Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
S-ILPB2/415-595/14/18-S/TR
z 27 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 7 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1262/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 22 stycznia 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2014 r. (data wpływu 12 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży lokali mieszkalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2014 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży lokali mieszkalnych.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 12 sierpnia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPB2/415-595/14-2/TR, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 12 sierpnia 2014 r. nr ILPB2/415-595/14-2/TR wniósł pismem z 11 września 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 8 października 2014 r. nr ILPB2/415W-77/14-2/JWP stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 12 sierpnia 2014 r. nr ILPB2/415-595/14-2/TR złożył skargę z 13 listopada 2014 r. (data wpływu 17 listopada 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 7 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1262/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 12 sierpnia 2014 r. nr ILPB2/415-595/14-2/TR.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu 7 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1262/14, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów złożył skargę kasacyjną z 14 lipca 2015 r. nr ILRP-46-236/15-2/EŚ do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z 14 listopada 2017 r. sygn. akt II FSK 2728/15 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży lokali mieszkalnych wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiadał udział w prawie własności nieruchomości gruntowej. Nieruchomość ta została zabudowana budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym z częścią usługową, którego budowę zakończono w 2002 r.

Przed wybudowaniem budynku (2 listopada 2000 r.) współwłaściciele nieruchomości zawarli umowę „o sposobie zarządu nieruchomością, sposobie przyszłego użytkowania budynku i podziale nieruchomości do wyłącznego korzystania i pobierania pożytku”.

Na podstawie postanowień powyższej umowy Wnioskodawca wykorzystywał część budynku w prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej, wynajmując przypisane mu lokale mieszkalne. Przychód z najmu Wnioskodawca kwalifikował do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Aktem notarialnym z dnia 26 czerwca 2013 r. nastąpiło zniesienie współwłasności przedmiotowej nieruchomości, w wyniku czego Wnioskodawca uzyskał m.in. wyłączną własność 32 lokali mieszkalnych, które wcześniej wykorzystywał na cele najmu w oparciu o ww. umowę o podziale nieruchomości do wyłącznego korzystania. Z odrębną własnością lokalu związany jest odpowiedni udział w prawie własności gruntu i części wspólnych budynku.

Po wyodrębnieniu lokale mieszkalne w dalszym ciągu są wynajmowane. Wnioskodawca nie wprowadził przedmiotowych lokali do ewidencji środków trwałych.

Z tytułu dokonanego zniesienia współwłasności przedmiotowej nieruchomości współwłaściciele nie dokonali między sobą żadnych spłat ani dopłat. Jak bowiem wynika z treści aktu notarialnego, wartość praw nabywanych przez poszczególnych współwłaścicieli w wyniku zniesienia współwłasności była równa wartości przysługujących im dotychczas udziałów.

Aktualnie Wnioskodawca planuje sprzedać jeden lub większą liczbę opisanych powyżej lokali mieszkalnych.

W dalszej części niniejszego wniosku przez lokal mieszkalny należy rozumieć odrębną własność lokalu oraz związany z nim udział w prawie własności gruntu i części wspólnych budynku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychód uzyskany ze sprzedaży lokali mieszkalnych będzie zaliczany do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych („odpłatne zbycie”)?
   a w konsekwencji
2. Czy przychód uzyskany ze sprzedaży lokali mieszkalnych będzie objęty wyłączeniem z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na czas, jaki upłynął od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie/wybudowanie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy – w odniesieniu do pytania nr 1 – przychód uzyskany ze sprzedaży lokali mieszkalnych będzie zaliczany do źródła przychodów z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 3 ww. ustawy do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane działalnością gospodarczą: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych tym budynkiem lub lokalem stosuje się przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy. Przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, z kolei regulują źródło przychodów z tzw. „odpłatnego zbycia”.

Powyższe odesłanie przesądza jednoznacznie o tym, że przychód ze zbycia lokali mieszkalnych będzie kwalifikowany do źródła przychodów, jakim jest odpłatne zbycie. W orzecznictwie sądowym wskazuje się wprost, że przychody z odpłatnego zbycia nieruchomości o charakterze mieszkalnym wykorzystywanych w działalności gospodarczej zawsze będą kwalifikowane do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (por. wyrok WSA w Warszawie z 6 marca 2012 r, sygn. III SA/Wa 1429/11). Istotne przy tym jest, że wykorzystanie lokali mieszkalnych do działalności gospodarczej ma charakter faktyczny, realny, a nie tylko potencjalny (por. wyroki NSA z dnia 13 czerwca 2013 r., sygn. II FSK 1987/11; z dnia 30 stycznia 2014 r., sygn. II FSK 867/12 oraz sygn. II FSK 1512/12).

Istotne jest zatem, że jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, lokale mieszkalne, których sprzedaż Wnioskodawca rozważa (początkowo stanowiące część budynku mieszkalnego, a następnie odrębne nieruchomości) są przez Niego wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą w zakresie najmu. Jak wskazano, wieloletni już najem wskazanych lokali mieszkalnych Wnioskodawca rozlicza w ramach przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W konsekwencji, mając na względzie treść art. 10 ust. 3 cyt. ustawy, do sprzedaży lokali mieszkalnych w okolicznościach opisanego zdarzenia przyszłego znajdzie zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Jednocześnie wskazać należy, że z uwagi na fakt, że przedmiotowe lokale mieszkalne nie zostały ujęte w ewidencji środków trwałych, nie znajdzie w omawianym wypadku zastosowania przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustaw. Potencjalnie, nawet gdyby lokale mieszkalne stanowiły środki trwałe Wnioskodawcy, to należałoby mieć na uwadze wyłączenie zawarte w art. 14 ust. 2c ustawy, zgodnie z którym do przychodów z art. 14 ust. 2 pkt 1 nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przychód ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnych wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą jest zaliczany do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, znajduje potwierdzenie także w interpretacjach organów podatkowych, przykładowo Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 sierpnia 2008 r. (sygn. ILPB2/415-508/13-4/TR) oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 20 stycznia 2014 r. (sygn. IPPB1/415-1140/13-2/MS).

Zdaniem Wnioskodawcy – w odniesieniu do pytania nr 2 – przychód uzyskany ze sprzedaży lokali mieszkalnych będzie objęty wyłączeniem z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na czas, jaki upłynął od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie/wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości podlega opodatkowaniu, jeżeli następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W konsekwencji, jeżeli sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie (wybudowanie) – uzyskany z tego tytułu przychód co do zasady w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle powołanego przepisu ustawy podatkowej kluczowe znaczenie będzie miało ustalenie daty nabycia/wybudowania sprzedawanych nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy, w tym kontekście, w okolicznościach przedstawionych w zdarzeniu przyszłym, zupełnie nieistotne jest umowne zniesienie współwłasności nieruchomości i ustanowienie odrębnej własności poszczególnych lokali mieszkalnych, gdyż brak jest podstaw do kwalifikowania tego zdarzenia prawnego jako nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Wyodrębnienie samodzielnych lokali mieszkalnych jako odrębnych przedmiotów własności w miejsce dotychczasowej współwłasności nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym nie skutkowało bowiem żadnym przysporzeniem majątkowym po stronie Wnioskodawcy. Zniesienie współwłasności nastąpiło bez spłat i dopłat, a Wnioskodawca nie uzyskał majątku, który przewyższałby Jego dotychczasowy udział we własności nieruchomości. W konsekwencji zniesienie współwłasności nie stanowiło nabycia nieruchomości, a skutkowało jedynie zmianą charakteru nabytego wcześniej prawa własności.

Stanowisko, zgodnie z którym jeżeli w wyniku zniesienia współwłasności wartość nabytych nieruchomości nie przekroczy wartości udziału, jaki przysługiwał we współwłasności, to w dacie zniesienia współwłasności nie dochodzi do nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych z upoważnienia Ministra Finansów m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 stycznia 2014 r. (sygn. ILPB2/415-1018/13-2/ES), Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 stycznia 2014 r. (sygn. IPPB1/415-1173/13-4/AM) oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 12 lutego 2014 r. (sygn. ITPB2/415-1026/13/TJ).

W opinii Wnioskodawcy za datę nabycia prawa należy uznać datę nabycia nieruchomości przez Wnioskodawcę, niezależnie od faktu późniejszego wybudowania na niej budynku – z uwagi na fakt, że budynek jest częścią składową nieruchomości gruntowej (art. 48 K.c.), co potwierdzają przykładowo interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 sierpnia 2007 r. (sygn. ILPB2/415-6/07-2/ES) oraz z dnia 8 października 2007 r. (sygn. ILPB2/415-18/07-4/ES).

Niezależnie od powyższego, nawet gdyby przyjąć, że istotne znaczenie ma w omawianym wypadku wybudowanie budynku, to okoliczność ta (zakończenie budowy) miała miejsce w 2002 r.

Należy zatem stwierdzić, że w przypadku Wnioskodawcy pięcioletni termin, określony zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy upłynął najdalej z końcem 2007 r. W konsekwencji planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż lokali mieszkalnych nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie, w związku ze sprzedażą Wnioskodawca nie będzie obowiązany do składania w urzędzie skarbowym dla celów rozliczenia podatku dochodowego jakichkolwiek zeznań, deklaracji czy informacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 7 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1262/14 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 listopada 2017 r. sygn. akt II FSK 2728/15.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, kwota uzyskana z tego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub jej części oraz udziału w nieruchomości nie powstaje, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

• odpłatne zbycie nieruchomości nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej (nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej) oraz
• zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie.
  
  

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza sprzedać lokale mieszkalne wyodrębnione z budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią usługową, wybudowanego w roku 2002 na nieruchomości gruntowej, w której Zainteresowany posiadał udział w prawie własności. Aktem notarialnym z dnia 26 czerwca 2013 r. nastąpiło zniesienie współwłasności przedmiotowej nieruchomości, w wyniku czego Wnioskodawca uzyskał m.in. wyłączną własność 32 lokali mieszkalnych, które wcześniej wykorzystywał na cele najmu w oparciu o ww. umowę o podziale nieruchomości do wyłącznego korzystania.

Jak wynika z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.

W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu, o czym stanowi art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności – w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny – jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wielkość tej części powinna odpowiadać wielkości udziału we współwłasności. W wyniku podziału fizycznego powstają nowe rzeczy. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży – które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, ale tylko wówczas, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Natomiast, gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat), to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością) jak i stan jej majątku osobistego. O tym zaś czy udział uległ powiększeniu, czy też nie, nie decyduje subiektywne odczucie dotychczasowego współwłaściciela nieruchomości, lecz obiektywne kryteria odwołujące się do cen rynkowych udziałów przed zniesieniem współwłasności i po nim.

Tak więc, co do zasady zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zatem, jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności, oznacza to, że dla części udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności jest nabyciem tych rzeczy.

Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty, lub
• wartość rzeczy mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie w majątku wspólnym.
  
  

Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, zniesienie współwłasności nieruchomości nie może być rozpatrywane w kategoriach nabycia. W takiej sytuacji za datę jej nabycia uznać należy datę pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości. Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału nieruchomości lub zniesienia współwłasności przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu lub też towarzyszą mu spłaty i dopłaty wówczas czynność ta skutkuje nabyciem ponad dotychczas posiadany udział. Podkreślić zatem należy, że w każdej sytuacji, kiedy w wyniku zniesienia współwłasności jeden z dotychczasowych współwłaścicieli został zobowiązany do spłaty, mamy do czynienia z nieekwiwalentnym podziałem, a po stronie osoby zobowiązanej do spłaty następuje nabycie majątku przekraczające pierwotnie posiadany przez niego udział we współwłasności. Tym samym, data zniesienia współwłasności będzie również datą nabycia tej części nieruchomości, o którą zwiększył się udział w niej po dokonaniu zniesienia współwłasności.

W przedmiotowej sprawie – jak podał Zainteresowany – z tytułu dokonanego zniesienia współwłasności przedmiotowej nieruchomości współwłaściciele nie dokonali między sobą żadnych spłat ani dopłat. Jak bowiem wynika z treści aktu notarialnego, wartość praw nabywanych przez poszczególnych współwłaścicieli w wyniku zniesienia współwłasności była równa wartości przysługujących im dotychczas udziałów.

Zatem, z uwagi na fakt, że w wyniku zniesienia współwłasności udział Wnioskodawcy nie zwiększył się w stosunku do udziału, jaki przysługiwał mu we współwłasności, a wszystko odbyło się bez spłat i dopłat, za datę nabycia przez Wnioskodawcę przedmiotowych lokali mieszkalnych należy uznać datę nabycia przez niego prawa własności – jako współwłaściciela – nieruchomości, na której w roku 2002 został wybudowany budynek, z którego z kolei zostały wyodrębnione rzeczone lokale mieszkalne.

Na kanwie niniejszej sprawy skutki podatkowe sprzedaży przedmiotowych lokali mieszkalnych są w dużej mierze uzależnione od rozstrzygnięcia, czy sprzedaże te nie nastąpią w wykonaniu działalności gospodarczej.

Rozpatrujący sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu rozstrzygnął, że (…) organ podatkowy, wydając ponownie interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego, jest zobowiązany do przyjęcia jako podstawy faktycznej interpretacji okoliczności przedstawione przez skarżącego w zdarzeniu przyszłym i uwzględnienia zaprezentowanej w niniejszym uzasadnieniu wyroku oceny prawnej, z której wynika, że przychód ze sprzedaży lokali mieszkalnych nie będzie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PDOF.

Z kolei jak rozstrzygnął rozpoznający sprawę Naczelny Sąd Administracyjny, (…) w przypadku sprzedaży lokali mieszkalnych nie ujętych w ewidencji środków trwałych , a wykorzystywanych w działalności gospodarczej – przez ich wynajmowanie – uzyskany przychód nie może być zaliczony do źródła przychodów z działalności gospodarczej, lecz powinien zostać zaliczony do źródła przychodów z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) u.p.d.o.f.

Zatem, sprzedaże przedmiotowych lokali mieszkalnych nie będą stanowiły dla Wnioskodawcy źródła przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zostaną dokonane po upływie pięciu lat, o których mowa w art. 10 ust, 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, środki uzyskane z tytułu rzeczonej sprzedaży będą wyłączone z opodatkowania podatkiem odchodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.