2015.02.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-583/14/PS
z 23 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2014 r. (data wpływu 9 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania przepisów art. 15b ustawy:

w części dotyczącej obowiązku dokonania korekty kosztów odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe,
w części dotyczącej zastosowania przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do umów leasingu finansowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania przepisów art. 15b ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową, polskim rezydentem dla celów podatkowych [Wnioskodawca lub Spółka].

Spółka zawarła umowę leasingu finansowego [Umowa] ze spółką kapitałową, będącą szwajcarskim rezydentem podatkowym [Leasingodawca].

Przedmiotem Umowy jest urządzenie przemysłowe [Urządzenie], znajdujące się w Polsce, które Spółka wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej. Przez cały okres Umowy Urządzenie pozostaje własnością Leasingodawcy, a nie Spółki.

Umowa spełnia przesłanki do uznania jej za umowę leasingu finansowego, o której mowa w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - została zawarta na czas określony oraz Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu Umowy. W stosunku do każdej z opłat/rat leasingowych [Rata/Raty], wypłacanych na rzecz Leasingodawcy, możliwe jest wyodrębnienie części kapitałowej (stanowiącej spłatę wartości początkowej przedmiotu Umowy) oraz części odsetkowej. Umowa zawiera postanowienie o możliwości zakupu Urządzenia po upływie czasu jej trwania.

Zgodnie z Umową, Spółka zobowiązana jest do płatności Rat na rzecz Leasingodawcy kwartalnie, z dołu. Raty będą płacone przez Spółkę w terminie tj. bez opóźnień, zgodnie z harmonogramem płatności stanowiącym załącznik do Umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przepisy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych znajdą zastosowanie do dokonywanych przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od Urządzenia, w tym w szczególności czy Spółka będzie zobowiązana do korekty odpisów amortyzacyjnych od Urządzenia zgodnie z art. 15g ust. 6 i 7 ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy przepisy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdą zastosowania do dokonywanych przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od Urządzenia. Spółka nie będzie zobowiązana do korekty odpisów amortyzacyjnych od Urządzenia zgodnie z art. 15g ust. 6 i 7 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wyłącznie takie koszty, które łącznie spełniają poniższe warunki:

zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów,
zostały poniesione przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku zostały pokryte z zasobów majątkowych podatnika,
są definitywne,
pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy.

Szczególne zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a ustawy. Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy, ilekroć w tym rozdziale jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron (finansującym) oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie (korzystający), podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 17f ust. 1 ustawy, do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli umowa stanowi umowę leasingu finansowego tj. są spełnione m.in. łącznie następujące warunki:

umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony,
suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,
umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.

W przypadku Umowy, ww. przesłanki są spełnione.

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów korzystającego części opłat leasingowych, stanowiących spłatę wartości początkowej przedmiotu leasingu powoduje konieczność podziału opłaty (raty) leasingowej na dwie części:

stanowiącą spłatę wartości początkowej (część „kapitałowa”), która jest neutralna podatkowo oraz
niestanowiącą spłaty wartości początkowej (część „odsetkowa”), która jest odpowiednio przychodem u finansującego (kosztem uzyskania przychodów u korzystającego).

Wnioskodawca, na podstawie Umowy, może wyodrębnić część „kapitałową” i cześć „odsetkową” Rat.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania (...) składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający - zwane także środkami trwałymi.

Spółka, jako korzystający, będzie zatem uprawniona do:

zaliczania do kosztów uzyskania przychodów części „odsetkowej” Rat oraz
dokonywania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu Umowy (Urządzenia).

Zdaniem Spółki, prawo do dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od Urządzenia nie jest przy tym ograniczone regulacjami art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15b ust. 1, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) -kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Natomiast art. 15b ust. 2 ustawy stanowi, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

W stosunku do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych powyższe przepisy stosuje się odpowiednio w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów (art. 15b ust. 6) oraz, że w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt wytworzenia wynikający z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie określonym w ust. 1 lub 2 (art. 15b ust. 7).

Zdaniem Spółki, regulacja art. 15b ust. 6 i 7 odnosi się zatem jedynie do następujących kategorii składników majątku podlegających amortyzacji:

środki trwałe nabywane bądź wytworzone przez podatnika, podlegające amortyzacji na zasadach przewidzianych w art. 16a ust. 1;
nabywane przez podatnika wartości niematerialne i prawne, podlegające amortyzacji na zasadach przewidzianych w art. 16b.

Z powyższego wynika, że zakresem regulacji zawartej w art. 15b ust. 6 i 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte są jedynie odpisy amortyzacyjne od środków trwałych stanowiących własność podatnika oraz nabytych przez podatnika wartości niematerialnych i prawnych.

Poza zakresem art. 15b ust. 6 i 7 ustawy pozostają odpisy amortyzacyjne od składników majątku niestanowiących własności podatnika, od których odpisy amortyzacyjne dokonywane są w oparciu o m.in. art. 16a ust. 2 pkt 3 tej ustawy.

Zawarcie przez Spółkę Umowy nie może być przy tym uznane za nabycie lub wytworzenie środka trwałego (Urządzenia) - Spółka na mocy Umowy nie nabywa własności przedmiotu Umowy ani nie ponosi żadnych nakładów na jego wytworzenie. Skoro zatem przez cały okres Umowy Urządzenie pozostaje własnością Leasingodawcy, a nie Spółki, a Spółka dokonywać będzie od niego odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w art. 16a ust. 2 pkt 3, to te odpisy amortyzacyjne pozostają poza zakresem przepisów art. 15b ust. 6 i 7 ustawy.

Wnioskodawca wskazuje, że nawet, gdyby uznać, że art. 15b ust. 6 i 7 mają zastosowanie do amortyzacji przedmiotu leasingu finansowego (co jednak zdaniem Wnioskodawcy nie byłoby prawidłowe), to obowiązek korekty przewidziany w tych przepisach nie wystąpi po stronie Spółki - Spółka będzie bowiem spłacała Raty terminowo (tj. Spółka będzie płacić poszczególne Raty zgodnie z harmonogramem stanowiącym załącznik do Umowy). W przypadku Spółki, nie dojdzie zatem do spełnienia przesłanek wskazanych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku .

Takie stanowisko Wnioskodawcy potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 19 lipca 2013 r., sygn. ILPB1/415-490/13-2/TW: „Pod względem terminów płatności każda rata leasingowa w części dotyczącej spłaty wartości początkowej powinna być ustalana i rozliczana odrębnie. Z informacji przedstawionych we wniosku wynika m.in., że Wnioskodawca raty leasingowe będzie opłacał zgodnie z harmonogramem. Wobec powyższego, w sytuacji opłacania przez Wnioskodawcę rat leasingowych w terminie ich płatności, Zainteresowany nie będzie zobowiązany do dokonania korekty kosztów odpisów amortyzacyjnych, na podstawie art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób Fizycznych.”

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy regulacje art. 15b ust. 6 i 7 ustawy nie znajdą zastosowania do dokonywanych przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od Urządzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w części dotyczącej obowiązku dokonania korekty kosztów odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz nieprawidłowe w części dotyczącej zastosowania przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do umów leasingu finansowego.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4, ust. 4b - 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4d - 4e ww. ustawy).

Mocą art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342) ustawodawca z dniem 1 stycznia 2013 r. wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulacje zmierzające do likwidacji tzw. „zatorów płatniczych” (art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Stosownie do tego unormowania w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) dłużnik – w określonych ustawą terminach – zobowiązany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

I tak, stosownie do brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Z treści art. 15b ust. 2 ww. ustawy wynika natomiast, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4).

Nowe regulacje wprowadziły zatem obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów, w przypadku gdy kwota wynikająca z faktury, umowy lub innego dokumentu nie została uregulowana w określonym przez ustawodawcę terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana. Zmniejszenia kosztów podatkowych (ewentualnie zwiększenia przychodów podatkowych) należy więc dokonać w odniesieniu do tej kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, która została uprzednio zaliczona do kosztów podatkowych, a która nie została zapłacona w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub 90 dni od zaliczenia jej do kosztów podatkowych, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

Jednocześnie, odnosząc się do kryterium celowości wprowadzonych zmian należy podnieść, że zasadniczym celem wprowadzenia przedmiotowych rozwiązań było przeciwdziałanie zjawisku tzw. „zatorów płatniczych”.

Przepisy dotyczące tzw. „zatorów płatniczych” mają również zastosowanie do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

W tym zakresie zastosowanie znajdują przepisy art. 15b ust. 6 i ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

Zaznaczenia wymaga w tym miejscu, że Wnioskodawca zarówno w pytaniu, jak również w pierwszym akapicie przedstawionego stanowiska w sprawie, błędnie wskazał przepis art. 15g ust. 6 i ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Biorąc jednak pod uwagę zarówno przedstawiony stan faktyczny jak również uzasadnienie przedstawionego stanowiska odnośnie sformułowanego pytania oraz przepisy wskazane w poz. 61 formularza ORD-IN, należy uznać powyższe za oczywista omyłkę.

I tak stosownie do art. 15b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt wytworzenia wynikający z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie określonym w ust. 1 lub 2. Jeżeli zobowiązanie zostało uregulowane w terminie późniejszym, podatnik w miesiącu uregulowania tego zobowiązania zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie zdania pierwszego.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że z uregulowań tych wynika oczywisty wniosek, że normy te nie przewidują wyłączenia ich stosowania w odniesieniu do żadnej z kategorii kosztów. Gdyby ustawodawca miał zamiar takiego wyłączenia poszczególnych wydatków, dałby temu wyraz w treści wprowadzanych regulacji. Zatem powołane przepisy winny mieć zastosowanie do wszystkich wydatków (ujmowanych w kosztach uzyskania przychodów) wynikających z transakcji dokonywanych pomiędzy przedsiębiorcami. Tym samym, mają również zastosowanie do kosztów podatkowych wynikających z realizacji umów leasingu finansowego. W opinii tut. organu dokonując interpretacji przepisów dot. tzw. „zatorów płatniczych” należy mieć na uwadze również wskazany w uzasadnieniu nowelizacji cel jej wprowadzenia. Przy interpretowaniu przepisów nie można pominąć funkcji, które mają pełnić, jak też celów dla których zostały wprowadzone te regulacje. Nie można bowiem poprzestawać wyłącznie na semantycznym rozpoznaniu interpretowanego tekstu, nawet jeśli wydaje się on literalnie jednoznaczny. Z tej też przyczyny nawet zrozumiałe i jasne przepisy, wbrew sentencji clara non sunt interpretanda, muszą zostać poddane dalszej analizie. Każdy przepis powinien być poddany kompleksowej wykładni, zarówno przy użyciu dyrektyw językowych, jak i pozajęzykowych. Dopiero wówczas można uzyskać rzetelny rezultat procesu interpretacyjnego. Jak wskazuje się w orzecznictwie jednym z najmocniejszych argumentów o poprawności interpretacji jest okoliczność, że wykładnia językowa, systemowa i funkcjonalna dają zgodny wynik (wyrok NSA z 7 maja 2013 r. sygn. akt I FSK 78/13). Co prawda, literalne brzmienie art. 15b ust. 6 i 7 ustawy wskazuje, że przepisy te należy stosować w odniesieniu do składników majątku trwałego stanowiących własność podatnika (wydatków z nim związanych), jednak mając na uwadze cel zmian jakim jest poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami stwierdzić należy, że uregulowania zawarte w art. 15b odnoszą się również do środków trwałych niestanowiących własności Spółki będących przedmiotem leasingu (art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy).

W leasingu finansowym korzystający wprowadza do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych środek trwały, będący przedmiotem umowy leasingu, od którego dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Poszczególne płatności przekazywane w trakcie realizacji umowy przez korzystającego finansującemu składają się z części odsetkowej oraz części kapitałowej z tytułu spłaty wartości początkowej środka trwałego, będącego przedmiotem leasingu.

Raty leasingowe w części odsetkowej są u korzystającego kosztem podatkowym w dacie ich uiszczenia, a zatem w tym zakresie przepisy o zatorach płatniczych nie mają bezpośrednio zastosowania, bowiem koszty podatkowe powstają w dacie faktycznej zapłaty raty.

Natomiast nieuregulowanie w odpowiednim terminie spłaty wartości początkowej powinno skutkować wyłączeniem z kosztów odpowiedniej części odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego amortyzowanego przez korzystającego. Pod względem terminów płatności każda rata powinna być ustalana i rozliczana odrębnie. Po uregulowaniu zobowiązań korzystający ma prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych dokonanych wcześniej zmniejszeń.

Zatem nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że zakresem regulacji zawartej w art. 15b ust. 6 i 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte są jedynie odpisy amortyzacyjne od środków trwałych stanowiących własność podatnika oraz nabytych przez podatnika wartości niematerialnych i prawnych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika jednak m.in., że Raty będą płacone przez Spółkę w terminie tj. bez opóźnień, zgodnie z harmonogramem płatności stanowiącym załącznik do Umowy.

Wobec powyższego, w sytuacji opłacania przez Wnioskodawcę rat leasingowych w terminie ich płatności, Zainteresowany nie będzie zobowiązany do dokonania korekty kosztów odpisów amortyzacyjnych, na podstawie art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem stanowisko Spółki w części dotyczącej braku obowiązku korygowania odpisów amortyzacyjnych przewidzianej przepisach art. 15b ustawy, bowiem Spółka będzie spłacała Raty terminowo (tj. Spółka będzie płacić poszczególne Raty zgodnie z harmonogramem stanowiącym załącznik do Umowy), a zatem przypadku Spółki, nie dojdzie do spełnienia przesłanek wskazanych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy – jest prawidłowe.

Odnośnie natomiast powołanej interpretacji indywidualnej, wskazać należy również, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się odnosi. Nie jest natomiast wiążąca dla tut. organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin