Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.159.2019.1.BS
z 6 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 kwietnia 2019 r. (data wpływu 8 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym 27 maja 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu w roku podatkowym trwającym od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. wydatków z tytułu składek poniesionych na ubezpieczenie samochodu osobowego bez stosowania ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu w roku podatkowym trwającym od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. wydatków z tytułu składek poniesionych na ubezpieczenie samochodu osobowego bez stosowania ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „podatnik”, „strona” lub „Spółka”). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wykonywania tynków w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych na terenie całego kraju. W Spółce rokiem podatkowym (obrotowym) jest okres kolejnych 12 miesięcy od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca. Na dzień sporządzenia ww. wniosku rokiem podatkowym jest okres od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. Zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy p.d.o.p. strona do dnia 31 marca 2019 r. była zobowiązana do stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r.

Przy prowadzeniu działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje samochód osobowy marki Toyota Rav4 (zwany dalej w skrócie samochodem osobowym lub pojazdem samochodowym), który to samochód osobowy Wnioskodawca nabył w dniu 27 marca 2017 r. Przedmiotowy samochód osobowy został przekazany przez Spółkę do użytkowania przy prowadzeniu działalności gospodarczej w dniu 31 marca 2017 r. Wskazać należy że Wnioskodawca w całości sfinansował nabycie opisanego powyżej samochodu osobowego ze środków własnych oraz ww. samochód osobowy Spółka w marcu 2017 r. zaewidencjonowała w ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca ustalił jednocześnie, iż ww. samochód osobowy od miesiąca kwietnia 2017 r. będzie amortyzowany przez okres 5 lat, według stawki amortyzacyjnej wysokości 20%. Spółka do dnia złożenia niniejszego wniosku nie złożyła w Urzędzie Skarbowym informacji na druku (VAT-26), o której to informacji mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie wzoru informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej (Dz.U. z 2012 r., poz. 371) oraz nie zamierza ww. informacji złożyć w przyszłości. Strona od dnia 31 marca 2017 r. nie prowadzi dla ww. samochodu osobowego ewidencji przebiegu pojazdu, o której to ewidencji mowa w art. 86a ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018r. poz. 2174) i nie zamierza prowadzić ww. ewidencji w przyszłości. Spółka w dniu 25 marca 2019 r. podpisała umowę ubezpieczenia OC i AC ww. samochodu osobowego z firmą X (zwaną dalej w skrócie ubezpieczycielem), na okres od dnia 29 marca 2019 r. do dnia 28 marca 2020 r. wskazując w ww. umowie wartość ubezpieczenia na kwotę 84.6923,00 zł. Ubezpieczyciel z tytułu zawarcia ww. umowy ustalił należne składki OC i AC oraz NW, zwane dalej składkami, w kwocie 5.224,00 zł płatne do 25 marca 2019 r. w całości. Strona wydatki z tytułu zawarcia ww. umowy ubezpieczenia będzie zaliczała w koszty uzyskania przychodu proporcjonalnie do okresu zawarcia umowy ubezpieczenia.

W piśmie z dnia 24 maja 2019 r. Wnioskodawca sprostował oczywistą omyłkę w opisie stanu faktycznego, wskazując, że wartość ubezpieczenia samochodu osobowego wymieniona w polisie wynosi 84.692,00 zł (osiemdziesiąt cztery tysiące sześćset dziewięćdziesiąt dwa złote).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu w roku podatkowym trwającym od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. w koszty uzyskania przychodu całości wydatków z tytułu składek poniesionych na ubezpieczenie samochodu osobowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się, w przypadku Spółki od dnia 1 kwietnia 2019 r., za koszty uzyskania przychodu składek na ubezpieczenie samochodów osobowych wykorzystywanych przez podatników przy prowadzeniu działalności gospodarczej, naliczanych od wartości początkowej przewyższającej kwotę 150.000,00 zł (sto pięćdziesiąt tysięcy złotych). Wskazać należy, iż wartość ubezpieczenia opisanego powyżej samochodu osobowego w dniu zawarcia umowy ubezpieczenia przekraczała 20.000 EURO oraz nie przekracza na dzień 1 kwietnia 2019 r. kwoty ww. ograniczenia w wysokości 150.000,00 zł. Wskazać także należy, iż ustawodawca w przepisach przejściowych w ustawie z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2159) nie wskazał, iż składki na ubezpieczenie samochodów osobowych ubezpieczonych do 31 marca 2019 r., będą mogły być zaliczone po dniu 1 kwietnia 2019 r. do kosztów uzyskania przychodu, jedynie tylko od wartości ubezpieczenia nie przekraczającej 20.000.00 EURO. Strona jest zdania, iż opisane powyżej ograniczenie w jej przypadku od dnia 1 kwietnia 2019 r. obejmuje wszystkie składki na ubezpieczenie samochodu osobowego gdyż ustawodawca w znowelizowanej z dniem 1 stycznia 2019 r. w treści pkt 49 ust. 1 art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje na składki na ubezpieczenie samochodu osobowego, a nie na składki na dobrowolne ubezpieczenie samochodu osobowego. Z uwagi na powyższe należy uznać, iż z uwagi na fakt że wartość początkowa samochodu osobowego nie przekracza 150.000,00 zł, Spółce będzie przysługiwało prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu w roku podatkowym trwającym od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. koszty uzyskania przychodu całości wydatków z tytułu składek poniesionych na ubezpieczenie ww. samochodu osobowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie kwestia ustalenia, czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu w roku podatkowym trwającym od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. wydatków z tytułu składek poniesionych na ubezpieczenie samochodu osobowego bez stosowania ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego poniesionych przez Wnioskodawcę przed 1 kwietnia 2019 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższy przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• są definitywne, a więc bezzwrotne,
• pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• ich poniesienie miało na celu osiągnięcia przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
• zostały właściwie udokumentowane.
  
  

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Stosowanie natomiast do art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Zgodnie z art. 13 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159), podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, których rok podatkowy jest inny niż kalendarzowy i rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2019 r., a zakończy się po dniu 31 grudnia 2018 r., stosują do końca przyjętego przez siebie roku podatkowego przepisy ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. W Spółce rokiem podatkowym (obrotowym) jest okres kolejnych 12 miesięcy od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca. Przy prowadzeniu działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje samochód osobowy marki Toyota Rav4, który to samochód osobowy Wnioskodawca nabył w dniu 27 marca 2017 r. Przedmiotowy samochód osobowy został przekazany przez Spółkę do użytkowania przy prowadzeniu działalności gospodarczej w dniu 31 marca 2017 r. Wnioskodawca w całości sfinansował nabycie opisanego powyżej samochodu osobowego ze środków własnych oraz ww. samochód osobowy Spółka w marcu 2017 r. zaewidencjonowała w ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca ustalił jednocześnie, iż ww. samochód osobowy od miesiąca kwietnia 2017 r. będzie amortyzowany przez okres 5 lat, według stawki amortyzacyjnej wysokości 20%. Spółka do dnia złożenia niniejszego wniosku nie złożyła w Urzędzie Skarbowym informacji na druku (VAT-26), o której to informacji mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie wzoru informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej oraz nie zamierza ww. informacji złożyć w przyszłości. Strona od dnia 31 marca 2017 r. nie prowadzi dla ww. samochodu osobowego ewidencji przebiegu pojazdu, o której to ewidencji mowa w art. 86a ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług i nie zamierza prowadzić ww. ewidencji w przyszłości. Spółka w dniu 25 marca 2019 r. podpisała umowę ubezpieczenia OC i AC ww. samochodu osobowego z firmą X, na okres od dnia 29 marca 2019 r. do dnia 28 marca 2020 r. wskazując ww. umowie wartość ubezpieczenia na kwotę 84.692,00 zł. Ubezpieczyciel z tytułu zawarcia ww. umowy ustalił należne składki OC i AC oraz NW, zwane dalej składkami, w kwocie 5.224,00 zł płatne do 25 marca 2019 r. w całości. Strona wydatki z tytułu zawarcia ww. umowy ubezpieczenia będzie zaliczała w koszty uzyskania przychodu proporcjonalnie do okresu zawarcia umowy ubezpieczenia.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że ustawa o CIT nie definiuje pojęcia ubezpieczenia. Jednak, z uwagi na treść art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT, który stanowi, że do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się, składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia, stwierdzić należy, że tylko w przypadku ubezpieczeń dobrowolnych tj. AC podstawą ubezpieczenia jest wartość samochodu, do której odwołuje się Ustawodawca w niniejszym artykule. Tym samym, skoro wartość samochodu osobowego, o którym mowa we wniosku, przyjęta na polisie AC mieści się w limicie 150.000 zł, to całą składkę można ująć w kosztach uzyskania przychodów. Ustosunkowując się do kwestii ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków (NNW) zauważyć należy, że ubezpieczenie to jest ubezpieczeniem osobowym regulowanym przez przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.) – art. 829 i następne. Przedmiotem tego ubezpieczenia są określone dobra osobiste człowieka. W związku z powyższym, postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT, nie znajdą zastosowania w odniesieniu do składek na ubezpieczenie NNW. Również, ubezpieczenie obowiązkowe OC może być zaliczone w koszty w całości niezależnie od wartości samochodu, gdyż nie jest ono zależne od wartości samochodu.

Ponadto, wskazać należy, że wydatki na ubezpieczenie OC i NNW nie można uznać za wydatki eksploatacyjne objęte ograniczeniem wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT.

Reasumując, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu w roku podatkowym trwającym od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. wydatków z tytułu składek poniesionych na ubezpieczenie samochodu osobowego bez stosowania ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.