INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 20 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalania, czy kwota zasądzona prawomocnym wyrokiem będzie kosztem uzyskania przychodów i w jakim momencie (pytania oznaczone we wniosku Nr 2 i 3) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalania, czy kwota zasądzona prawomocnym wyrokiem będzie kosztem uzyskania przychodów i w jakim momencie (pytania oznaczone we wniosku Nr 2 i 3).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka będąca właścicielem targowiska w dniu 12 maja 2004 roku zawarła umowę dzierżawy przedmiotowego targowiska z X Sp. z o. o. Na podstawie tej umowy X Sp. z o.o. pobierała czynsz od najemców stanowisk handlowych położonych na targowisku. Z pobranych czynszów przekazywała 60% wydzierżawiającej Spółce na które to przekazane kwoty wystawiała faktury VAT zgodnie z umową. Z pozostałych zebranych czynszów czyli 40% X Sp. z o.o. była zobowiązana zgodnie z umową ponosić koszty utrzymania targowiska tj. m.in. en. elektr., wodno-kanaliz., utrzymania czystości, dozór mienia, jak również koszty bieżących remontów i konserwacji budynków i budowli. Przez cały okres umowy dzierżawca nie wywiązywał się ze swoich obowiązków. Rażąco naruszał swoje obowiązki zawarte w umowie (par.6, 7) dotyczące bieżących remontów jak i kapitalnych remontów, dlatego też w styczniu 2007 r. nowe władze Spółki rozwiązały umowy w trybie natychmiastowym.

Z uwagi na fakt, iż X Sp. z o.o. z wypowiedzeniem umowy się nie zgodziła sprawa została skierowana na drogę postępowania sadowego. Sąd Okręgowy wydał w dniu 5 maja 2009 r. w sprawie wyrok nakazujący X Sp. z o.o. wydanie Spółce targowiska i ustalił, iż umowa dzierżawy z dnia 12 maja 2004 roku uległa rozwiązaniu z dniem 5 października 2007 roku. Wyrok jest prawomocny. Wobec ustaleń zawartych w wyroku z 5 maja 2009 r. X Sp. z o.o. wniosła przeciwko Spółce pozew o zapłatę kwoty 1.117.624,00 zł. Domagając się zapłaty 40 % wpływów z targowiska w 2007 roku, na podstawie dokumentacji nie będącej fakturami (wezwanie do zapłaty + umowa). W toku postępowania powództwo zostało ograniczone do kwoty 757.246,44 zł. W dniu 3 kwietnia 2009 r. postanowieniem Sądu Rejonowego została ogłoszona upadłość likwidacyjna X Sp. z o.o. W dniu 6 lipca 2010 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok zasądzając od Spółki na rzecz Syndyka Masy Upadłości X Sp. z o.o. kwotę 757.246,44zł wraz z ustawowymi odsetkami od 20 listopada 2009 r. Syndyk Masy Upadłości wezwał Spółkę do realizacji wyroku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

• Czy w przypadku braku wystawienia faktury VAT przez Syndyka (kwota 757.246,44 zł zostanie wyegzekwowana przez komornika) kwota zasądzona została prawomocnym wyrokiem będzie kosztem podatkowym, a jeśli tak to w jakim momencie tj. w 2010 r. czy należy skorygować przychody roku 2007 i w jakiej wysokości (brutto)... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)
• Czy wystawiona przez Syndyka faktura będzie stanowić podstawę zaliczenia w koszty podatkowe roku 2010, czy też winna nastąpić korekta przychodów 2007r.... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)
  
  

Ad. 2

Zdaniem Spółki, w przypadku braku wystawienia faktury VAT przez Syndyka kwota zasądzona będzie w całości kosztem podatkowym, w dacie którym został wydany prawomocny wyrok sądowy.

Ad.3

Zdaniem Spółki, faktura VAT otrzymana od Syndyka zostanie wprowadzona do ksiąg rachunkowych zaksięgowana jako koszt podatkowy roku 2010.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., określanej w dalszej części skrótem „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Stosownie do art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4b updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

• sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzenia takiego sprawozdania, albo
• złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącane w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z art. 15 ust. 4c updop wynika, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wskazanie w art. 15 ust. 4e updop, że dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach rachunkowych prowadzonych w oparciu o uregulowania ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w styczniu 2007 r. Spółka jako właściciel targowiska rozwiązała umowę najmu w trybie natychmiastowym ponieważ X Sp. z o.o. (dzierżawca targowiska) rażąco naruszał swoje obowiązki dotyczące bieżących, jak i kapitalnych remontów. Z uwagi na fakt, iż X Sp. z o.o. z wypowiedzeniem umowy się nie zgodził sprawa została skierowana na drogę postępowania sadowego. Sąd Okręgowy wydał w dniu 5 maja 2009 r. wyrok nakazujący X Sp. z o.o. wydanie Spółce targowiska i ustalił, iż umowa dzierżawy z dnia 12 maja 2004 roku uległa rozwiązaniu z dniem 5 października 2007 roku. Wyrok jest prawomocny. Wobec ustaleń zawartych w tym wyroku X Sp. z o.o. wniosła przeciwko Spółce pozew o zapłatę kwoty 1.117.624,00 zł, domagając się zapłaty 40 % wpływów z targowiska w 2007 roku, na podstawie dokumentacji nie będącej fakturami (wezwanie do zapłaty + umowa). W toku postępowania powództwo zostało ograniczone do kwoty 757.246,44 zł. W dniu 6 lipca 2010 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok zasądzając od Spółki na rzecz Syndyka Masy Upadłości X Sp. z o.o. kwotę 757.246,44zł wraz z ustawowymi odsetkami od 20 listopada 2009 r. Syndyk Masy Upadłości wezwał Spółkę do realizacji wyroku.

Mając na uwadze powyższe, zasądzona prawomocnym wyrokiem kwota (stanowiąca w istocie zwykłe wynagrodzenie X Sp. z o.o.) będzie kosztem uzyskania przychodów 2010 roku w momencie ujęcia go w księgach rachunkowych Spółki na podstawie faktury lub innego dokumentu (w tym przypadku wyroku sądowego), z którego wynika wysokość i rodzaj kosztu. W przypadku braku obowiązku wystawienia faktury VAT przez kontrahenta do kosztów uzyskania przychodu Spółka może zaliczyć kwotę zasądzoną prawomocnym wyrokiem w wysokości brutto.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w sprawie będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.