas trwania umowy, a nie zapisy umowne określające potencjalną możliwość zmiany czasu trwania tej umowy. Zapisy umowne o potencjalnych przyszłych zdarzeniach nie mają wpływu na umowę do chwili kiedy się nie zrealizują. Jednocześnie wszystkie zapisy zawarte w umowie mogą ulec zmianie w drodze aneksu do umowy, który dokumentuje zgodną wolę stron do dokonania tej zmiany. Żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa także minimalnego ani maksymalnego trwania okresu na który należy zawierać umowy leasingu finansowego nieruchomości.

Zaprezentowane powyżej stanowisko podziela także Minister Finansów, czego przykładem jest interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 marca 2009 roku sygn. IPPB3/423-20/09-2/GJ, w której czytamy, iż:

„samo wydłużenie lub skrócenie okresu trwania umowy leasingu finansowego nie ma wpływu na ustawowe przesłanki uznania jej za podatkową umowę leasingu. W takim przypadku przychód ze sprzedaży przedmiotu leasingu należy określić na podstawie przepisu art. 17g ust.1 updop.”

Reasumując, w ocenie Spółki skrócenie okresu na jaki została zawarta Umowa nie będzie miało wpływu na możliwość określenia przychodu Spółki zgodnie z zapisami art. 17g ust. 1 pkt 1 Ustawy. Przychodem Spółki z tytułu sprzedaży przedmiotu umowy po zakończeniu podstawowego okresu jej trwania - określonego w drodze aneksu do umowy, będzie wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży, nawet jeśli będzie ona odbiegać znacznie od wartości rynkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock