2019.07.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.183.2019.2.BS
z 8 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 kwietnia 2019 r. (data wpływu 24 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym 10 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

Wnioskodawca dla samochodów osobowych wykorzystywanych wyłącznie w działalności statutowej, w tym do egzaminowania jako podmiot, który nie jest uznany za podatnika VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie tej działalności, ma obowiązek prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4, dla celów CIT, tj. na mocy art. 16 ust. 5g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe,
Wnioskodawca dla samochodów osobowych wykorzystywanych zarówno w działalności statutowej, w tym do egzaminowania jako podmiot, który nie jest uznany za podatnika VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług jak i w działalności gospodarczej, w ramach, której na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4, co wynika z zapisów art. 86a ust. 5 pkt 2b, ma obowiązek prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 dla celów CIT, tj. na mocy art. 16 ust. 5g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy:

Wnioskodawca dla samochodów osobowych wykorzystywanych wyłącznie w działalności statutowej, w tym do egzaminowania jako podmiot, który nie jest uznany za podatnika VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie tej działalności, ma obowiązek prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4, dla celów CIT, tj. na mocy art. 16 ust. 5g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
Wnioskodawca dla samochodów osobowych wykorzystywanych zarówno w działalności statutowej, w tym do egzaminowania jako podmiot, który nie jest uznany za podatnika VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług jak i w działalności gospodarczej, w ramach, której na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4, co wynika z zapisów art. 86a ust. 5 pkt 2b, ma obowiązek prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 dla celów CIT, tj. na mocy art. 16 ust. 5g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 24 maja 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.183.2019.1.BS, 0111-KDIB1-1.4010.194.2019.1.BS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 10 czerwca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w zakresie działalności statutowej, w tym związanej z egzaminowaniem nie jest uznany za podatnika VAT i pobieranie opłat za egzaminy nie podlega VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Ponadto Wnioskodawca na mocy ustawy Prawo o ruchu drogowym art. 17 ust. 3 może wykonywać działalność gospodarczą, której wyniki będą przeznaczane na działalność, o której mowa w ust. 1 i 2.

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie stanowiska w sprawie:

Na mocy art. 16 ust. 5g dodanego ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 19 listopada 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2159), Wnioskodawca nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu dla celów VAT na podstawie innego przepisu niż art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174), a co za tym idzie Wnioskodawca nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji dla celów VAT.

Wnioskodawca posiada jedno auto osobowe, również wykorzystywane wyłącznie na potrzeby działalności statutowej i gospodarczej, gdyż pojazd jest używany do egzaminowania oraz do jazd lokalnych w celu załatwiania spraw służbowych poza terenem Wnioskodawcy oraz do obsługi delegacji. Wnioskodawca jako podatnik VAT w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej nie korzysta z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków związanych z eksploatację tego auta osobowego. Jednocześnie, należy zauważyć, że na podstawie art. 16 ust. 5f i 5g ustawy o pdop (CIT) nie działa domniemanie używania samochodu do celów prywatnych podatnika na skutek nieprowadzenia ewidencji, bowiem podatnik nie jest zobowiązany do jej prowadzenia w zakresie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174).

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 3 czerwca 2019 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że:

na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.),
nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.). Podstawa prawna wynika z zapisów art. 86a ust. 5 pkt 2b w brzmieniu:
„Warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

2) w odniesieniu do których:

(...) lub
podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

wykorzystuje samochody osobowe, o których mowa we wniosku z dnia 17 kwietnia 2019 r. wyłącznie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością statutową i gospodarczą. Wnioskodawca nie wykorzystuje samochodów osobowych, o których mowa we wniosku z dnia 17 kwietnia 2019 r. do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością statutową i gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 3 czerwca 2019 r. (data wpływu 10 czerwca 2019 r.):

Czy Wnioskodawca dla samochodów osobowych wykorzystywanych wyłącznie w działalności statutowej, w tym do egzaminowania jako podmiot, który nie jest uznany za podatnika VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) w zakresie tej działalności, ma obowiązek prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.), dla celów CIT, tj. na mocy art. 16 ust. 5g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 865)?
(pytanie oznaczone w uzupełnieniu wniosku z 3 czerwca 2019 r. Nr 1)
Czy Wnioskodawca dla samochodów osobowych wykorzystywanych zarówno w działalności statutowej, w tym do egzaminowania jako podmiot, który nie jest uznany za podatnika VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) jak i w działalności gospodarczej, w ramach, której na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.), co wynika z zapisów art. 86a ust. 5 pkt 2b, ma obowiązek prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) dla celów CIT, tj. na mocy art. 16 ust. 5g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 865)?
(pytanie oznaczone w uzupełnieniu wniosku z 3 czerwca 2019 r. Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty związane z eksploatacją pojazdów używanych zarówno wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością statutową jak i pojazdu wyspecyfikowanego do używania do celów prowadzenia działalności statutowej i gospodarczej, Wnioskodawca ma prawo rozliczać w 100% i nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji dla celów VAT, ani dla pojazdów egzaminacyjnych, ani do pojazdu wyspecyfikowanego, eksploatowanego do celów mieszanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższy przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj.:

zostały poniesione przez podatnika,
są definitywne, a więc bezzwrotne,
pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
ich poniesienie miało na celu osiągnięcia przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
zostały właściwie udokumentowane.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. na podstawie ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159), zmieniły się m.in. zasady rozliczania w podatkowych kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów osobowych w działalności gospodarczej.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 4a pkt 9a ustawy o CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
- klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
- z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
- agregat elektryczny/spawalniczy,
- do prac wiertniczych,
- koparka, koparko-spycharka,
- ładowarka,
- podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
- żuraw samochodowy,
pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dodane zostały do ustawy o CIT m.in. poniższe przepisy z których wynika, że:

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika (art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT);
w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika (art. 16 ust. 5f ustawy o CIT);
zgodnie z art. 16 ust. 5g ustawy o CIT, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.);
w przypadku ustalenia, że podatnik, niezgodnie ze stanem faktycznym, nie stosował ograniczenia wynikającego z ust. 1 pkt 51, przepis ten stosuje się od dnia rozpoczęcia używania przez podatnika danego samochodu osobowego (art. 16 ust. 5h ustawy o CIT).

Analizując wskazane powyżej przepisy stwierdzić należy, że od 1 stycznia 2019 r. samochody osobowe, z punktu widzenia rozliczania wydatków związanych z ich używaniem w kosztach uzyskania przychodów, podzielić można na dwie grupy.

Pierwszą grupę stanowią samochody osobowe, które są używane w sposób mieszany, tj. częściowo wykorzystywane są na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, częściowo zaś do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą przez podatnika. Ze znowelizowanych przepisów wynika, że w przypadku takich samochodów do kosztów uzyskania przychodów można będzie zaliczać 75% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania takich samochodów (przy czym kwota tych wydatków obejmuje także VAT, który na podstawie art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony VAT, w tej części, w jakiej podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy VAT – art. 16 ust. 5a ustawy o CIT), gdyż 25% tych wydatków nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodów (co wynika z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT). Przy czym przez wykorzystywanie samochodu na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą podatnika należy rozumieć wykorzystywanie na cele prywatne.

Do drugiej grupy należą samochody osobowe, które są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą podatnika. Ze znowelizowanych przepisów wynika, że w przypadku takich samochodów do kosztów uzyskania przychodów zaliczać będzie można całość wydatków z tytułu kosztów używania takich samochodów.

Z nowego brzmienia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej.

Ponadto, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Zasady tej nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych w odniesieniu do których, podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i jego uzupełnienia wynika m.in., że Wnioskodawca w zakresie działalności statutowej, w tym związanej z egzaminowaniem nie jest uznany za podatnika VAT i pobieranie opłat za egzaminy nie podlega VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Ponadto Wnioskodawca na mocy ustawy Prawo o ruchu drogowym art. 17 ust. 3 może wykonywać działalność gospodarczą, której wyniki będą przeznaczane na działalność, o której mowa w ust. 1 i 2.

Wnioskodawca jako podatnik VAT w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej nie korzysta z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków związanych z eksploatacją aut osobowych. Dodatkowo odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazał, że na podstawie art. 86a ust. 5 pkt 2b ustawy o podatku od towarów i usług nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wykorzystuje samochody osobowe, o których mowa we wniosku z dnia 17 kwietnia 2019 r. wyłącznie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością statutową i gospodarczą. Wnioskodawca nie wykorzystuje samochodów osobowych, o których mowa we wniosku z dnia 17 kwietnia 2019 r. do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością statutową i gospodarczą.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, na podstawie cytowanego powyżej art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b tej ustawy, to dla celów podatku dochodowego od osób prawnych w ramach prowadzonej działalności statutowej oraz działalności gospodarczej nie będzie zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 16 ust. 5g ustawy o CIT. Tym samym Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć wydatki z tytułu używania samochodów osobowych, o których mowa we wniosku, do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości, bowiem przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy nie będzie miał zastosowania do Wnioskodawcy.

Zaznaczyć przy tym należy, że wykorzystywanie samochodu wyłącznie w prowadzonej działalności może być w tej sytuacji poddane kontroli przez organy podatkowe na podstawie innych dowodów, będących w posiadaniu Wnioskodawcy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić przy tym należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem ORD-IN wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin