Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.276.2018.2.LG
z 7 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z daty wpływu 7 września 2018 r., uzupełnionym pismem z 18 września 2018 r. (data wpływu 21 września 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie w zakresie zaliczenia wydatków wymienionych we wniosku do wartości środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków wymienionych we wniosku do wartości środka trwałego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 18 września 2018 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 14 września 2018 r. znak: 0111-KDIB2-3.4010.276.2018.1.LG.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

S.A. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) wchodzi w skład grupy podmiotów, działających w obszarze prowadzenia ośrodków górskich, parków rozrywki oraz świadczenia usług turystycznych w Europie Środkowo-Wschodniej. Celem realizowanych inwestycji jest przede wszystkim budowa i modernizacja kompleksów narciarskich wyposażonych w najnowocześniejsze koleje górskie, zróżnicowane trasy narciarskie oraz odpowiednie systemy naśnieżania. W ramach swojej działalności Spółka prowadzi m.in. inwestycję budowy infrastruktury towarzyszącej w postaci budynku wielofunkcyjnego z kasami, infocentrum oraz wypożyczalnią sprzętu, sklepem i przechowalnią. Spółka w ramach prowadzonej działalności oferuje swoim klientom także usługi zakwaterowania oraz usługi gastronomiczne, które świadczone są za pomocą dopasowanej do potrzeb gości bazy noclegowej z zapleczem gastronomicznym oraz strefą parkingową. Wnioskodawca prowadzi ww. inwestycje na gruntach Skarbu Państwa, które obecnie znajdują się w zarządzie Lasów Państwowych i są to obszary zaklasyfikowane jako grunty leśne. Wykonywanie zadań inwestycyjnych na wspomnianych gruntach wymaga zmiany ich klasyfikacji. Procedura zmiany klasyfikacji gruntów wiąże się z poniesieniem przez Spółkę następujących wydatków: 1/ należności z tytułu trwałego wyłączenia z produkcji gruntów leśnych; 2/ opłaty rocznej z tytułu trwałego użytkowania na cele nieleśne gruntów wyłączonych z produkcji, która ma być uiszczana przez okres dziesięciu kolejnych lat liczonych od momentu wyłączenia; 3/ opłaty rocznej z tytułu czasowego użytkowania na cele nieleśne gruntów wyłączonych z produkcji, która ma być uiszczana przez okres użytkowania tych gruntów, aż do czasu przywrócenia gruntu do stanu pierwotnego, nie dłużej jednak niż przez okres dwudziestu lat; 4/ jednorazowego odszkodowania za przedwczesny wyrąb drzewostanu. Należy zaznaczyć, iż powyższe odszkodowanie nie wynika z jakiegokolwiek nienależytego wykonania umowy lub zobowiązania. Płatność ma charakter opłaty administracyjnej nakładanej na użytkownika gruntów leśnych tytułem wyrębu drzew. Spółka jest zobowiązana do poniesienia wszystkich ww. wydatków (dalej: „opłaty roczne” oraz „odszkodowanie”) na podstawie decyzji wydanej przez Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych. W tym miejscu należy wskazać, że poniesienie przez Wnioskodawcę opłat rocznych i odszkodowania jest warunkiem koniecznym dla możliwości prowadzenia opisanego przedsięwzięcia inwestycyjnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wskazane w opisie stanu faktycznego płatności, które Spółka ma obowiązek ponieść w związku ze zmianą klasyfikacji gruntów objętych ww. inwestycją, stanowią wydatki na wytworzenie środka trwałego w rozumieniu art. 16g ust. 4 ustawy o PDOP i mogą zostać zaliczone w koszty uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe wydatki wskazane w stanie faktycznym warunkują bezpośrednio możliwość realizowania inwestycji i wytworzenia środka trwałego, w związku z czym powinny zostać uznane za koszt wytworzenia w rozumieniu art. 16g ust. 4 ustawy o PDOP. W konsekwencji wydatki te będą stanowić element wartości początkowej i mogą zostać rozpoznane w kosztach uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne. Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie (innych niż wymienione w lit. a tj. wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Jednocześnie jak stanowi art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOP za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia. Natomiast w myśl ust. 4 tego samego artykułu za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż wymieniony przez Ustawodawcę katalog wydatków związanych z wytworzeniem środka trwałego ma charakter otwarty, świadczy o tym użyte sformułowanie „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych”. W związku z powyższym, w katalogu takich wydatków mieszczą się również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku, a będą stanowić wydatki ponoszone w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Wydatkami takimi są koszty, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środka trwałego. Zatem dokonując oceny, czy dany wydatek może zostać zakwalifikowany jako element wartości początkowej wytwarzanego we własnym zakresie środka trwałego należy zbadać, czy stanowi on element procesu wytwarzania tego składnika majątku podatnika. Do kosztów wytworzenia należy zaliczyć również wydatki poniesione we wczesnym stadium procesu inwestycyjnego w celu stworzenia warunków do prowadzenia inwestycji, bez których nie doszłoby do wytworzenia środka trwałego. W zakresie kwalifikacji wydatków ponoszonych w celu wytworzenia środka trwałego wypowiadają się sądy administracyjne w licznie wydawanych siebie orzeczeniach. Tytułem przykładu warto przytoczyć treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 października 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 2146/11), w którym podnosi się, że „Koszty ponoszone w celu realizacji prac budowlanych mających na celu wytworzenie przez podatnika nowego środka trwałego nie mogą być zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Wynikające z art. 15 ust. 6 oraz wymienionych tam art. 16a-16m oraz art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) powiązanie odpisów amortyzacyjnych z procesem zużywania środków trwałych w trakcie ich wykorzystywania do działalności podlegającej opodatkowaniu oznacza, iż użyty w przepisie art. 16g ust. 4 omawianej ustawy zwrot „koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” odnosi się do kosztów ponoszonych w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Wydatkami takimi są koszty, które zostały poniesione, a do których poniesienia by nie doszło, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środka trwałego. Wydatki bezpośrednio dotyczące inwestycji, takie jak koszty organizacji przetargów, badań i pomiarów geologicznych czy geodezyjnych oraz uzyskania pozwoleń budowlanych czy środowiskowych są zaliczane do kosztów wytworzenia środka trwałego, są ponoszone w następstwie decyzji o realizacji inwestycji. Nie organizuje się przetargów, nie przeprowadza pomiarów oraz nie ubiega o konieczne pozwolenia, jeżeli nie ma decyzji podjętej w sprawie realizacji konkretnej inwestycji. Ich poniesienie świadczy o tym, że inwestycja została już rozpoczęta, a zatem wydatki te bezpośrednio wpływają na koszt realizowanego środka trwałego. Z tej przyczyny winny stanowić element kosztu wytworzenia i przyczyniać się do powiększenia wartości początkowej nowego, wytwarzanego, środka trwałego.” W takim tonie wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 16 czerwca 2011 r. (sygn. akt II FSK 2017/10), wskazując iż „Wydatki takie jak koszty organizacji przetargów, koszty badań i pomiarów geologicznych i geodezyjnych, koszty likwidacji środków trwałych (koszty rozbiórki) jak również koszty związane z uzyskaniem pozwoleń budowlanych środowiskowych itp., niezbędne do realizacji danego projektu inwestycyjnego, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodu spółki, lecz tworzą koszt wytworzenia nowego środka trwałego, stosownie do art. 16g ust. 4 w związku z art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Wydatki te nie służą zbadaniu rentowności danej inwestycji. Ich poniesienie świadczy o tym, że inwestycja została już rozpoczęta, a zatem wydatki te bezpośrednio wpływają na koszt realizowanego środka trwałego. Z tej przyczyny winny stanowić element kosztu wytworzenia i przyczyniać się do powiększenia wartości początkowej nowego, wytwarzanego, środka trwałego.” W zaprezentowanych wyrokach sądowych, do kosztów bezpośrednio związanych z realizacją inwestycji zaliczone zostały wydatki takie jak: koszty organizacji przetargów, badań i pomiarów geologicznych czy geodezyjnych oraz koszty uzyskania pozwoleń budowlanych czy środowiskowych. Co prawda w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku wskazuje się na wydatki w postaci opłat rocznych oraz odszkodowań związanych ze zmianą przeznaczenia gruntu, niemniej wnioski płynące z powołanych powyżej orzeczeń mogą mieć analogiczne zastosowanie także w niniejszej sprawie. Otóż w przedmiotowym stanie faktycznym koszty związane ze zmianą przeznaczenia gruntu poniesione do momentu zakończenia inwestycji oraz oddania kompleksu narciarskiego do używania stanowić będą wydatki związane z inwestycją. W związku z powyższym koszty te powinny zwiększać wartość wytwarzanego środka trwałego. Jak wspomniano wcześniej, na gruncie wyżej przytoczonych przepisów należy uznać, że katalog kosztów, które zwiększają wartość wytworzonych środków trwałych, jest katalogiem otwartym. Zatem także wydatek związany z odlesieniem gruntu wpisuje się w dyspozycję przepisu art. 16g ust. 4 ustawy o PDOP. Elementem uznania danego kosztu za wydatek zwiększający wartość danego środka trwałego jest związek poniesionego kosztu z daną inwestycją. Opłata za odlesienie gruntu, na którym Spółka będzie budować opisywany kompleks narciarski, bez wątpienia posiada walor wydatku ściśle związanego z daną inwestycją. Jedynie poprzez zmianę przeznaczenia posiadanego przez Spółkę gruntu możliwe jest rozpoczęcie jakichkolwiek prac budowlanych związanych z realizacją opisywanego projektu. Koszty związane z odlesieniem gruntu, jako wydatki bezpośrednio związane z budową opisywanego obiektu, stanowić będą zwiększenie wartości wytwarzanego środka trwałego. Ze względu na przedstawione powyżej argumenty, zdaniem Wnioskodawcy ponoszone przez Spółkę wydatki na odlesienie gruntu do momentu zakończenia inwestycji i oddania środka trwałego do używania będą podwyższać wartość środka trwałego (inwestycji) w postaci budowanego kompleksu narciarskiego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., zwana dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga również wykazania, że jest on racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest m.in. od tego, czy nie znajduje się on w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 updop, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Należy jednak pamiętać, że wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

W celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. Powołany zaś na wstępie art. 15 updop należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 updop, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Ponadto w zakresie kwalifikacji kosztów koniecznym jest wyróżnienie:

• kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami, tj. takich wydatków, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów – przy czym w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);
• kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami (tzw. kosztów pośrednich), tj. takich wydatków, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia – są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy (np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną). Można dodać, że do tej grupy generalnie zalicza się wydatki, które są ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.
  
  

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c (art. 15 ust. 4 updop).

Zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jednym z rodzajów kosztów podatkowych są odpisy amortyzacyjne obliczane od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Stosownie do treści art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 2 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania – art. 16g ust. 4 updop.

Mając na uwadze powyższe regulacje należy podkreślić, że w przypadku wytworzenia we własnym zakresie środka trwałego, wartością początkową jest koszt wytworzenia obejmujący:

• wartość w cenie nabycia zużytych rzeczowych składników majątku, tj. w szczególności materiały, z których został wykonany środek trwały,
• wartość w cenie nabycia, wykorzystanych usług obcych, tj. usług związanych bezpośrednio z samym procesem wytworzenia, a także usług niezwiązanych bezpośrednio z wytworzeniem lecz niezbędnych do uczynienia składnika majątku zdatnym do używania, np. są to niezbędne ekspertyzy obiektów budowlanych,
• koszty wynagrodzeń wraz z narzutami,
• inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.
  
  

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1161), osoba, która uzyskała zezwolenie na wyłączenie gruntów z produkcji, jest obowiązana uiścić należność i opłaty roczne, a w odniesieniu do gruntów leśnych - także jednorazowe odszkodowanie w razie dokonania przedwczesnego wyrębu drzewostanu. Obowiązek taki powstaje od dnia faktycznego wyłączenia gruntów z produkcji.

W art. 4 pkt 13 ww. ustawy wskazano, że przez opłatę roczną rozumie się opłatę roczną z tytułu użytkowania na cele nierolnicze lub nieleśne gruntów wyłączonych z produkcji, w wysokości 10% należności, uiszczaną: w razie trwałego wyłączenia - przez lat 10, a w przypadku nietrwałego wyłączenia - przez okres tego wyłączenia, nie dłużej jednak niż przez 20 lat od chwili wyłączenia tych gruntów z produkcji.

Z kolei przez należności rozumie się jednorazową opłatę z tytułu trwałego wyłączenia gruntów z produkcji (art. 4 pkt 12).

Wydatki w postaci zapłaty należności z tytułu trwałego wyłączenia z produkcji gruntów leśnych, odszkodowania za przedwczesny wyrąb drzewostanu oraz opłat rocznych z tytułu trwałego i czasowego użytkowania na cele nieleśne gruntów wyłączonych z produkcji, co prawda są związane z prowadzoną inwestycją, ale jednak ze swej istoty mają inny charakter niż wydatki mieszczące się w kategorii kosztu wytworzenia środka trwałego, o którym mowa w art. 16g ust. 4 updop. Wydatki te nie są bowiem związane z samym procesem wytworzenia środka trwałego, ale z możliwością korzystania z nieruchomości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Stanowią one koszty bieżącej działalności Wnioskodawcy, zarówno w trakcie realizacji zadania inwestycyjnego, jak i po jego zakończeniu i oddaniu inwestycji do użytkowania. Należność za wyłączenie z produkcji gruntów leśnych, odszkodowanie za przedwczesny wyrąb drzewostanu oraz opłaty roczne są opłatami, które nie pozostają w ścisłym związku z prowadzoną inwestycją, więc nie stanowią kosztu wytworzenia środka trwałego i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, stosownie do art. 15 ust. 4d i 4e updop.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.