INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 05.08.2010r. (data wpływu 09.08.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.08.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i sprzedaż orynnowania, pokryć dachowych i systemów wentylacyjnych. Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej („Grupa”). Spółka zamierza dokonać połączenia w trybie art. 492 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych z inną krajową spółką z Grupy („Spółką A”) zajmującą się projektowaniem, produkcją i montażem hal stalowych. Spółka byłaby przy planowanym połączeniu podmiotem przejmującym. Rozważane są dwa możliwe modele biznesowe, jakie mogłyby zostać wdrożone po dokonaniu połączenia spółek: a. model, w którym Spółka po dokonanym przejęciu prowadziłaby nadal dotychczasową działalność Spółki A w zakresie projektowania, produkcji i montażu hal stalowych b. model, w którym Spółka nie prowadziłaby pełnej działalności w tym zakresie, a działalność ta zostałaby przeniesiona do innego podmiotu („Spółki B”), na rzecz której Spółka świadczyłaby usługi pośrednictwa i/lub doradztwa w zakresie tej działalności z wykorzystaniem przejętych od Spółki A pracowników i aktywów. Sprzedaż hal stalowych, będąca przedmiotem działalności Spółki A, dokonywana była do tej pory z wykorzystaniem zorganizowanej przez podmiot zagraniczny należący do Grupy („Spółkę C”) sieci sprzedaży na terytorium Polski („Sieć Sprzedaży”). Spółka A otrzymała odpłatny dostęp do Sieci Sprzedaży w oparciu o zawartą umowę, która przewidywała umożliwienie Spółce A dystrybucji jej produktów z wykorzystaniem Sieci Sprzedaży w zamian za okresowe opłaty. Sieć Sprzedaży tworzą podmioty gospodarcze („Dystrybutorzy”), które zawarły ze Spółką C umowy na zakup, dystrybucję i montaż w Polsce produktów Grupy. Umowy te przewidują że: a. produkty określonego rodzaju nabywane będą wyłącznie od Spółki C, b. podmioty należące do Sieci Sprzedaży nie będą dystrybuować innych produktów konkurencyjnych w stosunku do produktów Spółki C (wyłączność, zakaz konkurencji), c. Spółka C zapewni tym podmiotom wsparcie marketingowe, techniczne, organizacyjne, szkolenia i profesjonalne doradztwo odnośnie tych produktów.Spółka C poniosła na utworzenie Sieci Sprzedaży szereg nakładów, w tym nakłady na zapewnienie odpowiedniego wsparcia merytorycznego dla Dystrybutorów. Dzięki podpisaniu umowy pozwalającej na korzystanie z Sieci Sprzedaży, Spółka A nie była zmuszona do pozyskiwania na własną rękę dystrybutorów dla swoich produktów oraz ponoszenia wysokich kosztów wiążących się z niezbędnymi szkoleniami takich podmiotów, w tym z przeszkoleniem ich pracowników w zakresie znajomości produktów, technik sprzedaży, polityki cenowej, standardów, zasad rozpatrywania reklamacji i aspektów technicznych montażu oraz konserwacji produktów. Obecnie, bez względu na wybór jednego z wyżej wymienionych modeli biznesowych, po dokonaniu połączenia ze Spółką A, Spółka zamierza porozumieć się ze Spółką C i rozwiązać umowę na korzystanie z Sieci Sprzedaży zawartą przez przejmowaną Spółkę A, a jednocześnie za jednorazową opłatą nabyć od Spółki C bezterminowe prawo do korzystania z Sieci Sprzedaży na terytorium Polski, na zasadach wyłączności. Przedmiotem takiej transakcji byłaby więc rezygnacja przez Spółkę C z przysługującego jej prawa wyłączności na korzystanie z Sieci Sprzedaży i definitywne odstąpienie tego prawa Spółce. W przypadku podjęcia decyzji o wyborze modelu biznesowego polegającego na dalszym prowadzeniu przez Spółkę dotychczasowej działalność Spółki A w zakresie projektowania, produkcji i montażu hal stalowych, prawo do korzystania z Sieci Sprzedaży byłoby wykorzystywane bezpośrednio przez Spółkę przy prowadzonej działalności handlowej. Natomiast w przypadku wyboru modelu biznesowego, w którym działalność ta zostałaby przeniesiona do Spółki B, na rzecz której Spółka świadczyłaby usługi pośrednictwa i/lub doradztwa, Spółka, dysponując prawem wyłączności do korzystania z Sieci Sprzedaży, udostępniłaby to prawo Spółce B w zamian za okresowe opłaty. Koszty nabycia prawa wyłączności na korzystanie z Sieci Sprzedaży zostaną udokumentowane pisemną umową oraz fakturą wystawioną przez Spółkę C. Spółka zamierza te koszty dla celów bilansowych rozliczyć w czasie na okres kilkuletni. Ostateczne ustalenie tego okresu nastąpi po konsultacjach z biegłym rewidentem.

W związku z powyższym zadano pytania:

1. Czy koszty, jakie zostaną poniesione przez Spółkę na nabycie prawa do wyłącznego korzystania z Sieci Sprzedaży i rezygnację z tego prawa przez Spółkę C, będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów...
2. Czy w przypadku rozliczenia przedmiotowych kosztów w czasie dla celów bilansowych, Spółka powinna dokonać takiego samego ich rozliczenia dla celów podatku dochodowego od osób prawnych...
   
   

Stanowisko Spółki:

I. Zgodnie z art. 15 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W świetle utrwalonego stanowiska organów podatkowych i sądów administracyjnych, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• wydatek musi zostać poniesiony z własnych zasobów majątkowych podatnika;
• wydatek musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie zostanie zwrócona podatnikowi w jakikolwiek sposób;
• wydatek musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą
• wydatek musi zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub powinien mieć wpływ na wielkość osiągniętych przez podatnika przychodów;
• wydatek musi być właściwie udokumentowany;
• wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ponoszone przez Spółkę koszty będące przedmiotem niniejszego wniosku spełniają powyższe kryteria, tj.:

1. zostaną poniesione z własnych środków Spółki,
2. będą miały charakter definitywny,
3. będą pozostawać w związku z działalnością Spółki,
4. poniesione zostaną w celu osiągnięcia przychodów z tytułu sprzedaży hal stalowych bądź pobierania od Spółki B opłat okresowych,
5. będą należycie udokumentowane
6. nie należą do kategorii kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Dzięki zawarciu przedmiotowej transakcji Spółka:

• nie będzie musiała ponosić okresowych opłat za korzystanie z Sieci Sprzedaży,
• w przypadku kontynuacji dotychczasowej działalności Spółki B nie będzie zmuszona do pozyskiwania na własną rękę dystrybutorów dla swoich produktów ani do ponoszenia wysokich kosztów wiążących się z przeprowadzeniem niezbędnych szkoleń,
• w przypadku wyboru drugiego z opisanych modeli biznesowych osiągać będzie przychody z opłat okresowych uiszczanych przez Spółkę B.
  
  

Wobec powyższego przedmiotowy wydatek należy uznać za spełniający kryterium uznania go za koszt uzyskania przychodów.

II. Skoro opisany wydatek stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów to należy rozważyć, w którym momencie Spółka będzie uprawniona do rozpoznania tego wydatku w swojej kalkulacji podatkowej, tj. określić, czy koszt taki powinien podlegać amortyzacji podatkowej, czy też zostać rozłożony w czasie w inny sposób, bądź czy należy go uznać za koszt bieżącego okresu.
III. Zdaniem Spółki przedmiot transakcji nie będzie podlegać amortyzacji podatkowej, gdyż nie jest to wartość niematerialna i prawna. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera w art. 16b ust. 1 zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, wszelkie inne rodzaje praw niż wymienione w tym przepisie nie są przedmiotem odpisów amortyzacyjnych.

Do wartości niematerialnych i prawnych ustawa zalicza, oprócz spółdzielczych praw do budynków lub ich części:

1. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
2. prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej,
3. licencje,
4. równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
   
   

Prawo do korzystania na zasadzie wyłączności na terytorium Polski z usług Dystrybutorów odnośnie określonego rodzaju produktów nie stanowi przedmiotu prawa autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, nie jest bowiem utworem (przedmiotem działalności twórczej o indywidualnym charakterze).
Prawo to nie jest również objęte regulacją ustawy Prawo własności przemysłowej, nie jest to bowiem patent, prawo do wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych.
Przedmiotu transakcji nie stanowi również licencja, przez którą należy rozumieć zezwolenie na korzystanie z cudzego opatentowanego wynalazku, zarejestrowanego wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego albo utworu będącego przedmiotem prawa autorskiego. Występuje ona wyłącznie w odniesieniu do dóbr niematerialnych określonych w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawie Prawo własności przemysłowej. W przypadku Spółki mamy zaś do czynienia z wynagrodzeniem za odstąpienie od wynegocjowanego z innymi podmiotami prawa do wyłączności dokonywania z nimi transakcji handlowych.
Nabywane przez Spółkę prawo nie stanowi również know-how, czyli równowartości uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Zgodnie ze stanowiskiem sądów administracyjnych (np. wyrok NSAz 31.07.2003 r. sygn. III SA 1661/01) aby uznać, iż doszło do transferu know-how, muszą być spełnione ściśle określone warunki, mianowicie:

• istotą transakcji musi być przekazanie informacji
• informacje te muszą być informacjami w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej
• informacje te muszą być poufne i istotne
• informacje te muszą być zidentyfikowane we właściwej formie (utrwalone w taki sposób, aby możliwe było stwierdzenie, że spełniają one kryterium poufności i istotności).
  
  

Odnosząc się do planowanej przez Spółkę transakcji, jej przedmiotem nie będzie co do zasady przekazanie informacji, lecz uiszczenie wynagrodzenia za odstąpienie od wynegocjowanego z innymi podmiotami (Dystrybutorami) prawa do wyłączności dokonywania z nimi transakcji handlowych. Ewentualne przekazanie informacji w postaci listy dystrybutorów będzie miało charakter drugorzędny, porządkujący, podmioty te i tak są Spółce znane, nie byłoby więc również zachowane kryterium poufności.
Mając powyższe na uwadze przedmiot transakcji pod kątem podatku dochodowego od osób prawnych nie może być kwalifikowany jako wartość niematerialna i prawna podlegająca amortyzacji.
IV. Skoro przedmiotowy koszt nie będzie podlegał amortyzacji podatkowej należy rozważyć, czy koszt ten stanowić będzie dla Spółki koszt pośrednio, czy też koszt bezpośrednio związany z jej przychodami, w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 4 i 4d updop.
Zgodnie z treścią art. 15 ust. 4 updop koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.
Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d updop koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Ustawodawca nie zdefiniował, co należy rozumieć pod pojęciem kosztów bezpośrednio związanych z przychodami podatnika. Niemniej, z brzmienia art. 15 ust. 4 należy wnosić, że chodzi w tym przypadku o koszty, co do których można już w momencie ich poniesienia przypisać określone ściśle co do kwoty i czasu ich uzyskania przychody. W przeciwnym przypadku nie byłoby bowiem możliwe prawidłowe przypisanie tych kosztów do właściwych lat podatkowych.
Zdaniem Spółki koszt będący przedmiotem niniejszego wniosku, mimo iż dotyczy określonych co do rodzaju przychodów, nie może być uznany za koszt bezpośredni w rozumieniu art. 15 ust. 4 updop. W dacie poniesienia przedmiotowego kosztu nie będzie bowiem możliwe wskazanie określonych co do kwoty i czasu ich uzyskania przychodów, z jakimi ten koszt można powiązać. Tak więc koszt ten należy uznać za koszt pośrednio związane z przychodami Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 4d updop.
V. Jako koszt pośrednio związany z przychodami, kwota ta powinna zostać rozpoznana w rachunku podatkowym Spółki w dacie ujęcia tego kosztu w jej księgach rachunkowych, rozumianego jako wykazanie tego kosztu w wyniku finansowym Spółki, ale nie jako rezerwy czy biernego rozliczenia międzyokresowego (art. 15 ust. 4d i 4e updop). Tak więc jeśli Spółka rozliczać będzie przedmiotowy koszt w czasie dla celów bilansowych, analogiczne rozliczenie powinno zostać zastosowane dla celu podatku dochodowego od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock