Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.448.2018.2.DP
z 22 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 września 2018 r. (data wpływu 25 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanej przez Wnioskodawcę jednorazowej kwoty stanowiącej bezzwrotną zachętę do nabywania produktów Wnioskodawcy (pytania oznaczone we wniosku nr 3 i 4) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2018 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanej przez Wnioskodawcę jednorazowej kwoty stanowiącej bezzwrotną zachętę do nabywania produktów Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest producentem detali z tworzywa sztucznego dla różnych branż m.in. dla branży motoryzacyjnej oraz jest czynnym podatnikiem VAT i podatnikiem CIT w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawiera umowy handlowe o współpracę z podatnikami podatku od wartości dodanej, posiadającymi siedziby w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej i nieposiadającymi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, którzy potencjalnie mogą być kluczowymi partnerami biznesowymi Spółki (dalej: „Kontrahenci” lub pojedynczo: „Kontrahent”). Przedmiotowe umowy dotyczą zasad i warunków sprzedaży detali z tworzywa sztucznego na rzecz Kontrahentów.

Umowy te nie zawsze mają formę pisemną. W zależności od Kontrahentów, którzy są przeważnie koncernami motoryzacyjnymi, z niektórymi umowy są ustnie potwierdzane wyłącznie codziennymi zamówieniami detali z krótkim 2-4 dniowym terminem realizacji zamówień. Z innymi, są to duże umowy ramowe określające ogólne zasady dostaw towarów bez wskazywania jakiego projektu czy jakiego detalu one dotyczą oraz do tego zamówienia codzienne na poszczególne detale czy projekty.

Z uwagi na znaczną konkurencję panującą w branży motoryzacyjnej, w wyniku negocjacji ww. umów, Spółka zobowiązuje się wypłacić wybranym Kontrahentom jednorazową kwotę (tzw. „upfront fee” lub „quick saving”), stanowiącą bezzwrotną zachętę do nabywania określonych produktów, detali Wnioskodawcy na warunkach współpracy ustalonych w umowach lub zamówieniach.

Przedmiotowa opłata zostaje ustalona przez Kontrahenta przed dokonaniem przez niego pierwszego zamówienia. Wysokość opłaty nie jest uzależniona od rzeczywiście zrealizowanego obrotu z danym Kontrahentem w przyszłości.

Zgodnie z ustaleniami stron transakcji, dokonanie przedmiotowej opłaty jest warunkiem koniecznym do rozpoczęcia współpracy w ramach danego projektu, detalu lub umowy.

Warunki dotyczące wpłaty tzw. „upfront fee” lub „quick saving” są określane przez Kontrahenta po złożeniu przez Wnioskodawcę oferty na dostawę danych detali czy produktów. Po zaakceptowaniu warunków współpracy w ramach danego projektu czy dostaw danego detalu, każdorazowo Kontrahent wystawia na Wnioskodawcę fakturę lub credit notę na wartość tzw. „upfront fee” lub „quick saving”, która potwierdza przyznanie projektu/zgodę na dostarczanie danego detalu. Dokument ten określa też termin jej płatności.

Sama fizyczna zapłata tzw. „upfront fee” lub „quick saving” następuje po zaakceptowaniu przez Strony zasad współpracy i otrzymaniu faktury bądź tzw. credit noty. Czasami Kontrahent kompensuje sobie opłatę z zobowiązaniami jakie ma wobec Wnioskodawcy z tytułu dostaw z tytułu innych umów lub projektów.

Opłata tzw. „upfront fee” lub „quick saving” to wynagrodzenie za czynności wykonywane przez Kontrahenta polegające na jego gotowości do:

• zaakceptowania warunków Wnioskodawcy na dostawę danych produktów i rozpoczęcia z nim współpracy na zasadach przedstawionych w ofercie,
• powstrzymania się od zerwania umów z Wnioskodawcą i szukania innych dostawców oferowanych produktów,
• ma na celu zagwarantowanie realizacji przez Wnioskodawcę dostaw na jego rzecz i przyczynia się do nawiązania stałej, długoterminowej współpracy pomiędzy podmiotami i jej rozwijania o kolejne produkty.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy kwota wypłacana Kontrahentowi (tzw. „upfront fee”, „quick saving”) stanowi koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)
2. Czy Spółka może zaliczyć kwotę wypłacaną Kontrahentowi (tzw. „upfront fee” lub „quick saving”) w koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia? (pytanie oznaczone we wniosku nr 4)
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota wypłacana Kontrahentowi (tzw. „upfront fee”, „quick saving”) stanowi koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy i Spółka może zaliczyć kwotę wypłacaną Kontrahentowi (tzw. „upfront fee”, „quick saving”) w koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia.

Ad. 1.

Stosownie do brzmienia art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, definicja kosztów uzyskania przychodów zawiera następujące kryteria, które muszą być spełnione łącznie przez dany wydatek, aby mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

1. wydatek musi być poniesiony przez danego podatnika - konieczne jest więc to, aby koszty zostały pokryte przez podmiot, który zalicza te wydatki do kosztów uzyskania przychodu. W sytuacji, gdyby koszty działalności danego podatnika zostały poniesione przez inny podmiot, powyższa przesłanka nie zostałaby spełniona i w konsekwencji wydatek ten nie mógłby zostać uznany za koszt uzyskania przychodu. Przez poniesienie należy natomiast rozumieć pokrycie kosztów z własnych zasobów majątkowych podatnika w sposób definitywny;
2. wydatek poniesiony jest w celu uzyskania przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów - oznacza to, iż nie każdy koszt poniesiony przez podatnika może być przez niego zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Ważny jest bowiem cel, któremu służy poniesienie danego kosztu. Aby mógł on być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi być poniesiony z zamiarem osiągnięcia przychodów bądź zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W konsekwencji, pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zaistnieć związek przyczynowo - skutkowy w taki sposób, że poniesienie wydatku powoduje lub może powodować powstanie, zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów;
3. poniesiony wydatek nie stanowi żadnego z kosztów wskazanych w zamkniętym katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodu określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT - przykładowo kosztu reprezentacji, odszkodowania, kary umownej bądź kosztu egzekucyjnego związanego z niewykonaniem zobowiązań itd.
   
   

Z analizy powyższych regulacji, jak również z utrwalonej praktyki interpretacyjnej i orzeczniczej wynika, iż podatnik jest uprawniony do zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów każdego wydatku, o ile stanowi on racjonalnie i gospodarczo uzasadniony koszt związany z wykonywaną działalnością gospodarczą, zaś jego celem jest uzyskanie przychodu bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Przy czym zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych oraz doktryną podatkową, dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu nie jest konieczne, aby faktycznie ten przychód wystąpił. Jak wskazuje Wojciech Dmoch w komentarzu do ustawy o CIT, w celu zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu „wystarczy, aby ponosząc dany wydatek, można było, z racjonalnego punktu widzenia, obiektywnie, zakładać, że jego poniesienie skutkować będzie uzyskaniem przychodów” (Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, red. W. Dmoch, 2017, wyd. 6, źródło Legalis.). Jednocześnie, należy zwrócić uwagę, że zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest uzależnione od prawidłowego udokumentowania ich poniesienia. Podmiot, który rzeczywiście poniósł wydatki, ale nie jest w posiadaniu dowodów, które potwierdzałyby ten fakt, nie będzie miał prawa do uwzględnienia tych wydatków w kosztach uzyskania przychodów. Przy czym, regulacje ustawy o CIT nie precyzują zasad dotyczących dokumentowania przedmiotowych kosztów.

Wobec powyższego, zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w doktrynie podatkowej „poniesienie kosztów uzyskania przychodów powinno być udokumentowane w taki sposób, aby bezspornie można było dowieść, że dany wydatek - stanowiący koszt - rzeczywiście wystąpił. Tym samym nie ma znaczenia prawidłowość wystawionych dokumentów potwierdzających poniesienie kosztu, jeżeli bezsporny jest sam fakt poniesienia kosztu” (Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, red. W. Modzelewski, 2017, wyd. 11, źródło Legalis).

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy należy uznać, iż kwota należna Kontrahentowi wypłacana przez Wnioskodawcę (tzw. „upfront fee” „quick saving” ), stanowi po stronie Spółki koszt uzyskania przychodu, bowiem:

• przedmiotowa opłata pokrywana jest przez Spółkę z jej własnych zasobów majątkowych (żaden inny podmiot nie dokonuje tej płatności za Spółkę, bądź nie zwraca jej tej kwoty);
• wydatek ten ponoszony jest w celu uzyskania zleceń na oferowany produkt, detal tym samym nawiązania współpracy handlowej z Kontrahentem w zakresie tego detalu/projektu (z kluczowym/dużym podmiotem na rynku automotive) i zachęcenia go do nabywania towarów Spółki. W związku z tym, może mieć istotny wpływ na osiągnięcie przychodów z działalności gospodarczej Spółki polegającej na sprzedaży detali z tworzywa sztucznego. Należy przy tym zauważyć, iż brak przedmiotowej płatności skutkowałby odstąpieniem przez Kontrahenta od wyboru oferty Wnioskodawcy i brakiem zleceń na dostawę oferowanych detali tym samym brakiem sprzedaży tych detali do Kontrahenta. Detale z tworzywa sztucznego dla automotive są produkowane wyłącznie dla zleceniodawcy a nie jak w przypadku innych branż i nie można ich sprzedać gdzie indziej. W efekcie brak wyboru oferty Wnioskodawcy to oczywisty brak sprzedaży. W ocenie Spółki, istnieje zatem związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesieniem wydatku a powstaniem, zwiększeniem przychodu albo zachowaniem lub zabezpieczenie źródła przychodów po stronie Spółki;
• koszt zostanie udokumentowany przez Kontrahenta fakturą, tzw. credit notą lub innym dokumentem wynikającym z odpowiednich przepisów kraju, w którym ma on siedzibę i w którym jest zarejestrowany dla celów podatku od wartości dodanej,
• koszt ten jest gospodarczo uzasadniony i racjonalny wobec realiów konkurencyjnej branży motoryzacyjnej (standardowa procedura zwyczajowa w przypadku tej branży);
• co więcej, wydatek ten nie należy do kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  

W konsekwencji biorąc pod uwagę, że kwota „upfront fee”, „quick saving” wypłacona Kontrahentowi w związku z zleceniem produkcji detali ma związek z przychodami, które Spółka będzie osiągać z tytułu sprzedaży swoich towarów (celem bowiem poniesienia wydatku jest zachęcenie Kontrahenta to rozpoczęcia nabywania produktów oferowanych przez Spółkę), Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż ta jednorazowa zachęta stanowi koszt uzyskania przychodów Spółki.

Powyższe zostało również potwierdzone w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, dotyczących możliwości zaliczenia zachęt finansowych w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 1 września 2015 r. (sygn. IBPB-1-3/4510-137/15/AB) organ podatkowy wskazał, iż „Spółka, przedstawiając własne stanowisko w sprawie wskazała, że kwota wypłacana najemcom w związku z zawarciem kolejnej (bądź pierwszej) długoterminowej umowy najmu, niewątpliwie ma związek z przychodami, które Spółka uzyska z tytułu czynszu. Celem poniesienia wydatku jest zachęcenie danego najemcy (potencjalnego najemcy) do zawarcia negocjowanej umowy najmu oraz stworzenie korzystnych warunków do kontynuowania (bądź rozpoczęcia) współpracy z tym najemcą. Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie tut. Organu, podejmowane przez SK działania zmierzają do osiągania przychodów, jak i zachowania w całości źródła przychodów i jego zabezpieczenia. Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne, wypłacona przez SK danemu najemcy jednorazowa kwota, stanowiąca wkład gotówkowy w koszty prac aranżacyjnych oraz koszty przeprowadzki, stanowi wydatek, który spełnia kryteria określone w art. 15 ust. 1 updop oraz nie podlega wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 updop”.

W analogiczny sposób wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 21 stycznia 2016 r. (sygn. IPPB3/4510-935/15-2/PS), uznając za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy zgodnie z którym „kwota świadczenia pieniężnego wypłacana najemcom w związku z zawarciem kolejnej (bądź pierwszej) długoterminowej umowy najmu, niewątpliwie ma związek z przychodami, które Spółka uzyskuje z tytułu czynszu” oraz „(...) płacenie przez Spółkę najemcom jednorazowych świadczeń pieniężnych, stanowiących wkład gotówkowy w koszty prac aranżacyjnych oraz koszty przeprowadzki, stanowi wydatek, który spełnia kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oraz nie podlega wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT”. Podobne wnioski płyną z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 lipca 2014 r. (sygn. IPPB3/423-454/14-2/MC).

Ad. 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane
z przychodami, potrącalne są co do zasady w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast, w myśl ust. 4e cytowanej regulacji, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, co do zasady uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych, jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Biorąc powyższe pod uwagę, w celu ustalenia momentu zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, podatnik w pierwszej kolejności powinien przeanalizować rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o to kryterium można wyodrębnić następujące koszty podatkowe:

­
• bezpośrednio związane z przychodami - tj. wydatki, których poniesienie przekłada się wprost na osiągnięcie określonych przychodów podatnika np. wydatki na surowce do produkcji. To ścisłe powiązanie powoduje, iż można ustalić, w jakiej wysokości i kiedy zostały uzyskane przychody powstałe w wyniku poniesienia konkretnych kosztów;
  
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami tzw. koszty pośrednie - do wydatków tych należy zaliczyć koszty, których nie można ściśle przypisać do określonych przychodów, jednakże podatnik racjonalnie zakłada, że ich poniesienie służy uzyskaniu przychodów bądź zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródeł np. koszty zarządu, reklamy.

­

W świetle powyższego, mając na uwadze, iż wydatek, który Spółka zobowiązała się ponieść z tytułu wypłaty kwoty „upfront fee”, „quick saving”, stanowiącej zachętę dla Kontrahenta do zakupu produktów Wnioskodawcy, nie jest ściśle związany z konkretnym przychodemi w związku z tym nie jest możliwe ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstanie związany z nimi przychód, należy uznać, iż będzie stanowił on pośredni koszt uzyskania przychodów.

W konsekwencji, w świetle art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, będzie on mógł być potrącony przez Wnioskodawcę w dacie jego poniesienia. Ponadto, w związku z tym, iż przedmiotowe wydatki nie dotyczą konkretnego okresu (opłata „upfront fee”, „quick saving” jest jednorazowa,

a jednocześnie nie jest z góry określona w żadnym dokumencie ilość detali jaką Kontrahent zamówi. Zamówienia są przesyłane codziennie z terminem dostawy 2-4 dniowym. Kontrahent nie wie z góry ile detali w danym roku zamówi. Zależy to od popularności danego modelu samochodu.

Wnioskodawca uważa, że będzie mógł dokonać przedmiotowego zaliczenia jednorazowo
w dniu, na którym koszt ten zostanie ujęty w księgach rachunkowych (zaksięgowany) na podstawie otrzymanej faktury albo innego dowodu (w przypadku braku faktury).

W tym miejscu Spółka wskazuje na interpretacje indywidualne prawa podatkowego, które potwierdzają jej stanowisko w tej sprawie.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach

z 1 września 2015 r. (sygn. IBPB-1-3/4510-137/15/AB) organ podatkowy wskazał, iż „wydatek, który SK zamierza ponieść z tytułu wypłaty jednorazowej kwoty, stanowiącej zachętę do zawarcia negocjowanej umowy najmu nie stanowi bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nie jest on związany z konkretnym przychodem, nie przekłada się wprost na wysokość uzyskanego przychodu. Stanowił on będzie pośredni koszt uzyskania przychodów”. Ponadto, organ podatkowy w cytowanej interpretacji stwierdził, że do wydatku tego „będzie miała zastosowanie generalna zasada wynikająca z art. 15 ust. 4d updop. Jeżeli zatem, jednorazową kwotę wypłaconą najemcy SK będzie ujmowała w księgach jednorazowo, to również dla celów podatkowych będzie mogła ją zaliczyć w koszty uzyskania przychodów jednorazowo, tj. w dacie poniesienia”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej także: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Ponadto, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od tego, czy nie został on wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny czyli nie został podatnikowi zwrócony w jakiejkolwiek formie,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła albo może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest producentem detali z tworzywa sztucznego dla różnych branż m.in. dla branży motoryzacyjnej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawiera umowy handlowe o współpracę z podatnikami podatku od wartości dodanej, posiadającymi siedziby w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej i nieposiadającymi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Z uwagi na znaczną konkurencję panującą w branży motoryzacyjnej, w wyniku negocjacji ww. umów, Spółka zobowiązuje się wypłacić wybranym Kontrahentom jednorazową kwotę (tzw. „upfront fee” lub „quick saving”), stanowiącą bezzwrotną zachętę do nabywania określonych produktów, detali Wnioskodawcy na warunkach współpracy ustalonych w umowach lub zamówieniach. Warunki dotyczące wpłaty tzw. „upfront fee” lub „quick saving” są określane przez Kontrahenta po złożeniu przez Wnioskodawcę oferty na dostawę danych detali czy produktów. Po zaakceptowaniu warunków współpracy w ramach danego projektu czy dostaw danego detalu, każdorazowo Kontrahent wystawia na Wnioskodawcę fakturę lub credit notę na wartość tzw. „upfront fee” lub „quick saving”, która potwierdza przyznanie projektu/zgodę na dostarczanie danego detalu. Dokument ten określa też termin jej płatności.

Mając na względzie przytoczone uwarunkowania prawne, należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę w związku z wypłatą jednorazowej kwoty stanowiącej bezzwrotną zachętę do nabywania produktów Wnioskodawcy, będzie można uznać za koszty uzyskania przychodów Spółki. Spełnione bowiem zostaną przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przedmiotowe wydatki pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z przychodami Spółki. Ponadto, wydatki te nie będą mieściły się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli zatem w istocie, jak wskazano we wniosku, wydatki z tytułu wypłaty jednorazowej kwoty stanowiącej bezzwrotną zachętę do nabywania określonych produktów, detali Wnioskodawcy na warunkach współpracy ustalonych w umowach lub zamówieniach (kwestia ta nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji, została uznana za element opisu stanu faktycznego i może zostać zweryfikowana przez uprawnione organy podatkowe lub kontrolne), to wydatek ponoszony przez Wnioskodawcę z tego tytułu, będzie mógł stanowić koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop, pod warunkiem należytego udokumentowania.

W celu ustalenia momentu potrącalności poniesionego przez Wnioskodawcę kosztu, należy prawidłowo określić jego charakter.

Ustawa przewiduje bowiem dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.
  
  

Kosztami są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty „pośrednie”) to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z tych wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu wypłaty jednorazowej kwoty stanowiącej bezzwrotną zachętę do nabywania produktów Wnioskodawcy, należy kwalifikować do kosztów „pośrednich”, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przez Spółkę przychodach, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania.

Stosownie do art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując, kwota wypłacona Kontrahentowi stanowi pośredni koszt uzyskania przychodów kwalifikowany przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w momencie ujęcia w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – tj. w dacie ich poniesienia.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanej jednorazowej kwoty stanowiącej bezzwrotną zachętę do nabywania produktów Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Tutejszy Organ zwraca uwagę, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2 wydane zostały/zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do wskazanych we wniosku interpretacji indywidualnych, mających potwierdzić stanowisko Wnioskodawcy, zauważyć należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ... , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.