2019.06.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.177.2019.2.AM
z 25 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2019 r. (data wpływu 15 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 czerwca 2019 r. (data nadania 17 czerwca 2019 r., data wpływu 19 czerwca 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP2-2.4010.177.2019.1.AM z dnia 4 czerwca 2019 r. (data nadania 4 czerwca 2019 r., data doręczenia 10 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w wysokości stanowiącej nieumorzoną wartość (wartość niezaliczoną uprzednio do kosztów uzyskania przychodów) nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3, które zostały spowodowane ich faktyczną likwidacją w przypadku, gdy przedmiotowe Aktywa utraciły swoją przydatność oraz wartość użytkową i nie rokują możliwości ich dalszego wykorzystania do produkcji lub sprzedaży - jest prawidłowe;

momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości strat powstałych w wyniku fizycznej likwidacji nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w wysokości stanowiącej nieumorzoną wartość (wartość niezaliczoną uprzednio do kosztów uzyskania przychodów) nieużywanych Aktywów, które zostały spowodowane ich faktyczną likwidacją w przypadku, gdy przedmiotowe Aktywa utraciły swoją przydatność oraz wartość użytkową i nie rokują możliwości ich dalszego wykorzystania do produkcji lub sprzedaży.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Rokiem podatkowym Wnioskodawcy jest rok kalendarzowy. Spółka należy do międzynarodowej Grupy (dalej: Grupa).

Spółka oraz Grupa działają na rynku wyrobów izolacyjnych i akcesoriów technicznych cechującym się silną konkurencją, konsolidacją i globalizacją produkcji oraz znacznymi kosztami wytworzenia i rozwoju własnych technologii produkcji.

Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż wyrobów izolacyjnych oraz akcesoriów technicznych, m.in. elastycznych izolacji technicznych zapobiegających utracie energii, rozwiązań do wentylacji i klimatyzacji, izolacji dla różnorodnego zastosowania, izolacji chroniących przed kondensacją pary wodnej oraz rozwiązań w celu zmniejszenia emisji dymu w przypadku pożaru.

Wnioskodawca nieustannie prowadzi działania zmierzające do usprawnienia i zwiększenia wydajności procesu produkcyjnego – a tym samym – zwiększenia wolumenu sprzedaży.

Podejmowane w powyższym zakresie przez Wnioskodawcę działania wynikają również z obserwowanego na rynku izolacji technicznej postępu technologicznego, który wymusza na Spółce wprowadzanie modyfikacji oraz zmian w posiadanych liniach produkcyjnych – tj. linie produkcyjne stanowiące zespół maszyn i urządzeń zestawionych/połączonych ze sobą w sposób pozwalający im na funkcjonowanie jako zintegrowana całość – służących do produkcji wyrobów izolacyjnych (dalej: Linia Produkcyjna lub Linie Produkcyjne), a więc w obszarze prowadzonej przez Spółkę działalności.

Spółka utrzymuje bieżące zapasy części zamiennych do Linii Produkcyjnych lub pozostałych elementów Linii Produkcyjnych, które w razie potrzeby mogą zostać wykorzystane przez Spółkę jako efektywne zamienniki dla istniejących elementów Linii Produkcyjnych, w przypadku ich zużycia, awarii lub zepsucia (dalej: Aktywa).

Utrzymywanie bieżących zapasów Aktywów jest zatem działaniem racjonalnym i strategicznym z punktu widzenia profilu działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę i obsługiwanych przez nią procesów produkcyjnych. Takie działanie podyktowane jest w szczególności koniecznością stałego utrzymywania przez Spółkę w gotowości jej potencjału produkcyjnego, terminowej realizacji składanych przez kontrahentów zamówień i utrzymywania ciągłości produkcji.

Z uwagi na znaczną różnorodność asortymentową produkowanych przez Spółkę wyrobów gotowych różne rodzaje izolacji technicznych) oraz postęp technologiczny, Linie Produkcyjne oraz Aktywa należące do Spółki mogą okazać się bezużyteczne lub wymagać zastąpienia przez nowe maszyny i urządzenia. W takich przypadkach, Wnioskodawca dokonuje analizy możliwości dalszego użytkowania/wykorzystania Linii Produkcyjnych (lub ich elementów składowych) oraz Aktywów. W konsekwencji, podjęcie przez Wnioskodawcę decyzji o likwidacji wybranych Linii Produkcyjnych (lub ich elementów składowych) oraz nieużywanych Aktywów warunkowane jest czynnikami zewnętrznymi i nie wynika z winy Spółki lub innych okoliczności, które Spółka, mimo dochowania należytej staranności, może przewidzieć lub uniknąć. Wybrane Linie Produkcyjne (lub ich elementy składowe) oraz Aktywa podlegające likwidacji tracą bowiem swoją przydatność oraz wartość użytkową (np. z uwagi na postęp technologiczny, zmianę wymogów stawianych przez odbiorców wyrobów gotowych, itp.) i nie rokują możliwości ich wykorzystania do produkcji izolacji technicznych w przyszłości.

Ponadto, Linie Produkcyjne (lub ich elementy składowe) oraz Aktywa, nie mogą zazwyczaj stanowić przedmiotu sprzedaży z uwagi na brak dostępnego dla Spółki rynku zbytu (jedyną opcją byłaby sprzedaż na rzecz konkurencji – co z punktu widzenia prowadzenia biznesu jest nieracjonalne), gdyż nabywane przez Wnioskodawcę maszyny i urządzenia produkcyjne – tj. wybrane Linie Produkcyjne oraz Aktywa podlegające likwidacji – posiadają specyficzne cechy dedykowane produkcji elementów izolacji technicznej (zostały specjalnie wytworzone i/lub sprowadzone na potrzeby Spółki). W praktyce bowiem sprzedaż tak specjalistycznych maszyn może wiązać się z ryzykiem podważenia przewagi konkurencyjnej wypracowanej przez Spółkę oraz Grupę na rynku izolacji technicznej.

W świetle powyższego opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca zidentyfikował następujące sytuacje, w których Spółka podjęła decyzję o zlikwidowaniu wybranych Linii Produkcyjnych oraz Aktywów, które z przyczyn niezależnych od Spółki utraciły wartość ekonomiczną oraz przydatność gospodarczą:

nieużywane Aktywa, które pierwotnie zostały odłączone jako części likwidowanego środka trwałego (tj. Linii Produkcyjnych nr 1.1 oraz nr 1.2; dalej: Linia 1.1 oraz Linia 1.2), a następnie zmagazynowane jako zapasy lub zezłomowane:

Linia 1.1.

W przeszłości zespół maszyn i urządzeń tworzących Linię 1.1 zaliczany był przez Spółkę do środków trwałych, od których dokonywane były odpisy amortyzacyjne stanowiące koszty uzyskania przychodów. Linia 1.1 była pierwotnie wykorzystywana do produkcji wyrobów polietylenowych.

Następnie, z uwagi na zmiany w procesach technologicznych używanych przy produkcji Spółka uznała, że Linia 1.1 utraciła swoją przydatność gospodarczą jako kompletny środek trwały i w rezultacie Spółka zaprzestała dokonywania odpisów amortyzacyjnych Linii 1.1, a składniki majątkowe wchodzące w skład Linii 1.1 zostały częściowo zezłomowane (tj. fizyczna likwidacja), a częściowo zmagazynowane jako zapasy.

W powyższym zakresie Spółka dokonała analizy i podziału środka trwałego stanowiącego Linię 1.1., a składniki majątkowe (tj. maszyny i urządzenia) powstałe w wyniku podziału Linii 1.1 zostały zachowane jako potencjalne części zapasowe i zmagazynowane. W trakcie prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, części zamienne wchodzące pierwotnie w skład Linii 1.1 były sukcesywnie wykorzystywane do bieżących napraw istniejących Linii Produkcyjnych.

Obecnie, pozostała cześć zmagazynowanych (niewykorzystanych) składników majątkowych wchodzących w skład Linii nr 1.1 – tj. Aktywa wchodzące w skład Linii nr 1.1, w tym urządzenie w postaci ekstrudera – została uznana przez Spółkę jako przeznaczona do fizycznej likwidacji.

Linia 1.2.

W drugim z analizowanych przypadków Spółka zadecydowała w poprzednich latach o całkowitym wycofaniu Linii Produkcyjnej (tj. Linii 1.2.) wykorzystywanej do produkcji izolacji technicznej. W wyniku podziału wycofanej Linii 1.2. Spółka zadecydowała o zezłomowaniu części elementów Linii 1.2 (tj. fizyczna likwidacja), natomiast pozostałe elementy zostały zmagazynowane jako potencjalne części zamienne – tj. w tym nieużywane Aktywa wchodzące w skład Linii 1.2.

W powyższym zakresie Spółka odłączyła wybrane części składowe Linii 1.2 – tj. Aktywa wchodzące w skład Linii 1.2, w tym urządzenie w postaci pieca do obróbki termicznej mat kauczukowych.

Obecnie, Wnioskodawca zadecydował o fizycznej likwidacji nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.2 z uwagi na to, iż przedmiotowe Aktywa utraciły wartość ekonomiczną oraz przydatność gospodarczą. Decyzja o likwidacji określonych Aktywów wchodzących w skład Linii 1.2 została podjęta przez Spółkę z uwagi na to, że ich rozmiary i rozwiązania konstrukcyjne uniemożliwiły ich zainstalowanie w istniejących Liniach Produkcyjnych wykorzystywanych przez Spółkę (np. w innych piecach stanowiących element Linii Produkcyjnych należących do Spółki).

W konsekwencji podjęcia przez Spółkę decyzji o przeznaczeniu do likwidacji powyższych nieużywanych Aktywów wchodzących w skład Linii 1.1 oraz Linii 1.2 zostały one komisyjnie zakwalifikowane do fizycznej likwidacji i złomowania na podstawie protokołu komisji (zawierającego opis, które zapasy podlegają złomowaniu, w jakiej ilości i wartości oraz jaka jest przyczyna złomowania).

Analizowana fizyczna likwidacja Aktywów wchodzących w skład Linii 1.1 oraz Linii 1.2 została także odpowiednio udokumentowana w protokołach likwidacyjnych potwierdzających zlikwidowanie analizowanych Aktywów, które umożliwiają ich identyfikację (rodzaj, ilość, cenę jednostkową, wartość, itp.), a także zawierają podpisy osób uczestniczących w likwidacji Aktywów oraz decyzję kierownika jednostki o zlikwidowaniu Aktywów. Protokoły te spełniają wymagania dla dowodów księgowych określone w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. 1994 Nr 121 poz. 591 z późn. zm.; dalej: UoR). Fizyczna likwidacja Aktywów wchodzących w skład Linii 1.1 oraz Linii 1.2 została ponadto udokumentowana w postaci faktury dokumentującej sprzedaż złomu odzyskanego z fizycznej likwidacji ww. Aktywów do niezależnych odbiorców.

W wyniku przeprowadzonej fizycznej likwidacji, powstała strata podatkowa stanowiąca niezamortyzowaną wartość Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 oraz Linii 1.2, którą Spółka zaliczyła do kosztów w dacie sporządzenia protokołu likwidacyjnego.

Obecnie Spółka powzięła wątpliwości w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości straty powstałej w wyniku fizycznej likwidacji nieużywanych Aktywów wchodzących w skład Linii 1.1 oraz Linii 1.2.

nieużywane Aktywa, które zostały pierwotnie zakupione od podmiotu z Grupy w postaci środka trwałego (tj. Linii Produkcyjnej nr 2: dalej: Linia 2). a następnie zmagazynowane jako zapasy w wyniku likwidacji Linii 2:

W przeszłości Spółka zadecydowała o zakupie Linii Produkcyjnej przeznaczonej do produkcji mat kauczukowych od podmiotu z Grupy z siedzibą we Włoszech – tj. składniki majątkowe stanowiące zespół maszyn i urządzeń tworzących Linię 2 – w celu pozyskania dedykowanych biznesowi Grupy maszyn i urządzeń, które mogły być następnie wykorzystane przez Spółkę w ramach prowadzonej przez nią działalności produkcyjnej jako części zamienne. W momencie nabycia Linii 2 Spółka nie rozpoznała kosztów uzyskania przychodów z tytułu wydatków poniesionych na nabycie analizowanego środka trwałego.

Po nabyciu w 2010 r. Linii 2 na podstawie umowy kupna-sprzedaży środka trwałego Spółka dokonała analizy i podziału Linii 2, a powstałe w ten sposób składniki majątkowe (tj. maszyny urządzenia) zostały przyjęte do użytkowania (tj. włączone w skład pozostałych Linii Produkcyjnych), sprzedane do podmiotu z Grupy z siedzibą w Chinach, zlikwidowane i sprzedane na złom (tj. fizyczna likwidacja) lub zachowane i zmagazynowane jako potencjalne części zapasowe – tj. w tym nieużywane Aktywa wchodzące w skład Linii 2.

Obecnie, część składników majątkowych wchodzących pierwotnie w skład Linii 2 – tj. nieużywane Aktywa wchodzące w skład Linii 2, w tym maszyny i urządzenia takie jak m.in.: przenośniki taśmowe – została uznana przez Spółkę jako przeznaczona do fizycznej likwidacji.

W powyższym zakresie Wnioskodawca zadecydował o likwidacji zmagazynowanych zapasów – tj. nieużywanych Aktywów wchodzących w skład Linii 2 – które z przyczyn niezależnych od Spółki utraciły wartość ekonomiczną oraz przydatność gospodarczą. Decyzja o likwidacji Aktywów wchodzących w skład Linii 2 została podjęta przez Spółkę z uwagi na rozmiary maszyn i urządzeń stanowiących analizowane Aktywa, które uniemożliwiły ich zainstalowanie w istniejących Liniach Produkcyjnych wykorzystywanych przez Spółkę.

Powyższe Aktywa zostały komisyjnie zakwalifikowane do likwidacji na podstawie protokołu komisji (zawierającego opis, które zapasy podlegają złomowaniu, w jakiej ilości i wartości oraz jaka jest przyczyna złomowania). Fizyczna likwidacja Aktywów wchodzących w skład Linii 2 została także odpowiednio udokumentowana w protokole likwidacyjnym potwierdzającym zlikwidowanie analizowanych Aktywów, który umożliwia ich identyfikację (rodzaj, ilość, cenę jednostkową, wartość, itp. ), zawiera podpisy osób uczestniczących w likwidacji Aktywów oraz decyzję kierownika jednostki o zlikwidowaniu Aktywów. Protokół ten spełnia wymagania dla dowodów księgowych określone w art. 21 ust. 1 UoR. Fizyczna likwidacja Aktywów wchodzących w skład Linii 2 została ponadto udokumentowana w postaci faktury dokumentującej sprzedaż złomu odzyskanego z fizycznej likwidacji ww. Aktywów do niezależnych odbiorców.

W wyniku przeprowadzonej likwidacji, powstała strata stanowiąca niezamortyzowaną wartość Aktywów wchodzących w skład Linii 2, którą Spółka zaliczyła do kosztów w dacie sporządzenia protokołu likwidacyjnego.

nieużywane Aktywa, które zostały pierwotnie nabyte w postaci środka trwałego (tj. Linii Produkcyjnej nr 3: dalej: Linia 3) na podstawie umowy leasingu finansowego zawarte z podmiotem z Grupy, a następnie zmagazynowane jako zapasy oraz wykupione przez Spółkę po upływie okresu ustalonego w Umowie:

W przeszłości Spółka poszukiwała dostawcy konkretnych maszyn i urządzeń stanowiących składniki majątkowe niezbędne do rozbudowy istniejących Linii Produkcyjnych – tj. linia przeznaczona do produkcji rur preizolowanych typu split. Z uwagi na konkretną i dedykowaną dla działalności Grupy specyfikację urządzeń poszukiwanych maszyn i urządzeń Spółka nie była w stanie znaleźć na rynku dostawcy, który byłby w stanie zaoferować maszyny i urządzenia posiadające poszukiwane przez Spółkę specyfikacje. Spółka zadecydowała zatem o nabyciu takich maszyn i urządzeń od podmiotu z Grupy z siedzibą w Belgii. W tym celu Spółka zawarła w 2010 r. umowę leasingu finansowego (dalej: Umowa) – tj. w rozumieniu art. 17f ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Ustawa o CIT) – obejmującą swoim zakresem składniki majątkowe stanowiące zespół maszyn i urządzeń tworzących Linię Produkcyjną – tj. Linia 3. Spółka zawarła Umowę w celu nabycia składników majątkowych przeznaczonych do rozbudowy istniejących Linii Produkcyjnych. Niemniej, dostawca tych składników majątkowych umożliwiał Spółce nabycie wyłącznie kompletu określonych maszyn i urządzeń – w tym analizowanych Aktywów wchodzących w skład Linii 3.

W konsekwencji, dążąc do zwiększenia wolumenu sprzedaży towarów produkowanych w oparciu o tak zmodernizowane zaplecze produkcyjne Spółka zdecydowała się na zawarcie Umowy. Należy bowiem wskazać, iż bez nabycia całej grupy maszyn i urządzeń wchodzących w skład Linii 3 Spółka nie byłaby w stanie zmodernizować swojego zaplecza produkcyjnego wykorzystywanego do realizacji jej działalności produkcyjnej.

Pierwotnie, w momencie zawierania Umowy, Spółka nie posiadała wystarczających danych, które pozwoliłyby na jednoznaczne określenie jakie części składowe/peryferyjne składające się Linię 3 będą kompletne i zdatne do użytkowania. W rezultacie, Spółka dokonała analizy i podziału składników majątkowych wchodzących w skład Linii 3. W tym zakresie część składników majątkowych wchodzących w skład Linii 3 została przyjęta do użytkowania i włączona w skład pozostałych Linii Produkcyjnych wykorzystywanych w działalności gospodarczej Spółki.

Pozostała część analizowanych składników majątkowych – tj. Aktywa wchodzące w skład Linii 3, w tym maszyny i urządzenia takie jak m.in.: gilotyna, zgrzewarka, prościarka, trasa chłodząca, szafa sterownicza oraz drukarka – zostały zmagazynowane jako części zapasowe, z uwagi na brak bieżącej potrzeby na instalowanie dodatkowej linii do produkcji rur preizolowanych typu split.

W odniesieniu do niewykorzystywanych Aktywów powstałych w wyniku podziału Linii 3, Wnioskodawca pragnie wyjaśnić, iż w trakcie trwania Umowy Spółka konsekwentnie stosowała podejście, zgodnie z którym za koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów uznawała: (1) wartości rat odsetkowych oraz (2) opłat wynikających z Umowy w części dotyczącej spłaty wartości początkowej Linii 3 dotyczącej ww. niewykorzystywanych Aktywów. W tym zakresie Spółka uznawała za koszty uzyskania przychodów wyłącznie (1) wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych dla celów podatkowych (tj. zgodnie z przepisami Ustawy o CIT) od wartości składników majątkowych przyjętych do ewidencji środków trwałych oraz (2) odpowiednią część odsetkowej raty leasingowej przypadającej na użytkowane części składowe Linii 3.

Obecnie, po dokonania wykupu przez Spółkę przedmiotu leasingu po upływie okresu ustalonego w Umowie, Wnioskodawca zadecydował o likwidacji zapasów Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 3, które z przyczyn niezależnych od Spółki utraciły wartość ekonomiczną oraz przydatność gospodarczą. Decyzja o likwidacji Aktywów wchodzących w skład Linii 3 została podjęta przez Spółkę z uwagi na różnice konstrukcyjne maszyn i urządzeń stanowiących analizowane Aktywa, które uniemożliwiły ich dalsze wykorzystanie jako części zamiennych.

Powyższe Aktywa zostały zatem wycofane z zapasów oraz komisyjnie zakwalifikowane do likwidacji i złomowania na podstawie protokołu komisji (zawierającego opis, które zapasy podlegają złomowaniu, w jakiej ilości i wartości oraz jaka jest przyczyna złomowania). Fizyczna likwidacja nieużywanych Aktywów wchodzących w skład Linii 3 została także odpowiednio udokumentowana w protokole likwidacyjnym potwierdzającym zlikwidowanie analizowanych Aktywów, który umożliwia ich identyfikację (rodzaj, ilość, cenę jednostkową, wartość, itp.), zawiera podpisy osób uczestniczących w likwidacji Aktywów oraz decyzję kierownika jednostki o zlikwidowaniu Aktywów. Protokół ten spełnia wymagania dla dowodów księgowych określone w art. 21 ust. 1 UoR. Fizyczna likwidacja Aktywów wchodzących w skład Linii 3 została ponadto udokumentowana w postaci faktury dokumentującej sprzedaż złomu odzyskanego z fizycznej likwidacji ww. Aktywów do niezależnych odbiorców.

W wyniku przeprowadzonej likwidacji, powstała strata stanowiąca nieumorzoną wartość Aktywów wchodzących w skład Linii 3, którą Spółka zaliczyła do kosztów w dacie sporządzenia protokołu likwidacyjnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty w wysokości stanowiącej nieumorzoną wartość (wartość niezaliczoną uprzednio do kosztów uzyskania przychodów) nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3, które zostały spowodowane ich faktyczną likwidacją w przypadku, gdy przedmiotowe Aktywa utraciły swoją przydatność oraz wartość użytkową i nie rokują możliwości ich dalszego wykorzystania do produkcji lub sprzedaży?
W jakim momencie należy uznać za koszty uzyskania przychodów wartości strat powstałych w wyniku fizycznej likwidacji nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty w wysokości stanowiącej nieumorzoną wartość (wartość niezaliczoną uprzednio do kosztów uzyskania przychodów) nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3, które zostały spowodowane ich faktyczną likwidacją w przypadku, gdy przedmiotowe Aktywa utraciły swoją przydatność oraz wartość użytkową i nie rokują możliwości ich dalszego wykorzystania do produkcji lub sprzedaży.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka powinna uznać za koszty uzyskania przychodów wartości strat powstałych w wyniku likwidacji nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3 w dacie ich poniesienia, tj. w momencie dokonania ich fizycznej likwidacji potwierdzonej stosowną dokumentacją (protokołami likwidacyjnymi).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie Pytania nr 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, dalej jako: Ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu kosztów zastrzeżonych w Ustawie o CIT, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. W tym zakresie podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów. Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Za koszty uzyskania przychodów uznawane są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki:

wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. został pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny, tj. wartość wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła,
został właściwie udokumentowany,
nie znajduje się w grupie wydatków podlegających wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Wobec powyższego, co do zasady, straty powstałe wskutek fizycznej likwidacji nieużywanych Aktywów powinny być ujmowane w ciężar kosztów podatkowych, przy czym z uwagi na wykładnię celowościową art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT każdorazowo przypadek ich likwidacji powinien być przeanalizowany indywidualnie pod kątem spełnienia przesłanek wynikających z wyżej powołanych przepisów, biorąc pod uwagę m.in.:

rodzaj i sposób prowadzonej działalności;
okoliczności, które spowodowały i uzasadniają powstanie straty (np. straty nie mogą być zawinione – tj. spowodowane niezachowaniem należytej staranności w celu zabezpieczenia podmiotu przed powstaniem strat – lub stanowić wynik decyzji o zmianie profilu działalności) oraz działania podjęte przez podatnika mające na celu uniknięcie strat (np. straty nie mogą powstać wskutek braku racjonalnego działania, zaniedbań);
sposób udokumentowania wielkości poniesionych strat, prawidłowej wyceny i ustalenia wielkości poniesionej straty oraz sposobu przeprowadzenia faktycznej, fizycznej likwidacji (np. protokół komisji inwentaryzacyjnej – wskazujący na wielkość i przyczyny powstania strat, protokół likwidacji potwierdzający zniszczenie zapasów i/lub faktura potwierdzająca sprzedaż złomu odzyskanego z likwidacji do firmy zewnętrznej).

Zgodnie natomiast z ukształtowaną linią interpretacyjną oraz orzecznictwem sądów administracyjnych kosztem podatkowym mogą być straty w środkach obrotowych (zapasach), które powstały bez winy podatnika, i których podatnik, mimo dochowania należytej staranności, nie mógł przewidzieć ani ich uniknąć. Stanowisko takie znajduje odzwierciedlenie w licznych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, np. w:

Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14 stycznia 2015 r. (sygn. ILPB3/423-552/14-2/KS);
Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 marca 2014 r. (sygn. IPPB3/423-1070/13-2/JBB);
Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 grudnia 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-1220/13/MO);
Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 września 2013 r. (sygn. IPPB3/423-417/13-2/AM).

W przedstawionym przez Wnioskodawcę wyżej stanie faktycznym, straty powstałe w wyniku fizycznej likwidacji nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3 mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT z uwagi na następujące okoliczności:

Spółka z uwagi na rodzaj prowadzonej działalności i profil produkcji była zmuszona do wprowadzania modyfikacji oraz zmian w posiadanych Liniach Produkcyjnych, co w konsekwencji powodowało konieczność utrzymywania zapasów Aktywów – tj. bieżących zapasów części zamiennych do Linii Produkcyjnych lub pozostałych elementów Linii Produkcyjnych, które w razie potrzeby mogą zostać wykorzystane przez Spółkę jako efektywne zamienniki dla istniejących elementów Linii Produkcyjnych, w przypadku ich zużycia, awarii lub zepsucia. Działania te były podyktowane w szczególności koniecznością stałego utrzymywania przez Spółkę w gotowości jej potencjału produkcyjnego, terminowej realizacji składanych przez kontrahentów zamówień i utrzymywania ciągłości produkcji. Miały one uzasadnienie gospodarcze i służyły zapewnieniu i zabezpieczeniu źródła przychodów. Utrzymywanie bieżących zapasów Aktywów było zatem działaniem racjonalnym i strategicznym z punktu widzenia profilu działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę i obsługiwanych przez nią procesów produkcyjnych. Ich likwidacja nastąpiła natomiast z przyczyn niezależnych od woli Spółki, np. ze względu na postęp technologiczny. W związku z powyższym istnieją racjonalne przesłanki dla zaliczenia strat powstałych w wyniku fizycznej likwidacji nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3 do kosztów uzyskania przychodu, albowiem wydatki te zostały poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
konieczność likwidacji zapasów nieużywanych Aktywów powstała z przyczyn niezależnych od Spółki, tj. m.in.: ze względu na utratę swojej przydatności oraz wartości użytkowej (np. z uwagi na postęp technologiczny, zmianę wymogów stawianych przez odbiorców wyrobów gotowych, itp.) i nie rokują możliwości ich dalszego wykorzystania do produkcji izolacji technicznych lub sprzedaży. W tym zakresie analizowane nieużywane Aktywa wchodzące pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3 zostały komisyjnie zakwalifikowane przez Spółkę do fizycznej likwidacji i złomowania na podstawie protokołu komisji (zawierającego opis, które zapasy podlegają złomowaniu, w jakiej ilości i wartości oraz jaka jest przyczyna złomowania);
straty powstałe w wyniku fizycznej likwidacji nieużywanych Aktywów zostały prawidłowo udokumentowane poprzez sporządzenie protokołu likwidacyjnego i dokonanie złomowania, natomiast odzyskany złom podlegał następnie sprzedaży – tj. analizowana fizyczna likwidacja Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3 została także odpowiednio udokumentowana w protokołach likwidacyjnych potwierdzających zlikwidowanie nieużywanych Aktywów, które umożliwiają ich identyfikację (rodzaj, ilość, cenę jednostkową, wartość, itp.), a także zawierających podpisy osób uczestniczących w likwidacji Aktywów oraz decyzję kierownika jednostki o zlikwidowaniu Aktywów. Protokoły te spełniają wymagania dla dowodów księgowych określone w art. 21 ust. 1 UoR. Fizyczna likwidacja nieużywanych Aktywów została również udokumentowana w postaci faktury dokumentującej sprzedaż złomu odzyskanego z fizycznej likwidacji ww. Aktywów do niezależnych odbiorców.

Wskutek wyżej opisanych zdarzeń, z przyczyn niezawinionych przez Spółkę i od niej niezależnych wybrane Aktywa utraciły swoją przydatność i wartość użytkową. Spółka pomimo zachowania należytej staranności i dbałości o prawidłowy przebieg produkcji oraz stan zaopatrzenia w części zapasowe do używanych Linii Produkcyjnych nie mogła uniknąć strat w zapasach części zamiennych spowodowanych ich fizyczną likwidacją z powodów od niej niezależnych - ze względów na sytuację rynkową i ryzyko gospodarcze powstałe w rezultacie wyżej opisanych zdarzeń.

Wśród wymienionych w tzw. „negatywnym katalogu” kosztów ujętych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych/zapasach, takich jak zlikwidowane nieużywane Aktywa wchodzące pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3.

Zgodnie z przepisami art. 16 Ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 5 Ustawy o CIT), strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT), strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, jeżeli środki te lub wartości zostały przeniesione poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 16 ust. 1 pkt 6a Ustawy o CIT), strat powstałych w wyniku nieobjętych zwolnieniem od podatku akcyzowego ubytków wyrobów akcyzowych oraz podatku akcyzowego od tych ubytków (art. 16 ust. 1 pkt 47 Ustawy o CIT), strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym (art. 16 ust. 1 pkt 50 Ustawy o CIT).

Podsumowując, należy wskazać, że strata poniesiona z tytułu fizycznej likwidacji zapasów, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą nie wskutek zmiany rodzaju działalności (a np. w skutek zużycia technologicznego), ani nie wskutek przeniesienia środków trwałych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może zostać zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia (w momencie dokonania likwidacji) na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 6 oraz 6a Ustawy o CIT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w stanowiskach prezentowanych przez organy podatkowe, w tym m.in. w interpretacji indywidulanej z dnia 4 marca 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.434.2018.2.APA, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że „z uwagi na fakt, że w rozpatrywanej sprawie wykorzystywane dotychczas w działalności Spółki środki trwałe uległy likwidacji gdyż w ich miejsce powstały nowe środki trwałe, a ich likwidacja została podyktowana względami ekonomicznymi, a nie zmianą rodzaju prowadzonej działalności, Spółka ma prawo na dzień likwidacji danego środka trwałego do zaliczenia niezamortyzowanej części zlikwidowanego środka trwałego do kosztów uzyskania przychodu”.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty w wysokości stanowiącej nieumorzoną wartość nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3, które zostały spowodowane ich faktyczną likwidacją, gdyż ich poniesienie związane było z gospodarczym wyborem mającym na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródeł przychodów.

Odnosząc się do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, zdaniem Spółki strata powstała wskutek fizycznej likwidacji Aktywów wchodzących w skład Linii 1.1 oraz Linii 1.2 powinna być zatem rozpoznana jako koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 6 oraz 6a Ustawy o CIT.

Z kolei odnośnie strat powstałych wskutek fizycznej likwidacji Aktywów wchodzących w skład Linii 2 oraz Linii 3, Spółka także stoi na stanowisku, że straty te, podobnie jak straty powstałe wskutek fizycznej likwidacji Aktywów wchodzących w skład Linii 1.1 oraz Linii 1.2, powinny zostać rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów.

W powyższym zakresie należy jednak wskazać, iż – w odróżnieniu od strat powstałych w wyniku fizycznej likwidacji Aktywów wchodzących w skład Linii 1.1 oraz Linii 1.2 – straty powstałe wskutek fizycznej likwidacji Aktywów wchodzących w skład Linii 2 oraz Linii 3 dotyczą likwidacji Aktywów, które nigdy nie zostały przez Spółkę faktycznie wykorzystane jako elementy lub części zapasowe/zamienne do Linii Produkcyjnych w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności produkcyjnej.

Tym niemniej, zdaniem Wnioskodawcy, powyższy fakt nie zmienia prawidłowej kwalifikacji podatkowej strat powstałych wskutek fizycznej likwidacji Aktywów wchodzących w skład Linii 2 oraz Linii 3 jako kosztów uzyskania przychodów.

W opinii Spółki, ze wskazanych wyżej przez Wnioskodawcę przepisów Ustawy o CIT wynika, iż ocena kosztów ponoszonych przez podatnika pod względem ich uznania za koszty uzyskania przychodów powinna nastąpić pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodami lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródeł tych przychodów, z uwzględnieniem szeroko rozumianej racjonalności ekonomicznej.

Zgodnie z poglądem funkcjonującym w orzecznictwie, związek ten ocenia się w momencie dokonania wydatku. Oznacza to, iż najważniejszą przesłanką uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest działanie w celu uzyskania przychodu, natomiast samo osiągnięcie wspomnianego celu nie jest niezbędne. Pogląd ten wyraził m.in. WSA w Warszawie w wyroku z 2 grudnia 2010 r. (sygn. III SA/Wa 2609/10).

W nawiązaniu zatem do strat powstałych wskutek fizycznej likwidacji Aktywów wchodzących w skład Linii 2 oraz Linii 3 nie jest istotne, że ostatecznie przedmiotowe Aktywa nie były w rzeczywistości wcześniej użyte przez Spółkę jako elementy lub części zapasowe/zamienne do Linii Produkcyjnych wykorzystywanych przez Spółkę w jej działalności produkcyjnej. W momencie bowiem podjęcia decyzji o poniesieniu wydatków na nabycie analizowanych Aktywów Spółka działała w celu uzyskania przychodów. Aktywa wchodzące w skład Linii 2 oraz Linii 3 zostały bowiem nabyte przez Spółkę w celu zapewnienia dostępności bieżących zapasów części zamiennych do Linii Produkcyjnych lub pozostałych elementów Linii Produkcyjnych, które w razie potrzeby mogą zostać wykorzystane przez Spółkę jako efektywne zamienniki dla istniejących elementów Linii Produkcyjnych, w przypadku ich zużycia, awarii lub zepsucia.

Z uwagi na powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że w odniesieniu do strat powstałych wskutek fizycznej likwidacji Aktywów wchodzących w skład Linii 2 oraz Linii 3 – podobnie jak w przypadku strat powstałych wskutek fizycznej likwidacji Aktywów wchodzących w skład Linii 1.1 oraz Linii 1.2 – zastosowanie winny znaleźć zasady ogólne dot. rozliczania strat powstałych w środkach obrotowych (zapasach).

Należy także zauważyć, iż likwidacja niewykorzystanych Aktywów wchodzących w skład Linii 2 oraz Linii 3 została odpowiednio udokumentowana poprzez sporządzenie protokołu likwidacyjnego potwierdzającego fizyczne zlikwidowanie analizowanych Aktywów. Ponadto, fizyczna likwidacja ww. Aktywów została udokumentowana w postaci faktury dokumentującej sprzedaż złomu odzyskanego z fizycznej likwidacji tych Aktywów do niezależnych odbiorców.

W świetle powyższego, w opinii Wnioskodawcy, odpowiadając na pytanie nr 1, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty w wysokości stanowiącej nieumorzoną wartość nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3, które zostały spowodowane ich faktyczną likwidacją w przypadku, gdy przedmiotowe Aktywa utraciły swoją przydatność oraz wartość użytkową i nie rokują możliwości ich dalszego wykorzystania do produkcji lub sprzedaży.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 4d i 4e Ustawy o CIT „koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia”, przy czym, „za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na to, iż likwidacja analizowanych nieużywanych Aktywów nie jest związana bezpośrednio z żadnym przychodem oraz nie dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, wartość netto likwidowanej części powinna zostać, zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e Ustawy o CIT, rozpoznana w kosztach uzyskania przychodów Spółki w dacie poniesienia (tj. w momencie dokonania likwidacji).

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyżej opisanym stanie faktycznym, w przypadku strat powstałych w wyniku fizycznej likwidacji nieużywanych Aktywów, dniem, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu (w postaci stosownego protokołu likwidacyjnego) należy uznać dzień dokonania fizycznej likwidacji nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3. Należy bowiem uznać, iż dopiero w momencie likwidacji strata w znaczeniu podatkowym powstała faktycznie.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w wielu interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, takich jak:

Interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 grudnia 2018 r. (sygn. 0111KDIB2-1.4010.407.2018.1.AP);
Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 marca 2014 r. (sygn. IPPB3/423-1070/13-2/JBB);
Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 września 2013 r. (sygn. IPPB3/423-417/13-2/AM).

W opinii Wnioskodawcy, odpowiadając na pytanie nr 2, Spółka może zaliczyć straty powstałe w wyniku likwidacji fizycznej likwidacji nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3 do kosztów uzyskania przychodów w momencie sporządzenia protokołu likwidacyjnego.

Z uwagi na to, że fizyczna likwidacja Aktywów nie jest związana bezpośrednio z żadnym przychodem oraz nie dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, początkowa wartość likwidowanych Aktywów powinna zostać, zgodnie z art. ust. 4d i 4e Ustawy o CIT Ustawy o CIT, rozpoznana w kosztach uzyskania przychodu Wnioskodawcy w momencie dokonania likwidacji (tj. w dacie sporządzenia protokołu likwidacyjnego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w wysokości stanowiącej nieumorzoną wartość (wartość niezaliczoną uprzednio do kosztów uzyskania przychodów) nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3, które zostały spowodowane ich faktyczną likwidacją w przypadku, gdy przedmiotowe Aktywa utraciły swoją przydatność oraz wartość użytkową i nie rokują możliwości ich dalszego wykorzystania do produkcji lub sprzedaży jest prawidłowe;

momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości strat powstałych w wyniku fizycznej likwidacji nieużywanych Aktywów wchodzących pierwotnie w skład Linii 1.1 i Linii 1.2, a także Linii 2 oraz Linii 3 – jest prawidłowe

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Świętego Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin