INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 08 kwietnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 12 kwietnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m. in. Ordynacji podatkowej oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie braku podstaw do ponoszenia odpowiedzialności za zaliczki niepobrane przez płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m. in. Ordynacji podatkowej oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie braku podstaw do ponoszenia odpowiedzialności za zaliczki niepobrane przez płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest krupierem zatrudnionym na podstawie umowy o pracę w kasynie. Z uwagi na rodzaj wykonywanej przez niego pracy oraz ze względu na specyfikę przedmiotu prowadzonej przez pracodawcę działalności, oprócz wynagrodzenia zasadniczego wnioskodawca otrzymuje także tzw. napiwki. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 03 czerwca 2003r. w sprawie sposobu ewidencjonowania napiwków w kasynach gry (Dz. U. z 2003r. Nr 102, poz. 949) są one ewidencjonowane i wypłacane przez pracodawcę. Napiwki gromadzone są w jednym, specjalnie do tego przeznaczonym miejscu, bez możliwości indywidualnego wskazania osoby, której przysługują. Następnie w miesięcznych okresach na podstawie sporządzonej listy pracodawca za pokwitowaniem dokonuje ich podziału i wypłaty na rzecz wnioskodawcy i pozostałych pracowników. W związku z rocznym rozliczeniem podatkowym wnioskodawca otrzymał od pracodawcy PIT-11 o wysokości osiągniętych w 2009r. przychodów ze stosunku pracy, jednak bez uwzględnienia napiwków, pomimo ich ścisłego związku faktycznego i prawnego ze stosunkiem pracy. Środki pieniężne w postaci napiwków pracodawca wykazał w wystawionym PIT-8C bez wskazania wysokości odprowadzonych na rzecz Urzędu Skarbowego zaliczek podatkowych, przerzucając na wnioskodawcę ciężar obowiązków podatkowych i odpowiedzialności, co w rezultacie jest niezgodne z obowiązującym prawem podatkowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy stosownie do art. 31 i 38 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnik (kasyno) dokonując wypłaty napiwków pracownikom, powinien odprowadzić od nich zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych i przekazać podatnikowi imienne informacje PIT-11 o uzyskanych dochodach oraz o pobranych zaliczkach od wynagrodzeń uznając je za przychody ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, czy też w świetle art. 20 ust. 1 w związku z art. 42a ww. ustawy uzyskane napiwki płatnik może uznać za przychody z innych źródeł i wystawić z tego tytułu informację PIT-8C bez wskazania wysokości odprowadzonych na rzecz urzędu skarbowego zaliczek podatkowych...
2. Czy stosownie do art. 26a § 1 oraz art. 30 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60) podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a za niepobrany podatek odpowiada płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 ww. Ordynacji podatkowej...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy, sposób opodatkowania napiwków zależy od sposobu ich przekazania. Jeżeli są one gromadzone do wspólnej puli i przekazywane pracodawcy, by ten spełnił swój ustawowy obowiązek, zaewidencjonował je i przekazał zaliczkę urzędowi skarbowemu (art. 31 i art. 38), to napiwki wynikają ze stosunku pracy i są pochodną wynagrodzenia, a zatem informacje o nich powinny być uwzględnione w sporządzonym przez pracodawcę PIT-11. Wszak to płatnik jest obowiązany obliczyć i pobrać od podatnika podatek, by następnie wypłacić go organowi podatkowemu. 0 tym, że napiwki mają charakter przychodu ze stosunku pracy może również świadczyć użycie przez ustawodawcę ( § 2 ust. 2) w rozporządzeniu w sprawie sposobu ewidencjonowania napiwków słowa "pracownik" (Dz. U. z 2003r. Nr 102, poz. 949).

Za niepobrany podatek odpowiada płatnik (art. 30 § 1). Podatnik, jak przewiduje ustawodawca, nie ponosi odpowiedzialności z tytułu nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania przychodów ze stosunku pracy (art. 26a § 1).

Wymienione artykuły 31 i 38 zawierają się w ustawie z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307), natomiast artykuły 26a § 1 i art. 30 § 1 zawierają się w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60) i nawiązują do artykułu 27 § 1 tejże ustawy sprzed modyfikacji (Dz. U. z 1997r. Nr 137, poz. 926).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego w zakresie braku podstaw do ponoszenia odpowiedzialności za zaliczki niepobrane przez płatnika. Wniosek w zakresie kwalifikacji napiwków do źródła przychodów został rozpatrzony interpretacją indywidualną Znak: IBPB II/1/415-409/10/BJ.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się stosunek pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 tej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z postanowieniami art. 39 ust. 1 zdanie pierwsze powołanej ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5.

W myśl art. 45 ust. 1 cyt. ustawy podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

W terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników (art. 45 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. art. 21 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania.

Stosownie do art. 21 § 2 ww. ustawy, jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w związku z rocznym rozliczeniem podatkowym wnioskodawca otrzymał od pracodawcy PIT-11 o wysokości osiągniętych w 2009r. przychodów ze stosunku pracy, jednak bez uwzględnienia napiwków, pomimo ich ścisłego związku faktycznego i prawnego ze stosunkiem pracy. Środki pieniężne w postaci napiwków pracodawca wykazał w wystawionym PIT-8C bez wskazania wysokości odprowadzonych na rzecz urzędu skarbowego zaliczek podatkowych, przerzucając na wnioskodawcę ciężar obowiązków podatkowych i odpowiedzialności, co w rezultacie jest niezgodne z obowiązującym prawem podatkowym.

Biorąc pod uwagę wyżej wymienione przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji według ustalonego wzoru.

Przy czym podkreślić należy, iż pobór tych zaliczek - jak wynika jednoznacznie z treści powołanych przepisów – następuje z dochodu podatnika, co skutkuje w efekcie zmniejszeniem kwoty należnej do wypłaty na rzecz podatnika.

W myśl art. 8 Ordynacji podatkowej płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 26 Ordynacji podatkowej podatnik odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki.

Odpowiedzialność podatnika za niektóre zobowiązania ogranicza art. 26a § 1 ww. ustawy. Stosownie do tegoż przepisu, podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik.

Zgodnie z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Stosownie do art. 30 § 4 Ordynacji podatkowej, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi okoliczność, o której mowa w § 1 lub 2, organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku.

Decyzję, o której mowa w § 4 i 5, organ podatkowy może wydać również po zakończeniu roku podatkowego lub innego okresu rozliczeniowego (art. 30 § 6 Ordynacji podatkowej).

Jak wynika z powołanych wyżej uregulowań, odpowiedzialność płatnika dotyczy podatku niepobranego lub podatku pobranego a niewpłaconego. Zobowiązanie płatnika nie jest jednak oderwane od zobowiązania podatkowego podatnika. Podatkiem obciążony jest bowiem podatnik, a rola płatnika polega na dopełnieniu czynności wskazanych w art. 8 Ordynacji podatkowej.

Zauważyć należy, że zaliczka jest de facto świadczeniem na poczet przyszłego zobowiązania "rocznego", czyli podatku za określony rok podatkowy. Samodzielność prawna zobowiązania podatkowego z tytułu zaliczki nie oznacza jego absolutnej niezależności, gdyż po powstaniu zobowiązania podatkowego za rok podatkowy staje się ono częścią tego zobowiązania, co wynika z treści powołanego wyżej przepisu art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niezależnie od faktu, czy płatnik pobrał zaliczki na podatek dochodowy, czy tego nie dokonał, podatnik jest zobowiązany do należytego wypełniania obowiązków nałożonych na niego ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z wyżej cytowanym art. 9 ust. 1 i art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik zobowiązany jest do wykazania w rocznym zeznaniu podatkowym wszystkich osiągniętych w roku podatkowym dochodów, niezależnie od tego, czy płatnik zaliczki na podatek dochodowy pobrał, czy też tego obowiązku nie wypełnił.

W związku z powyższym wnioskodawca zobowiązany jest do wykazania w rozliczeniu rocznym dochodów z napiwków wypłacanych przez pracodawcę nawet jeśli zaliczki na podatek dochodowy nie zostały od tych napiwków naliczone i potrącone. Przy czym należy zgodzić się ze stanowiskiem wnioskodawcy, iż art. 26a Ordynacji podatkowej wyłącza odpowiedzialność podatnika z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania związanej ze stosunkiem pracy. Jednakże należy podkreślić, iż to wyłączenie nie zwalnia podatnika z wykazania w zeznaniu podatkowym całości dochodu (przychodu) uzyskanego w danym roku i uiszczenia należnej za tenże rok kwoty podatku.

W świetle powyższego zajęte przez wnioskodawcę stanowisko należało uznać za prawidłowe, co jednakże nie oznacza, że wnioskodawca nie jest zobowiązany do opodatkowania w zeznaniu rocznym również dochodu uzyskanego z tytułu rzeczonych napiwków.

Odnośnie wskazanego przez wnioskodawcę art. 27 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 1997r. Nr 137, 926) wyjaśnia się, że artykuł ten został skreślony przez art. 1 pkt 19 ustawy z dnia 12 września 2002r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2002r. Nr 169, poz. 1387) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.