Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.361.2018.1.MG
z 8 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 września 2018 r. (data wpływu 12 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki będą stanowiły dla niego wydatki o charakterze remontowym, zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, albo w okresie, w którym osiągnięte zostaną odpowiadające im przychody - na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, albo na bieżąco w dacie ich poniesienia jako koszty pośrednie, o których mowa w art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki będą stanowiły dla niego wydatki o charakterze remontowym, zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, albo w okresie, w którym osiągnięte zostaną odpowiadające im przychody - na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, albo na bieżąco w dacie ich poniesienia jako koszty pośrednie, o których mowa w art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczona, odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski (zwana dalej: „Wnioskodawcą”) podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy jest spółka prawa niemieckiego. Wnioskodawca jest właścicielem lub współwłaścicielem centrów handlowych (galerii handlowych), w których - na podstawie zawartych umów najmu - wynajmuje lokale użytkowe, które służą wykonywaniu przez najemców działalności w formie sklepów lub różnych innych punktów usługowych.

Wnioskodawca przewiduje, że jeden z takich lokali użytkowych może mieć charakter kina - na ww. wynajmowany lokal składać się wówczas będą wszelkie pomieszczenia kinowe, w tym sale kinowe, kasy, pomieszczenia gastronomiczne.

W zależności od umowy zawieranej przez Wnioskodawcę z najemcą zaistnieć mogą następujące sytuacje:

1. przystosowanie lokalu do użytkowania przez najemcę jest dokonywane przez Wnioskodawcę, który następnie obciąża najemcę kosztami przystosowania. Może zdarzyć się sytuacja, że najemca zwraca Wnioskodawcy jedynie część poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów,
2. przystosowanie lokalu do użytkowania przez najemcę jest dokonywane przez najemcę, ale na koszt Wnioskodawcy; najemca obciąża Wnioskodawcę wydatkami na przystosowanie lokalu.
   
   

W toku prowadzonej działalności gospodarczej zdarzyć się może sytuacja, w której zostanie rozwiązana umowa najmu z obecnym najemcą i zostanie zawarta nowa umowa najmu z innym najemcą. W nawiązaniu do powyższego, w pierwszej kolejności należy dokonać przywrócenia pierwotnego stanu technicznego wynajmowanych pomieszczeń (usunąć wyposażenie oraz dokonać demontażu istniejących części technicznych). Koszty przywrócenia stanu faktycznego ponosi albo Wnioskodawca, albo najemca, który opuszcza lokal.

Następnie lokal zostaje dostosowany do potrzeb nowego najemcy zgodnie z sytuacjami opisanymi powyżej w pkt a-b).

Często zdarza się, że przywrócenie lokalu do stanu pierwotnego oraz kolejne dostosowanie lokalu do potrzeb nowego najemcy realizowane jest na rzecz Wnioskodawcy w ramach jednego zlecenia dla firmy budowlanej. Wobec tego, wszystkie działania skalkulowane są w ramach świadczenia przez firmę budowlaną jednej usługi i nie ma możliwości rozdzielenia ich na cenę obejmującą demontaż istniejących elementów (składników środków trwałych) oraz Przystosowanie lokalu pod nowego najemcę. Przykładowo zakres prac realizowanych przez firmę budowlaną to: demontaż ścian działowych, sufitów, wykonanie nowych ścian działowych, przebudowana pionu kanalizacyjnego. Tym samym, Wnioskodawca nie jest w stanie ocenić, jaka byłaby konkretna kwota poszczególnych rodzajowo wydatków w ramach realizowanej usługi budowlanej, ponieważ ww. usługa ma charakter kompleksowy i ma na celu dostosowane lokalu do potrzeb nowego najemcy, na które to dostosowanie składają się zarówno czynności związane z przywróceniem pierwotnego stanu technicznego, jak i związane z przygotowaniem lokalu pod odbiór przez kolejnego najemcę.

Przedmiotem niniejszego zapytania jest przyszła sytuacja, w której to Wnioskodawca poniósłby koszty przystosowania lokalu (kina) dla pierwszego najemcy (bezpośrednio lub pośrednio poprzez obciążenie przez najemcę), które zwiększają u niego wartość początkową środka trwałego, jakim jest centrum handlowe (galeria), a w dalszej kolejności przeprowadziłby demontaż ww. części składowych i poniósł koszty na przystosowanie lokalu do potrzeb kolejnego najemcy (również na koszt Wnioskodawcy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy ponoszone przez Wnioskodawcę, w opisanym zdarzeniu przyszłym wydatki będą stanowiły dla niego wydatki o charakterze remontowym, zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, albo w okresie, w którym osiągnięte zostaną odpowiadające im przychody - na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 4d (winno być: ust. 4) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, albo na bieżąco w dacie ich poniesienia jako koszty pośrednie, o których mowa w art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, celem ponoszonych przez niego wydatków jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowego nieruchomości, utraconego na skutek upływu czasu, eksploatacji lub zmiany zapotrzebowania innego najemcy. Wnioskodawca nabył nieruchomość (centrum handlowe/galerię), która stanowi jego środek trwały. Przy ustalaniu wartości początkowej ww. środka trwałego, Wnioskodawca w tej wartości ujął również przygotowanie, przystosowanie oraz wyposażenie lokali użytkowych - w tym kina - dla pierwszego najemcy.

Wobec powyższego, skoro Wnioskodawca ujął już wydatki poniesione na pierwsze przystosowanie i wyposażenie lokalu użytkowego w wartości początkowej nieruchomości, stoi on na stanowisku, że wydatki poniesione następnie na przywrócenie lokalu do stanu pierwotnego oraz dostosowanie pod nowego najemcę powinno zostać uznane za wydatki o charakterze remontowym, zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, które nie będą zwiększały wartości początkowej danego środka trwałego.

Wymiana zużytych i nieprzydatnych składników technicznych pozwoli na dalszą eksploatację lokalu przez kolejnego najemcę. Dlatego też wydatki ponoszone na dostosowanie powierzchni pod nowego najemcę uważane powinny być za wydatki o charakterze remontowym, a co za tym idzie - powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na bieżąco, w dacie poniesienia, a nie powinny zwiększać wartości początkowej środka trwałego, jakim jest nieruchomość.

Wobec powyższego, w oparciu o art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 4, 4d i 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.; dalej jako: „ustawa o CIT”) Wnioskodawca uważa, że koszty poniesione przez niego na planowany remont może on w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…)”.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT „Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c”.

Natomiast z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT wynika, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Natomiast za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się, co do zasady, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zgodnie natomiast z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT „Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji”.

Z powyższych przepisów wynika, że wydatki o charakterze remontowym kwalifikowane są jako tzw. koszty pośrednie, które podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 4, 4d i 4e ustawy o CIT. Natomiast wydatki o charakterze modernizacyjnym zwiększają wartość początkową modernizowanego środka trwałego, zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT i mogą zostać ujęte w kosztach uzyskania przychodów jedynie w formie odpisów amortyzacyjnych.

Na wstępie należy zaznaczyć, że polski ustawodawca nie definiuje pojęcia „remontu” w żadnej ustawie podatkowej. Należy więc definicję tą rozpatrywać zgodnie z potocznym rozumienie tego słowa. W słownikach języka polskiego, „remont” oznacza przywrócenie wartości użytkowej danego obiektu, np. budynku, urządzenia, maszyny, pojazdu mechanicznego; naprawę, odnowienie czegoś. Remont kapitalny zaś to remont polegający na wymianie i naprawie zużytych ważnych zespołów i części obiektu oraz przywrócenie do stanu pierwotnego jego wartości użytkowej. Wydaje się więc, że rozpoznanie wydatków o takim charakterze nie jest trudne, przy czym warto zwrócić uwagę na powtarzający się element „przywrócenia wartości użytkowej”.

Warto również wspomnieć, iż ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1202) w art. 3 pkt 8 definiuje „remont” jako wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Biorąc pod uwagę wszystkie wskazane elementy, można podsumować w ocenie Wnioskodawcy, że remont to działania zmierzające do przywrócenia pierwotnych cech użytkowych rzeczy lub nieruchomości, utraconych na skutek ich używania.

W praktyce niestety odróżnienie wydatków na cele remontowe od wydatków na cele modernizacyjne (ulepszenie) nie jest proste. Wspomniana definicja - zawarta w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT jest o tyle niedoskonała, że wymienia jedynie jakiego rodzaju działania należy uznać za ulepszające, znowu ich nie definiując.

Zdaniem zaś ustawodawcy, ulepszenia można dokonać w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Ulepszenie to ma doprowadzić do wzrostu wartości użytkowej danego środka trwałego, w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych składników majątkowych i kosztami ich eksploatacji (natomiast remont ma jedynie przywrócić pierwotną wartość użytkową).

Zgodnie z interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 lipca 2009 r. (Znak: IPPB1/415-239/09-4/IF), przebudowa jest rezultatem prac budowlanych, których istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, niepowodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w której efekcie nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

W pierwszej więc kolejności należy więc przesądzić o charakterze wykonanych przez Wnioskodawcę robót - jeżeli będą one miały charakter czynności typowo konserwacyjnych lub czysto odtworzeniowych (przywracających środkowi pierwotny poziom techniczny), to będą to - w ocenie Wnioskodawcy - niewątpliwie roboty remontowe i wydatki o charakterze remontowym, które nie wpłyną na wartość początkową środka trwałego.

Rozstrzygające natomiast dla zakwalifikowania wykonanych prac jako ulepszenia, jest zwiększenie się wartości użytkowej środka trwałego. Pojęcie to nie jest zaś de facto kategorią ekonomiczną, ale techniczna, a zatem specjalista, ekspert jest w stanie określić charakter ponoszonych nakładów na dany środek trwały i odróżnić te, w wyniku których następuje podwyższenie wartości użytkowej tego środka. Nawet więc wymiana części składowych, których wartość przekracza 10.000 zł, nie oznacza - zdaniem Wnioskodawcy - ulepszenia środka trwałego, jeżeli podyktowana jest jedynie koniecznością wymiany zużytych części na nowe, aby zapewnić funkcjonowanie środka trwałego w takim stanie technicznym, w jakim był w dniu jego oddania do używania.

Dodatkowo, należy podkreślić, że zgodnie z wypracowanym w doktrynie oraz orzecznictwie stanowiskiem nie można uznać, iż w przypadku gdy prace budowlane wiążą się z zastosowaniem materiałów nowocześniejszych niż te użyte pierwotnie, zawsze będziemy mieli do czynienia z ulepszeniem. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont czy też mają charakter wydatków ulepszeniowych - należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych (komentarz do ustawy o PDOP red. A. Obońska/J. Godyń, 2013, źródło: Legalis). Zgodnie z wyrokiem NSA oz. we Wrocławiu, z dnia 1 marca 2000 r. (sygn. akt I SA/Wr 2915/98): „posługując się wykładnią dynamiczną przy interpretacji pojęcia „remontu” w odniesieniu do charakteru robót wykonanych przez stronę skarżącą należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające duży wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych. Inaczej przedstawiał się zakres prac remontowych przed laty, inaczej wygląda to obecnie, przy istnieniu na rynku nowych metod realizacji robót budowlanych, nowych środków stosowanych do przeprowadzenia tych prac, a także związanych z tym kosztów”. Takie podejście jest zgodne z przyjętą praktyką organów, co potwierdza np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 grudnia 2013 r. (Znak: IBPBI/2/423-1205/13/MS).

Należy zwrócić uwagę, iż także w ramach kompleksowego wykonywania robót w tym samym środku trwałym (np. w budynku), część działań może służyć remontowi, a część zwiększeniu wartości użytkowej środka trwałego. Nie można bowiem poprzez niewątpliwie inwestycyjny (zwiększający wartość środka trwałego) charakter robót wykonanych w części obiektu nadać robotom wykonanym w innej części takiego samego charakteru, jeśli z kolei były to zwykłe prace remontowe typu malowanie czy tapetowanie, naprawy stolarki. Wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych - można uznać za remont. Natomiast przez ulepszenie należy rozumieć unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych. W świetle tych kryteriów, pomalowanie pomieszczeń, naprawa instalacji, wymiana zużytych elementów lokalu, np. okien, drzwi, to niewątpliwie nakłady, które nie zwiększają wartości użytkowej pomieszczenia i nie zmieniają jego charakteru. Wydatki z tego tytułu należy zatem potraktować jako wydatki na remont, które w całości stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych - co potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 28 maja 2015 r. (Znak: IBPBI/1/4511-277/15/ZK).

W odniesieniu do wydatków na środek trwały co do zasady, wydatki na jego remont, a więc odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru ulepszenia (w rozumieniu ustawy o CIT), nie powodują zwiększenia wartości początkowej środka trwałego, mogą być zatem zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto w orzecznictwie spotyka się pogląd, zgodnie z którym wszelkiego typu prace, które mają na celu tylko i wyłącznie wymianę zużytych elementów obiektu lub doprowadzenie ich do stanu pierwotnego, należy każdorazowo traktować jako prace remontowe, nawet w sytuacji gdy wykonywane są w ramach większego przedsięwzięcia o charakterze inwestycji, obok robót wprowadzających do danego obiektu nowe rozwiązania. Pogląd ten wyraził m.in. NSA w wyroku z 29 października 2015 r. (sygn. akt II FSK 1788/13). Zgodnie natomiast z wyrokiem NSA z dnia 27 października 2017 r. (sygn. akt II FSK 2704/15) kluczowym dla sprawy uznania danych wydatków za wydatki o charakterze remontowym jest charakter poczynionych wydatków w nieruchomości. Jedynie te wydatki, które mają na celu ulepszenie konieczne dla funkcjonowania jednostki będą miały charakter prac adaptacyjnych NSA wskazał przy tym, że rolą organu podatkowego jest określenie charakteru rzeczowego wykonanych prac, a następnie dokonanie ich kwalifikacji w myśl przepisów prawa podatkowego jako wydatków, które albo podwyższają wartość początkową środka trwałego albo też takich, które można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Jak wskazał trafnie WSA, którego wyrok został podtrzymany przez NSA, istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu środka trwałego, przy czym w pojęciu tym nie mieści się zwykła bieżąca konserwacja (wyrok NSA OZ Gdańsk z dnia 8 sierpnia 1997 r., sygn. akt SA/Gd 159/96, niepubl.). Sama zmiana technologii produkcji elementów środka trwałego, a tym samym zamontowanie nowocześniejszych części składowych środka trwałego nie może być uznane za modernizację (unowocześnienie). Jeżeli zatem podatnik zamontuje nowoczesną dachówkę to należy zakwalifikować takie prace jako remont. Także wymiana starych przewodów elektrycznych bądź wodnych na przewody spełniające obowiązujące normy ma charakter prac remontowych. Niewątpliwie zatem przy ocenie czy mamy do czynienia z wydatkami na remont należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Przechodząc do przedstawionego w niniejszym wniosku stanu faktycznego, ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki mają - w ocenie Wnioskodawcy - charakter wydatków remontowych, gdyż zmierzają do przywrócenia pomieszczeń kina do pierwotnego stanu użytkowego (a więc powodują odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej kina) i nie mają charakteru ulepszenia.

Tak więc w ocenie Wnioskodawcy, wydatki opisane powyżej, mają charakter wydatków remontowych, a co za tym idzie, powinny zostać ujęte przez Wnioskodawcę w kosztach uzyskania przychodów bezpośrednio zgodnie z art. 15 ust. 1 oraz ust. 4, 4d i 4e ustawy o CIT.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że w powyższe stanowisko respektowane jest przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych, np.:

1. w interpretacji indywidualnej z dnia 4 czerwca 2014 r. (Znak: IPPB5/423-234/14-4/MW) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym: „W przypadku, gdy głównym celem prac budowlanych będzie w przyszłości odmalowanie/ odświeżenie sklepu/zmiana kolorystyki, a zatem odtworzenie wartości użytkowej środka trwałego/inwestycji w obcym środku trwałym, nawet jeśli w ramach tych prac znajdą się również inne drobne prace polegające na przeniesieniu bądź wymontowaniu niektórych elementów (np. paneli, żyrandoli, perimetrów - rur przyściennych, reklam świetlnych) - prawidłowym będzie uznanie tych prac budowlanych za remont i ujęcie poniesionych wydatków w bieżących kosztach uzyskania przychodów Spółki w dacie poniesienia;”,
   
2. interpretacja indywidualna z dnia 10 października 2016 r. (Znak: 2461-IBPBI-1-2.4510 789.2016.JP), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach również uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Reasumując, mając na uwadze zaprezentowane powyżej przepisy, jak również ich interpretację akceptowaną przez organy podatkowe:
   
   • w przypadku, gdy głównym celem prac budowlanych takich jak remont posadzki, ścian, sufitów, w tym konstrukcja z poliwęglanu komorowego, prace stolarsko-ślusarskie, remont instalacji elektrycznej - jest odtworzenie wartości użytkowej środka trwałego/inwestycji w obcym środku trwałym, nawet jeśli w ramach tych prac znajdą się również inne drobne prace takie jak demontaże, sprzątanie, dokumentacja powykonawcza, wynajem kontenera - prawidłowym jest uznanie tych prac budowlanych za remont i ujęcie poniesionych wydatków w bieżących kosztach uzyskania przychodów Spółki w dacie ich poniesienia.
   • w przypadku, gdy wymiana części składowej składników majątku nie stanowiących środków trwałych Spółki nosi cechy remontu, tzn. ma na celu podtrzymanie, odtworzenie wartości użytkowej tych składników - prawidłowym jest ujęcie poniesionych wydatków w bieżących kosztach uzyskania przychodów Spółki w dacie poniesienia”.
   
   
   
   
   

Należy jednocześnie podkreślić, że Wnioskodawca, na etapie ustalania wartości początkowej danego środka trwałego, zaliczył do niej już wydatki poniesione na pierwotne przystosowanie danego lokalu użytkowego na moment oddania przedmiotowej nieruchomości do używania zgodnie z art. 16g ust. 1 ustawy o CIT. Wydatki, tworzące, wartość początkową danej nieruchomości podlegają amortyzacji zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT. Ponoszone następnie przez Wnioskodawcę wydatki na demontaż istniejących instalacji/wyposażenia oraz dostosowanie lokalu do potrzeb kolejnego najemcy, powinny być traktowane jako, wydatki o charakterze remontowym, zaliczane do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio (nie poprzez odpisy amortyzacyjne), albo w okresie, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 4d - winno być: ust. 4 ustawy o CIT), albo na bieżąco, w dacie poniesienia (zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 4d w zw. z ust. 4e ustawy o CIT). Przemawia za tym w szczególności fakt, że Wnioskodawca nie ma praktycznej możliwości oceny, które wydatki ponoszone w ramach nabywanych przez Wnioskodawcę robót budowlanych, będą związane konkretnie z uprzednio zaliczonymi do wartości początkowej danego środka trwałego elementami (części składowych danego środka trwałego), ponieważ cena za wykonanie usługi budowlanej kalkulowana jest całościowo. Nie ma więc faktycznej możliwości by ocenić, które wydatki składające się na usługę budowlaną powinny zmniejszać wartość początkową środka trwałego jako likwidacja części składowej środka trwałego, a które powinny stać się jego modernizacją, czyli zwiększać jego wartość początkową. Dlatego też Wnioskodawca stoi na stanowisku, że całościowo wydatki ponoszone na przywróceniu danego lokalu do stanu pierwotnego i następnie na przystosowanie go do potrzeb kolejnego najemcy stanowić powinny wydatki o charakterze remontowym, zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie wspomnianych art. 15 ust. 1, ust. 4, ust. 4d w zw. z ust. 4e ustawy o CIT.

W odniesieniu do opisanego stanu przyszłego, Wnioskodawca wskazuje, że w sytuacji, w której najemca zwraca Wnioskodawcy pełne koszty poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków poniesionych na remont lokalu na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, gdyż wydatki te mają bezpośredni związek z uzyskanym przychodem.

Natomiast w sytuacji, gdy najemca zwraca Wnioskodawcy część poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części zwracanych wydatków poniesionych na remont lokalu na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, gdyż wydatki te mają bezpośredni związek z uzyskanym przychodem, natomiast w pozostałej części - jako koszty pośrednio związane z przychodami - w oparciu o art. 15 ust. 4d w zw. z ust. 4e ustawy o CIT - na bieżąco - w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądowych oraz interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.