Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-377/12/BM
z 17 lipca 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2012r. (data wpływu 5 kwietnia 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 lipca 2012r. (data wpływu 10 lipca 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy od wypłaconej przez inwestora na podstawie ugody sądowej kwoty należności Wnioskodawca ma obowiązek zwiększenia należnego podatku VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy od wypłaconej przez inwestora na podstawie ugody sądowej kwoty należności Wnioskodawca ma obowiązek zwiększenia należnego podatku VAT. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 lipca 2012r. (data wpływu 10 lipca 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 27 czerwca 2012r. znak: IBPP1/443-377/12/BM.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Jeden z jego kontrahentów, którego był podwykonawcą, z którym łączyła go umowa o dzieło nie uregulował należności.

W związku z powyższym Wnioskodawca zastosował przepis art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a następnie skierował do Sądu gospodarczego pozew o należność netto (bez podatku VAT) przeciwko inwestorowi (z uwagi na niewypłacalność podwykonawcy).

Z inwestorem zawarta została ugoda pozasądowa na podstawie której Wnioskodawca otrzymał należność quasi-odszkodowawczą w kwocie netto bez podatku od towarów i usług.

Usługi jakie Wnioskodawca wykonywał na rzecz T. to roboty budowlane konstrukcyjne betony, zbrojenie, izolacje przeciwwilgociowe fundamentów budynku handlowego.

Roboty były wykonywane od dnia 19 lipca 2007r. do grudnia 2007r., po czym po próbach przekazania wykonanych prac T. nastąpiło jednostronne odebranie przez Wnioskodawcę robót budowlanych na podstawie protokołu w marcu 2008r., co oznaczało formalne zakończenie robót, na podstawie którego Wnioskodawca wystawił fakturę w dniu 7 marca 2008r.

Wartość netto ww. faktury to 68.833,35 zł, stawka podatku 22%, kwota podatku 15.143,34 zł.

Dokonana sprzedaż została wykazana w deklaracji VAT-7 za miesiąc kwiecień 2008r.

Podatek należny ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT został skorygowany w marcu 2009r.

Pozew skierowany do Sądu dotyczył braku płatności ze strony T. Wnioskodawca wnosił o zasądzenie od pozwanej „A" Sp. z o.o. na rzecz powoda (Wnioskodawcy) kwoty 68.833,35 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 marca 2008r. do dnia zapłaty i taki też zapadł wyrok. Była to szkoda jaką Wnioskodawca poniósł na skutek braku płatności ze strony głównego wykonawcy – T. i stanowiła różnicę pomiędzy kwotą brutto wynikającą z faktury a skorygowaną przez Wnioskodawcę w trybie art. 89a ustawy o VAT kwotą podatku.

Wnioskodawca nie wykonywał żadnych usług bezpośrednio dla inwestora tzn. A. Sp. z o.o.. Roszczenie wobec inwestora opiera się na bezpodstawnym wzbogaceniu, ponieważ inwestor wzbogacił się kosztem Wnioskodawcy - Wnioskodawca wznosił dla niego budynek handlowy do określonego etapu.

Kwota dochodzona pozwem była niższa od wynikającej z faktury (obejmowała tylko kwotę netto) z uwagi na skorzystanie przez Wnioskodawcę z dobrodziejstwa art. 89a ust. 1 i 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2004r., Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) i nie obejmowała podatku od towarów i usług, który został przez Wnioskodawcę skorygowany w rozliczeniu za miesiąc marzec 2009r. Dochodzenie przez Wnioskodawcę kwoty brutto skutkowałoby przegraniem procesu co do kwoty podatku, która została przez Wnioskodawcę skorygowana, ponieważ szkoda Wnioskodawcy równała się wyłącznie kwocie netto (podatek został przez Wnioskodawcę skorygowany i nie stanowił elementu szkody).

Wnioskodawca wystąpił o kwotę netto wynikającą z faktury, tzn. o 68.833,35 zł, która jednocześnie była kwotą brutto poniesionej przez Wnioskodawcę szkody (nie licząc odsetek za zwłokę od terminu płatności określonego w fakturze). Na mocy ugody Wnioskodawca otrzymał kwotę 108.817,95 zł jako sumę: 68.833,35 zł, zwrotu kosztów procesu (w tym wpisów, także w postępowaniu zażaleniowym, zapłaconych przez Wnioskodawcę w ramach postępowania sądowego zaliczek wymaganych przez Sąd na koszty przejazdu świadków do Sądu) oraz odsetek od kwoty 68.833,35 zł od dnia 15 marca 2008r. do dnia zapłaty.

Ugoda została zawarta w dniu 28 listopada 2011r., na jej podstawie A. Sp. z o.o. zobowiązała się uiścić należności wymienione wyżej w terminie 14 dni od jej podpisania, z kolei Wnioskodawca złożył oświadczenie, że ugoda wyczerpuje w całości roszczenia Wnioskodawcy wobec inwestora.

Należność wypłacono Wnioskodawcy w dniu 13 grudnia 2011r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od wypłaconej na podstawie ugody z inwestorem kwoty należny będzie podatek od towarów i usług, mimo że kontrahentem Wnioskodawcy był wyłącznie wykonawca, z inwestorem nie łączyła go umowa, a wypłata dokonana przez inwestora na mocy ugody ma charakter quasi-odszkodowawczy?

Zdaniem Wnioskodawcy, od kwoty wypłaconej na podstawie ugody przez inwestora nie jest należny podatek od towarów i usług, ponieważ inwestor pozwany został o kwotę netto (bez podatku VAT) z uwagi na quasi-odszkodowawczy charakter dochodzonego roszczenia i taka kwota została przez niego uregulowana na podstawie ugody.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Kwestie dotyczące rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności regulują przepisy art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”.

Zgodnie art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a ww. ustawy).

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2. wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny;
3. wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni;
4. wierzytelności nie zostały zbyte;
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
6. wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.
   
   

Powołane wyżej przepisy dopuszczają zatem możliwość dokonania przez podatnika korekty podatku należnego, który powstał w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług na terytorium kraju, w sytuacji gdy nabywca towaru bądź usługi, nie dokonał zapłaty na rzecz dostawcy.

Aby jednak podatnik mógł dokonać korekty określonej w art. 89a ust. 1 ustawy, warunki określone w art. 89a ust. 2 muszą być spełnione łącznie. Brak któregokolwiek z wymienionych warunków stanowi przesłankę do braku takiego prawa.

Na podatniku (wierzycielu) dokonującym korekty podatku należnego w ramach ulgi na złe długi ciążą liczne obowiązki związane z dokonaniem korekty. Zostały one określone w art. 89a ust. 3-6 ustawy.

Stosownie do art. 89a ust. 3 ustawy, korekta podatku należnego może nastąpić w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął termin określony w ust. 2 pkt 6, nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym wierzyciel uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 6. Warunkiem dokonania korekty jest uzyskanie przez wierzyciela potwierdzenia odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 6.

Przepis ten wprost wskazuje, że warunkiem niezbędnym dla dokonania korekty jest otrzymanie przez dłużnika zawiadomienia. Potwierdza to również art. 89b ust. 5 ustawy przewidujący, iż do zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy Ordynacji podatkowej o doręczeniach.

Stosownie do art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

W przedmiotowej sprawie kontrahent Wnioskodawcy, którego był podwykonawcą, z którym łączyła go umowa o dzieło nie uregulował należności.

W związku z powyższym Wnioskodawca zastosował przepis art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a następnie skierował do Sądu gospodarczego pozew o należność netto (bez podatku VAT) przeciwko inwestorowi (z uwagi na niewypłacalność podwykonawcy).

Z inwestorem zawarta została ugoda pozasądowa na podstawie której Wnioskodawca otrzymał należność quasi-odszkodowawczą w kwocie netto bez podatku od towarów i usług.

Roboty były wykonywane od dnia 19 lipca 2007r. do grudnia 2007r. Wnioskodawca wystawił fakturę w dniu 7 marca 2008r. Wartość netto ww. faktury to 68.833,35 zł, stawka podatku 22%, kwota podatku 15.143,34 zł. Dokonana sprzedaż została wykazana w deklaracji VAT-7 za miesiąc kwiecień 2008r.

Podatek należny ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT został skorygowany w marcu 2009r.

Wnioskodawca wnosił o zasądzenie od pozwanej kwoty 68.833,35 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 marca 2008r. do dnia zapłaty i taki też zapadł wyrok.

Kwota dochodzona pozwem obejmowała kwotę netto z uwagi na skorzystanie przez Wnioskodawcę z dobrodziejstwa art. 89a ust. 1 i 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług i nie obejmowała podatku od towarów i usług, który został przez Wnioskodawcę skorygowany w rozliczeniu za miesiąc marzec 2009r.

Ugoda została zawarta w dniu 28 listopada 2011r. a należność wypłacono Wnioskodawcy w dniu 13 grudnia 2011r.

Należy zauważyć, że treść art. 89a ust. 4 wyraźnie wskazuje, ze uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie sprawia, że wierzyciel, który skorzystał z rozwiązania przewidzianego w art. 89a ust. 1 obowiązany jest do zwiększenia swojego podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym to uregulowanie nastąpiło.

Przepis ten nie wprowadza wymogu uregulowania należności tylko i wyłącznie przez dłużnika, ale w sposób ogólny stanowi o uregulowaniu należności w jakiejkolwiek formie. Oznacza to, że uregulowanie należności lub jej części przez podmiot trzeci, spowoduje, że należność należy uznać za uregulowaną w całości lub w części i u podatnika powstanie obowiązek dokonania zwiększenia podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana.

Przeciwne rozumienie przepisu art. 89a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług byłoby nie do pogodzenia z wykładnią celowościową wprowadzonego rozwiązania w art. 89a, które co do zasady służyć ma podatnikom posiadającym nieściągalne wierzytelności.

Jak wynika z powołanych przepisów w sytuacji, gdy podatnik otrzyma należność, której nieściągalność została wcześniej uprawdopodobniona, i względem której została dokonana korekta podatku w ramach „ulgi na złe długi”, to ma on obowiązek odpowiednio zwiększyć podatek należny. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części. Korekta podatku należnego nie jest zatem ostateczna. Jeśli bowiem podatnik otrzyma należność, która wcześniej została odpisana, jako nieściągalna i względem, której została dokonana korekta podatku zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, wówczas ma on obowiązek, na mocy przepisu art. 89a ust. 4 ww. ustawy o VAT, odpowiednio zwiększyć podatek należny, w rozliczeniu za okres, w którym cała należność lub jej część została uregulowana.

Odnosząc przytoczony stan prawny do stanu faktycznego stwierdzić należy, iż w sytuacji, gdy na skutek zawartej w dniu 28 listopada 2011r. ugody sądowej inwestor uregulował Wnioskodawcy należności (wierzytelności), w odniesieniu do których Wnioskodawca skorzystał uprzednio z regulacji prawnej przewidzianej art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca ma obowiązek dokonania zwiększenia podatku należnego od uzyskanej w wyniku ugody wierzytelności w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana, w myśl art. 89a ust. 4 ww. ustawy o VAT.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. organ zauważa, iż w niniejszej interpretacji organ nie wypowiedział się w kwestii zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, gdyż nie było to przedmiotem wniosku (nie sformułowano pytania w tym zakresie oraz nie przedstawiono wyczerpująco stanu faktycznego i własnego stanowiska w tym zakresie). Wydając przedmiotową interpretację tut. organ oparł się na opisie stanu faktycznego, w którym jednoznacznie wskazano, iż Wnioskodawca zastosował przepis art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe zostało przyjęte jako element przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego i nie było przedmiotem oceny.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.