2019.03.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.4.2019.2.AZE
z 4 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 grudnia 2018 r. (data wpływu 3 stycznia 2019 r.) uzupełnionym pismem z 8 lutego 2019 r. (data wpływu 15 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy potrącone przez Inwestora kwoty z kaucji gwarancyjnej przysługującej Spółce tytułem wyrównania poniesionych przez Inwestora kosztów wykonania zastępczego związanych z usunięciem wad przedmiotu Umowy realizowanego przez Spółkę stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy potrącone przez Inwestora kwoty z kaucji gwarancyjnej przysługującej Spółce tytułem wyrównania poniesionych przez Inwestora kosztów wykonania zastępczego związanych z usunięciem wad przedmiotu Umowy realizowanego przez Spółkę stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 31 stycznia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.4.2019.1.AZE, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 15 lutego 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej: Spółką lub Wnioskodawcą) prowadzi działalność gospodarczą, której przeważającym przedmiotem jest realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków.

W dniu 10 kwietnia 2014 r. Spółka zawarła z X sp. z o.o. (zwanym dalej: Inwestorem) umowę nr (…) o generalne wykonawstwo (dalej: Umowa). Przedmiotem Umowy było wybudowanie do stanu całkowicie wykończonego 49 domów mieszkalnych wraz z niezbędną infrastrukturą (zwanych dalej: Inwestycją), przeprowadzenie wszelkich niezbędnych procedur odbiorowych oraz uzyskanie niezbędnych dokumentów, w tym decyzji o pozwoleniu na użytkowanie.

Na przedmiot Umowy Spółka udzieliła Inwestorowi 5-letniej gwarancji i rękojmi. W Umowie wskazano, iż okres rękojmi i gwarancji w zakresie wad ukrytych biegnie od daty ich ujawnienia. Strony postanowiły w Umowie, iż w przypadku stwierdzenia wad Inwestycji przez Inwestora w czasie przeglądów w okresie rękojmi i gwarancji, w razie uchylania się Spółki od usuwania wad w terminie ustalonym wspólnie z Inwestorem, Inwestor jest uprawniony do zlecenia usunięcia wad innemu podmiotowi oraz potrącenia należności z tytułu wykonania zastępczego z zatrzymanej kwoty kaucji gwarancyjnej uiszczonej przez Spółkę, na co Spółka wyraziła zgodę.

Do każdej złożonej przez Spółkę faktury Inwestor wystawił notę obciążeniową w wysokości 3% wartości netto faktury tytułem kaucji zabezpieczającej, ewentualne roszczenia Inwestora z tytułu nienależytego wykonania przedmiotu Umowy. Kaucja gwarancyjna została ustanowiona na okres 3 lat, licząc od daty wydania ostatecznej decyzji w przedmiocie pozwolenia na użytkowanie inwestycji. Inwestor zatrzymał tytułem kaucji gwarancyjnej kwotę w wysokości 411.000,00 zł. Przedmiot Umowy został wykonany i odebrany, co zostało potwierdzone w protokole odbioru końcowego.

W dniu 4 sierpnia 2015 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla miasta W. wydał decyzję nr (…), udzielając pozwolenia na użytkowanie Inwestycji.

Ostateczny termin zwrotu kaucji gwarancyjnej upłynął w dniu 4 września 2018 r.

W trakcie użytkowania Inwestycji ujawniły się wady przedmiotu Umowy m.in. w zakresie szczelności kominów, przecieków w budynkach, nieprawidłowego montażu schodów poddaszowych w stropie poddasza budynku, nieszczelności połączenia parapetów klinkierowych z drzwiami balkonowymi.

Inwestor zawiadomił Spółkę o wykryciu wad. Część z ujawnionych wad została usunięta przez Wnioskodawcę. Jednakże w zakresie wad kominów strony Umowy pozostawały w sporze. Początkowo Spółka poczyniła naprawy dotyczące wad kominów, jednakże wobec ostatecznej decyzji Spółki o nieprzyjęciu odpowiedzialności w powyższym zakresie, Spółka ostatecznie odmówiła dokonywania dalszych napraw, a to z następujących przyczyn.

Dokonując zgłoszenia wad w zakresie przecieków kominów, w pierwszej kolejności Inwestor wskazał na wady obróbek blacharskich, następnie zakwestionował rodzaj tynku, by na końcu zarzucić wadliwe położenie tynku. Spółka wskazywała, że w trakcie wykonywania Umowy zmieniono projekt wykonawczy, co w konsekwencji doprowadziło do zmiany technologii wykonywania robót budowlanych. Ponadto, ostatecznej decyzji w zakresie sposobu wykończenia kominów dokonał przedstawiciel Inwestora oraz projektant. Jakość wykonania kominów nie była kwestionowana podczas odbioru ostatecznego Inwestycji. Stanowisko Inwestora podlegało wielokrotnym modyfikacjom, co w ocenie Spółki miało na celu wyłącznie przymuszenie jej do bezpodstawnego wykonania dodatkowych prac, a nie usuwania wad.

Wskazać należy, że zarówno Inwestor, jak i Spółka nie wykonali specjalistycznych badań i analizy technicznej wad, poprzestając na ich faktycznym stwierdzeniu. Spółka nie akceptowała stanowiska Inwestora, przy czym jednocześnie nie dysponowała odpowiednimi zasobami ludzkimi i finansowymi, aby wady skutecznie usunąć.

W związku z odmową wykonania prac naprawczych przez Spółkę, Inwestor skorzystał z przysługującego mu na podstawie Umowy uprawnienia do zlecenia usunięcia wad innemu podmiotowi. Roboty obejmujące usuwanie stwierdzonych wad zostały wykonane przez wykonawcę zastępczego, któremu Inwestor zapłacił wynagrodzenie. W konsekwencji Inwestor wystawił na rzecz Spółki szereg not księgowych, obejmujących wynagrodzenie, jakie zapłacił wykonawcom zastępczym, podejmując jednocześnie decyzję o rozliczeniu poniesionych kosztów w drodze potrącenia z przysługującej mu wobec Spółki wierzytelności z tytułu wykonania zastępczego z wierzytelnością Spółki wobec Inwestora z tytułu kaucji gwarancyjnej.

W konsekwencji Spółka zwróciła się z wnioskiem do Inwestora o zwrot kaucji gwarancyjnej na rachunek bankowy Spółki w nieprzekraczalnym terminie do dnia 4 września 2018 r.

W odpowiedzi na wniosek Spółki, pismem z dnia 28 sierpnia 2018 r. Inwestor wezwał Spółkę do zapłaty kwoty 2.276.940,00 zł z tytułu braku terminowego usunięcia wad w dwóch budynkach objętych przedmiotem Umowy ujawnionych w okresie rękojmi w terminie 14 dni od otrzymania wezwania. Inwestor wskazał, iż w przypadku braku terminowej zapłaty należność zostanie potrącona z kwotą kaucji zabezpieczającej zatrzymanej na podstawie Umowy, zaś w części przewyższającej będzie dochodzona na drodze postępowania sądowego, jednocześnie, Inwestor zastrzegł sobie możliwość dochodzenia w późniejszym terminie należności z tytułu kar umownych dotyczących niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań Spółki w zakresie innych budynków objętych przedmiotem Umowy.

Spółka i Inwestor w dniu 13 września 2018 r. zawarli porozumienie w sprawie rozliczenia kaucji gwarancyjnej zatrzymanej na podstawie Umowy (zwane dalej: Porozumieniem). Inwestor z tytułu usuwania wad w Inwestycji, stwierdzonych w okresie do dnia zawarcia Porozumienia, a które nie zostały usunięte przez Spółkę, poniósł koszty wykonawstwa zastępczego w kwocie 52.442,61 zł. Inwestor dokonał potrącenia wierzytelności w łącznej kwocie 52.442,61 zł, z kwotą 411.000,00 zł zatrzymaną tytułem kaucji gwarancyjnej. W wyniku dokonania powyższego potrącenia wierzytelności z tytułu kaucji gwarancyjnej umorzyła się do kwoty 358.557,39 zł.

Wobec potencjalnego ujawniania się wad przedmiotu Umowy w dalszym okresie, Strony postanowiły, że Inwestor zatrzyma na okres 12 miesięcy od dnia podpisania Porozumienia (zwany dalej: Okresem Zatrzymania) kwotę 10.000,00 zł na poczet kosztów usuwania wad w Okresie Zatrzymania. Kwota Kaucji gwarancyjnej w wysokości 348.557,39 zł została zwrócona Spółce w ciągu 7 dni od podpisania Porozumienia. Strony uzgodniły, że pozostała kwota kaucji w kwocie 10.000,00 zł zostanie zwrócona Spółce po upływie Okresu Zatrzymania, pomniejszona o ewentualne koszty usuwania wad, które zostaną usunięte w Okresie Zatrzymania. Jednocześnie Strony oświadczyły, że zrzekają się ewentualnych dalszych roszczeń wynikających z Umowy, w tym kar umownych z tytułu braku terminowego usunięcia wad.

Zawarcie Porozumienia stanowi o pozytywnym zakończeniu sporu pomiędzy Spółką a Inwestorem oraz wyklucza możliwość powstania w przyszłości innych sporów dotyczących Umowy.

Spółka zamierza zakwalifikować kwotę w wysokości 52.442,61 zł, potrąconą przez Inwestora z tytułu wykonawstwa zastępczego, jako koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy potrącone przez Inwestora kwoty z kaucji gwarancyjnej przysługującej Spółce tytułem wyrównania poniesionych przez Inwestora kosztów wykonania zastępczego związanych z usunięciem wad przedmiotu Umowy realizowanego przez Spółkę stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wykonania zastępczego związane z usunięciem wad przedmiotu Umowy, potrącone przez Inwestora z kaucji gwarancyjnej przysługującej Spółce, a objęte Porozumieniem, stanowią koszty uzyskania przychodów, albowiem spełniają przesłanki określone w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej: CIT) oraz nie są objęte dyspozycją przepisu art. 16 ust. 1 CIT, a w szczególności pkt 22 tegoż ustępu.

Koszty uzyskania przychodu

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 15 ust. 1 zd. pierwsze CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1.

Należy zatem wskazać, że aby konkretny wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu muszą zostać łącznie spełnione następujące przesłanki:

koszt pozostaje w związku przyczynowym z przychodem, tj. musi zostać poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
koszt nie jest ujęty w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1 CIT.

W świetle powyższego, posiłkując się analizą orzecznictwa i doktryny przedmiotu, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki:

wydatek został poniesiony przez podatnika,
wydatek ma charakter definitywny,
wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
wydatek został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów, a wiec pozostaje w związku przyczynowym z przychodem,
wydatek został właściwie udokumentowany,
wydatek nie znajduje się w katalogu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 CIT.

W ocenie Spółki, koszty wykonania zastępczego poniesione w okolicznościach faktycznych opisanych w niniejszym wniosku, spełniają powyższe warunki.

Odnosząc się do zagadnienia definitywnego charakteru wydatków, jako przesłanki uznania konkretnych kosztów jako koszty uzyskania przychodu w rozumieniu CIT, wskazać należy, że wydatek definitywny to wydatek dokonany z majątku podatnika, mający charakter ostateczny. Wydatek musi zostać faktycznie poniesiony w sensie realnym, tzn. musi nastąpić uszczuplenie „zasobów finansowych, z których wydatek jest dokonywany” (tak: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/Po 1608/07).

Dokonywane wydatki, aby mogły być kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu, muszą mieć związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 23 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 296/09, stwierdzono, że „kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów”. W orzecznictwie wskazuje się również, że związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie koszty bezpośrednie i pośrednie poniesione w celu uzyskania przychodów. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 września 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 656/08 wskazano, że „każdy koszt, który został poniesiony w sposób bezpośredni lub pośredni, rzeczywisty lub potencjalny (tzn. w intencji podatnika poniesiony w celu zwiększenia przychodu, choćby niezasadnie z punktu widzenia ekonomicznego), może być uznany za koszt uzyskania przychodu.”

Warunkiem uznania wydatku za koszt podatkowy jest zatem związek kosztów podatkowych z przychodami. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11 wskazano, że „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo- skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.”

Dany wydatek spełnia przesłankę poniesienia w celu osiągnięcia przychodów, o ile uwzględniając doświadczenie praktyki gospodarczej, można powiedzieć, że choć potencjalnie możliwe jest to, że doprowadzi on do osiągnięcia przychodów. Ten aspekt oceny można określić jako kryterium obiektywne. Podatnik, ponosząc dany wydatek, w świetle całokształtu okoliczności faktycznych powinien mieć uzasadnione oczekiwanie, że istnieje możliwość osiągnięcia przychodów w związku z jego poniesieniem. Natomiast, jeżeli wydatek nie został poniesiony w celu uzyskania przychodów, wystarczy, że poniesiono go w celu zabezpieczenia lub utrzymania źródła przychodów lub w celu zapobieżenia powstaniu straty (tak: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1447/06).

Odnosząc się do powyższego należy zauważyć, iż realizacja projektów budowlanych z samej swojej specyfiki wiąże się z koniecznością wykonywania różnorodnych robót na dużą skalę, współpracy wielu podmiotów oraz korzystania z materiałów pochodzących z różnych źródeł, co implikuje zwiększone ryzyko pojawienia się wad i usterek. Należy więc stwierdzić, że pojawianie się usterek stanowi normalny element działalności w zakresie robót budowlanych, a ich usuwanie jest nieodzowną częścią działalności podmiotów realizujących roboty budowlane. Co za tym idzie, wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z naprawą ujawnionych wad i usterek pozostają w związku z prowadzoną przez nią działalnością, z której Spółka czerpie przychód, polegającą na wykonywaniu robót budowlanych.

Wskazać nadto należy, że na przedmiot Umowy Spółka udzieliła Inwestorowi 5-letniej gwarancji i rękojmi za wady przedmiotu Umowy. Do obowiązków Wnioskodawcy należało więc wykonanie odpowiednich napraw z tytułu rękojmi i gwarancji. Ponadto strony postanowiły w Umowie, iż w przypadku protokolarnego stwierdzenia wad przedmiotu Inwestycji przez Inwestora w czasie przeglądów w okresie rękojmi i gwarancji, w razie uchylania się Spółki od usuwania wad w terminie ustalonym wspólnie z Inwestorem, Inwestor jest uprawniony do zlecenia usunięcia wad innemu podmiotowi. Umowa przewidywała więc możliwość samodzielnego usunięcia usterek przez Inwestora w ramach tzw. wykonania zastępczego. Odnosząc się do powyższego należy więc stwierdzić, że koszty wykonawstwa zastępczego to koszty, które Spółka musiałaby ponieść, gdyby samodzielnie wykonywała prace związane z naprawą wad.

Podkreślenia wymaga również fakt, że pokrycie przez Wnioskodawcę opisanych w niniejszym wniosku kosztów wykonania zastępczego na rzecz Inwestora pozwoli Spółce na uniknięcie konieczności wdania się w spór sądowy dotyczący wykonania Inwestycji, a co za tym idzie uchroni Wnioskodawcę przed koniecznością ponoszenia dodatkowych kosztów z nim związanych.

Co więcej, Porozumienie zawarte pomiędzy Spółka a Inwestorem chroni przyszłe interesy Wnioskodawcy, ponieważ wyklucza możliwość dochodzenia w przyszłości jakichkolwiek innych roszczeń z tytułu Inwestycji przez Inwestora.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że koszty wykonawstwa zastępczego, stanowiące przedmiot niniejszego wniosku spełniają zasadniczy warunek ich uznania za koszty uzyskania przychodów, tj. są związane z osiąganymi przez Spółkę przychodami (zob. Interpretacja indywidualna z dnia 17 grudnia 2014 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, znak IPPB3/423-1114/14-2/GJ).

Ostatnią z przesłanek pozwalających na zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów podatnika jest niepozostawanie wydatku w katalogu przesłanek negatywnych określonych w art. 16 ust. 1 CIT.

Wyłączenia od kosztów uzyskania przychodów

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Kosztem uzyskania przychodów nie będą wyłącznie kary umowne lub odszkodowania wypłacane z tytułu:

wad dostarczonych towarów,
wad wykonanych robót i usług,
zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
zwłoki w usunięciu wad towarów,
zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 460/10 wskazano, iż „kary umowne i odszkodowania będące następstwem niewykonania umowy bądź odstąpienia od niej nie stanowią kosztów uzyskania przychodu właśnie ze względu na brak przesłanki działania w celu osiągnięcia przychodu (zabezpieczenia lub zachowania jego źródeł), określonej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”

Należy zatem uznać, że kary umowne i odszkodowania z innych niż powyższe tytułów mogą być zaliczane do kosztów podatkowych, pod warunkiem spełnienia przesłanek zawartych w art. 15 ust. 1 CIT. Jeżeli zatem kary umowne lub odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż wyżej wymienione, mają związek z przychodem lub mają na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu (często zminimalizowanie straty), to będą one stanowić koszt uzyskania przychodów.

Brak związku z przychodem występuje zatem w sytuacji, gdy podatnik wypłaca kontrahentowi odszkodowanie za niedotrzymanie umowy lub wadliwe jej wykonanie. Jednak gdy kara umowna wynika z zawartych przez podatnika umów i nie można jej uniknąć, to - oprócz wyjątków określonych w art. 16 ust. 1 CIT - może ona stanowić koszt uzyskania przychodów. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 sierpnia 2012 r., sygn. akt I SA/Po 347/12, wskazano, że „kary umowne i odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż określone w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. - co do zasady, jeżeli tylko miałyby związek z przychodem lub miałyby na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, będą stanowić koszt uzyskania przychodów. Ponieważ wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. nie obejmuje wydatków związanych z odpowiedzialnością kontraktową z tytułu innego rodzaju uchybień w wykonaniu zobowiązania umownego niż wskazane w tym przepisie, co ma miejsce w niniejszej sprawie, kluczowe znaczenie dla kwalifikacji prawnej takich wydatków ma ocena, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.” W ewidencjach podatkowych podatnika obciążanego karą koszty te są księgowane w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych. W zależności od rodzaju kary mogą być kosztem uzyskania przychodu w momencie zapłaty albo kosztem trwale niepodatkowym.

Odnosząc się do zagadnienia kary umownej oraz odszkodowania wskazać należy, że pojęcia te zostały uregulowane w kodeksie cywilnym.

Ogólna zasada wyrażona w art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (zwana dalej k.c.), stanowi, że dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik jest odpowiedzialny jak za własne działanie lub zaniechanie za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonuje, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza.

Zgodnie z przepisem art. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Z kolei art. 415 k.c. stanowi, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Jest to podstawowa regulacja, z której wywodzone jest prawo do żądania odszkodowania.

Natomiast, w zakresie wad robót budowlanych wskazać należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 656 § 1 k.c. do skutków opóźnienia się przez wykonawcę z rozpoczęciem robót lub wykończeniem obiektu albo wykonywania przez wykonawcę robót w sposób wadliwy lub sprzeczny z umową, do rękojmi za wady wykonanego obiektu, jak również do uprawnienia inwestora do odstąpienia od umowy przed ukończeniem obiektu stosuje się odpowiednio przepisy o umowie o dzieło. Zgodnie z treścią przepisu art. 638 § 1 zd. pierwsze k.c. do odpowiedzialności za wady dzieła stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży. Ponadto, jeżeli zamawiającemu została udzielona gwarancja na wykonane dzieło, zastosowanie znajdują również przepisy o gwarancji przy sprzedaży.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 556 k.c. sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia). Wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. Jeżeli zatem dzieło ma wady, zamawiający może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że przyjmujący zamówienie niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla zamawiającego wymieni dzieło wadliwe na wolne od wad albo wadę usunie. Zamawiający może również żądać wymiany dzieła na wolne od wad albo usunięcia wady.

Natomiast, udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu (art. 577 § 1 k.c.). Zgodnie z treścią przepisu art. 577 § 3 k.c. jeżeli została udzielona gwarancja co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że gwarant jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, o ile wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w oświadczeniu gwarancyjnym.

Z treści przytoczonych powyżej przepisów wynika, że w przypadku, gdy roboty budowlane zostały wykonane wadliwie, na wykonawcy ciąży obowiązek jego naprawy lub wymiany.

Naprawa gwarancyjna nie podlega jednak dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 C1T.

Na kanwie stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku istotne znaczenie odgrywa pojęcie wykonania zastępczego. Istotą wykonania zastępczego jest podjęcie przez wierzyciela czynności zmierzających do wykonania zobowiązania zgodnie z jego treścią, czyli zaspokojenie interesu wierzyciela w wypadku, gdy dłużnik we wskazanym terminie nie spełnia świadczenia, do którego jest zobowiązany (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 2000 r., sygn. akt III CKN 441/00). Z chwilą wykonania czynności zastępczych zobowiązanie dłużnika do spełnienia świadczenia przekształca się w obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez wierzyciela. Roszczenie to ogranicza się tylko do kosztów uzasadnionych, czyli koniecznych (W. Popiołek (w:) Kodeks..., s. 65; T. Wiśniewski (w:) Komentarz..., s. 536).

Niezależnie od obowiązku pokrycia kosztu czynności zastępczej lub kosztów usunięcia tego, co wbrew zobowiązaniu zostało uczynione, dłużnika obciąża także stosowny obowiązek odszkodowawczy. Roszczenie o zwrot kosztów wykonania zastępczego i roszczenie o naprawienie szkody na gruncie prawa cywilnego pozostają zatem od siebie niezależne. Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 480 § 1 k.c. w razie zwłoki dłużnika w wykonaniu zobowiązania czynienia, wierzyciel może, zachowując roszczenie o naprawienie szkody, żądać upoważnienia przez sąd do wykonania czynności na koszt dłużnika. W zaistniałym stanie faktycznym upoważnienie do wykonania czynności na koszt Spółki wynikało zaś z Umowy.

Podsumowując powyższe, wskazać należy, że nie sposób przyporządkować wydatków poniesionych w celu pokrycia kosztów wykonania zastępczego do żadnej z kategorii kosztów wymienionych w art. 16 CIT. W szczególności warto zauważyć, że koszty wykonania zastępczego nie stanowią kar umownych ani odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót lub usług, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT.

Za karę umowną czy też odszkodowanie nie sposób uznać zobowiązania do pokrycia kosztów wykonania zastępczego, w przypadku gdy ponosi je wykonawca pierwotnie zobowiązany, gdyż dla kwalifikacji tego wydatku na gruncie CIT znaczenie ma wyłącznie okoliczność czy dany wydatek ma związek z prowadzoną przez podatnika działalnością, natomiast nie ma znaczenia, czy koszt napraw został poniesiony bezpośrednio przez Spółkę, czy rozliczony z Inwestorem, który poniósł bezpośrednio koszty związane z usunięciem wad w związku ze zleceniem wykonania odpowiednich napraw przez podmiot trzeci. Zauważyć przy tym warto, że wykonanie zastępcze nie stanowi z samej swej istoty ani kary umownej ani odszkodowania, lecz wyłącznie zobowiązanie do naprawienia wad przedmiotu umowy (zob. Interpretacja indywidualna z dnia 17 grudnia 2014 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, znak IPPB3/423-1114/14-2/GJ).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż wydatki poniesione przez Wykonawcę związane z pokryciem kosztów usunięcia wad w drodze wykonania zastępczego, jako spełniające definicję kosztów wynikającą z art. 15 ust. 1 CIT, a jednocześnie nie ujęte w katalogu wyłączeń wynikającym z art. 16 ust. 1 CIT, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowanie

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty potrącone przez Inwestora z kaucji gwarancyjnej, przysługującej Spółce, tytułem wyrównania poniesionych przez Inwestora kosztów wykonania zastępczego związanych z usunięciem wad przedmiotu Umowy realizowanego przez Spółkę, objętych Porozumieniem. W ocenie Wnioskodawcy, koszty wykonania zastępczego poniesione w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym niniejszego wniosku spełniają warunki uznania ich za koszty uzyskania przychodów. Koszty wykonania zastępczego zostały bowiem faktycznie poniesione przez Spółkę (podatnika), a jednocześnie mają charakter definitywny tj. zasoby finansowe Spółki zostały uszczuplone o kwotę 52.441,61 zł.

Ponadto, w oparciu o treść Umowy Spółka zobowiązana była do usuwania wad przedmiotu Umowy w wyznaczonym przez Inwestora terminie. W przypadku niedopełnienia tego obowiązku, Inwestor był uprawniony do usunięcia ich w ramach wykonania zastępczego. Z powyższego wynika więc, że koszty wykonawstwa zastępczego to koszty, które Wnioskodawca musiałby ponieść, aby samodzielnie dokonać odpowiednich prac naprawczych w ramach gwarancji i rękojmi. Bez znaczenia pozostaje zatem to czy wady zostały usunięte przez Spółkę czy przez osobę trzecią na koszt Spółki. Dla kwalifikacji tego wydatku na gruncie ustawy CIT nie ma znaczenia, czy koszt usunięcia wad został poniesiony bezpośrednio przez Wnioskodawcę, czy zwrócony Inwestorowi na podstawie wydatków poniesionych przez niego (lub osobę trzecią upoważnioną przez Inwestora) na usunięcie wad. Istotny jest bowiem związek z działalnością prowadzoną przez podatnika (Spółkę). Powstawanie wad, a w konsekwencji konieczność ich naprawy jest nieodzownym elementem działalności gospodarczej w zakresie realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków. Prowadzenie robót budowlanych jest bowiem wieloelementowym procesem, na który składają się działania szeregu osób, co w praktyce wiąże się z dużym ryzykiem wystąpienia wad. Koszty usuwania wad są zatem bezpośrednio związane z działalnością Wnioskodawcy, w szczególności z realizacją projektów budowlanych, z których Spółka uzyskuje przychody.

Zawarcie Porozumienia w sprawie zwrotu kaucji gwarancyjnej i rozliczenia kosztów usuwania wad w przedmiocie Umowy, skutkowało zrzeczeniem się przez Inwestora roszczeń wynikających z Umowy w zakresie kar umownych, a także pozwoliło Spółce na uniknięcie sporu sądowego, w tym poniesienia kosztów z tym związanych. W przypadku, gdyby twierdzenia Spółki dotyczące przyczyny wad kominów okazały się nietrafne, Wnioskodawca nie tylko byłby zobowiązany do poniesienia kosztów wykonania zastępczego, ale również kar umownych oraz kosztów sądowych.

W konsekwencji powyższego, należy stwierdzić, że Porozumienie służyło zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów Spółki, zaś poniesienie kosztów wykonania zastępczego pozwoliło na uniknięcie ryzyka wystąpienia znacznych strat.

Odnosząc się natomiast do katalogu wyłączeń od kosztów uzyskania przychodów, w ocenie Wnioskodawcy, koszty wykonania zastępczego nie mogą zostać zakwalifikowane do żadnej z kategorii wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 CIT jako niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Koszty wykonania zastępczego, w oparciu o zasady prawa cywilnego, niezależnie od przyczyny ich powstania (ujawnienie wad przedmiotu Umowy) nie stanowią bowiem ani kary umownej, ani odszkodowania. Natomiast, kary umowne z tytułu braku terminowego usunięcia wad w okresie rękojmi i gwarancji wynikające z Umowy nie zostały objęte Porozumieniem.

Podsumowując, należy stwierdzić, że koszty wykonania zastępczego należne Inwestorowi są związane z przychodami Spółki (wynagrodzeniem ustalonym w oparciu o Umowę) oraz nie stanowią wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 CIT. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy spełnione są warunki dla zaliczenia kosztów wykonania zastępczego do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy potwierdzona została w interpretacjach indywidualnych wydawanych w sprawach podobnych, np. w Interpretacji indywidualnej z dnia 17 grudnia 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, znak IPPB3/423-1114/14-2/GJ, w interpretacji indywidualnej z dnia 25 listopada 2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, znak IBPB3/423-728/08/PC), w interpretacji indywidualnej z dnia 25 stycznia 2011 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, znak ITPB3/423-640a/10/AW), czy też w interpretacji indywidualnej z dnia 18 marca 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, znak IBPBI/2/423-1187/08/AM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
został właściwie udokumentowany;
wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Wprawdzie wydatki dotyczące reklamacji nie zostały wymienione wprost w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, jednakże nie stwarza to domniemania, że wszelkie koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną ex lege uznane za koszty mające wpływ na podstawę opodatkowania.

W ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.) nie ma szczegółowych unormowań dotyczących rękojmi za wady wykonanego obiektu (robót budowlanych).

Art. 656 § 1 Kodeksu cywilnego wskazuje, że do skutków opóźnienia się przez wykonawcę z rozpoczęciem robót lub wykończeniem obiektu albo wykonywania przez wykonawcę robót w sposób wadliwy lub sprzeczny z umową, do rękojmi za wady wykonanego obiektu, jak również do uprawnienia inwestora do odstąpienia od umowy przed ukończeniem obiektu stosuje się odpowiednio przepisy o umowie o dzieło.

Zgodnie natomiast z art. 638 Kodeksu cywilnego

§ 1 Do odpowiedzialności za wady dzieła stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży. Odpowiedzialność przyjmującego zamówienie jest wyłączona, jeżeli wada dzieła powstała z przyczyny tkwiącej w materiale dostarczonym przez zamawiającego.

§ 2 Jeżeli zamawiającemu udzielono gwarancji na wykonane dzieło, przepisy o gwarancji przy sprzedaży stosuje się odpowiednio.

W konsekwencji należy odnieść się do art. 556 Kodeksu cywilnego zgodnie z którym, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

W myśl art. 556¹ § 1 Kodeksu cywilnego, wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.

Jak wynika z art. 561 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady. Przy czym, sprzedawca jest obowiązany wymienić rzecz wadliwą na wolną od wad lub usunąć wadę w rozsądnym czasie bez nadmiernych niedogodności dla kupującego (art. 561 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu. Oświadczenie gwarancyjne może zostać złożone w reklamie.

Stosownie do art. 577 § 3 Kodeksu cywilnego, jeżeli została udzielona gwarancja co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że gwarant jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, o ile wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w oświadczeniu gwarancyjnym.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Do kosztów uzyskania przychodów na tej podstawie nie będą mogły zatem zostać zaliczone kary umowne i odszkodowania z tytułu:

wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Wszystkie wskazane wyżej kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Ustawodawca wyłącza je spod kosztów uzyskania przychodów, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Z treści przytoczonych powyżej przepisów wynika, że w przypadku, gdy przekazany towar okazuje się wadliwy, na sprzedawcy (wykonawcy usługi) ciąży obowiązek jego naprawy lub wymiany. Co istotne, obsługa reklamacyjna i gwarancyjna nie podlega dyspozycji art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, uznać więc należy, że wydatki reklamacyjne poniesione np. w związku z wadliwością towaru nie mają charakteru ani kar umownych, ani odszkodowań wskazanych w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawodawca nie ograniczył prawa producentów (sprzedawców) do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usunięciem wad sprzedawanych towarów lub innych zobowiązań gwarancyjnych, które są nierozerwalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz stan prawny, należy stwierdzić, że opisane we wniosku wydatki były związane z naprawą (usunięciem usterek przedmiotu umowy) w ramach udzielonej gwarancji i rękojmi, zatem nie stanowią kar umownych, bądź odszkodowań, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dla oceny możliwości zaliczenia kosztów napraw gwarancyjnych do kosztów uzyskania przychodów bez znaczenia pozostaje fakt, iż naprawy realizowane w ramach wykonania zastępczego nie są wykonane bezpośrednio przez Wnioskodawcę, decydującym warunkiem w tej sytuacji jest obowiązek ponoszenia kosztów przedmiotowych napraw.

Należy zatem zgodzić się z Wnioskodawcą że spełnione są warunki dla zaliczenia kosztów wykonania zastępczego do kosztów uzyskania przychodów. Stąd też stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto dodać należy, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatku w postaci wykonania zastępczego do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Jednocześnie należy podkreślić, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków i interpretacji indywidulanych należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do niech się odnoszącymi.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem opis stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin