2015.07.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-170/15-2/EK
z 14 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki akcyjnej ,przedstawione we wniosku z 9 kwietnia 2015 r. (data wpływu 14 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przychód ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład ośrodka wczasowego będzie wyłączony z kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przychód ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład ośrodka wczasowego będzie wyłączony z kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. W ramach struktury organizacyjnej Spółki wyodrębnione są Oddziały, które funkcjonują jako samodzielni pracodawcy; Oddziały zobowiązane są do tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w rozumieniu ustawy o ZFŚS oraz gospodarowania środkami tego funduszu zgodnie z ww. ustawą.

Jeden z Oddziałów Spółki posiadał od 1991 r. Ośrodek Wczasowy, który składał się z szeregu środków trwałych (m.in. domków letniskowych, świetlicy, urządzeń wodno-kanalizacyjnych i energetycznych niezbędnych dla funkcjonowania Ośrodka) stanowiących majątek Spółki. Ośrodek ten był wykorzystywany dla celów działalności socjalnej Spółki, tj. służył do prowadzenia działalności wypoczynkowo-rekreacyjnej na rzecz pracowników Spółki, ich rodzin oraz innych osób uprawnionych do korzystania z funduszu (zgodnie z ustawą o ZFŚS).

Z uwagi na wzrastające koszty utrzymania ww. Ośrodka, znacznie przewyższające wpływy ze sprzedaży usług Ośrodka, w 2010 r. Spółka podjęła decyzję o jego zbyciu.

Ostatnie przychody z tytułu sprzedaży miejsc w Ośrodku osiągnięto w 2010 r., zaś od 2011 r. Ośrodek nie był w ogóle wykorzystywany.

Wobec dążenia do zbycia Ośrodka, Spółka poniosła koszty jego wyceny oraz koszty ogłoszeń o sprzedaży. Mimo wielokrotnych ogłoszeń o sprzedaży publikowanych w latach 2011-2014 w różnych mediach (np. w 2011 r. ogłoszenia te zostały publikowane 6-krotnie) Spółka nie znalazła w tym okresie nabywcy ww. majątku. Również próby wydzierżawienia przedmiotowego Ośrodka zakończyły się niepowodzeniem.

W marcu 2015 r. doszło jednak do sfinalizowania sprzedaży Ośrodka (sprzedaż dokonana została w formie aktu notarialnego, którego zawarcie było poprzedzone umową przedwstępną).

Przychód ze sprzedaży środków trwałych Ośrodka służącego działalności socjalnej (ustalony według wymagań art. 7 ust. 1 pkt 7 i ust. 1a ustawy o ZFŚS), Spółka przeznaczy w całości na zasilenie ZFŚS (z uwagi na brak posiadania przez Oddział innych zakładowych obiektów socjalnych). Przychód ten zostanie ustalony jako różnica pomiędzy ceną uzyskaną ze sprzedaży środków trwałych Ośrodka a kosztami sprzedaży, tj. poniesionymi przez Spółkę kosztami związanymi bezpośrednio z zawarciem umowy przedwstępnej oraz umowy sprzedaży Ośrodka w formie aktu notarialnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przychód ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład Ośrodka, służących prowadzeniu działalności socjalnej, w przypadku gdy zostanie w całości przeznaczony na zasilenie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, będzie wyłączony z kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład Ośrodka, służącego działalności socjalnej, w przypadku, gdy zostanie w całości przeznaczony na zasilenie ZFŚS, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będzie podlegał wyłączeniu z kategorii przychodów podatkowych.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się przychodów, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Stosownie zaś do treści art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o ZFŚS, do środków zwiększających fundusz socjalny zalicza się przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych. Jak wskazuje natomiast art. 7 ust. 1a ustawy o ZFŚS, za przychód ze sprzedaży lub likwidacji, o którym mowa w powyższej regulacji, uważa się przychód ze sprzedaży lub likwidacji pomniejszony o koszty tej sprzedaży lub likwidacji.

Jednocześnie w myśl art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo - rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 4 ustawy o ZFŚS, do zakładowych obiektów socjalnych zaliczamy ośrodki wczasowe kolonijne, domy wypoczynkowe, sanatoria, ogrody działkowe, obiekty sportowo-rekreacyjne, żłobki i przedszkola oraz obiekty służące działalności kulturalnej.

W rozumieniu powyższych przepisów ustawy o ZFŚS, zbyte środki trwałe Ośrodka stanowiły zatem zakładowe obiekty socjalne, które służyły realizacji działalności socjalnej. W konsekwencji, w okolicznościach wskazanych w niniejszym wniosku, na pracodawcy ciąży obowiązek przeznaczenia przychodu uzyskanego z tytułu sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej (po pomniejszeniu o koszty sprzedaży), na zasilenie ZFŚS.

Jednocześnie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że do przychodów nie zalicza się przychodów, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Zdaniem Spółki, z powyższego wynika, iż wyłączenie z przychodów podlegających opodatkowaniu, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy przychodów:

uzyskanych z tytułu sprzedaży (dzierżawy i likwidacji) środków trwałych pomniejszonych o koszty sprzedaży,
w części, w której nie zostaną one przeznaczone na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych,
pod warunkiem ich przekazania na zwiększenie funduszu świadczeń socjalnych,
w przypadku, gdy sprzedane środki trwałe służyły działalności socjalnej.

W ocenie Spółki, w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku, powyższe przesłanki zostały w pełni spełnione, gdyż przychód ze sprzedaży Ośrodka (ustalony zgodnie z ustawą o ZFŚS) podlega przekazaniu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, zaś zbyty Ośrodek służył wyłącznie wykonywaniu działalności socjalnej.

Na marginesie Spółka zauważa, że brak funkcjonowania Ośrodka od 2011 r. do momentu jego sprzedaży nie oznacza, że Ośrodek ten nie służył działalności socjalnej, co wynika wprost z aktualnego orzecznictwa sądowego. M.in. w wyroku z 4 września 2007 r. sygn. I PK 96/07 Sąd Najwyższy uznał, że niepełne wykorzystanie przez pracowników ośrodka wczasowo-wypoczynkowego wydzierżawionego innej osobie nie oznacza, że traci on charakter środka trwałego służącego działalności socjalnej w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Analogiczne stanowisko zaprezentował również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 grudnia 2011 r. sygn. II PK 127/11, w którym skład orzekający uznał, że o zmianie przeznaczenia ośrodka wczasowego można mówić jedynie w przypadku gdy zostaje on wykorzystywany na cele działalności produkcyjnej, handlowej albo usługowej, to jest działalności innej niż świadczenie usług turystycznych w postaci prowadzenia ośrodka wczasowo-wypoczynkowego.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, należy uznać, iż wchodzące w skład Ośrodka środki trwałe służyły realizowanej przez Spółkę działalności socjalnej. Tym samym, w myśl przytoczonych wyżej przepisów ustawy o ZFŚS oraz art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychód uzyskany ze sprzedaży tych środków trwałych, jako zwiększający środki ZFŚS, nie będzie stanowił przychodu podatkowego.

Spółka pragnie podkreślić, iż przedstawione przez Nią stanowisko, znajduje również potwierdzenie w pismach/interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 11 stycznia 2010 r. sygn. IPPB5/423-666/09-2/AM, uznał iż: „przychody Spółki uzyskane ze sprzedaży ośrodka wypoczynkowego powinny zwiększać środki zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych, a zatem przychody, które w rozumieniu ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten Fundusz, nie stanowią przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych”.

Analogiczne stanowisko zostało wyrażone również przez Ministerstwo Finansów w piśmie z 31 października 1996 r. znak PO 3-MD-722-343/96, w którym szczegółowo określono skutki sprzedaży środków trwałych działalności socjalnej j.n.:

„Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 z późn. zm.) do przychodów nie zalicza się przychodów, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Do dnia 4 kwietnia 1996 r., stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 7 i 8 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. Nr 43, poz. 163 z późn. zm.), środki funduszu zwiększane były o dochody z tytułu sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej zakładu pracy, w części nie przeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych oraz o dochody z tytułu sprzedaży zakładowych domów i lokali mieszkalnych.

Od dnia 5 kwietnia 1996 r., w związku z przepisami ustawy z dnia 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. Nr 34, poz. 148), środki funduszu zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży tych środków trwałych.

Powyższa zmiana ma istotne znaczenie przy stosowaniu powołanych przepisów, bowiem „dochód” i „przychód” są to dwie różne kategorie prawa podatkowego.

Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że „dochód”, w znaczeniu ogólnym, to nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania.

Przychodem ze sprzedaży nieruchomości i innych rzeczy jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży – w myśl art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego do dnia 4 kwietnia 1996 r. dochodem ze sprzedaży ww. środków trwałych, który zwiększał środki funduszu świadczeń socjalnych i w związku z tym nie wpływał na podatek dochodowy, była nadwyżka przychodu z tej sprzedaży nad kosztem uzyskania tego przychodu, tj. wartość netto środka trwałego, oraz ewentualnymi kosztami tej sprzedaży, np. wycena biegłego, koszty ogłoszenia, opłata skarbowa i notarialna.

Od dnia 5 kwietnia 1996 r., zgodnie z dodanym przepisem art. 7 ust. 1a ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, za przychód ze sprzedaży ww. środków trwałych, który zwiększa środki funduszu świadczeń socjalnych, uważa się przychód ze sprzedaży (wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży jw.), pomniejszony o koszty tej sprzedaży, czyli tylko o takie koszty, które są bezpośrednio związane ze sprzedażą tych środków trwałych.

Nowe uregulowania w tym zakresie powodują niewątpliwie znaczne zasilanie środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, co było głównym celem zmiany, wnioskowanej wcześniej przez organizacje związkowe, wobec faktu, iż podmioty gospodarcze z reguły ponosiły stratę na sprzedaży ww. środków trwałych (…)”.

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że przychody uzyskane ze sprzedaży środków trwałych Ośrodka, które zostaną przekazane na zasilenie ZFŚS, nie stanowią kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Przedmiot opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje szeroko rozumianą działalność gospodarczą. Punktem wyjścia dla określenia zakresu przedmiotowego ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.) jest regulacja zawarta w art. 7 ust. 1 ww. ustawy, stanowiąca, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (…). Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest natomiast nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym (w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Bez znaczenia jest również to, czy przysporzenie jest wynikiem działania innej osoby, czy też samego podatnika, jak również to, czy korzyść wiąże się z konkretnymi przepływami finansowymi. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.

Z punktu widzenia przepisów ustawy istotny jest zatem efekt końcowy podejmowanej przez podatnika czynności czy też zaistniałego zdarzenia, tj. wystąpienie korzyści finansowej (przysporzenia), nie zaś rodzaj czynności czy zdarzenia, które doprowadziło do osiągnięcia przez niego przychodu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera jednak legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii.

I tak, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można stwierdzić, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi. Jednocześnie nie powinno budzić wątpliwości, że o przysporzeniu można mówić nie tylko wówczas gdy nastąpi u podatnika przyrost po stronie aktywów, ale również wówczas gdy nastąpi trwałe zmniejszenie jego zobowiązań (pasywów). W treści art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wskazuje zresztą, że za taki przychód uznać należy wartość umorzonych podatnikowi zobowiązań, jak również wartość przedawnionych zobowiązań podatnika.

Ustawa przewiduje przy tym wyjątki od powyższej reguły. Dotyczą one m.in.:

przychodów z działalności gospodarczej i z działów specjalnych produkcji rolnej (art. 12 ust. 3);
przypadków, w których przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych (art. 12 ust. 4).

Stosownie do postanowień art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 111), środki Funduszu zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych.

Jak wskazuje art. 7 ust. 1a ww. ustawy, za przychód ze sprzedaży lub likwidacji, o którym mowa w ust. 1 pkt 7 i 8, uważa się przychód ze sprzedaży lub likwidacji pomniejszony o koszty tej sprzedaży lub likwidacji.

Jednocześnie w myśl art. 2 pkt 1 cyt. ustawy, działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 4 ww. ustawy, przez użyte w ustawie określenie „zakładowe obiekty socjalne” należy rozumieć ośrodki wczasowe i kolonijne, domy wypoczynkowe, sanatoria, ogrody działkowe, obiekty sportowo-rekreacyjne, żłobki, kluby dziecięce i przedszkola oraz obiekty służące działalności kulturalnej.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustaw podatkowych określające obowiązki i uprawnienia podatników nie mogą być interpretowane ani z zastosowaniem wykładni rozszerzającej, ani z zastosowaniem wykładni zawężającej.

Dokonując interpretacji przepisów prawa podatkowego należy kierować się przede wszystkim regułami wykładni językowej. Skoro ustawodawca formułuje normy prawne za pomocą języka etnicznego (w jego specyficznej postaci jaką jest język prawny), to i ustalanie znaczenia oraz zakresu poszczególnych zwrotów musi być dokonywane w ramach reguł językowych tegoż języka.

Teza wyrażająca prymat wykładni językowej znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Przykładowo, w wyroku z 28 czerwca 2000 r. (sygn. akt K 25/99) Trybunał Konstytucyjny wskazał, że w państwie prawnym interpretator jest związany językowym znaczeniem tekstu prawnego, którego znaczenie stanowi granicę dokonywanej przez niego wykładni. Pozajęzykowe dyrektywy wykładni mogą jedynie dodatkowo potwierdzać, a więc wzmacniać, wyniki wykładni językowej wykładnią systemową lub funkcjonalną. W wyroku z 6 lutego 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 4284/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że: dominującą wykładnią norm podatkowych jest wykładnia językowa ze ścisłym rozumieniem tekstu prawnego. Oznacza to, iż jakakolwiek wykładnia rozszerzająca, czy też zawężająca jest co do zasady niedopuszczalna. Natomiast wykładnia systemowa i celowościowa służą interpretacji prawa podatkowego jedynie w granicach zakreślonych przez wykładnię językową. Również w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 2/10 wskazuje się, że: na gruncie prawa podatkowego ze względu na jego tetyczny i z istoty swojej ingerencyjny charakter, przyznać należy pierwszeństwo zasadzie wykładni gramatycznej (językowej), ograniczając dyrektywy odstępstwa od językowego sensu interpretowanego przepisu do przesłanek klasycznych: gdy wykładnia językowa prowadzi do rozstrzygnięcia absurdalnego, niedorzecznego, gdy godzi w cel instytucji prawnej (podważa ratio legis przepisu), gdy pomija oczywisty błąd legislacyjny oraz gdy prowadzi do sprzeczności z fundamentalnymi wartościami konstytucyjnymi.

Analiza językowa art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych prowadzi do wniosku, że jego dyspozycją objęty jest przypadek zbycia środka trwałego służącego działalności socjalnej. Użyty w tym przepisie zwrot „służących działalności socjalnej” wskazuje więc na stan rzeczy istniejący w chwili sprzedaży tego środka trwałego, bowiem w przeciwnym razie ustawodawca w przepisie art. 7 ust. 1 ustawy zaznaczyłby, że jego dyspozycja obejmuje także środki trwale, które służyły działalności socjalnej (i ewentualnie także te, co do których istniały zamiary przeznaczenia ich na tego typu cel, czy też te, które mogłyby temu celowi służyć).

Należy przy tym wskazać, że zgodnie ze Słownikiem języka polskiego (wersja internetowa, http://sjp.pwn.pl/sjp/sluzyc;2521993.html), „służyć” oznacza m.in. „być używanym jako coś”.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika natomiast, że: „Ostatnie przychody z tytułu sprzedaży miejsc w Ośrodku osiągnięto w 2010 r., zaś od 2011 r. Ośrodek nie był w ogóle wykorzystywany”.

W konsekwencji do przychodu ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład Ośrodka nie będzie miał zastosowania przepis art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co skutkować będzie koniecznością uznania tego przychodu za przychód podatkowy.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin