INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 09.04.2010 r. (data wpływu 16.04.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych i Ordynacji podatkowej w zakresie zobowiązania do wykazania dochodów z napiwków w zeznaniu rocznym w sytuacji, gdy płatnik nie pobrał zaliczki na podatek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.04.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych i Ordynacji podatkowej w zakresie zobowiązania do wykazania dochodów z napiwków w zeznaniu rocznym w sytuacji, gdy płatnik nie pobrał zaliczki na podatek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni pracuje w kasynie w charakterze krupiera od dnia 13.08.2008 r. W grudniu 2008 r. otrzymała umowę na czas określony. Z uwagi na specyfikę pracy, przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej przez kasyno, a także ze względu na rodzaj wykonywanej pracy oprócz wynagrodzenia zasadniczego Wnioskodawczyni otrzymuje tzw. napiwki, które stosownie do treści rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie ewidencjonowania napiwków w kasynach gry (Dz. U. Nr 102, poz. 949) są ewidencjonowane i wypłacane przez pracodawcę. Nie tylko Wnioskodawczyni , ale również inni pracownicy firmy otrzymują napiwki. Dają je goście w zamian za miłą obsługę.

Napiwki w postaci żetonów do gry umieszczane są w specjalnych puszkach na stołach na których prowadzone są gry. Po zakończeniu pracy kasyna są one komisyjnie (w obecności dwóch kasjerów i kierownika) wyjmowane, przeliczane, a następnie zamieniane na pieniądze. Suma napiwków z każdego dnia jest każdorazowo zapisywana w rejestrze napiwków, który to pracodawca ma obowiązek prowadzić na mocy Rozporządzenia Ministra Finansów. Po upływie miesiąca wszystkie napiwki są dzielone pomiędzy pracowników według określonego klucza. Wygląda on następująco: stażysta otrzymuje 3 pkt., krupier II – 4 pkt. trip-one, krupier II (z półrocznym stażem pracy na stanowisku krupier II) – 5 pkt., krupier I – 6 pkt., inspektor – 8 pkt. Napiwki są dzielone nie tylko dla osób prowadzących grę. Otrzymują je również kasjerzy, recepcjonistki, kierowcy, kierownicy sali, technicy, itp. Odbiór wypłaconych pieniędzy kwitowany jest własnoręcznym podpisem w Rejestrze Napiwków obok imienia, nazwiska i kwoty wypłacanej. Rejestr napiwków ma postać zeszytu o ponumerowanych, pozszywanych i ostemplowanych przez służby skarbowe kartach. To pracodawca, czyli kasyno, prowadzi rejestr napiwków, przechowuje je i wypłaca. Wnioskodawczyni jako krupier II nie może zabrać ich po skończeniu pracy do domu, ponieważ według pracodawcy nie były i nie są przeznaczone tylko dla Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni jest dobrym pracownikiem, ma nienaganne podejście do gości i dlatego jest przez nich bardzo lubiana. Gdyby napiwki były tylko dla Wnioskodawczyni to zamiast 10.893,00 zł miałaby do rozliczenia ok. 40.000,00 zł.

Zdaniem Wnioskodawczyni problem polega na tym, iż wg. pracodawcy napiwki nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, w związku z czym nie wystawił na nie druku PIT-11, nie pobierał zaliczek na podatek dochodowy i nie odprowadzał od tych kwot żadnych składek utrzymując, iż napiwki stanowią dobrowolną darowiznę od gości i nie są przychodem wynikającym z umowy o pracę. Pracodawca procesował się z organami podatkowymi. W tym roku kasyno, po okresie stawiania oporu, zostało zmuszone do udostępnienia danych Rejestru Napiwków odpowiednim służbom skarbowym. Pracodawca zdecydował się wystawić PIT 8C za 2009 rok. Ponadto od 01 grudnia 2009 r. zaczął pobierać od pracowników zaliczki na podatek dochodowy za 2010 r. Zdaniem Wnioskodawczyni nie jest to zbyt sprawiedliwe, ponieważ w Rejestrze Napiwków kwitują odbiór całej kwoty bez odliczenia podatku, a otrzymują kwotę pomniejszoną o 18% na poczet podatku.

Wnioskodawczyni otrzymała PIT-11 o wysokości osiągniętych przychodów w 2009 r. Uważa za błędne, nieprawidłowe i niezgodne z prawem to, iż nie zawarto w nim przychodów pochodzących z napiwków pomimo ich ścisłego związku faktycznego i prawnego ze stosunkiem pracy. Przychody, tzw. napiwkowe, wykazano w wystawionym PIT-8C bez wskazania odpowiednich na rzecz fiskusa zaliczek podatkowych. Taką praktykę Wnioskodawczyni uważa za krzywdzącą , przerzucającą ciężar obowiązków podatkowych na podatnika, co w rezultacie jest niezgodne z obowiązującym prawem podatkowym.

W dniu 31 maja 2010 r. Wnioskodawczyni została wezwana do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez:

• uiszczenie opłaty w wysokości 40 zł na rachunek bankowy Izby Skarbowej w Warszawie Nr 31 1010 1010 0166 4922 3100 0000 i doręczenia dowodu uiszczenia opłaty do tut. organu.
  
  

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 04.06.2010 r.

W wyznaczonym terminie przedmiotowe braki zostały uzupełnione.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy stosownie do art. 31 i art. 38 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm) płatnik (kasyno), dokonując wypłaty napiwków pracownikom, powinien odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych i przekazać podatnikowi imienne informacje PIT-11 o uzyskanych dochodach oraz o pobranych zaliczkach od wynagrodzeń uznając je za przychody ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też w świetle art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 42a uzyskane napiwki płatnik może uznać za przychody z innych źródeł i wystawić z tego tytułu PIT - 8C bez wskazania wysokości odprowadzonych na rzecz fiskusa zaliczek podatkowych...

Przedmiotowa interpretacja indywidualna została udzielona w zakresie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast wniosek w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Wnioskodawczyni pragnie zwrócić uwagę na brzmienie obowiązującego od 01 stycznia 2007 r. art. 26a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14 poz. 176 ze zm.) do wysokości zaliczki do której pobrania zobowiązany jest płatnik.

Zdaniem Wnioskodawczyni, oznacza to, iż w aktualnym stanie prawnym, podatnik nie ponosi już odpowiedzialności za zaliczki, do pobrania których zobowiązany jest płatnik. Dotychczas płatnik nie odpowiadał za niepobrane, a także pobrane ale niewypłacone zaliczki na podatek dochodowy, jeśli wykazał, że winę za to ponosi podatnik. Przed wprowadzeniem tego przepisu organ podatkowy mógł dochodzić niezapłaconej zaliczki ( lub zaniżonej) zarówno od płatnika jak i podatnika. Obecnie taka możliwość istnieje jedynie w odniesieniu do płatnika. Komentowany artykuł, według Wnioskodawczyni, całkowicie uwalnia podatnika od odpowiedzialności na gruncie ordynacji podatkowej. Na mocy komentowanego przepisu organ podatkowy może dochodzić od płatnika zapłaty zaliczki niewypłaconej lub wypłaconej w kwocie zaniżonej z tytułu przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy (art. 12 u.p.d.o.f.) oraz przychód z tzw. działalności wykonywanej osobiście (art. 13 u.p.d.o.f.) np. działalności artystycznej, literackiej, naukowej, publicystycznej itp. Odpowiedzialność płatnika jest ograniczona do wysokości zaliczki do której pobrania jest zobowiązany (patrz komentarz do art. 26a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 05.8.60).

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, potrzeba złożenia niniejszego wniosku jest uzasadniona dotychczasowym postępowaniem płatnika przerzucającym obowiązki podatkowe na podatnika, wyeliminowaniem stanu niepewności, z odpowiedzialności i obowiązków podatkowych ciążących na stronach stosunku podatkowo-prawnego zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w opisanym stanie faktycznym.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, do których w myśl ust. 1 pkt 1 należy m. in. stosunek pracy.

W świetle art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z treści art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 38 ust. 1 płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5 (art. 39 ust. 1 ww. ustawy).

Biorąc pod uwagę wyżej wymienione przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji według ustalonego wzoru.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na podstawie art. 26a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik.

Zgodnie z § 2 tego artykułu w przypadku, o którym mowa w § 1, nie stosuje się przepisu art. 30 § 5.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji Podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Stosownie do art. 30 § 4 tej ustawy, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi okoliczność, o której mowa w § 1, organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku. Przepisów § 1-4 nie stosuje się, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika (art. 30 § 5 Ordynacji podatkowej). Art. 30 § 6 tej ustawy przewiduje możliwość wydania przez organ podatkowy decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika również po zakończeniu roku podatkowego lub innego okresu rozliczeniowego.

Z powyższych uregulowań wynika, że odpowiedzialność płatnika dotyczy podatku niepobranego lub podatku pobranego a nie wpłaconego. Z zasad opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik ma obowiązek po upływie roku podatkowego złożyć zeznanie i zapłacić należny podatek od uzyskanych dochodów w poprzednim roku podatkowym. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Reasumując, niezależnie od faktu, czy płatnik pobrał zaliczki na podatek dochodowy, czy tego nie dokonał, podatnik jest zobowiązany do należytego wypełniania obowiązków nałożonych na niego ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z wyżej cytowanymi art. 9 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik zobowiązany jest do wykazania w rocznym zeznaniu podatkowym wszystkich osiągniętych w roku podatkowym dochodów, niezależnie od faktu, czy płatnik zaliczki na podatek dochodowy pobrał, czy też tego obowiązku nie wypełnił.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni zobowiązana jest do wykazania w rozliczeniu rocznym dochodów z napiwków wypłacanych przez pracodawcę, nawet jeśli zaliczki na podatek dochodowy nie zostały od tych napiwków naliczone i potrącone.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.