Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.209.2019.2.DP
z 24 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j.Dz.U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 maja 2019 r. (data wpływu 27 maja 2019 r.) uzupełnionym 19 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Opłata stanowi koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem Produktów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT i tym samym ograniczenie wynikające z art. 15e ust. 1 pkt 2 tej ustawy nie znajdzie do niej zastosowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Opłata stanowi koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem Produktów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT i tym samym ograniczenie wynikające z art. 15e ust. 1 pkt 2 tej ustawy nie znajdzie do niej zastosowania. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z dnia 6 czerwca 2019 r. znak: 0111-KDIB1-2.4010.209.2019.1.DP wezwano do uzupełnienia wniosku. Wnioskodawca dokonał uzupełnienia 19 czerwca 2019 r. (data wpływu do Organu).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja profesjonalnej chemii budowlanej w ramach międzynarodowej Grupy (dalej: „Grupa”).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawarła umowę licencyjną (dalej: „Umowa”), w zakresie której nabywa prawa do korzystania z własności intelektualnej i know-how (dalej: „Wartości Niematerialne”) związane z produkcją chemii budowlanej (dalej: „Produkty”).

Umowa zawarta została ze 100% właścicielem Spółki, tj. podmiotem wypełniającym definicję podmiotu powiązanego (dalej: „Podmiot Powiązany” lub „Licencjodawca”) w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”).

Własność intelektualna obejmuje znak towarowy, nazwy handlowe oraz logotypy stosowane przez Podmiot Powiązany w prowadzonej działalności gospodarczej. Licencjodawca, jako podmiot o ugruntowanej pozycji na międzynarodowym rynku, posiada rozległą wiedzę oraz bogate doświadczenie w dziedzinie badań i rozwoju, produkcji, marketingu oraz sprzedaży produktów chemicznych dla przemysłu budowlanego. Tym samym, oznaczanie produktów i usług marką Licencjodawcy istotnie zwiększa szanse na zdobycie i utrzymanie portfela klientów, gdyż w opinii typowego uczestnika rynku produkty i usługi sygnowane ww. marką dają gwarancję wysokiej jakości.

Z kolei, sformułowanie know-how obejmuje dokumentację, receptury, informacje dotyczące oprzyrządowania, specyfikacje produktów i procesu produkcji oraz wiedzę dotyczącą badań i rozwoju, produkcji, marketingu, oraz sprzedaży produktów chemicznych dla przemysłu budowlanego, będące w posiadaniu Licencjodawcy. Wnioskodawca jako podmiot dążący do ugruntowania swojej pozycji na polskim i międzynarodowym rynku, musi nieustannie udoskonalać oferowane przez siebie produkty i usługi. W rezultacie, niezwykle istotną kwestią jest dostęp do rzetelnej, sprawdzonej i popartej stosownym doświadczeniem rynkowym wiedzy w zakresie szeroko rozumianej działalności w zakresie produkcji i sprzedaży produktów chemicznych dla branży budowlanej.

Na mocy Umowy, Wnioskodawca zobowiązuje się do produkowania oraz dystrybuowania produktów na poziomie co najmniej odpowiadającym standardom jakości ustalonym przez Licencjodawcę. Spółka nie jest uprawniona do wykorzystywania Własności intelektualnej Licencjodawcy do innych celów, niż te określone w Umowie tj. celów innych niż produkcja i dystrybucja produktów chemicznych dla branży budowlanej.

Zgodnie z Umową, Spółka ponosi na rzecz Podmiotu Powiązanego opłatę za możliwość korzystania z nabywanych Wartości Niematerialnych (dalej: „Opłata” lub „Wynagrodzenie”).

W myśl postanowień zawartej Umowy wysokość Opłaty ustalona jest jako określony procent przychodów Spółki z tytułu sprzedaży Produktów (z wyłączeniem sprzedaży na rzecz podmiotów z Grupy).

Tym samym, ilość sprzedanych przez Spółkę Produktów stanowi czynnik determinujący wysokość Opłaty należnej Licencjodawcy.

Podkreślenia wymaga fakt, że bez takiej Opłaty Spółka nie miałaby prawa do korzystania z nabywanych technologii w ramach procesu produkcji oraz późniejszej sprzedaży Produktów wytworzonych za jej pomocą, a w konsekwencji nie miałaby możliwości uzyskiwania przychodów z prowadzonej działalności.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym, po stronie Spółki pojawiły się wątpliwości, czy w odniesieniu do Opłat ponoszonych przez Spółkę zastosowanie znajdzie ograniczenie wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

W uzupełnieniu wniosku wskazano dane identyfikacyjne Licencjodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Opłata stanowi koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem Produktów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT i tym samym ograniczenie wynikające z art. 15e ust. 1 pkt 2 tej ustawy nie znajdzie do niej zastosowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata stanowi koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem Produktów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT i tym samym ograniczenie wynikające z art. 15e ust. 1 pkt 2 tej ustawy nie znajdzie do niej zastosowania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Powyższe ograniczenie, zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, nie znajduje zastosowania w stosunku do kosztów usług, opłat i należności, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Podkreślenia wymaga fakt, że ani ustawa o CIT ani żaden inny akt prawny nie wprowadza definicji „kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”. W ustawie o CIT znaleźć można jedynie odniesienie do pojęcia kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Należy jednak podkreślić, iż pojęcie „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami” nie jest tożsame z pojęciem „kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”. Za przyjęciem takiej tezy przemawia bowiem odrębność sformułowań, którymi ustawodawca posłużył się w art. 15 ust. 4 oraz art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, odwołując się odpowiednio do „kosztów związanych bezpośrednio z przychodami” i „kosztów związanych bezpośrednio z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi”.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że niewątpliwie w procesie wykładni prawa podatkowego ważną kategorię dyrektyw interpretacyjnych stanowią domniemania interpretacyjne, w tym dotyczące racjonalności ustawodawcy. Założenie racjonalnego prawodawcy zakłada istnienie takiego prawodawcy, który tworzy przepisy w sposób sensowny, racjonalny i celowy, znając cały system prawny i nadając poszczególnym słowom i zwrotom zawsze takie samo znaczenie, nie zamieszczając jednocześnie zbędnych sformułowań (uznał tak m.in. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22 czerwca 1999 r., sygn. akt I KZP 19/99). Zatem, jeżeli u podstaw każdej wykładni przepisu prawnego tkwić winno założenie racjonalności ustawodawcy, to interpretator powinien dążyć do takiego tłumaczenia norm, które stworzyłoby spójny z prakseologicznego punktu widzenia system. Uzasadnione będzie zatem twierdzenie zgodnie z którym w przypadku, gdyby ustawodawca dążył do tożsamego rozumienia przepisów art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT oraz art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, ukształtowałby treść tych przepisów jednolicie bądź posłużyłby się odesłaniem. W związku z powyższym, treść art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT powinna być analizowana w oderwaniu od treści art. 15 ust. 4 ustawy o CIT.

Powyżej wskazaną argumentację, zakładającą odrębne rozumienie przesłanek zawartych w wyżej wymienionych artykułach w oparciu o ich językową odmienność, potwierdzają wyjaśnienia opublikowane przez Ministerstwo Finansów w dniu 23 kwietnia 2018 r. (dalej: „Wyjaśnienia”) odnoszące się do stosowania art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Dodatkowo, Wyjaśnienia wskazują, że w związku z funkcjonalną wykładnią wyrażenia „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub nabyciem usługi" należy uznać, że „[...] koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi”.

Odnosząc powyższe stwierdzenia do stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę, należy wskazać, że w przypadku braku nabywanych Wartości Niematerialnych, Wnioskodawca nie mógłby wytwarzać i sprzedawać Produktów. Nabywane technologie oraz wiedza o towarach jest wykorzystywana w bieżących procesach produkcyjnych stanowiących rdzeń działalności Spółki. Ponadto, znak towarowy w postaci nazwy i logo ze względu na swoją rozpoznawalność, renomę oraz uznanie marki przez odbiorców, wpływa w bezpośredni sposób na realizowaną przez Spółkę sprzedaż Produktów. Wykorzystywanie znaku towarowego renomowanej marki umożliwia wykorzystanie przewagi konkurencyjnej, a w konsekwencji wpływa na wysokość osiąganych przychodów przez Spółkę.

Wykorzystywanie przez Spółkę nabywanych Wartości Niematerialnych przyczynia się zatem w sposób bezpośredni do wytwarzania przez Spółkę produktów chemicznych dla branży budowlanej oraz osiągania przychodów z ich sprzedaży. W sytuacji, gdyby Spółka nie nabywała Wartości Niematerialnych od Podmiotu Powiązanego, potencjalne dalsze prowadzenie działalności wymagałoby zawarcia analogicznej umowy z innymi podmiotami. Tym niemniej, nawet nabywanie analogicznych wartości niematerialnych od innych podmiotów, skutkowałoby co najwyżej prawem do produkcji podobnych, ale nie tożsamych produktów chemicznych dla branży budowlanej. Z uwagi na objęcie ochroną prawną Wartości Niematerialnych, tylko w ramach zawartej Umowy Spółka może dysponować prawem do wytwarzania unikalnych produktów chemicznych opracowanych przez Grupę oraz sprzedaży Produktów pod szyldem renomowanej i uznanej na świecie marki. Tym samym bezpośredni związek pomiędzy nabywanymi Wartościami Niematerialnymi, a wytwarzanymi i sprzedawanymi na ich podstawie Produktami, sygnowanymi uznaną na świecie marką, nie powinien budzić żadnych wątpliwości.

Należy zwrócić uwagę, że konieczność nabywania Wartości Niematerialnych przez podmiot o funkcjach produkcyjnych, jakim jest Spółka, od Licencjodawcy wynika ze specyfiki branży budowlanej, cechującej się silną konkurencją, konsolidacją i globalizacją produkcji oraz wysoką barierą wejścia na rynek z uwagi na znaczne koszty wytworzenia i rozwoju własnych produktów, a także konieczności zdobycia renomy marki na rynku wymagających odbiorców.

Nabywanie przez Spółkę Wartości Niematerialnych od Podmiotu Powiązanego jest wynikiem grupowej strategii biznesowej, mającej na celu utrwalenie wizerunku Spółki jako profesjonalnego podmiotu, posiadającego szerokie doświadczenie oraz rozległą wiedzę w branży produktów chemicznych dla branży budowlanej. Na rynku zdominowanym przez międzynarodowe koncerny chemiczne, kluczowym dla zachowania konkurencyjności jest stosowanie innowacyjnych rozwiązań pochodzących jednocześnie od rozpoznawalnej marki. Tym samym, nabywane Wartości Niematerialne wprost dotyczą wytwarzania przez Spółkę towarów oraz bezpośrednio wpływają na poziom popytu na Produkty Wnioskodawcy, a w konsekwencji również na jej przychody z prowadzonej działalności.

Ponadto, za objęciem Opłaty wyłączeniem określonym w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, przemawia także sposób kalkulacji wynagrodzenia należnego Podmiotowi Powiązanemu. Opłata jest bowiem ustalona jako określony procent przychodów Spółki z tytułu sprzedaży Produktów (z wyłączeniem sprzedaży na rzecz podmiotów z Grupy). W przypadku zmniejszenia ilości wyprodukowanych i sprzedanych Produktów również wysokość Opłaty ulega zmniejszeniu. Zatem wartość sprzedanych przez Spółkę Produktów stanowi czynnik determinujący wysokość Opłaty należnej Podmiotowi Powiązanemu.

Konsekwentnie, z uwagi na fakt powiązania wysokości Wynagrodzenia z wartością przychodów ze sprzedaży ściśle określonych Produktów, wytworzonych przy wykorzystaniu nabywanych Wartości Niematerialnych, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że między przedmiotowym kosztem a wytwarzanymi Produktami również zachodzi bezpośredni związek.

Tym samym, przedstawione powyżej okoliczności wskazują na „inkorporowanie” Opłaty w Produktach wytwarzanych przez Wnioskodawcę. Ponoszona Opłata stanowi możliwy do zidentyfikowania koszt, który pozostaje w bezpośredniej korelacji z ilością sprzedanych Produktów. Ponoszenie Opłaty jest przy tym niezbędne do umożliwienia produkcji oraz sprzedaży ściśle sprecyzowanych Produktów. W konsekwencji, Opłata wypełnia przesłankę „kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub nabyciem usługi”, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, będąc przy tym zgodną z rozumieniem cytowanego pojęcia opublikowanym w Wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów.

Przedmiotowy bezpośredni związek opłaty z wytworzeniem lub nabyciem towaru stanowił również przedmiot rozstrzygnięć organów podatkowych w odniesieniu do zbliżonego stanu faktycznego.

Mianowicie, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził w interpretacji indywidualnej z dnia 24 kwietnia 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.57.2018.2.AZE, dotyczącej opłat ponoszonych przez podatnika z tytułu licencji produkcyjnej, że w przypadku, gdy „[...] wynagrodzenie Podmiotu Powiązanego (tj. opłata licencyjna) kalkulowane jest m.in. w oparciu o kwotę sprzedaży odpowiednich produktów Spółki” oraz „[opłaty są powiązane z wytworzonymi produktami, bez ich nabycia wytworzenie produktów [...] nie byłoby możliwe [...] koszty Licencji Produkcyjnej ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu Powiązanego należy uznać w opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym okolicznościach za koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Ponadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, że w interpretacji indywidualnej z dnia 12 kwietnia 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.79.2018.l.NL, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z podatnikiem, że opłaty z tytułu nabywanego know-how „stanowiące wynagrodzenie za wartości wykorzystywane w procesie produkcji”, „należne w zależności od wielkości produkcji”, których „obowiązek uiszczenia [...] jest bezpośrednio związany z jednostką wyprodukowanego wyrobu” stanowią koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem towarów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT.

Powyższa kwestia została także poruszona w wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacji indywidualnej z dnia 19 lutego 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.192.2017.1.BK. Bazując na podobnym do stanowiącego przedmiot niniejszego wniosku stanie faktycznym, organ podatkowy potwierdził w przedmiotowej interpretacji prawidłowość stanowiska, zgodnie z którym: „opłaty, o których mowa we wniosku, będą uznawane za bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm.) i tym samym ograniczenie wynikające z art. 15e ust. 1e tej ustawy nie znajdzie do nich zastosowania, na gruncie znowelizowanych przepisów ww. (...), albowiem z treści opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, iż wysokość Opłat będzie zależeć od ilości wyprodukowanego produktu, ponieważ umowa, na postawie której Spółka korzysta z ww. wartości niematerialnych i prawnych i ponosi Opłaty, będzie określać zobowiązanie kwotowe wyrażone w Euro za jednostkę wyprodukowanego (pełnowartościowego) wyrobu”. Takie stanowisko zostało potwierdzone dodatkowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 marca 2018 r. Znak 0111-KDIB1-2.4010.89.2018. l.BG.

Przywołana powyżej praktyka interpretacyjna organów podatkowych powinna stanowić wskazówkę w procesie interpretacji zakresu przedmiotowego wyłączenia przewidzianego w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, które zgodnie z zaprezentowanym stanowiskiem organów znajduje zastosowanie do przypadków, w których nabywane wartości niematerialne mają istotne znaczenie dla prowadzanego procesu produkcji, a pomiędzy przychodami osiąganymi ze sprzedaży sprecyzowanych towarów oraz kosztami z tytułu opłat licencyjnych zachodzi ścisły związek.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisany w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym niniejszego wniosku sposób wynagradzania oraz rola nabywanych Wartości Niematerialnych w procesie wytwarzania i sprzedaży towarów przesądzają o objęciu Opłaty wyłączeniem z ograniczeń w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wynikającym z art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Tym samym, biorąc pod uwagę treść art. 15e ust. 1 pkt 2 oraz ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT oraz wykazany przez Wnioskodawcę bezpośredni związek ponoszonej Opłaty z wytworzeniem i sprzedażą Produktów oferowanych przez Spółkę, Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.