Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.23.2019.4.KK
z 4 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 27 grudnia 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2019 r.), uzupełnionym 28 marca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów raty czynszu leasingowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów raty czynszu leasingowego.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 6 marca 2019 r. Znak: 0113-KDIPT2-3.4011.37.2019.1.AC 0111-KDIB2-3.4010.23.2019.3.KK 0112-KDIL1-2.4012.22.2019.4.MR wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano pismem z 26 marca 2019 r. (data wpływu 28 marca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w czerwcu 2017 r. oraz w marcu 2018 r. zawarła umowy leasingu operacyjnego 3-letniego, na podstawie których jest użytkownikiem leasingowanych samochodów osobowych. Jako użytkownik wykorzystywała samochody w prowadzonej działalności gospodarczej, zaliczając kwotę rat leasingowych netto + 50% kwoty VAT nie podlegającej odliczeniu do kosztów uzyskania przychodów a 50% VAT odliczała jako VAT naliczony. Po zawarciu umów leasingowych zarząd Spółki podjął decyzję (uchwała) o wykupie tych samochodów na własność po zakończeniu umów leasingowych i użytkowaniu ich przez łączny okres 10 lat (wliczając okres umów leasingowych). Spółka w przedmiocie swojej działalności ma zgłoszoną działalność PKD 77.11 Z Wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek. Wynajem przedmiotowych dwóch samochodów będzie pierwszym wynajmem w tym rodzaju działalności prowadzonym przez Spółkę. Głównym rodzajem działalności jest sprzedaż wyrobów farmaceutycznych (apteka).

Od 1 grudnia 2018 r. Spółka wynajmuje 2 samochody będące w leasingu operacyjnym jednemu z udziałowców mniejszościowych. Najemcy zobowiązani będą do ponoszenia kosztów zakupu paliwa na własny koszt. Umowy zostały zawarte na okres do zakończenia trwania umów leasingowych (okres powyżej 6 m-cy). Miesięczny czynsz najmu dla każdego z samochodów został skalkulowany, w ten sposób że wartość ofertowa netto z umowy leasingu każdego z samochodów została podzielona na 120 miesięcy, tj. 10-letni okres przez jaki spółka zamierza wykorzystywać samochody (na początku na podstawie leasingu później jako środek trwały), zwiększona o miesięczną wartość ubezpieczenia + przeglądu rocznego. Spółka od tak ustalonego czynszu miesięcznego będzie naliczać 23% VAT i ewidencjonować na koniec każdego miesiąca czynsz na kasie fiskalnej.

W uzupełnieniu wniosku w piśmie z 26 marca 2019 r. (data wpływu 28 marca 2019 r.) Wnioskodawca wskazał, że raty leasingu za samochody, jakie ponosi Wnioskodawca nie obejmują opłat eksploatacyjnych/serwisowych i nie obejmują ubezpieczenia samochodów (Wnioskodawca ubezpiecza samochody zawierając samodzielnie polisy i opłacając odrębnie składki ubezpieczeniowe u zaakceptowanego przez Leasingodawcę ubezpieczyciela). Na czas umowy wynajmu samochodów będących u Wnioskodawcy w leasingu, Wnioskodawca nie będzie korzystał z tych samochodów w prowadzonej działalności (zostają wynajęte i oddane do dyspozycji najemcy na cały okres najmu). Umowy leasingu nie były zmieniane lub odnawiane po 31 grudnia 2018 r. do dnia dzisiejszego i nie przewiduje się takich zmian w trakcie trwania umowy najmu obejmującej okres trwania umów leasingowych u Wnioskodawcy. Samochody osobowe będące przedmiotem najmu, o których mowa we wniosku spełniają definicję samochodu osobowego w myśl art. 4a pkt 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Umowy leasingu, o których mowa we wniosku spełniają warunki określone w art. 17a pkt 1 oraz art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy raty czynszu leasingowego wraz z 50% VAT nie podlegającym odliczeniu będą stanowiły w całości koszt uzyskania przychodu dla spółki? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy – ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku w piśmie z 26 marca 2019 r. (data wpływu 28 marca 2019 r.), fakt oddania w najem samochodów stanowiących dla Spółki składniki wykorzystywane na podstawie umowy leasingu nie oznacza wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów pełnej kwoty raty leasingowej oraz 50% VAT nie podlegającego odliczeniu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W art. 16 ust. 1 pkt 51 wskazano że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającej w tzw. kilometrówki, z tym że zgodnie z art. 16 ust. 3b ograniczenie to nie dotyczy samochodów będących w leasingu spełniającym warunki z art. 17a, pkt 1. W związku z tym, że w przypadku Spółki przez okres trwania umowy leasingu wystąpi sytuacja, że miesięczne czynsze za wynajem samochodu leasingowego będą mniejsze od opłaty leasingowej, powstała wątpliwość co do możliwości zaliczenia pełnej kwoty netto raty leasingowej wraz z 50% kwotą VAT nie podlegającą odliczeniu, do kosztów uzyskania przychodu. Zdaniem Wnioskodawcy mimo wystąpienia opisanej różnicy kwotowej, wydatek Spółki w kwocie pełnej raty leasingowej wraz z 50% kwotą nieodliczonego VAT stanowi koszt uzyskania przychodu, ponieważ będą poniesione nie tylko w celu osiągnięcia przychodu w postaci czynszu najmu samochodu ale także zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów w przyszłości kiedy to posłużą do bieżącej działalności Spółki. Dodatkowo może dojść do sytuacji wypowiedzenia umowy najmu w przypadku zwiększonej potrzeby wykorzystania samochodów leasingowanych bezpośrednio przez Spółkę do bieżącej działalności co może wynikać z poszerzenia działalności Spółki. Na obecnym etapie rozwoju leasingowane samochody nie były wykorzystywane w pełni stąd w celu ograniczenia strat ponoszenia opłat leasingowych lub kosztów rozwiązania umowy Zarząd Spółki zdecydował się na wynajem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast w pozostałym zakresie wniosku zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z zakresem wyznaczonym zadanym przez Wnioskodawcę pytaniem, niniejsza interpretacja zawiera wyłącznie ocenę stanowiska Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów raty czynszu leasingowego wraz z 50% podatkiem VAT nie podlegającym odliczeniu. Stąd też nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji kwestia zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych składek na ubezpieczenie samochodu osobowego oraz wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, gdyż nie to było przedmiotem pytania i przedstawionego przez Wnioskodawcę stanowiska.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższy przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 updop, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• są definitywne, a więc bezzwrotne,
• pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• ich poniesienie miało na celu osiągnięcia przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 updop,
• zostały właściwie udokumentowane.
  
  

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 updop. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 updop, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Z dniem 1 stycznia 2019 r. na podstawie ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2159, dalej jako: „ustawa zmieniająca”) zmieniły się m.in. zasady rozliczania w podatkowych kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów osobowych w działalności gospodarczej.

Na mocy powyższej nowelizacji do katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą został dodany art. 16 ust. 1 pkt 49a updop, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy;

Należy jednak zaznaczyć, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej, do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu dotychczasowym.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej, do umów, o których mowa w ust. 1, zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Zatem, w przypadku podpisania umowy leasingu do końca 2018 r., w stosunku do takiej umowy znajdą zastosowanie zasady rozliczania kosztów podatkowych na podstawie przepisów obowiązujących do końca 2018 r. Jedynie zmiana lub odnowienie umowy leasingu spowoduje, że z datą takiej czynności podatnik będzie zobowiązany stosować już nowe przepisy, określone w art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej.

Wnioskodawca wskazał, że umowy leasingu operacyjnego samochodów osobowych zostały zawarte w czerwcu 2017 r. oraz w marcu 2018 r. i przedmiotowe umowy leasingu nie były zmieniane lub odnawiane po 31 grudnia 2018 r. W związku z powyższym, mając na uwadze wskazane przepisy przejściowe, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., a to oznacza, że do Wnioskodawcy nie znajdzie zastosowania dyspozycja nowowprowadzonego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 49a updop.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 updop ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z powyższej definicji wynika, że nazwana umowa leasingu, uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.), jest jedną z wielu umów, które mieszczą się w katalogu określonym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatkową umową leasingu może być każda umowa posiadająca cechy określone w art. 17a pkt 1 updop – niezależnie od nazwy. Skutkiem tego będą określone w przepisach uprawnienia i zobowiązania stron umowy w zakresie wykazywania przychodów i kosztów dla potrzeb podatku dochodowego.

W myśl art. 17b ust. 1 updop opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.
   
   

Zgodnie z art. 17b ust. 2 updop jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)

–do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

W przypadku finansującego będącego spółką niebędącą osobą prawną ograniczenia, o których mowa w ust. 2, dotyczą także wspólników tych spółek (art. 17b ust. 3 updop).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w czerwcu 2017 r. oraz w marcu 2018 r. zawarł umowy leasingu operacyjnego 3-letniego, na podstawie których jest użytkownikiem leasingowanych samochodów osobowych. Po zawarciu umów leasingowych zarząd Spółki podjął decyzje o wykupie tych samochodów na własność po zakończeniu umów leasingowych i użytkowaniu ich przez łączny okres 10 lat (wliczając okres umów leasingowych). Od 1 grudnia 2018 r. Spółka wynajmuje 2 samochody będące w leasingu operacyjnym jednemu z udziałowców mniejszościowych. Najemcy zobowiązani będą do ponoszenia kosztów zakupu paliwa na własny koszt. Umowy zostały zawarte na okres do zakończenia trwania umów leasingowych (okres powyżej 6 m-cy). Raty leasingu za samochody, jakie ponosi Wnioskodawca nie obejmują opłat eksploatacyjnych/serwisowych i nie obejmują ubezpieczenia samochodów. Na czas umowy wynajmu samochodów będących u Wnioskodawcy w leasingu, Wnioskodawca nie będzie korzystał z tych samochodów w prowadzonej działalności (zostają wynajęte i oddane do dyspozycji najemcy na cały okres najmu). Umowy leasingu nie były zmieniane lub odnawiane po 31 grudnia 2018 r. i Wnioskodawca nie przewiduje takich zmian w trakcie trwania umowy najmu obejmującej okres trwania umów leasingowych u Wnioskodawcy. Samochody osobowe będące przedmiotem najmu spełniają definicję samochodu osobowego w myśl art. 4a pkt 9a updop. Umowy leasingu, o których mowa we wniosku spełniają warunki określone w art. 17a pkt 1 oraz art. 17b ust. 1 updop.

Odnosząc zatem powołane uregulowania prawne do przedstawionego opisu sprawy należy po raz kolejny wskazać, że koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie lub utrzymanie tego przychodu. Kosztami będą koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. W każdej sytuacji jednakże trzeba sprawdzić cel w jakim dany wydatek został poniesiony. Wskazać należy, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów).

Stosownie do 86a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.), w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zatem, jeżeli wydatek związany z używaniem samochodu osobowego spełnia warunki określone w art. 15 ust. 1 updop, stanowi on koszt uzyskania przychodu wraz z podatkiem VAT, w tej części, w jakiej podatnikowi nie przysługiwało odliczenie zgodnie z odrębnymi przepisami, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a updop.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że skoro przedmiotowe umowy spełniają przesłanki określone w art. 17a w zw. z art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to Spółka w przypadku wynajmu samochodów będących w leasingu operacyjnym jednemu z udziałowców, będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów ratę czynszu leasingowego wraz z 50% podatkiem VAT nie podlegającym odliczeniu. Na przeszkodzie temu nie stoi fakt, że miesięczne czynsze za wynajem samochodów leasingowych będą mniejsze od opłat leasingowych, bowiem jak wskazał Wnioskodawca na obecnym etapie rozwoju leasingowane samochody nie były wykorzystywane w pełni i dlatego w celu ograniczenia strat z tytuły ponoszenia opłat leasingowych lub kosztów rozwiązania umowy Spółka zdecydowała się na wynajem przedmiotowych samochodów.

Reasumując Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów ponoszonych wydatków z tytułu opłat leasingowych, tj. ratę czynszu leasingowego wraz z 50% podatkiem VAT nie podlegającym odliczeniu.

W tym miejscu należy również zaznaczyć, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne. Niemniej jednak ostateczna ocena, czy wskazane we wniosku raty czynszu leasingowego wraz z 50% podatkiem VAT niepodlegającym odliczeniu stanowią koszty uzyskania przychodów, leży w kompetencjach organów podatkowych właściwych dla Wnioskodawcy w danej sprawie w toku odpowiedniego postępowania. Organ wydający interpretację indywidualną nie może natomiast dokonać takiej oceny, albowiem postępowanie o wydanie interpretacji indywidualnej wyklucza analizę materiału dowodowego w sprawie. Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji)

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.