Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.324.2019.1.KS
z 12 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2019 r. (data wpływu 18 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów prowizji wypłacanych Dealerom oraz momentu poniesienia ww. kosztu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2019 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów prowizji wypłacanych Dealerom oraz momentu poniesienia ww. kosztu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

F S.p.A. jest spółką akcyjną (Società per Azioni) utworzoną zgodnie z włoskim prawem, z siedzibą we Włoszech (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”). Spółka jest włoskim rezydentem podatkowym i podlega we Włoszech opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Spółka jest jedynym akcjonariuszem S.A. (dalej: „Bank”) z siedzibą w Polsce. Bank jest bankiem krajowym w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 2187 - dalej: „Prawo bankowe”). Bank jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

W ramach planowanej reorganizacji dojdzie do połączenia Wnioskodawcy oraz Banku. Połączenie nastąpi przez przejęcie Banku przez Wnioskodawcę (dalej: „Połączenie”). Po Połączeniu Wnioskodawca będzie kontynuować działalność prowadzoną przez Bank na terytorium Polski poprzez oddział (dalej: „Oddział”) zgodnie z ustawą z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 649).

Oddział będzie stanowić zakład w rozumieniu Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowania, podpisanej w Rzymie w dniu 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r„ Nr 62, poz. 374). W konsekwencji, osiągane na terytorium Polski za pośrednictwem Oddziału dochody Spółki opodatkowane będą w Polsce zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W opisanym poniżej zakresie Bank uzyskał interpretację indywidualną z dnia 4 lipca 2011 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (znak IPPB3/423-295/11-4/JB). W interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził, że wynagrodzenie prowizyjne wypłacane przez Bank dealerom z tytułu pośrednictwa w zawieraniu umów o kredyt stanowi bezpośredni koszt uzyskania przychodów, który Bank powinien rozliczać w momencie, w którym będzie osiągać przychody podatkowe, których dotyczą ponoszone wydatki i w wartości odpowiadającej w każdym czasie uzyskanym przychodom zgodnie z treścią art. 15 ust. 4, ust. 4b i ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził, że wydatki z tytułu wynagrodzenia prowizyjnego wypłacanego dealerom nie powinny być zaliczane do kategorii pośrednich kosztów uzyskania przychodów.

Celem niniejszego wniosku jest potwierdzenie, że konkluzje zawarte w powołanej powyżej interpretacji indywidualnej wydanej na wniosek Banku będą miały zastosowanie również w stosunku do Wnioskodawcy, który poprzez swój Oddział będzie po Połączeniu kontynuować działalność Banku.

Po Połączeniu Spółka jako instytucja kredytowa w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 17 Prawa bankowego będzie za pośrednictwem swego Oddziału (oddział instytucji kredytowej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 18 Prawa bankowego) świadczyć na terytorium Polski usługi finansowe polegające w szczególności na udzielaniu: kredytów na zakup samochodów, kredytów na zakup towarów i usług serwisowych oraz kredytów na polisy komunikacyjne, a także kredytów gotówkowych.

Przychodami Spółki działającej za pośrednictwem Oddziału (zarówno podatkowymi jak i bilansowymi) będą m.in. opłaty/prowizje od udzielanych kredytów (w tym, opłata przygotowawcza) i odsetki od kredytów zawarte w racie kredytowej (dalej: „odsetki”).

Na gruncie prawa bilansowego wskazane przychody będą ujmowane w przychodach operacyjnych Oddziału (Oddział będzie zgodnie z art. 11 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 oraz art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości prowadzić księgi rachunkowe), co miesiąc, proporcjonalnie do długości trwania umowy o kredyt, według efektywnej stopy procentowej. Przy czym, wartości te będą wartościami malejącymi. Analogiczny sposób rozliczania przychodów będzie stosowany dla celów podatkowych, tj. przychód podatkowy będzie rozpoznawany w każdym kolejnym miesiącu trwania umowy o kredyt, w związku z którym Prowizja będzie wypłacana.

Celem pozyskiwania klientów dla oferowanych usług finansowych (a zatem celem zwiększania osiąganych przychodów), Spółka działająca za pośrednictwem Oddziału będzie współpracować z podmiotami zewnętrznymi (dalej: „Dealer”). Zasady współpracy pomiędzy stronami w przedmiotowym zakresie będą regulować postanowienia „Generalnej umowy współpracy w zakresie pośrednictwa przy zawieraniu umów o kredyt” (dalej: „Umowa”), zawieranej z Dealerami. Obecnie stroną Umowy jest Bank, ale z chwilą Połączenia Spółka stanie się następcą prawnym Banku, tj. wstąpi w prawa i obowiązki Banku. W związku z tym, w wyniku Połączenia Spółka stanie się stroną Umów z Dealerami. Ponadto, w ramach prowadzonej za pośrednictwem Oddziału działalności Spółka będzie zawierać Umowy z nowymi Dealerami.

Jak wynika z zapisów Umowy, Dealerowi za pozyskanie klienta dla Spółki działającej za pośrednictwem Oddziału, będzie przysługiwać wynagrodzenie prowizyjne (dalej: „Wynagrodzenie prowizyjne” lub „Prowizja”). Przy czym, wypłata Prowizji będzie przysługiwać Dealerowi tylko wówczas, gdy dojdzie do zawarcia umowy o kredyt pomiędzy klientem, a Spółką (działającą poprzez swój Oddział) za pośrednictwem Dealera. Wysokość wypłacanej Dealerom Prowizji będzie kalkulowana w oparciu o warunki konkretnej umowy kredytowej, tj. umowy kredytowej w odniesieniu do której Prowizja będzie wypłacana. Prowizja będzie kalkulowana między innymi w oparciu o takie czynniki jak: wartość udzielonego kredytu, wartość opłaty przygotowawczej wnoszonej przez klienta, długość okresu kredytowania, itp.

Zatem wypłata Wynagrodzenia prowizyjnego na rzecz Dealera będzie ściśle powiązana z wykonywaniem usług pośrednictwa w zawieraniu konkretnej umowy, na które składają się m.in.: zorganizowanie na własny koszt punktu sprzedaży produktów Spółki, przekazywanie osobom zainteresowanym zawarciem umowy o kredyt informacji dotyczących warunków oferty Spółki, udostępnianie materiałów reklamowych na temat oferty Spółki oraz przygotowywanie dokumentów niezbędnych do zawarcia umowy o kredyt. Wynagrodzenie prowizyjne nie będzie, w świetle powyższego, wynagrodzeniem za tzw. gotowość do podejmowania określonych działań, bez „mierzalnych” efektów tychże działań.

Dla celów bilansowych wartość Prowizji należnej Dealerowi będzie rozliczana proporcjonalnie do długości okresu, na jaki zostanie zawarta umowa o kredyt, według efektywnej stopy procentowej. Powyższe założenia będą wynikać z przyjętej na potrzeby Oddziału polityki rachunkowości. Ewidencja Prowizji w księgach rachunkowych Oddziału będzie odbywać się za pomocą automatycznego zapisu, wynikającego z „naliczenia” należnej Dealerowi Prowizji w systemie komputerowym obsługującym umowy o kredyt. System komputerowy będzie również automatycznie dokonywać tzw. „rozgraniczenia czasowego” dla przedmiotowych Prowizji poprzez „rozpisanie” wartości prowizji przypadających do rozliczenia w poszczególnych miesiącach do długości okresu na jaki zostaną zawarte umowy o kredyt, zgodnie z efektywną stopą procentową. Przy czym, powyższy, miesięczny tzw. „odpis RMK” (dalej: „odpis RMK”) nie będzie stanowić wartości stałych. Wartości te będą maleć proporcjonalnie do malejących odsetek zawartych w racic kredytowej, płatnej przez klienta.

Ewidencja naliczenia Wynagrodzenia prowizyjnego w księgach rachunkowych Oddziału będzie się odbywać w ciężar konta księgowego (Strona Wn) Nr 1152135, 1152140 lub 1152145 „Czynne rozliczenie międzyokresowe kosztów”. Taka konstrukcja zapisu w księgach rachunkowych nie konstytuuje „kosztu” na gruncie prawa bilansowego, a jedynie oznacza określoną „wartość” podlegającą dalszemu rozliczeniu w czasie. Oddział ujmie miesięczny „odpis RMK” dotyczący wynagrodzenia prowizyjnego w księgach rachunkowych w kosztach operacyjnych na kontach księgowych (Strona Wn) Nr 4012782, 4012783 lub 4012784 w korespondencji z kontem księgowym (Strona Ma) Nr 1152135, 1152140 lub 1152145 „Czynne rozliczenie międzyokresowe kosztów”. Zatem wewnętrznym dokumentem źródłowym, poprzez comiesięczny zapis/ewidencję w księgach rachunkowych Wynagrodzenia prowizyjnego przypadającego do rozliczenia w danym okresie (tj. odpis RMK) Oddział będzie rozpoznawać koszt na gruncie prawa bilansowego w tej części.

Spółka działająca poprzez swój Oddział zamierza, tak jak dotychczas Bank na podstawie posiadanej interpretacji indywidualnej (powołana powyżej interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie), uznawać koszty Prowizji należnych Dealerom za koszt bezpośrednio związany z przychodem na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, ze zm. - dalej: „UPDOP”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 i ust. 4 w związku z art. 15 ust. 4b-4c UPDOP, wypłacane Dealerom Wynagrodzenie prowizyjne Oddział powinien rozpoznawać jako koszt bezpośredni uzyskania przychodów i w związku z tak dokonanym przyporządkowaniem czy wypłacane Dealerowi Wynagrodzenie prowizyjne Spółka działająca poprzez Oddział powinna rozliczać w momencie, w którym będzie osiągać przychody podatkowe, których będą dotyczyć ponoszone wydatki i w wartości odpowiadającej uzyskanym przychodom?

Zdaniem Wnioskodawcy, Wynagrodzenie prowizyjne jakie będzie wypłacane Dealerom z tytułu pośrednictwa w zawieraniu umów o kredyt, będzie stanowić bezpośredni koszt uzyskania przychodów na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: UPDOP). W związku z takim przyporządkowaniem, Oddział powinien rozliczać te wydatki w momencie, w którym będzie osiągać przychody podatkowe, których będą dotyczyć ponoszone wydatki i w wartości odpowiadającej w każdym czasie uzyskanym przychodom, zgodnie z treścią art. 15 ust. 4, ust. 4b i ust. 4c UPDOP.

W UPDOP brak jest ustawowej definicji kosztów „bezpośrednich” i „pośrednich”. Ogólna klauzula określająca koszty uzyskania przychodów znajduje się w art. 15 ust. 1 UPDOP. W świetle tej definicji, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jak wynika z powyższej definicji, kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony ekonomicznie, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• został poniesiony w rozumieniu UPDOP, tj. został ujęty w księgach rachunkowych jednostki,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została w jakikolwiek sposób zwrócona przed potrąceniem tego kosztu,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• został poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 UPDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów uzyskania przychodów z uzyskiwanymi przychodami, ustawodawca wyróżnia:

• koszty bezpośrednio związane z przychodami, tzw. „koszty bezpośrednie”, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód, są to koszty dające się przyporządkować do konkretnego strumienia przychodów) oraz
  

• koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, tzw. „koszty pośrednie”, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione w działalności jednostki, jako prowadzące do osiągnięcia przychodu.
  
  
  

Niemniej jednak, UPDOP nie zawiera ani odrębnej definicji kosztów bezpośrednich, ani pośrednich. Ustawodawca określa jedynie moment, w którym koszty te powinny zostać rozliczone.

Z uwagi na powyższe, jak również uwzględniając brak ustawowej regulacji tychże pojęć, organy podatkowe samodzielnie podejmują próby zdefiniowania różnic pomiędzy bezpośrednim, a pośrednim kosztem uzyskania przychodów. Tytułem przykładu, w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 28 lipca 2008 r. (znak ILPB3/423-257/08-2/MM) znajdujemy klasyczne stanowisko organów podatkowych w przedmiotowym zakresie:

„(…) Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim, a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródłu przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów) nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty”.

Z przytoczonej powyżej interpretacji wynika, że elementem obowiązkowym dla uznania kosztu za bezpośredni jest możliwość „dopasowania” danego (niezbędnego) wydatku do konkretnego przychodu uzyskanego z konkretnego źródła. Powyższe stanowisko władz skarbowych można odnaleźć również w innych interpretacjach indywidualnych, np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 maja 2017 r. (znak 2461-IBPB-1-2.4510.100.2017.1.AK), czy z dnia 14 czerwca 2017 r. (znak 0114-KDIP2-2.4010.43.2017.1.AG).

Analogiczne podejście prezentują także sądy administracyjne, np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 22 października 2010 r. (sygn. akt I SA/Po 424/10 - wyrok prawomocny) stwierdził, że z kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami mamy do czynienia w sytuacji: „(...) gdy można wskazać konkretny przychód do którego odnoszą się koszty mające na celu zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów”. Podobne podejście zaprezentował również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 marca 2014 r. (sygn. akt II FSK 1358/12).

Spółka działająca za pośrednictwem Oddziału będzie uzyskiwać comiesięczne przychody podatkowe w postaci m.in. opłaty przygotowawczej z tytułu zawarcia umowy o kredyt oraz odsetek od udzielonych kredytów. Zatem Spółka, co do zasady, będzie w stanie wprost wskazać konkretny przychód, do którego odnosić się będą koszty wypłacanych Prowizji. Już sam fakt uzyskania konkretnego „strumienia” przychodu w postaci opłaty przygotowawczej lub odsetek od kredytu, dzięki zawarciu umowy o kredyt powoduje, że możliwym będzie przyporządkowanie, niejako wprost do tego przychodu, kosztu wypłaconej Prowizji, poniesionego w celu zawarcia konkretnej umowy o kredyt. Co więcej, gdyby nie usługa Dealera (pośrednika), któremu wypłacana będzie Prowizja, to mogłoby nie dojść do zawarcia danej umowy o kredyt.

W ocenie Wnioskodawcy, istotny jest również fakt, że wysokość wypłacanej Dealerom Prowizji będzie uzależniona od warunków konkretnej umowy kredytowej, tj. umowy kredytowej, w odniesieniu do której Prowizja będzie wypłacana. Prowizja będzie kalkulowana między innymi w oparciu o takie czynniki jak: wartość udzielonego kredytu, wartość opłaty przygotowawczej wnoszonej przez klienta, długość okresu kredytowania, itp. Powyższa okoliczność dowodzi, że Prowizja będzie powiązana z konkretnym strumieniem przychodu, tj. ze strumieniem przychodów pochodzącym z danej, konkretnej umowy kredytowej.

Stanowisko zbieżne z powyższym w podobnych sprawach prezentują również organy podatkowe, np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 8 stycznia 2009 r. (znak 140I/PP-II/4210-6/07/GZ) stwierdził, że „(...) Ponieważ, jak wskazało „T” we wniosku, prowizje należne są z tytułu poszczególnych umów ubezpieczeniowych i zależą od wysokości należnej z tytułu tej umowy składki ubezpieczeniowej to należy uznać, iż koszty te są kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami (...) na mocy art. 15 ust 4 ustawy CIT, koszty z tytułu należnych pośrednikom prowizji akwizycyjnych powinny być potrącone w tym roku podatkowym, którego dotyczą tj. w roku w którym uzyskano przychód z tytułu umowy ubezpieczenia czyli w roku jej zawarcia.”

Analogiczne stanowisko można odnaleźć również w innych interpretacjach wydawanych w podobnych sprawach, np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 5 stycznia 2011 r. (znak ITPB3/423/-554/10/AM), Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 listopada 2015 r. (znak IPPB6/4510-232/15-4/AK), czy Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 kwietnia 2017 r. (znak 1462-IPPB3.4510.71.2017.1 .MC).

Prawidłowość powyższego podejścia potwierdził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 kwietnia 2012 r. (sygn. akt II FSK 924/11). W powołanym wyroku skład orzekający stwierdził, że: „w przypadku, gdy koszt poniesiony z tytułu prowizji ma odzwierciedlenie w wysokości konkretnego osiągniętego przychodu podatkowego, to jest kosztem bezpośrednio związanym z przychodami”. I dalej: „Bank identyfikował kredyty uruchomione w danym miesiącu, które miały generować przychody w wysokości i czasie określanym w harmonogramach spłat kredytu. Zatem prowizję wypłacaną pośrednikom można by przypisać konkretnym przychodom Banku. W zaskarżonym wyroku WSA we Wrocławiu trafnie wskazał, że brak gwarancji uzyskania przychodu w planowanej wysokości i terminie nie wyłącza przedmiotowej prowizji z katalogu kosztów bezpośrednich. Wydatek stanowi bezpośredni koszt uzyskania przychodu niezależnie od tego, czy przyniósł on przychód w spodziewanej wysokości.”

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, Wynagrodzenie prowizyjne wypłacane Dealerom należy uznać za bezpośrednie koszty uzyskania przychodów na gruncie UPDOP. Spółka będzie bowiem w stanie przypisać/dopasować wprost wydatek z tytułu Wynagrodzenia prowizyjnego do konkretnego strumienia przychodów jakim będą m.in. opłaty i odsetki płacone przez klientów.

W odniesieniu natomiast do momentu/okresu potrącania bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów, zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 4 UPDOP, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącalne w tym roku podatkowym w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i ust 4c.

Z kolei na podstawie art. 15 ust. 4b UPDOP, w sytuacji, gdy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami zostały poniesione po zakończeniu roku podatkowego w którym podatnik osiągnął odpowiadające im przychody muszą zostać potrącone w tym właśnie roku jeżeli zostały poniesione do dnia:

• sporządzenia sprawozdania finansowego, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
  

• złożenia zeznania nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania jeżeli podatnicy nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego.
  
  
  

Natomiast w myśl art. 15 ust. 4c UPDOP, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Uwzględniając treść przywołanych powyżej regulacji ustawowych, wydatki, które będą ponoszone przez Spółkę działającą za pośrednictwem Oddziału tytułem Wynagrodzenia prowizyjnego na rzecz Dealerów, jako bezpośrednie koszty uzyskania przychodów w rozumieniu UPDOP, co do zasady, powinny być potrącane w roku podatkowym, w którym zostaną osiągnięte odpowiadające im przychody. W ocenie Wnioskodawcy, ustawowa formuła dotycząca rozliczania kosztów bezpośrednich może być odczytana jako nakaz proporcjonalnego rozliczenia kosztów bezpośrednich. Tym samym, wskazuje na konieczność potrącania kosztów tego rodzaju w roku podatkowym w którym Spółka osiągnie odpowiadające tym kosztom (zapłaconym Prowizjom) przychody z tytułu opłat i odsetek. Ponadto, uwzględniając fakt, że Spółka będzie rozpoznawać przychody podatkowe z tytułu opłat i odsetek w każdym miesiącu okresu na jaki zostanie zawarta umowa o kredyt, koszty związane z prowizjami również powinny być rozpoznawane w rachunku podatkowym Spółki w każdym miesiącu okresu na jaki zostanie zawarta umowa o kredyt.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów prowizji wypłacanych Dealerom oraz momentu poniesienia ww. kosztu - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.