INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia (brak daty) (data wpływu 22.10.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży ośrodka wczasowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży ośrodka wczasowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W roku 2009 Spółka dokonała sprzedaży ośrodka wypoczynkowego, który w analizowanym stanie faktycznym przez wiele lat (od 1976 r.) służył wyłącznie celom socjalnym. Ze względu na ujemny wynik finansowy z działalności ośrodków wypoczynkowych, a także z uwagi na niecelowość rozwijania przez Spółkę działalności o charakterze wypoczynkowo - rekreacyjnym, zaistniała potrzeba wdrożenia programu zagospodarowania majątku socjalnego, który miał zapewnić:

1. obniżenie kosztów utrzymania obiektów,
2. zapewnienie efektywnego zagospodarowania obiektów do czasu ich zbycia,
3. zbycie ośrodków.
   
   

Na mocy uchwały zarządu w 2004 r. wprowadzono w Spółce „Program zagospodarowania i poprawy efektywności obiektów o charakterze hotelowo – szkoleniowo – wypoczynkowym. Program swym zakresem obejmował także w/w ośrodek i przewidywał przekazanie ośrodka w zarządzanie podmiotowi wyspecjalizowanemu w działalności turystycznej. Przekazanie do zarządzania miało na celu przygotowanie i wdrożenie, przez podmiot przejmujący, programu restrukturyzacji w tym w szczególności: przeprowadzenia audytu w zakresie możliwości zredukowania kosztów utrzymania obiektów, znalezienia nowych obszarów funkcjonowania, wdrożenia programu marketingowego mającego na celu pozyskanie nowych klientów. W 2005 r. została podpisana między Spółką a wybranym Zarządcą umowa o zarządzanie ośrodkiem. Zmiany administracyjne, które dotyczyły ośrodka, nie zmieniły charakteru socjalnego tego ośrodka.

Zgodnie z Zakładowym Funduszem Świadczeń Socjalnych, służby socjalne Wnioskodawcy corocznie wydają komunikat oraz katalogi z ofertą wypoczynku w danym roku dla uprawnionych osób do korzystania z Funduszu (tj. pracowników Wnioskodawcy i ich rodzin, emerytów i rencistów i ich rodzin oraz pozostałych osób objętych opieką socjalną przez Wnioskodawcę). Komunikaty oraz katalogi zawierają informację o ośrodkach (wśród nich znajdował się przedmiotowy ośrodek), w których uprawnieni mogą korzystać z wypoczynku oraz tabele dopłat do wypoczynku uzgodnione z organizacjami związkowymi działającymi w Spółce. Od chwili przekazania ośrodka w zarządzanie, z wczasów w nim mogli korzystać zarówno uprawnieni (poprzez wykupienie przez Spółkę skierowań w ramach ZFŚS, a także prywatnie), jak i osoby spoza przedsiębiorstwa o ile wykupiły skierowanie.

Służby socjalne, w przypadku zgłoszenia przez uprawnionych chęci skorzystania z wypoczynku w wybranym ośrodku dokonywały zakupu wczasów i rozliczały ten zakup wewnętrznie. Zakup skierowań nie stanowił kosztów uzyskania przychodu Spółki. Zakup skierowań pokrywany był ze środków ZFŚS. Przychody uzyskiwane z prowadzenia działalności gospodarczej na bazie ośrodka nie pokrywały kosztów jego utrzymania. W takiej sytuacji Zarząd Spółki podjął decyzję o sprzedaży ośrodka wypoczynkowego, co zostało dokonane w 2009 r., a środki z jego sprzedaży zasiliły ZFŚS.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy środki uzyskane ze sprzedaży ośrodka wczasowego, zasilając zakładowy fundusz świadczeń socjalnych w związku z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o ZFŚS, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 5 updop nie stanowią przychodu podatkowego... Czy przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym nie uwzględnia się zarówno dochodu, jak i straty ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład majątku w/w ośrodka...

Zdaniem Wnioskodawcy, działalnością socjalną, w myśl art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. O zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. 96 Nr 70 poz. 335) są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno -oświatowej, sportowo - rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Jednocześnie z art. 2 pkt 4 w/w ustawy wynika, że zakładowe obiekty socjalne są to ośrodki wczasowe i kolonijne, domy wypoczynkowe, sanatoria, ogrody działkowe, obiekty sportowo -rekreacyjne, żłobki i przedszkola oraz obiekty służące działalności kulturalnej. Ponadto, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy Środki Funduszu zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej w części nie przeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych.

W świetle cytowanego powyżej art. 7 ust. 1 pkt 7 pracodawca ma obowiązek przekazać na fundusz przychody uzyskane ze sprzedaży, dzierżawy lub likwidacji środków trwałych tworzących zakładową bazę socjalną oraz przychody uzyskane ze sprzedaży lub likwidacji zakładowych domów i lokali mieszkalnych.

Zdaniem Spółki, majątek ośrodka, mimo czasowego prowadzenia w nim działalności gospodarczej nie utracił charakteru socjalnego, a co za tym idzie w myśl przytoczonych wyżej przepisów oraz art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - przychód, uzyskany ze sprzedaży ośrodka powinien zwiększyć środki ZFŚS, oraz nie powinien być uwzględniony przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Tym samym w myśl art. 7 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się kosztów uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od tego podatku.

Jeżeli zatem Spółka na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 5 nie zaliczy do przychodów podatkowych środków uzyskanych ze sprzedaży w/w ośrodka tym samym kosztów związanych z tymi przychodami nie zaliczy do kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższym, wynik na sprzedaży w/w ośrodka nie powinien być uwzględniony przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) do przychodów nie zalicza się przychodów, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz. Stosownie do ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.) działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno – oświatowej, sportowo – rekreacyjnej, opieki na d dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

W myśl art. 2 pkt 4 ww. ustawy do zakładowych obiektów socjalnych zaliczamy ośrodki wczasowe i kolonijne, domy wypoczynkowe, sanatoria, ogrody działkowe, obiekty sportowo – rekreacyjne, żłobki i przedszkola oraz obiekty służące działalności kulturalnej. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 środki Funduszu zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nie przeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych. Za przychód ze sprzedaży lub likwidacji, o którym mowa w ust. 1 pkt 7 i 8, uważa się przychód ze sprzedaży lub likwidacji pomniejszony o koszty tej sprzedaży lub likwidacji.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka w roku 2009 dokonała sprzedaży ośrodka wypoczynkowego, który od 1976 r. służył wyłącznie celom socjalnym. Ze względu na ujemny wynik finansowy z działalności ośrodków wypoczynkowych, a także z uwagi na niecelowość rozwijania przez Spółkę działalności o charakterze wypoczynkowo - rekreacyjnym, Wnioskodawca postanowił wdrożyć program zagospodarowania majątku socjalnego. Na mocy uchwały zarządu w 2004 r. wprowadzono w Spółce „Program zagospodarowania i poprawy efektywności obiektów o charakterze hotelowo – szkoleniowo – wypoczynkowym.

Program swym zakresem obejmował także w/w ośrodek i przewidywał przekazanie ośrodka w zarządzanie podmiotowi wyspecjalizowanemu w działalności turystycznej. Przekazanie do zarządzania miało na celu przygotowanie i wdrożenie, przez podmiot przejmujący, programu restrukturyzacji w tym w szczególności: przeprowadzenia audytu w zakresie możliwości zredukowania kosztów utrzymania obiektów, znalezienia nowych obszarów funkcjonowania, wdrożenia programu marketingowego mającego na celu pozyskanie nowych klientów. W 2005 r. została podpisana między Spółką a wybranym Zarządcą umowa o zarządzanie ośrodkiem.

Zmiany administracyjne, które dotyczyły ośrodka, nie zmieniły charakteru socjalnego tego ośrodka. Zgodnie z Zakładowym Funduszem Świadczeń Socjalnych, służby socjalne Wnioskodawcy corocznie wydają komunikat oraz katalogi z ofertą wypoczynku w danym roku dla uprawnionych osób do korzystania z Funduszu (tj. pracowników Wnioskodawcy i ich rodzin, emerytów i rencistów i ich rodzin oraz pozostałych osób objętych opieką socjalną przez Wnioskodawcę). Komunikaty oraz katalogi zawierają informację o ośrodkach (wśród nich znajdował się przedmiotowy ośrodek), w których uprawnieni mogą korzystać z wypoczynku oraz tabele dopłat do wypoczynku uzgodnione z organizacjami związkowymi działającymi w Spółce.

Od chwili przekazania ośrodka w zarządzanie, z wczasów w nim mogli korzystać zarówno uprawnieni (poprzez wykupienie przez Spółkę skierowań w ramach ZFŚS, a także prywatnie), jak i osoby spoza przedsiębiorstwa o ile wykupiły skierowanie.Służby socjalne, w przypadku zgłoszenia przez uprawnionych chęci skorzystania z wypoczynku w wybranym ośrodku dokonywały zakupu wczasów i rozliczały ten zakup wewnętrznie. Zakup skierowań nie stanowił kosztów uzyskania przychodu Spółki. Zakup skierowań pokrywany był ze środków ZFŚS.

Przychody uzyskiwane z prowadzenia działalności gospodarczej na bazie ośrodka nie pokrywały kosztów jego utrzymania. W takiej sytuacji Zarząd Spółki podjął decyzję o sprzedaży ośrodka wypoczynkowego, co zostało dokonane w 2009 r., a środki z jego sprzedaży zasiliły ZFŚS. Zgodnie z ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych – ośrodki wczasowe są zaliczane do zakładowych obiektów socjalnych, a zatem także do środków trwałych służących zakładowej działalności socjalnej.

Wobec powyższego przychody Spółki uzyskane ze sprzedaży ośrodka wypoczynkowego powinny zwiększać środki zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, w części nie przeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych, a zatem przychody, które w rozumieniu ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten Fundusz, nie stanowią przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Jeżeli zatem przychodów ze sprzedaży ww. środków trwałych, zwiększających środki funduszu świadczeń socjalnych, nie zalicza się, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów dla celów podatku dochodowego, wobec tego kosztów związanych z tymi przychodami nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Tym samym zarówno dochodu, jak i straty ze sprzedaży środków trwałych nie uwzględnia się przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym.

Ponadto należy zauważyć, że stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Jeżeli przychodu ze sprzedaży ww. środków nie zalicza się do przychodów dla celów podatku dochodowego, to wydatek na nabycie tych środków nie może być uwzględniony jako koszt uzyskania przychodu, bowiem w tym przypadku nie jest to koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, tylko funduszu świadczeń socjalnych.

Reasumując, przychodów uzyskanych ze sprzedaży ośrodka wczasowego, zasilających fundusz świadczeń socjalnych zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, nie zalicza się do przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych nie uwzględnia się zarówno dochodu jak i straty ze sprzedaży przedmiotowego ośrodka.

W związku z powyższym należy uznać, iż stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.