INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2010 r. (data wpływu 16.06.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących odpisów amortyzacyjnych leasingowanych samochodów osobowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 16 sierpnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących odpisów amortyzacyjnych leasingowanych samochodów osobowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej m.in. udostępnia innym podmiotom różnego rodzaju środki trwałe i wartości niematerialne i prawne na podstawie umów leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17b i nast. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z powołanymi przepisami, Spółka zalicza do swych przychodów podatkowych całą wartość netto pozyskiwanych rat leasingowych, z drugiej zaś strony na ogólnych zasadach amortyzuje podatkowo przedmiot umowy leasingowej. Wśród składników majątkowych, które Wnioskodawca zamierza udostępniać swym klientom w ramach umów leasingu operacyjnego znajdować się będą również samochody osobowe w rozumieniu art. 4a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których wartość początkowa dla celów amortyzacji podatkowej, przekracza równowartość 20.000 EURO.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych natomiast:

„ Art. 16. 1. Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

4. odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a - 16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EURO przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania (...)”.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle obowiązujących regulacji możliwe jest, aby w pierwszej kolejności, tj. do wyczerpania limitu 20.000 EURO Spółka zaliczała odpisy od amortyzowanego samochodu osobowego do podatkowych kosztów uzyskania przychodu w całości, a dopiero po wyczerpaniu wskazanego limitu, kwota odpisów amortyzacyjnych ponad 20.000 EURO kwalifikowana by była do kosztów niestanowiących koszt uzyskania przychodu... W tym stanie rzeczy wyjaśnienia wymaga tryb dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych, których wartość przewyższa 20.000 EURO, a więc wyjaśnienia, które z dokonywanych odpisów powinny zostać zaliczone do podatkowych kosztów uzyskania przychodu, a które powinny uzyskać status kosztów niestanowiących.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących regulacji dopuszczalne jest, aby w pierwszej kolejności, tj. do wyczerpania limitu 20.000 EURO Spółka zaliczała odpisy od amortyzowanego samochodu osobowego do podatkowych kosztów uzyskania przychodu w całości, a dopiero po wyczerpaniu wskazanego limitu, wszelkie dalsze odpisy amortyzacyjne kwalifikowane były do kosztów niestanowiących. W ocenie Spółki, aktualne przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zakazują stosowania tego typu metody.

Za możliwością jej stosowania wypowiedział się również m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku wydanym w sprawie I SA/Po 814/09.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 – nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy – nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a - 16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EURO przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Zgodnie z przywołanym przepisem, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nie przewyższającej równowartości 20.000 EURO.

Środki trwałe służą osiąganiu przychodów przez wiele lat, w związku z czym ustawodawca zdecydował, że związane z nimi wydatki powinny być również rozliczane w dłuższym okresie czasu. Stąd, wydatki na ich nabycie, wytworzenie lub ulepszenie – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, ale koszt taki stanowi ich zużycie mierzone amortyzacją (art. 15 ust. 6 tej ustawy).

Zatem, jeżeli Wnioskodawca dokonuje zakupów samochodów osobowych, których wartość przewyższa równowartość 20.000 EURO i jednocześnie stanowią one środki trwałe, to odpisów amortyzacyjnych dokonuje się wg ogólnych zasad określonych w art. 16a – 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ogólne zasady określone w powyżej powołanych przepisach stanowią m.in., iż zgodnie z art. 16h ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wynika z art. 16i ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji samochodu można dokonywać metodą liniową (podstawową) – stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 20% rocznie. W przypadku zastosowania tej metody, środek trwały jest amortyzowany równomiernie przez cały okres jego użytkowania. Z wykorzystaniem tej metody podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych (art. 16h ust. 4 ww. ustawy):

• w równych ratach co miesiąc albo
• w równych ratach co kwartał albo
• jednorazowo na koniec roku podatkowego.
  
  

Wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego uzyskuje się poprzez pomnożenie wartości początkowej środka trwałego oraz 20% stawki amortyzacyjnej. Wysokość miesięcznego albo kwartalnego odpisu ustala się poprzez podzielenie rocznego odpisu odpowiednio przez 12 albo 4.

Jak wynika z powyżej powołanych przepisów, amortyzacji samochodów osobowych dokonuje się od ich wartości początkowej, a suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, m. in. wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 4. Ponadto, w przypadku zastosowania metody liniowej (jedynej możliwej przy amortyzacji samochodu osobowego) środek trwały musi być amortyzowany równomiernie przez cały okres jego użytkowania.

W ocenie tutejszego organu podatkowego, dokonana przez Spółkę we wniosku z dnia 14 czerwca 2010 r. interpretacja przepisu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest błędna. Jeżeli bowiem w rozumieniu słownikowym „część” oznacza „jeden z elementów, na które dzieli się jakaś całość, pewna ilość z całości”, a „w części” oznacza „do pewnego stopnia, w pewnej mierze, częściowo” (por. Słownik języka polskiego PWN, wydanie internetowe – www.sjp.pwn.pl), to ponieważ ustawodawca reguluje, iż do kosztów podatkowych nie zalicza się odpisów amortyzacyjnych „w części ustalonej od wartości samochodu...”, podatnik może zaliczyć do kosztów podatkowych tylko tę część odpisu, która liczona jest od wartości początkowej nieprzekraczającej równowartości 20.000 EURO. Należy uznać, iż omawiany przepis odnosi się do każdorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonywanego przez podatnika (obejmującego maksymalnie okres roku podatkowego), a nie do ich sumy. Wykładnia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy dokonana przez Wnioskodawcę byłaby możliwa i prawidłowa jedynie w przypadku, gdyby w analizowanym przepisie ustawodawca nie użył zwrotu „w części ustalonej”.

W związku z tym, należy uznać za nieprawidłowe stanowisko Spółki, że odpisy amortyzacyjne mogą być w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów aż do chwili, gdy łączne odpisy amortyzacyjne zaliczane w koszty uzyskania przychodów zrównają się z kwotą w złotych 20.000 EURO, przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, po czym następnie dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów. Spółka zobowiązana będzie zatem, do ustalenia jaka część każdego odpisu amortyzacyjnego dotyczy wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20.000 EURO i tylko tę część zaliczyć do kosztów podatkowych. Pozostała część odpisu, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, iż Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 13 lipca 2010 r. sygn. akt. II FSK 551/10 uchylił powołany w treści wniosku wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.