INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt. III SA/Wa 385/09 z dnia 01 października 2009 r. (data wpływu 18.02.2010r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28.08.2008r. (data wpływu 08.09.2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 29.04.2010r. (data wpływu 04.05.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zakup usług gastronomicznych, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.
• prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zakup artykułów spożywczych ( kawa, herbata, mleko) dla pracowników oraz upominków dla kontrahentów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.
• prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zakup kwiatów na śluby i pogrzeby pracowników i dla kontrahentów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 08 września 2008r został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od poniesionych wydatków, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 kwietnia 2010r. ( data wpływu 04 maja 2010r.)

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny

Wnioskodawca jest spółką prowadzącą działalność podstawową w zakresie usuwania i unieszkodliwiania odpadów. Spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą dokonuje następujących rodzajów zakupów:

1. usług gastronomicznych w trakcie spotkań z przedstawicielami kontrahentów Spółki, odbywanych celem rozpoczęcia albo renegocjacji zasad współpracy;
2. artykułów spożywczych w związku z realizacją obowiązków nałożonych przez przepisy prawa pracy, a także dla pracowników do ogólnej konsumpcji (kawa, herbata, mleko lub śmietanka do kawy itp.); na wewnętrzne spotkania firmowe pracowników i członków zarządu Spółki, na szkolenia pracowników Spółki;.
3. kwiatów w związku z pogrzebem pracowników Spółki albo osób reprezentujących w kontaktach ze Spółką jej kontrahentów, w tym spółki z grupy S. (spółki zależne od Spółki), z którymi Spółka rozwija współpracę gospodarczą:
4. kwiatów na śluby pracowników Spółki;.
5. upominki, w tym kwiaty, dla kontrahentów Spółki, z którymi Spółka rozwija współpracę gospodarczą.
   
   

W związku z przedstawionym stanem faktycznym Spółka powzięła wątpliwości co do zakresu prawa do odliczenia podatku naliczonego przy ich zakupie.

W uzupełnieniu z dnia 04 maja 2010r. Spółka podała, że zakupy wymienione w pkt 2-5 są związane z wykonywanymi przez Spółkę czynnościami gospodarczymi. Zdaniem Spółki powyżej wymienione zakupy wiążą się z ogólną działalnością gospodarczą i są związane z wykonywaniem przez Spółkę czynności opodatkowanych, wchodzących w zakres działalności gospodarczej Spółki. Związek ten jest następujący:

• ponoszenie wydatków na art. spożywcze ( pkt 2) ma związek z bieżącą działalnością Spółki, umożliwia zaspokajanie podstawowych potrzeb pracowników Spółki.
• ponoszenie wydatków na kwiaty dla pracowników i kontrahentów (pkt 3-5) kształtuje pozytywny wizerunek Spółki w relacji z pracownikami Spółki oraz osób reprezentujących w kontaktach ze Spółką jej kontrahentów, dzięki czemu pracownicy i inne osoby reprezentujące Spółkę identyfikują się ze Spółką, co wpływa na ich efektywniejszą pracę na rzecz Spółki,
• ponoszenie wydatków na upominki dla kontrahentów ( pkt 5) kształtuje pozytywny wizerunek Spółki w relacji z kontrahentami Spółki; wydatki te mają charakter marketingowy oraz reprezentacyjny dla Spółki i służą pogłębianiu kontaktów z kontrahentami Spółki,
  
  

Wszystkie powyższe wydatki są związane z szeroko pojętą działalnością gospodarczą Spółki, analogicznie jak wydatki na reklamę, media, telekomunikację, czy siedzibę Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wyłączenie wydatku na nabycie towaru lub usługi z kategorii kosztów uzyskania przychodów przesądza o braku prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy ich zakupie...

Zdaniem Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca (DZ. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.; zwana dalej: „ustawą o VAT”), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Przepis powyższy wyklucza zatem skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy poniesiony w związku z zakupem wydatek nie może zostać zaliczany do kategorii kosztów uzyskania przychodów. Należy jednak zwrócić uwagę, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, nie przewidują tego rodzaju ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego, a uzależnienie prawa do odliczenia w ewidentny sposób narusza istotę VAT i zasadę jego neutralności. Zatem przepisy ustawy o VAT w zakresie uzależnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego od zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów podatku dochodowego są niezgodne z prawem wspólnotowym. Teza powyższa znajduje potwierdzenie w wyroku WSA w Warszawie z dnia 30 kwietnia 2008r. sygn. akt III SA/Wa 173/08, który stwierdził: „Sąd odmawia zastosowania art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT z 2004r. ze względu na sprzeczność z przepisami prawa wspólnotowego (art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy i art. 168 Dyrektywy 2006/112), jak też z obowiązującymi w prawie unijnym zasadami neutralności i proporcjonalności podatku VAT. W związku z powyższym, tj. w obliczu niezgodności regulacji przepisów krajowych z przepisami wspólnotowymi, Spółka powołuje się niniejszym na przepisy Dyrektywy 2006/112/WE i uznaje tym samym, że wymóg zaliczenia wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów nie ma znaczenia dla zakresu prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie towarów i usług. Jednocześnie Spółka pragnie zwrócić uwagę, że zasada bezpośredniego stosowania dyrektyw w przypadku ich niewłaściwej implementacji została sformułowana w drodze orzecznictwa ETS. Zgodnie z orzeczeniem ETS w sprawie Ursula Becker 8/81: „Państwa członkowskie nie mogą wykorzystywać przeciwko jednostkom własnego zaniedbania we wprowadzaniu obowiązku nałożonego na nie przez dyrektywę.” Potwierdza to również teza orzeczenia ETS w sprawie Fratelli Costanzo SpA 103/88: „Przepisy dyrektywy mogą być powoływane przez osoby występujące przeciwko państwu, o ile państwo to nie wdrożyło dyrektywy do swojego porządku prawnego do końca przewidzianego terminu lub jeżeli wdrożyło taką dyrektywę w nieprawidłowy sposób (...). Powód, dla którego jednostki mogą opierać się na normach dyrektywy w postępowaniu przed sądem krajowym jest taki, że obowiązki wypływające z tych norm są wiążące dla wszystkich władz publicznych państwa członkowskiego.” Na poziomie prawa polskiego zasada ta została potwierdzona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który w wyroku z 23 października 2006 roku stwierdził: „Wprawdzie dyrektywy, będące źródłem pochodnego prawa wspólnotowego adresowane są do państw członkowskich (…) to jednakże w przypadku braku, niewłaściwej lub nieterminowej implementacji dyrektywy, jej postanowienia mogą być bezpośrednio skuteczne, jeśli charakter, treść i układ przepisu nadaje się do bezpośredniego stosowania. Przesłankami bezpośredniego zastosowania dyrektywy są: bezpośredni związek przepisów dyrektywy z przedmiotem uprawnień (obowiązków) jednostki, precyzyjny i bezwarunkowy charakter przepisów dyrektywy.”

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Spółki, brak zaliczenia wydatku poniesionego na zakup towarów i usług do kategorii kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów podatku dochodowego nie wpływa na prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie tych towarów i usług. O prawie do odliczenia decyduje wyłącznie związek zakupu z działalnością opodatkowaną. W konsekwencji, zdaniem Spółki, w zakresie wymienionych przez nią wydatków nie ma znaczenia dla prawa do odliczenia podatku naliczonego to, czy wydatek jest zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Tym niemniej oceniając zakres prawa do odliczenia należy uwzględnić pozostałe przepisy art. 86 i art. 88 ustawy o VAT wyznaczające jego zakres, w szczególności zaś art. 88 ust. 1 pkt 4, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem:

1. przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, jeżeli w skład usługi turystyki, opodatkowanej na zasadach innych niż określone w art. 119, wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne albo jedne i drugie,
2. nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób,
   
   

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Spółki, prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje jej w zakresie zakupów:

• artykułów spożywczych przeznaczonych dla pracowników (kawa, herbata, mleko lub śmietanka do kawy, cukier itp.), do ogólnej konsumpcji, na wewnętrzne spotkania firmowe pracowników i członków zarządu Spółki, na szkolenia pracowników Spółki;
• artykułów spożywczych przeznaczonych na spotkania z kontrahentami, na rzecz „których wykonywane są przez Spółkę czynności opodatkowane i wykazywany podatek należny;
• kwiatów w związku z pogrzebem pracowników, Spółki albo osób reprezentujących w kontaktach że Spółką jej kontrahentów, w tym spółki z grupy S. (spółki zależne od Spółki), z którymi Spółka rozwija współpracę gospodarczą
• kwiatów na śluby pracowników Spółki;
• upominków, w tym kwiatów, dla kontrahentów Spółki, z którymi Spółka rozwija współpracę gospodarczą co służy polepszeniu współpracy i jej zacieśnieniu.
  
  

Natomiast nie przysługuje Spółce, w jej opinii, prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy zakupie usług gastronomicznych w trakcie spotkań z przedstawicielami kontrahentów Spółki, odbywanych celem rozpoczęcia albo renegocjacji zasad współpracy.

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie, że zaliczenie wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu podatku dochodowego, w kontekście regulacji przepisów prawa wspólnotowego, które nie określają takiego wymogu, nie jest miarodajna dla istnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego przy danym zakupie; decydujące znaczenie ma w tym zakresie powiązanie zakupu z czynnościami opodatkowanymi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 01 października 2009r. sygn. akt III SA/Wa 385/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zakup usług gastronomicznych, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów uznaje się za prawidłowe.
• prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zakup artykułów spożywczych ( kawa, herbata, mleko) dla pracowników oraz upominków dla kontrahentów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów uznaje się za prawidłowe.
• prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zakup kwiatów na śluby i pogrzeby pracowników i dla kontrahentów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów uznaje się za nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Powyższy przepis stanowi, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jedynie w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Przy czym stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a wymienionej ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Powyższe regulacje wskazują, iż odliczenie podatku naliczonego to przysługujące zarejestrowanemu czynnemu podatnikowi podatku od towarów i usług całkowite bądź częściowe prawo do obniżenia kwoty podatku należnego dotyczącego opodatkowanych dostaw towarów i świadczenia usług o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim nabywane towary i usługi są lub będą w przyszłości wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zatem prawo do obniżenia podatku należnego może być realizowane przez podatnika pod warunkiem spełnienia przez niego przesłanek pozytywnych, tj. istnienia związku między zakupami i prowadzoną działalnością. Ustawodawca stworzył więc podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje bezpośrednio w związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Przepis ust. 1 pkt 2 nie dotyczy wydatków związanych z dostawą towarów oraz świadczeniem usług w przypadkach określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, jeżeli czynności te zostały opodatkowane (art. 88 ust. 3 pkt 3 ustawy). Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Art. 88 ust. 1 pkt 4 stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem:

1. przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, jeżeli w skład usługi turystyki, opodatkowanej na zasadach innych niż określone w art. 119, wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne albo jedne i drugie,
2. nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.
   
   

Należy podkreślić, iż uznanie poniesionych wydatków na towary i usługi za koszt uzyskania przychodów, nie powoduje automatycznie powstania prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie powyższych towarów bądź usług. Zatem fakt, iż dany wydatek stanowił koszt uzyskania przychodu jest kwestią odrębną od tego, czy nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W pierwszej kolejności bowiem należy dokonać analizy, czy dany zakup towaru bądź usługi związany jest z transakcjami opodatkowanymi podatnika, a dopiero w drugiej kolejności (jeżeli dany zakup jest związany z czynnościami opodatkowanymi) – czy można go uznać za koszt uzyskania przychodu. Zatem, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika nie były związane z czynnościami opodatkowanymi, fakt uznania ich za koszt uzyskania przychodu był sprawą wtórną i pozostającą bez wpływu na możliwość odliczenia podatku naliczonego. W związku z powyższym, podatnik mógł obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji, gdy występował związek pomiędzy poniesionym wydatkiem, a wykonywanymi z tytułu prowadzonej działalności czynnościami opodatkowanymi i co do zasady wydatek ten stanowił koszt uzyskania przychodu.

Z przedstawionego we wniosku stanu prawnego wynika, iż podatnik w ramach prowadzonej działalności dokonuje pewnych zakupów m.in. artykułów spożywczych, usług gastronomicznych, upominków i kwiatów, które mają na celu zaspokajanie podstawowych potrzeb pracowników Spółki, kształtowanie pozytywnego wizerunku Spółki w relacji z pracownikami oraz służyć pogłębianiu kontaktów z kontrahentami Spółki.

Spółka wskazała, że powyższe zakupy są związane z szeroko pojętą działalnością gospodarczą Spółki, analogicznie jak wydatki na reklamę, media, telekomunikację, czy siedzibę Spółki.

Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że związek dokonywanych zakupów z działalnością Spółki może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością Podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży - towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością Spółki można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania Przedsiębiorstwa i mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przez Podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością Spółki, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością Podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez Podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie Przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez Spółkę obrotów. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego.

Zakupione towary i usługi, które tylko w sposób pośredni związane są z działalnością Podatnika, a więc nie służą dalszej odsprzedaży ani nie są wykorzystywane do wytworzenia wyrobów i usług będących przedmiotem obrotu, są przez Podatnika przekazywane do wykorzystania pracownikom i klientom.

1. W przypadku nabywanych przez Spółkę usług gastronomicznych z przeznaczeniem na poczęstunek dla kontrahentów nie zachodzą wyjątki, o których mowa w cyt. art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a) i b) ustawy o podatku od towarów i usług i w konsekwencji Spółka nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur VAT dokumentujących nabycie przedmiotowych usług gastronomicznych. Stanowisko Wnioskodawcy w kwestii zakupu tych usług jest więc prawidłowe.

2. W przypadku nabywanych przez Spółkę
- artykułów spożywczych przeznaczonych dla pracowników (kawa, herbata, mleko lub śmietanka do kawy, cukier itp.), do ogólnej konsumpcji, na wewnętrzne spotkania firmowe pracowników i członków zarządu Spółki, na szkolenia pracowników Spółki;- upominków, dla kontrahentów Spółki, z którymi Spółka rozwija współpracę gospodarczą,

istnieje związek z czynnościami opodatkowanymi, a więc prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony przy ich nabyciu przysługuje. Zaliczenie wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu podatku dochodowego, w kontekście regulacji przepisów prawa wspólnotowego, które nie określają takiego wymogu, nie jest miarodajne dla istnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego przy danym zakupie. Decydujące znaczenie ma w tym zakresie powiązanie zakupu z czynnościami opodatkowanymi, a taki związek według Spółki istnieje, gdyż zakupy te umożliwiają zaspokajanie podstawowych potrzeb pracowników Spółki, kształtują pozytywny wizerunek Spółki w relacji z pracownikami oraz służą pogłębianiu kontaktów z kontrahentami Spółki. Zakup art. spożywczych można zaliczyć do tzw. „potrzeb pracowniczych”, do zaspokojenia których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa np. kodeksu pracy. Przedmiotowe upominki nie są adresowane personalnie, ale przekazywane oficjalnie danemu kontrahentowi. Są nabywane w ramach prowadzonej działalności przedsiębiorstwa i istnieje związek ich ze sprzedażą opodatkowaną (służą czynnościom opodatkowanym). Tym samym w obu tych przypadkach spełnione zostają warunki wymienione w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT i dlatego Zainteresowanemu przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków poniesionych na ww. zakupy na zasadach ogólnych przewidzianych w ustawie. Stanowisko Wnioskodawcy w kwestii zakupu tych artykułów jest więc prawidłowe.

3. W przypadku nabywanych przez Spółkę:
- kwiatów w związku z pogrzebem pracowników Spółki albo osób reprezentujących w kontaktach ze Spółką jej kontrahentów, w tym spółki z grupy S. (spółki zależne od Spółki), z którymi Spółka rozwija współpracę gospodarczą;
- kwiatów na śluby pracowników Spółki;
- kwiatów, dla kontrahentów Spółki, z którymi Spółka rozwija współpracę gospodarczą,

nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia na zasadach ogólnych, gdyż zakupy te nie mają związku z wykonywaną przez Spółkę działalnością. Darowanie przedmiotowych kwiatów nie spełnia żadnych przesłanek wpływających na działalność gospodarczą Spółki, która jest nakierowana na osiąganie zysków, a nie na zaspokajanie prywatnych potrzeb pracowników i kontrahentów. Spółka nie może utożsamiać ww. potrzeb z czynnościami opodatkowanymi, gdyż w takich sytuacjach ten związek nie występuje. Zatem nie została spełniona główna przesłanka zawarta w art. 86 ust.1 ustawy o VAT, czyli przedmiotowych zakupów nie można w żadnym stopniu powiązać z czynnościami opodatkowanymi (działalnością gospodarczą Spółki).Tak więc stanowisko Wnioskodawcy w kwestii zakupu kwiatów dla pracowników i kontrahentów jest nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej (Traktat Akcesyjny z 16 kwietnia 2003 r. Dz. Urz. WE L Nr 236, poz. 17), integralną częścią polskiego porządku prawnego stał się również cały dorobek prawny Wspólnot tzw. acquis communautaire obejmujący prawo pierwotne w tym podstawowe zasady prawne sformułowane przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) z ducha Traktatu oraz prawo pochodne tworzone przez organy Wspólnoty i stał się prawem obowiązującym na terytorium Polski.

Jedną z podstawowych zasad wspólnotowego prawa pierwotnego jest zasada pierwszeństwa. Znajduje ona zastosowanie w przypadku sprzeczności norm krajowych i wspólnotowych poprzez nałożenie obowiązku stosowania normy wspólnotowej z pominięciem normy krajowej. Zasada pierwszeństwa ma charakter bezwarunkowy i nieograniczony. Oznacza to z jednej strony, iż z pierwszeństwa korzystają wszystkie normy prawa wspólnotowego, zawarte zarówno w prawie pierwotnym jak i wtórnym, z drugiej zaś, iż żadna norma prawa krajowego nie może mieć pierwszeństwa przed prawem wspólnotowym. Zgodnie z tą zasadą, na każdym organie Państwa Członkowskiego spoczywa obowiązek stosowania przepisu wspólnotowego z pominięciem sprzecznego z nim przepisu krajowego.

W tym aspekcie mamy do czynienia z bezpośrednim stosowaniem przepisów wspólnotowych, które w przypadku kolizji z przepisami krajowymi mają pierwszeństwo zastosowania.

Z dniem 1 maja 2004 r. katalog norm prawnych obowiązujących w Polsce został rozszerzony o przepisy prawa wspólnotowego, którego istotną część stanowią przepisy podatkowe w tym przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347/1), która zastąpiła VI Dyrektywę.

Prawo do odliczenia przewidziane w art. 17 i nast. VI Dyrektywy jest integralną częścią systemu VAT i co do zasady nie może podlegać ograniczeniu. Wszelkie ograniczenie prawa do odliczenia wpływa na poziom obciążenia podatkowego i musi być stosowane jednolicie we wszystkich Państwach Członkowskich. Analiza przepisów VI Dyrektywy pozwala stwierdzić, że takie ograniczenie prawa do odliczenia zostało przewidziane w trzech sytuacjach, a mianowicie w art. 17(6) i (7) oraz art. 27 (1). Obecnie są to art. 176, art. 177 i art. 395 Dyrektywy 2006/112/WE.

Art. 17 (6) VI Dyrektywy (art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE) stanowi, że przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Rada, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne. Do czasu wejścia w życie powyższych przepisów, Państwa Członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

Wobec nie wydania dotychczas przez Radę zapowiadanych uregulowań określających wspólny i jednolity dla wszystkich Państw Członkowskich zakres wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, kluczowego znaczenia nabiera zdanie trzecie art. 17 (6) VI Dyrektywy. Regulacja ta ustanawia, tzw. klauzulę stałości (ang. standstill clause). Pozwala ona na zachowanie przez poszczególne Państwa Członkowskie wyłączeń obowiązujących w ich prawodawstwie w momencie wejścia w życie VI Dyrektywy. W stosunku do Państw Członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej już po wejściu w życie VI Dyrektywy, miarodajną w tym zakresie cezurą czasową jest dzień przystąpienia do Unii każdego z nich. Potwierdza to art. 176 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE. W związku z powyższym przyjąć należy, iż art. 17 (6) VI Dyrektywy pozwalał Polsce zachować krajowy system wyłączeń w zakresie prawa do odliczenia, który istniał przed dniem 1 maja 2004 r., jedynie wobec kategorii wydatków określonych rodzajowo, a nie na podstawie ich przeznaczenia lub wykorzystania, jak miało to miejsce w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Państwa Członkowskie ograniczając prawo do odliczenia z powołaniem się na klauzulę stałości, nie mogą stosować klauzul generalnych i to takich, które odnoszą się do przeznaczenia czy sposobu wykorzystania towaru lub usługi.

Ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego, które wynikało z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT należało określać uwzględniając regulację zawartą w art. 86 ust. 1 tej ustawy w kontekście art. 17 (6), zdanie drugie VI Dyrektywy (art. 176 akapit pierwszy, zdanie drugie Dyrektywy 2006/11 2/WE), z pominięciem natomiast normatywnego powiązania tego prawa z przepisami ustaw o podatkach dochodowych. Oznacza to, że ograniczeniu prawa do odliczenia mogłyby podlegać jedynie te wydatki, które nie były ściśle związane z działalnością gospodarczą takie jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne.

Reasumując, tylko w przypadku zakupu przez Spółkę artykułów spożywczych przeznaczonych dla pracowników (kawa, herbata, mleko lub śmietanka do kawy, cukier itp.), do ogólnej konsumpcji, na wewnętrzne spotkania firmowe pracowników i członków zarządu Spółki, na szkolenia pracowników Spółki i upominków dla kontrahentów Spółki, z którymi Spółka rozwija współpracę gospodarczą, przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego, na zasadach ogólnych przewidzianych w ustawie o VAT. Również wyłączenie wydatku na nabycie towaru lub usługi z kategorii kosztów uzyskania przychodów nie przesądza o braku prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy ich zakupie. W przypadku pozostałych zakupów takie prawo nie przysługuje.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.