Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
S-ILPB3/4510-1-170/15/18-S/EK
z 21 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 19 czerwca 2018 r. sygn. akt II FSK 1538/16 (data zwrotu akt 7 września 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2015 r. (data wpływu 14 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przychód ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład ośrodka wczasowego będzie wyłączony z kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przychód ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład ośrodka wczasowego będzie wyłączony z kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 14 lipca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPB3/4510-1-170/15-2/EK, w której uznał – w zakresie ustalenia, czy przychód ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład ośrodka wczasowego będzie wyłączony z kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 14 lipca 2015 r. nr ILPB3/4510-1-170/15-2/EK wniósł pismem z 27 lipca 2015 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 21 sierpnia 2015 r. nr ILPB3/4510-2-76/15-2/EK stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 14 lipca 2015 r. nr ILPB3/4510-1-170/15-2/EK złożył skargę z 24 września 2015 r. (data wpływu 28 września 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 3 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 1817/15 oddalił skargę w całości.

Na wstępie Wojewódzki Sąd Administracyjny przytoczył treść art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że nie budzi wątpliwości, że do 2010 r. ośrodek wykorzystywany był w celach wypoczynkowych pracowników, czyli w celach działalności socjalnej. Natomiast sporna między stronami jest interpretacja zwrotu „służące” działalności socjalnej. Dla wyjaśnienia tej kwestii Sąd pierwszej instancji przytoczył orzecznictwo Sądu Najwyższego m.in. wyrok z 17 lutego 2000 r. sygn. akt I PKN 538/99; wyrok z 4 września 2007 r. sygn. akt PK 96/07 i wyrok z 9 grudnia 2011 r. sygn. akt II PK 127/11 oraz poglądy doktryny. Na tym tle WSA we Wrocławiu stwierdził, że obowiązek przekazania przez pracodawcę przychodów z tytułu sprzedaży, dzierżawy lub likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej odnosi się do tych środków trwałych, które służyły działalności socjalnej bezpośrednio przed ich sprzedażą, dzierżawą lub likwidacją. Ten obowiązek nie odnosi się natomiast do tych środków trwałych, które w przeszłości służyły działalności socjalnej, ale pracodawca zmienił ich przeznaczenie. Obowiązek przekazania kwot ze sprzedaży środków trwałych na rachunek funduszu istnieje zatem tylko wówczas, gdy bezpośrednio przed sprzedażą, środki trwałe służyły działalności socjalnej.

W ocenie WSA we Wrocławiu – trafnie zatem Organ uznał, że użyty w art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwrot „służących działalności socjalnej” oznacza stan rzeczy istniejący w chwili sprzedaży środka trwałego.

Zatem, zdaniem Sądu pierwszej instancji, jeżeli ośrodek wypoczynkowy ostatnio służył działalności socjalnej w 2010 r., zaś od 2011 r. ośrodek nie był w ogóle wykorzystywany, to w momencie sprzedaży w marcu 2015 r. nie można uznać tworzących go środków trwałych za środki trwałe „służące działalności socjalnej”.

Końcowo Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał, że słuszne jest stanowisko Organu, że do przychodu ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład ośrodka nie będzie miał zastosowania przepis art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co skutkować będzie koniecznością uznania tego przychodu za przychód podatkowy. Jednocześnie za bezzasadne WSA we Wrocławiu uznał także zarzuty o charakterze procesowym, tj. naruszenia art. 14c § 1 i 2, art. 14e oraz art. 120 i art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 3 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 1817/15 Wnioskodawca złożył skargę kasacyjną z 11 kwietnia 2016 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 19 czerwca 2018 r. sygn. akt II FSK 1538/16 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił wyrok WSA i interpretację.

Rozpoznając niniejszą skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zasadny okazał się zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz przytoczył ich treść. Sąd kasacyjny przypomniał, że przedmiotem kwestionowanej interpretacji indywidualnej była możliwość zastosowania tej regulacji w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, że zasadnicza kwestia sporna w niniejszej sprawie sprowadza się do interpretacji pojęcia „środków trwałych służących działalności socjalnej”. Sąd kasacyjny wskazał, że Sąd pierwszej instancji zaakceptował stanowisko Organu interpretacyjnego, że oznacza to stan rzeczy istniejący w chwili sprzedaży, a skoro w opisanym we wniosku ośrodku wczasowym w dacie tej nie była prowadzona taka działalność, to w konsekwencji nie będzie miał zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko to, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jest nieprawidłowe. Zdaniem Sądu kasacyjnego – Sąd pierwszej instancji skoncentrował się w swoich rozważaniach na wnioskach płynących z przywołanych przez niego wyroków Sądu Najwyższego, jednak zapadły one na tle odmiennych stanów faktycznych. Odnosiły się one do środków trwałych służących w przeszłości działalności socjalnej, których charakter został zmienionych przed ich sprzedażą. Tymczasem z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że składające się na ośrodek wczasowy środki trwałe służyły wyłącznie działalności socjalnej prowadzonej przez oddział Spółki do 2010 r. W 2011 r. działalność taka nie była prowadzona, ale wówczas podjęto decyzję o zbyciu ośrodka oraz działania zmierzające do zrealizowania transakcji, tj. dokonano wyceny i zamieszczono szereg ogłoszeń o sprzedaży. Ogłoszenia takie publikowane były wielokrotnie w następnych latach i do sfinalizowania sprzedaży ośrodka doszło w marcu 2015 r., a cały dochód ze sprzedaży Spółka przeznaczy na zasilenie funduszu. Co istotne środki trwałe składające się na ośrodek nie były w okresie tym wykorzystywane dla innych celów. NSA wskazał, że wypada w związku z tym przypomnieć, że stosownie do regulacji z art. 14b § 3 i art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej organ wydający interpretację indywidualną, jak i sąd administracyjny dokonujący kontroli jej legalności jest związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym i nie jest uprawniony do jakiegokolwiek jego korygowania we własnym zakresie.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wykładnia art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych prowadzi do wniosku, że przewidziany w nim warunek przeznaczenia przychodów ze sprzedaży (dzierżawy, likwidacji) środków trwałych na zasilenie ZFŚS spełniony jest wówczas, gdy środki trwałe służące działalności socjalnej nie zmieniły tego charakteru (przeznaczenia) do daty sprzedaży. Oznacza to zatem takie środki trwałe, których ostatnim przeznaczeniem przed sprzedażą była działalność socjalna i nie były one wykorzystywane dla innych celów. Zdaniem NSA z przepisu tego nie wynika natomiast wskazany przez Organ i Sąd pierwszej instancji warunek, tj. faktyczne prowadzenie przy użyciu środka trwałego działalności socjalnej w dacie jego sprzedaży.

W ocenie Sądu kasacyjnego – wbrew stanowisku prezentowanemu przez Sąd pierwszej instancji – w opisanym we wniosku stanie faktycznym spełnione zostały przesłanki do zaliczenia przychodów ze sprzedaży opisanego ośrodka wczasowego na zwiększenie ZFŚS stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Bezpośrednio po zaprzestaniu prowadzenia w nim działalności socjalnej w rozumieniu art. 2 pkt 1 tej ustawy zostały podjęte trwające kilka lat działania zmierzające do jego sprzedaży, zakończone transakcją w marcu 2015 r., a w tym czasie wchodzące w jego skład środki trwałe nie były wykorzystywane na żaden inny cel. NSA stwierdził, że należy zatem przyjąć, że uzyskany z tego tytułu przez Spółkę przychód stanowi przychód ze sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej. Nie sposób bowiem przyjąć, że zakwalifikowanie (bądź nie) przychodów ze sprzedaży środków trwałych, służących uprzednio działalności socjalnej, do kategorii wymienionej w art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych mogłoby być uzależnione od koniunktury na rynku obrotu tego rodzaju nieruchomościami. W konsekwencji, w ocenie Sądu kasacyjnego, prawidłowe jest stanowisko Spółki, że do przychodu uzyskanego z tego tytułu znajdzie zastosowanie przepis art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z tych względów – zdaniem NSA – zasadny jest postawiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia prawa materialnego, a w związku z tym stanowiący jego konsekwencję zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 146 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Pozbawiony podstaw jest natomiast sformułowany w ramach podstawy z art. 174 pkt 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zarzut naruszenia art. 133 § 1 i art. 141 § 4 tej ustawy przez przyjęcie, że opisane środki trwałe nie służyły działalności socjalnej i zakwestionowanie prawa do zastosowanie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a przez to błędne uzasadnienie wyroku.

Końcowo Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wymogi wynikające z tego przepisu, co pozwoliło na dokonanie jego pełnej kontroli instancyjnej. Sąd odniósł przy tym swoje rozważania do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. To zaś, że dokonał nieprawidłowej oceny prawnopodatkowych skutków tego stanu faktycznego, nie stanowi naruszenia zarówno art. 141 § 4, jak i art. 133 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego wniosek Strony w zakresie ustalenia, czy przychód ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład ośrodka wczasowego będzie wyłączony z kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. W ramach struktury organizacyjnej Spółki wyodrębnione są Oddziały, które funkcjonują jako samodzielni pracodawcy; Oddziały zobowiązane są do tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w rozumieniu ustawy o ZFŚS oraz gospodarowania środkami tego funduszu zgodnie z ww. ustawą.

Jeden z Oddziałów Spółki posiadał od 1991 r. Ośrodek Wczasowy, który składał się z szeregu środków trwałych (m.in. domków letniskowych, świetlicy, urządzeń wodno-kanalizacyjnych i energetycznych niezbędnych dla funkcjonowania Ośrodka) stanowiących majątek Spółki. Ośrodek ten był wykorzystywany dla celów działalności socjalnej Spółki, tj. służył do prowadzenia działalności wypoczynkowo-rekreacyjnej na rzecz pracowników Spółki, ich rodzin oraz innych osób uprawnionych do korzystania z funduszu (zgodnie z ustawą o ZFŚS).

Z uwagi na wzrastające koszty utrzymania ww. Ośrodka, znacznie przewyższające wpływy ze sprzedaży usług Ośrodka, w 2010 r. Spółka podjęła decyzję o jego zbyciu.

Ostatnie przychody z tytułu sprzedaży miejsc w Ośrodku osiągnięto w 2010 r., zaś od 2011 r. Ośrodek nie był w ogóle wykorzystywany.

Wobec dążenia do zbycia Ośrodka, Spółka poniosła koszty jego wyceny oraz koszty ogłoszeń o sprzedaży. Mimo wielokrotnych ogłoszeń o sprzedaży publikowanych w latach 2011-2014 w różnych mediach (np. w 2011 r. ogłoszenia te zostały publikowane 6-krotnie) Spółka nie znalazła w tym okresie nabywcy ww. majątku. Również próby wydzierżawienia przedmiotowego Ośrodka zakończyły się niepowodzeniem.

W marcu 2015 r. doszło jednak do sfinalizowania sprzedaży Ośrodka (sprzedaż dokonana została w formie aktu notarialnego, którego zawarcie było poprzedzone umową przedwstępną).

Przychód ze sprzedaży środków trwałych Ośrodka służącego działalności socjalnej (ustalony według wymagań art. 7 ust. 1 pkt 7 i ust. 1a ustawy o ZFŚS) Spółka przeznaczy w całości na zasilenie ZFŚS (z uwagi na brak posiadania przez Oddział innych zakładowych obiektów socjalnych). Przychód ten zostanie ustalony jako różnica pomiędzy ceną uzyskaną ze sprzedaży środków trwałych Ośrodka a kosztami sprzedaży, tj. poniesionymi przez Spółkę kosztami związanymi bezpośrednio z zawarciem umowy przedwstępnej oraz umowy sprzedaży Ośrodka w formie aktu notarialnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przychód ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład Ośrodka, służących prowadzeniu działalności socjalnej, w przypadku gdy zostanie w całości przeznaczony na zasilenie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, będzie wyłączony z kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy przychód ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład Ośrodka, służącego działalności socjalnej w przypadku, gdy zostanie w całości przeznaczony na zasilenie ZFŚS, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będzie podlegał wyłączeniu z kategorii przychodów podatkowych.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się przychodów, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Stosownie zaś do treści art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o ZFŚS do środków zwiększających fundusz socjalny zalicza się przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych. Jak wskazuje natomiast art. 7 ust. 1a ustawy o ZFŚS, za przychód ze sprzedaży lub likwidacji, o którym mowa w powyższej regulacji, uważa się przychód ze sprzedaży lub likwidacji pomniejszony o koszty tej sprzedaży lub likwidacji.

Jednocześnie w myśl art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 4 ustawy o ZFŚS do zakładowych obiektów socjalnych zaliczamy ośrodki wczasowe i kolonijne, domy wypoczynkowe, sanatoria, ogrody działkowe, obiekty sportowo-rekreacyjne, żłobki i przedszkola oraz obiekty służące działalności kulturalnej.

W rozumieniu powyższych przepisów ustawy o ZFŚS zbyte środki trwałe Ośrodka stanowiły zatem zakładowe obiekty socjalne, które służyły realizacji działalności socjalnej. W konsekwencji, w okolicznościach wskazanych w niniejszym wniosku, na pracodawcy ciąży obowiązek przeznaczenia przychodu uzyskanego z tytułu sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej (po pomniejszeniu o koszty sprzedaży), na zasilenie ZFŚS.

Jednocześnie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że do przychodów nie zalicza się przychodów, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Zdaniem Spółki z powyższego wynika, iż wyłączenie z przychodów podlegających opodatkowaniu, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy przychodów:

• uzyskanych z tytułu sprzedaży (dzierżawy i likwidacji) środków trwałych pomniejszonych o koszty sprzedaży,
• w części, w której nie zostaną one przeznaczone na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych,
• pod warunkiem ich przekazania na zwiększenie funduszu świadczeń socjalnych,
• w przypadku, gdy sprzedane środki trwałe służyły działalności socjalnej.
  
  

W ocenie Spółki w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku powyższe przesłanki zostały w pełni spełnione, gdyż przychód ze sprzedaży Ośrodka (ustalony zgodnie z ustawą o ZFŚS) podlega przekazaniu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, zaś zbyty Ośrodek służył wyłącznie wykonywaniu działalności socjalnej.

Na marginesie Spółka zauważa, że brak funkcjonowania Ośrodka od 2011 r. do momentu jego sprzedaży nie oznacza, że Ośrodek ten nie służył działalności socjalnej, co wynika wprost z aktualnego orzecznictwa sądowego. M.in. w wyroku z 4 września 2007 r. sygn. I PK 96/07 Sąd Najwyższy uznał, że niepełne wykorzystanie przez pracowników ośrodka wczasowo-wypoczynkowego wydzierżawionego innej osobie nie oznacza, że traci on charakter środka trwałego służącego działalności socjalnej w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Analogiczne stanowisko zaprezentował również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 grudnia 2011 r. sygn. II PK 127/11, w którym skład orzekający uznał, że o zmianie przeznaczenia ośrodka wczasowego można mówić jedynie w przypadku, gdy zostaje on wykorzystywany na cele działalności produkcyjnej, handlowej albo usługowej, to jest działalności innej niż świadczenie usług turystycznych w postaci prowadzenia ośrodka wczasowo-wypoczynkowego.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, należy uznać, iż wchodzące w skład Ośrodka środki trwałe służyły realizowanej przez Spółkę działalności socjalnej. Tym samym, w myśl przytoczonych wyżej przepisów ustawy o ZFŚS oraz art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychód uzyskany ze sprzedaży tych środków trwałych, jako zwiększający środki ZFŚS, nie będzie stanowił przychodu podatkowego.

Spółka pragnie podkreślić, iż przedstawione przez Nią stanowisko znajduje również potwierdzenie w pismach/interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 11 stycznia 2010 r. sygn. IPPB5/423-666/09-2/AM uznał, iż „przychody Spółki uzyskane ze sprzedaży ośrodka wypoczynkowego powinny zwiększać środki zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych, a zatem przychody, które w rozumieniu ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten Fundusz, nie stanowią przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych”.

Analogiczne stanowisko zostało wyrażone również przez Ministerstwo Finansów w piśmie z 31 października 1996 r. znak PO 3-MD-722-343/96, w którym szczegółowo określono skutki sprzedaży środków trwałych działalności socjalnej j.n.:

„Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 z późn. zm.) do przychodów nie zalicza się przychodów, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Do dnia 4 kwietnia 1996 r., stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 7 i 8 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. Nr 43, poz. 163 z późn. zm.), środki funduszu zwiększane były o dochody z tytułu sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej zakładu pracy, w części nie przeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych oraz o dochody z tytułu sprzedaży zakładowych domów i lokali mieszkalnych.

Od dnia 5 kwietnia 1996 r., w związku z przepisami ustawy z dnia 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. Nr 34, poz. 148), środki funduszu zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży tych środków trwałych.

Powyższa zmiana ma istotne znaczenie przy stosowaniu powołanych przepisów, bowiem „dochód” i „przychód” są to dwie różne kategorie prawa podatkowego.

Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że „dochód”, w znaczeniu ogólnym, to nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania.

Przychodem ze sprzedaży nieruchomości i innych rzeczy jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży – w myśl art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego do dnia 4 kwietnia 1996 r. dochodem ze sprzedaży ww. środków trwałych, który zwiększał środki funduszu świadczeń socjalnych i w związku z tym nie wpływał na podatek dochodowy, była nadwyżka przychodu z tej sprzedaży nad kosztem uzyskania tego przychodu, tj. wartość netto środka trwałego, oraz ewentualnymi kosztami tej sprzedaży, np. wycena biegłego, koszty ogłoszenia, opłata skarbowa i notarialna.

Od dnia 5 kwietnia 1996 r., zgodnie z dodanym przepisem art. 7 ust. 1a ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, za przychód ze sprzedaży ww. środków trwałych, który zwiększa środki funduszu świadczeń socjalnych, uważa się przychód ze sprzedaży (wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży jw.), pomniejszony o koszty tej sprzedaży, czyli tylko o takie koszty, które są bezpośrednio związane ze sprzedażą tych środków trwałych.

Nowe uregulowania w tym zakresie powodują niewątpliwie znaczne zasilanie środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, co było głównym celem zmiany, wnioskowanej wcześniej przez organizacje związkowe, wobec faktu, iż podmioty gospodarcze z reguły ponosiły stratę na sprzedaży ww. środków trwałych (…)”.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że przychody uzyskane ze sprzedaży środków trwałych Ośrodka, które zostaną przekazane na zasilenie ZFŚS, nie stanowią kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, ponieważ niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.