Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.243.2018.2.DP
z 23 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 czerwca 2018 r. (data wpływu 18 czerwca 2018 r.), uzupełnionym 31 lipca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2018 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 16 lipca 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.243.2018.1.DP (skutecznie doręczonym 20 lipca 2018 r.) wezwano do uzupełnienia wniosku. Wnioskodawca dokonał uzupełnienia wniosku 31 lipca 2018 r. (data nadania na Poczcie 26 lipca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

1 stycznia 2008 roku pomiędzy podmiotem dominującym Spółką G. z siedzibą w Finlandii a podmiotami zależnymi w tym m.in. z Wnioskodawcą została zawarta umowa o świadczenie usług zarządzania. Spółka G. była jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy.

W preambule (pkt a) strony umowy uznały, że podmiot dominujący posiada specjalistyczną wiedzę w zakresie technik handlowych, finansowych, zarządzania ryzykiem, technologii informatycznych, produkcji, technicznych i zarządzania więc pożądane jest aby podmioty zależne mogły czerpać korzyści z takiej specjalistycznej wiedzy.

W pkt 1.1. umowy wyjaśniono, że „strona-usługodawca” oznacza podmiot dominujący lub podmiot zależny świadczący usługi.

„Strona-usługobiorca” oznacza podmiot zależny, który korzysta z usług. „Usługi” oznaczają usługi wsparcia wymienione w załączniku 2 do niniejszej umowy (który może być okresowo zmieniany za zgodą stron) w podziale na dwie kategorie określane jako „usługi operacyjne” i „usługi finansowe”.

Usługi operacyjne to:

1. doradztwo w kwestiach polityki biznesowej strony,
   
2. wsparcie w ocenie rozwoju na rynku międzynarodowym,
   
3. informacje o nowych procesach,
   
4. wsparcie w ocenie nowych możliwości biznesowych,
   
5. zapewnienie otwarcia relacji biznesowych z zagranicą,
   
6. marketing, w tym doradztwo w sprawach reklamy i koordynacja procesów reklamowych z innymi powiązanymi firmami,
   
7. wsparcie sprzedaży, badań i analizy rynku,
   
8. rozwój relacji handlowych z agentami, klientami i dostawcami,
   
9. pomoc w zarządzaniu strategicznym, w celu maksymalizacji długoterminowej przyszłości strony,
   
10. zapewnienie wsparcia w kształceniu i szkoleniu personelu,
    
11. doradztwo w zakresie procesów produkcyjnych oraz wsparcie i pomoc techniczna,
    
12. wsparcie w wyborze, rozwoju i utrzymaniu technologii informatycznych usługi finansowe,
    
13. doradztwo w zakresie zarządzania sprawami finansowymi strony,
    
14. sporządzanie planów finansowych i pomoc w pozyskiwaniu środków,
    
15. oceny statystyczne i porównywanie kosztów między różnymi przedsiębiorstwami,
    
16. doradztwo w zakresie opracowywania wytycznych dotyczących rachunkowości i rachunku kosztów a także nadzorowanie wykonania,
    
17. udostępnianie źródeł korzystnych kredytów,
    
18. zapewnienie procedur księgowych i kontroli finansowej, w tym procedur skutecznej rachunkowości zarządczej,
    
19. współpraca z profesjonalnymi doradcami,
    
20. współpraca z podmiotami z zakresu zarządzania ryzykiem, w tym z ubezpieczycielami.

W pkt 2 umowy stwierdza się, że właściwa strona – usługodawca będzie od czasu do czasu na wniosek podmiotu zależnego zapewniać odpowiedniemu podmiotowi zależnemu wszystkie lub dowolne spośród usług, na warunkach określonych w niniejszej umowie.

Właściwa strona - usługodawca zapewni odpowiednie usługi poprzez okresowe wizyty personelu i poprzez inne środki uzgadniane od czasu do czasu ze stroną - usługobiorcą.

W pkt 3 umowy określono, że strona - usługobiorca zapłaci odpowiedniej stronie - usługodawcy wynagrodzenie.

Strona – usługodawca obliczy kwotę miesięcznych płatności z tytułu usług należną od każdego z podmiotów zależnych i prześle właściwe faktury. Do każdej faktury strona-usługodawca ma obowiązek załączyć odpowiednie szczegółowe informacje dotyczące podstaw kosztowych naliczonego wynagrodzenia i w stosownych przypadkach - kopii raportów rozliczeń godzinowych wszystkich pracowników, którzy świadczyli usługę i kopii wszystkich faktur osób trzecich, jeżeli strona-usługobiorca została bezpośrednio obciążona takimi kosztami oraz kopii zapisów księgowych wykazujących dokładność podanych informacji o kosztach (pkt 3.5 umowy).

Zgodnie z załącznikiem nr 3 do umowy usługi świadczone przez stronę-usługodawcę będą refakturowane na strony-usługobiorców (alokowane w stosownych przypadkach między stronami-usługobiorcami jak określono w pkt II poniżej) za wynagrodzeniem (...).

W pkt II stwierdza się, że:

1. z bezpośrednią alokacją wynagrodzenia na odpowiednią stronę-usługobiorcę będziemy mieli do czynienia w przypadku kosztów wszystkich usług dostarczanych tej stronie-usługobiorcy.
   
2. W przypadku wyświadczonych usług operacyjnych, usług finansowych każde nieokreślone konkretnie wynagrodzenie będzie alokowane proporcjonalnie:
   
   1. w zależności od obrotów każdej ze stron-usługobiorców w przypadku usług operacyjnych,
   2. w oparciu o średnie aktywa wykorzystywane przez każdą stronę-usługobiorcę, korzystającą z takich usług finansowych w przypadku usług finansowych.
   
   
   

Przedmiotem umowy było świadczenie usług zarządzania - operacyjnych i finansowych. Usługi te miały być świadczone przez usługodawcę na wniosek usługobiorcy poprzez okresowe wizyty personelu i poprzez inne środki uzgadniane z usługobiorcą. Za te usługi usługobiorca miał płacić wynagrodzenie.

O ile oczywistym dla Wnioskodawcy było ustalenie wynagrodzenia za usługi dostarczane dla Wnioskodawcy, o tyle co najmniej niezrozumiałym było ustalenie, że na usługobiorców alokowano wynagrodzenie nieokreślone konkretnie za wyświadczone usługi operacyjne i finansowe.

Z uwagi na powyższe ustalenia umowne Wnioskodawca otrzymał od podmiotu dominującego Spółki G. faktury za okres III kwartał 2012 - III kwartał 2017 r. za usługi operacyjne i finansowe, które nigdy nie zostały wyświadczone na rzecz Wnioskodawcy były to faktury wystawiane na podstawie przyjętego klucza alokacji dla usług operacyjnych i finansowych, dla których wynagrodzenie nie zostało konkretnie powiązane z usługobiorcą. W takiej sytuacji Wnioskodawca miał płacić za usługi, z których nie skorzystał.

Wnioskodawca nie zapłacił wynagrodzenia wynikającego z w/w faktur wystawianych przez Spółkę G. Skoro Wnioskodawca nie korzystał w tym okresie z usług operacyjnych czy finansowych od innych podmiotów więc nie płacił wynagrodzenia wynikającego z wystawianych faktur. Nie można tutaj było zgodzić się na uiszczanie płatności tylko z tytułu wystawienia faktury przez podmiot dominujący w grupie. Spółka G. wystawiała faktury, ale nigdy nie wnosiła roszczeń o zapłatę tej faktury. Stąd Wnioskodawca wystawiane faktury gromadził w swojej dokumentacji.

Dnia 2 maja 2018 r. do Wnioskodawcy zostało przesłane zawiadomienie Spółki G. o cesji wierzytelności, potwierdzenie zawiadomienia i oświadczenie o zrzeczeniu się wierzytelności wzajemnych.

Zgodnie z tym zawiadomieniem syndyk masy upadłościowej Spółki G. oraz Spółki I. (spółka prawa włoskiego), zawarli ramową umowę kupna określającą warunki cesji określonych aktywów, wierzytelności i udziałów Spółki G. na Spółkę I.

Zgodnie z załącznikiem 1.1.(d) do ramowej umowy kupna Spółka G. posiada od Wnioskodawcy m.in. wierzytelności z tytułu „opłaty za zarządzanie” w wysokości 1 698 100,00 euro.

W tym zawiadomieniu wskazano, że Spółka G. zrzeka się wszelkich praw do wierzytelności z tytułu opłaty za zarządzanie oraz wszelkich innych opłat za zarządzanie, które nie zostały wymienione w załączniku 1.1. (d) (...).

W pkt 7 lit. c tego zawiadomienia wskazano, że Wnioskodawca ma potwierdzić, że odebrał zawiadomienie i zrzeka się wszystkich praw do zadłużenia („umorzone zobowiązania”) i że po wnikliwym rozpatrzeniu sprawy uznaje, ze względu na upadłość Spółki G., transakcję oraz dalszą działalność Wnioskodawcy. Zrzeczenie się tych praw leży w interesie Wnioskodawcy (podpisać i odesłać do Spółki G. i Spółki I.).

Wnioskodawca podpisał i odesłał w/w zawiadomienie do Spółki G. i Spółki I.

Spółka G. wystawiła korekty faktur dot. usług zarządzania za okres III kw. 2012 - III kw. 2017.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że jeżeli wg Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej powstało zobowiązanie w wyniku wystawionych faktur to zobowiązanie to nie uległo przedawnieniu.

Zgodnie z art. 118 Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym do 9 lipca 2018 r. ( t.j. Dz.U. 2017.459), jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Bieg terminu przedawnienia może ulec przerwaniu.

Zgodnie z art. 123 § 1 Kodeksu cywilnego bieg przedawnienia przerywa się:

1. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia;
2. przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje;
3. przez wszczęcie mediacji.
   
   

Zgodnie z art. 124 § 1 Kodeksu cywilnego, po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

W zaistniałym stanie faktycznym jeżeli Dyrektor KIS stwierdza, że powstało zobowiązanie to zobowiązanie to nie przedawniło się, ponieważ bieg terminu przedawnienia ulegał przerwaniu w wyniku corocznego potwierdzania sald.

Ustawa o rachunkowości zobowiązuje jednostki do przeprowadzania na ostatni dzień roku obrotowego inwentaryzacji, w tym należności w drodze uzyskania od kontrahentów potwierdzeń prawidłowości wykazanego w księgach rachunkowych jednostki stanu tych aktywów oraz wyjaśnienia i rozliczenia ewentualnych różnic (art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości (t.j. Dz.U. 2018.395)).

Z inicjatywą potwierdzenia sald występował wierzyciel – Spółka G. do dłużnika – Wnioskodawcy. Poprzez potwierdzanie sald następowało przerwanie biegu terminu przedawnienia zgodnie z art. 123 § 1 pkt 2 Kodeksu cywilnego.

Tutaj miało miejsce niewłaściwe uznanie roszczenia/długu. Przez potwierdzenie sald Wnioskodawca nieświadomie uznawał roszczenie wierzyciela, mimo, że z tym roszczeniem się nie zgadzał, mimo, że tego roszczenia nie uznawał. Wnioskodawca nie miał zamiaru wyraźnie oświadczyć, że uznał roszczenie wierzyciela - niestety poprzez instytucję potwierdzenia sald uznawał roszczenie wierzyciela - nieświadomie, bez zamiaru wywołania skutków prawnych.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków z woli ustawodawcy nieuważanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Uwzględnienie danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów jest uzależnione m.in. od jego faktycznego poniesienia. Przez poniesienie wydatku należy rozumieć obciążenie majątku podatnika. Aby dany wydatek był kosztem uzyskania przychodów to musi być to koszt poniesiony czyli taki, który usługobiorca - podatnik już zapłacił albo winien zapłacić (bo koszt ten jest wymagalny).

Wnioskodawca nie zaliczał otrzymywanych faktur do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ dla niego nie był to koszt poniesiony. Koszt ten nie obciążył majątku Wnioskodawcy. Z uwagi na fakt, że usługa nie została wykonana, Wnioskodawca nie miał za co płacić. Mając tą wiedzę Wnioskodawca nie zaliczał otrzymanych faktur w koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy alokowane na rzecz Wnioskodawcy i niezapłacone przez Wnioskodawcę wynagrodzenie za usługi, które nie zostały na jego rzecz wykonane jest przychodem Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z funduszu pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 8 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także z tytułu pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z:

1. bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub
2. postępowaniem restrukturyzacyjnym, postępowaniem upadłościowym lub
3. realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw lub
4. przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji.
   
   

W ustawie o CIT nie zostało zdefiniowane pojęcie „zobowiązania”, tutaj musimy odnieść się do ustawy o rachunkowości. W myśl ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (dalej: U.O.R.), zobowiązanie to wynikający z przeszłych zdarzeń obowiązek świadczeń o wiarygodnie określonej wartości, które spowodują wykorzystanie już posiadanych lub przyszłych aktywów jednostki (art. 3 ust. 1 pkt 20).

Z powyższej definicji wynika, że zobowiązanie wynika z przeszłych zdarzeń, czyli aby powstało zobowiązanie np. do zapłaty musi najpierw mieć miejsce zdarzenie np. wykonanie usługi. W przypadku Wnioskodawcy nie doszło do wykonania, wyświadczenia usługi - nie można więc uznać, że Wnioskodawca miał zobowiązania wobec Spółki G. - wystawcy faktur. W przedstawionym stanie faktycznym nie możemy stwierdzić istnienia zdarzenia przeszłego (wykonanego, wyświadczonego, zaistniałego) więc nie możemy uznać istnienia zobowiązania po stronie Wnioskodawcy.

Mając powyższe na względzie należy uznać, że otrzymane od wystawcy faktur zawiadomienie, że zrzeka się on praw do wierzytelności z tytułu opłaty za zarządzanie, nie jest umorzeniem zobowiązania, ponieważ po stronie Wnioskodawcy nie wystąpiło zobowiązanie.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że skoro Spółka G. zawiadamia Wnioskodawcę o zrzeczeniu się praw do wierzytelności z tytułu opłaty za zarządzanie, to zgodnie z art. 508 Kodeksu cywilnego Wnioskodawca powinien to zrzeczenie przyjąć, czyli zgodzić się na nie. Wtedy doszłoby do umorzenia zobowiązania, poprzez instytucję zwolnienia z długu, która właśnie normuje art. 508 Kodeksu cywilnego. Wnioskodawca potwierdził odbiór zawiadomienia i złożył oświadczenia zgodnie z przesłanym zawiadomieniem, ale nie oświadczył, że przyjmuje zwolnienie z długu.

Wnioskodawca ustalił z Spółką G. - wystawcą faktur dot. niewykonanych, niewyświadczonych usług zarządzania, że zostaną wystawione faktury korygujące dot. tych usług. Bezspornym dla obu stron jest fakt, że usługi nie zostały wykonane, więc faktury zostały wystawione błędnie. Z uwagi na niezgodność ilości usługi wskazanej na fakturach z ilością usługi wykonanej w rzeczywistości mamy do czynienia z błędem dotyczącym wartości liczbowej stąd strony uznały, że właściwe będzie wystawienie faktur korygujących wartości liczbowe do zera.

Wnioskodawca dodatkowo zauważa, że w ustawie o CIT przewidziano także, że do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z postępowaniem upadłościowym (art. 12 ust. 4 pkt 8 lit. b ustawy o CIT). Nawet gdyby organ podatkowy uznał więc, że mamy do czynienia w analizowanym stanie faktycznym z umorzeniem zobowiązania to owe umorzenie zobowiązania było związane z postępowaniem upadłościowym. Wobec Spółki G. toczy się postępowanie upadłościowe prowadzone przez syndyka masy upadłościowej, w ramach którego Spółka G. zrzekła się „wszelkich praw do wierzytelności” m.in. z tytułu opłaty za zarządzanie.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, po jego stronie nie powstanie przychód na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit a ustawy o CIT, ponieważ nie powstało zobowiązanie, więc nie ma czego umarzać. Dalej, aby doszło do umorzenia Wnioskodawca musiałby wyrazić zgodę na zwolnienie z długu a takiej zgody nie wyraził. Po otrzymaniu zawiadomienia m.in. o zrzeczeniu się wszelkich praw do wierzytelności z tytułu opłaty za zarządzaniu ustalił ze Spółką G., że zostaną wystawione faktury korygujące by dokonać korekty ilościowej wyświadczonych usług. Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że jeżeli nawet organ podatkowy miałby zdanie odmienne to umorzone zobowiązanie nie powinno zostać zaliczone do przychodów, ponieważ jest związane z postępowaniem upadłościowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Punktem wyjścia dla dalszych rozważań jest przyjęcie przez Organ, za opisanym stanem faktycznym, że:

1. nie doszło do wykonania usługi przez Spółkę G. na rzecz Wnioskodawcy,
2. zobowiązanie nie uległo przedawnieniu,
3. zobowiązania wynikające z wystawianych faktur nie były zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu.
   
   

Okoliczności te przyjęto jako element stanu faktycznego do weryfikacji którego Organ nie jest uprawniony ani zobowiązany, gdyż ustalenie tych okoliczności może być przeprowadzone tylko w ramach postępowania podatkowego, którego organ interpretacyjny nie prowadzi.

Należy zaznaczyć, że ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, dalej: „updop”) nie zawiera ogólnej definicji przychodu i ogranicza się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Natomiast art. 12 ust. 4 updop, określa w sposób enumeratywny, które zdarzenia nie stanowią przychodu. Jednocześnie należy stwierdzić, że podatek dochodowy od osób prawnych posiada cechy podatku powszechnego, tj. podatku, który jest ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Poza tym musi mieć charakter definitywny (dokonany) i mierzalny.

Na podstawie art. 12 ust. 1 updop można zatem stwierdzić, że „co do zasady” przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Art. 12 ust. 4 pkt 8 ustawy o CIT stanowi natomiast, że do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym z tytułu pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z:

1. bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub
2. postępowaniem restrukturyzacyjnym, postepowaniem upadłościowym lub
3. realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw lub
4. przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji.
   
   

Zarówno przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a jak i przepis art. 12 ust. 4 pkt 8 lit. b updop odnoszą się do zobowiązań, a więc stosunku cywilnoprawnego istniejącego pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem polegającego na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien to świadczenie spełnić (art. 353 § 1 Kodeksu cywilnego).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że powołany wcześniej art. 12 ust. 4 pkt 8 lit. b updop nie będzie miał w sprawie zastosowania albowiem, jak wynika z opisu sprawy, to nie Wnioskodawca a Spółka G. znajduje się w stanie upadłości.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika także, że Wnioskodawca zawarł ze Spółką G. umowę o świadczenie usług zarządzania. Zgodnie z umową Spółka G. miała świadczyć na rzecz Wnioskodawcy i na jego wniosek, usługi na warunkach określonych w umowie, za które Wnioskodawca miał płacić odpowiednie wynagrodzenie. Wnioskodawca otrzymał od Spółki G. faktury za okres III kwartał 2012 r. – III kwartał 2017 r. za świadczone usługi. Jednak, jak wskazano we wniosku, usługi te nie były świadczone na rzecz Wnioskodawcy dlatego też nie uiścił on zapłaty za ww. faktury.

W maju 2018 r. do Wnioskodawcy zostało przesłane zawiadomienie o cesji wierzytelności oraz oświadczenie o zrzeczeniu się wierzytelności wzajemnych w stosunku do Spółki G. Wnioskodawca potwierdził otrzymane dokumenty, jednak nie podpisał oświadczenia potwierdzającego przyjęcie zwolnienia z długu, ponieważ jak sam wskazał, nie uważa że po jego stronie wystąpiło jakiekolwiek zobowiązanie.

Wnioskodawca nadmienił, iż ustalił z wystawcą faktur - Spółką G., że świadczenia usług nigdy nie miały miejsca, więc wystawione faktury są bezpodstawne. Strony uznały, że właściwe będzie wystawienie faktur korygujących.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy niezapłacone przez niego wynagrodzenie za usługi, które nie zostały na jego rzecz wykonane stanowi dla niego przychód na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a updop.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że alokowane na rzecz Wnioskodawcy i niezapłacone przez niego wynagrodzenie za usługi, które nie zostały na jego rzecz wykonane nie stanowi przychodu dla Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a updop.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją w której Wnioskodawca otrzymał faktury za usługi, które nie zostały na jego rzecz wykonane. Wnioskodawca zawarł ze Spółką G. umowę o świadczenie usług zarządzania, jednak nie doszło do świadczenia tych usług, co zresztą obie strony w późniejszym czasie potwierdziły i postanowiły o wystawieniu faktur korygujących. Nie można zatem mówić o umorzeniu zobowiązania, skoro w ogóle nie doszło do jakiegokolwiek świadczenia usługi i powstania zobowiązania po stronie Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Na marginesie należy zaznaczyć, że tut. Organ nie jest uprawniony do dokonywania analizy załączonych do wniosku dokumentów, a interpretację wydaje w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), co wynika wprost z przepisu art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Tym samym dołączone do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, aleja Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres:Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.