Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.401.131.2018.3.KK
z 28 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 21 maja 2018 r. (data wpływu 1 czerwca 2018 r.), uzupełnionym 1 sierpnia 2018 r. oraz 31 sierpnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania kosztu uzyskania przychodu z tytułu zbycia składników majątkowych przejętych od dłużnika na własność przez Spółkę w wyniku realizacji zabezpieczenia z tytułu umów pożyczki, w części dotyczącej:

• należności głównej (niespłacona kwota pożyczki) – jest prawidłowe,
• należności pobocznych (odsetki, inne opłaty wynikające z nieterminowej płatności) – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania kosztu uzyskania przychodu z tytułu zbycia składników majątkowych przejętych od dłużnika na własność przez Spółkę w wyniku realizacji zabezpieczenia z tytułu umów pożyczki.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 16 lipca 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.131.2018.1.KK oraz pismem z 14 sierpnia 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.131.2018.2.KK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano pismem z 25 lipca 2018 r. (data wpływu 1 sierpnia 2018 r.) oraz pismem z 27 sierpnia 2018 r. (data wpływu 31 sierpnia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową prawa polskiego. Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. udzielanie pożyczek osobom prowadzącym działalność gospodarczą lub działalność wytwórczą w rolnictwie (dalej: Klient).

Zgodnie z Warunkami Umowy Pożyczki (które każdorazowo stanowią integralną część umowy pożyczki zawieranej przez Wnioskodawcę z Klientem) środki pieniężne uzyskane w ramach pożyczki Klient przeznaczy i wykorzysta na zakup określonych składników majątkowych (dalej: Sprzęt). Wypłata kwoty pożyczki jest uzależniona m.in. od skutecznego ustanowienia zabezpieczeń. Zabezpieczenie może mieć w szczególności następujące formy (dalej łącznie: Zabezpieczenia Umów Pożyczki):

• zawarcie umowy przewłaszczenia Sprzętu pod warunkiem rozwiązującym,
• zawarcie umowy przewłaszczenia Sprzętu pod warunkiem zawieszającym,
• ustanowienie zastawu rejestrowego na Sprzęcie.
  
  

Zabezpieczenia Umów Pożyczki pozwalają Spółce na przejęcie własności Sprzętu, jeżeli Klient nie reguluje w całości lub w części wierzytelności Spółki powstałych w związku ze świadczoną usługą udzielenia pożyczki (czyli np. Klient nie spłaca rat pożyczki, odsetek karnych, etc.).

Sprzęt, który Spółka przejmuje na własność w wyniku realizacji uprawnień wynikających ze wskazanych powyżej Zabezpieczeń Umów Pożyczki (czyli np. w ramach umowy przewłaszczenia pod warunkiem rozwiązującym), jest – co do zasady – sprzedawany na rzecz podmiotów trzecich. Sprzedaż Sprzętu pozwala na zaspokojenie (w całości lub w części) wierzytelności Spółki wobec pożyczkobiorcy (Klienta).

Istotne elementy opisu sprawy Wnioskodawca zawarł we własnym stanowisku wskazując, że Spółka w ramach Zabezpieczenia Umów Pożyczki – po spełnieniu warunków wskazanych w umowie – może przejąć własność Sprzętu, jeżeli Klient nie reguluje zobowiązań wynikających z zawartej umowy pożyczki. W konsekwencji poprzez przejęcie własności Sprzętu (i następnie jego sprzedaż) może zostać uregulowana (w całości lub w części):

• należność główna (tzn. niespłacona kwota pożyczki), i/lub
• należność poboczna (tzn. np. odsetki, inne opłaty wynikające z nieterminowej płatności).
  
  

Niemniej jednak, to która należność (i ewentualnie w jakiej części) zostanie ostatecznie uregulowana poprzez przejęcie i sprzedaż Sprzętu będzie każdorazowo zależało od danego stanu faktycznego, tzn. m.in. od charakteru wierzytelności Klienta wobec Spółki (czyli np. jaka część zadłużenia Klienta przypada na niespłaconą kwotę pożyczki, a jaka na odsetki za zwłokę) oraz od kwoty uzyskanej ze sprzedaży Sprzętu (przykładowo może zdarzyć się tak, że kwota uzyskana ze sprzedaży Sprzętu nie wystarczy w całości na zaspokojenie należności głównej i należności pobocznych przysługujących Spółce wobec danego Klienta).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na moment zbycia Sprzętu, który Spółka przejęła na własność w wyniku realizacji uprawnień wynikających z Zabezpieczeń Umów Pożyczki, Spółka rozpoznając przychód z tytułu sprzedaży jest uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów w wysokości odpowiadającej tej części wierzytelności Spółki wobec pożyczkobiorcy (Klienta), która została w ten sposób uregulowana (zaspokojona)?

Zdaniem Wnioskodawcy, na moment zbycia Sprzętu, który Spółka przejęła na własność w wyniku realizacji uprawnień wynikających z Zabezpieczeń Umów Pożyczki, Spółka rozpoznając przychód z tytułu sprzedaży jest uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów w wysokości odpowiadającej tej części wierzytelności Spółki wobec pożyczkobiorcy (Klienta), która została w ten sposób uregulowana (zaspokojona).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”. W konsekwencji podatnik może uznać za koszt podatkowy wydatki (inne niż wymienione w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT) związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Spółka korzysta z przysługujących jej uprawnień wynikających z Zabezpieczeń Umów Pożyczki wyłącznie w sytuacji gdy pożyczkobiorcy (Klienci) nie spłacają zobowiązań wobec Spółki z tytułu zawartych umów pożyczek. Sprzęt, który Spółka w ten sposób przejmuje na własność, jest dla Spółki jedynie składnikiem majątkowym, który (w przypadku zbycia) pozwala na zaspokojenie pieniężnej wierzytelności Spółki z tytułu umowy pożyczki zawartej z Klientem. Nie ulega wątpliwości, iż celem sprzedaży Sprzętu jest uzyskanie spłaty zobowiązań, jakie pożyczkobiorca (Klient) ma wobec Spółki. Gdyby bowiem pożyczkobiorca (Klient) dokonał płatności na rzecz Spółki zgodnie z zawartą umową pożyczki, przejęcie przez Spółkę Sprzętu na własność i następnie jego zbycie w ogóle nie byłoby konieczne/uprawnione.

W ocenie Spółki – biorąc pod uwagę wykładnię celowościową – istnieje podobieństwo pomiędzy niniejszym stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym), a konstrukcją datio in solutum (świadczenia w miejsce wypełnienia) uregulowaną w art. 453 Kodeksu Cywilnego (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459, dalej: KC). Zgodnie z art. 453 KC „jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa”. Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 1i pkt 3 ustawy CIT „w przypadku odpłatnego zbycia rzeczy, praw lub innych świadczeń będących przedmiotem wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w art. 14a, kosztem uzyskania przychodów z ich odpłatnego zbycia, z uwzględnieniem aktualizacji dokonanej zgodnie z odrębnymi przepisami, jest odpowiednio [...] 3) równowartość wierzytelności (należności) uregulowanej przez wykonanie świadczenia niepieniężnego (w naturze), o którym mowa w art. 14a, pomniejszonej o naliczony w związku z przekazaniem tego świadczenia niepieniężnego podatek od towarów i usług – pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1”.

Można wprawdzie argumentować, iż konstrukcja prawna instytucji datio in solutum i instytucji zbycia rzeczy przejętej na własność w wyniku skorzystania z uprawnień przysługujących w ramach Zabezpieczeń Umów Pożyczki nie są jednakowe, niemniej jednak obie instytucje mają prowadzić do analogicznego celu, jakim jest zaspokojenie wierzytelności Spółki z tytułu stosunku podstawowego (należności przysługujących Spółce na podstawie umowy pożyczki). W konsekwencji, w ocenie Spółki, konsekwencje podatkowe z perspektywy możliwości rozpoznawania kosztu uzyskania przychodu powinny być analogiczne w przypadku datio in solutum i przejęcia na własność rzeczy w wyniku skorzystania z uprawnień przysługujących w ramach Zabezpieczeń Umów Pożyczki. A zatem zbycie przedmiotu otrzymanego/przejętego celem zaspokojenia wierzytelności wynikającej ze stosunku podstawowego (umowy pożyczki z Klientem) powinno wiązać się z możliwością rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w wysokości równowartości wierzytelności (należności), która została w ten sposób uregulowana/zaspokojona.

W konsekwencji Wnioskodawca – na moment zbycia Sprzętu, który przejął na własność w wyniku realizacji uprawnień wynikających z Zabezpieczeń Umów Pożyczki – rozpoznając przychód z tytułu sprzedaży jest uprawniony do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów w wysokości odpowiadającej tej części wierzytelności wobec pożyczkobiorcy (Klienta), która została w ten sposób uregulowana (zaspokojona).

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza m.in.:

• interpretacja indywidualna z 28 grudnia 2016 r., sygn. 1462-IPPB3.4510.968.2016.l.DP, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, iż „należy rozpoznać koszt uzyskania przychodów w wysokości odpowiadającej wartości zaspokojonej wierzytelności Spółki w przypadku zbycia przejętych przez Spółkę rzeczy pożyczkobiorcy, będących przedmiotem zastawu rejestrowego lub przedmiotem przewłaszczenia na zabezpieczenie”;
• interpretacja indywidualna z 9 lutego 2016 r., sygn. IPPB3/4510-997/15-2/DP, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził, iż wnioskodawca jest uprawniony „do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów w wysokości odpowiadającej wartości zaspokojonej wierzytelności Spółki w przypadku zbycia przejętych przez Spółkę rzeczy pożyczkobiorcy, będących przedmiotem zastawu rejestrowego”;
• interpretacja indywidualna z 28 lipca 2015 r., sygn. IPPB3/4510-399/15-2/GJ, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż „na moment sprzedaży przedmiotu zastawu Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów w wysokości odpowiadającej wierzytelności Spółki zaspokojonej w wyniku przejęcia na własność będących przedmiotem zastawu rejestrowego rzeczy leasingobiorcy (zastawcy) a następnie ich zbycia na rzecz podmiotu trzeciego”.
  
  

W uzupełnieniu wniosku Spółka doprecyzowała swoje stanowisko wskazując, że w ramach Zabezpieczenia Umów Pożyczki – po spełnieniu warunków wskazanych w umowie – może przejąć własność Sprzętu, jeżeli Klient nie reguluje zobowiązań wynikających z zawartej umowy pożyczki. W konsekwencji poprzez przejęcie własności Sprzętu (i następnie jego sprzedaż) może zostać uregulowana (w całości lub w części):

• należność główna (tzn. niespłacona kwota pożyczki), i/lub
• należność poboczna (tzn. np. odsetki, inne opłaty wynikające z nieterminowej płatności).
  
  

Niemniej jednak, to która należność (i ewentualnie w jakiej części) zostanie ostatecznie uregulowana poprzez przejęcie i sprzedaż Sprzętu będzie każdorazowo zależało od danego stanu faktycznego, tzn. m.in. od charakteru wierzytelności Klienta wobec Spółki (czyli np. jaka część zadłużenia Klienta przypada na niespłaconą kwotę pożyczki, a jaka na odsetki za zwłokę) oraz od kwoty uzyskanej ze sprzedaży Sprzętu (przykładowo może zdarzyć się tak, że kwota uzyskana ze sprzedaży Sprzętu nie wystarczy w całości na zaspokojenie należności głównej i należności pobocznych przysługujących Spółce wobec danego Klienta).

Tym samym określenie „wierzytelność Spółki wobec pożyczkobiorcy, która została w ten sposób uregulowana (zaspokojona)”, o które Organ pyta w wezwaniu może obejmować – w zależności m.in. od charakteru wierzytelności danego Klienta i kwoty uzyskanej ze sprzedaży Sprzętu – należność główną (tzn. niespłaconą kwotę pożyczki) i/lub inne należności poboczne (np. odsetki, inne opłaty wynikające z nieterminowej płatności). 

Na marginesie Spółka zaznacza również, że w przypadku niektórych należności od Klienta (np. odsetki od udzielonej kwoty pożyczki, odsetki za zwłokę) przychód rozpoznawany jest na zasadzie kasowej. W konsekwencji, jeżeli taka należność zostanie zaspokojona w ramach sprzedaży przejętego Sprzętu, to po stronie Spółki powstanie odpowiednio przychód podlegający opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest częściowo prawidłowe, a częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Jednym z warunków do uznania wydatku za koszt podatkowy jak wskazano wyżej jest definitywność wydatku. Oznacza to, że wartość poniesionego wydatku nie będzie podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona. Istotą pożyczki, której definicję zawiera art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz. U z 2018 r. poz. 1025 ze zm.) jest jej zwrotny charakter. Zgodnie z ww. przepisem przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z powyższego wynika, że pożyczka jest umową, na podstawie której pożyczkodawca zobowiązuje się przenieść na własność pożyczkobiorcy określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić taką samą ilość pieniędzy. Z tego względu udzielenie pożyczki jest neutralne podatkowo (nie stanowi kosztu u pożyczkodawcy ani przychodu u pożyczkobiorcy).

Nie budzi wątpliwości, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć kwotę udzielonej pożyczki (kwota niespłaconej pożyczki bez odsetek, innych opłat wynikających z nieterminowej płatności) – w części niespłaconej przez dłużnika – na moment zbycia przejętych składników majątkowych. Składniki majątkowe jako przedmiot zabezpieczenia pożyczki zostaną sprzedane, aby zaspokoić wierzytelność Spółki z tytułu pożyczki. Spółka uzyska przychód z odpłatnego zbycia składników majątkowych, który może pomniejszyć o związany z tym przychodem poniesiony wydatek. Tym poniesionym wydatkiem jest wartość udzielonej przez Spółkę i niespłaconej przez pożyczkobiorcę kwoty głównej pożyczki bez odsetek i innych opłat wynikających z nieterminowej płatności. Udzielenie pożyczki wiąże się bowiem z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy. Tym samym na moment zbycia składników majątkowych, które Spółka przejmuje na własność w wyniku realizacji uprawnień wynikających z zabezpieczeń umów pożyczki – rozpoznając przychód z tytułu sprzedaży jest uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów w wysokości odpowiadającej tej części wierzytelności wobec pożyczkobiorcy, która została w ten sposób uregulowana.

Nie będzie natomiast stanowiła kosztu uzyskania przychodu wartość uregulowanej wierzytelności w części dotyczącej odsetek i innych opłat wynikających z nieterminowej płatności z tytułu niespłaconych pożyczek bowiem w tym przypadku nie wystąpi element poniesienia wydatku. Spółka nie ponosi ekonomicznego ciężaru w odniesieniu do należności pobocznej (tj. odsetek i innych opłat wynikających z nieterminowej płatności), zatem nie ma podstawy by z tego tytułu rozpoznać koszt podatkowy.

Reasumując należy stwierdzić, że na moment zbycia składników majątkowych, które Spółka przejęła na własność w wyniku realizacji uprawnień wynikających z zabezpieczeń umów pożyczki – rozpoznając przychód z tytułu sprzedaży jest uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów w wysokości należności głównej (niespłacona cześć kwoty głównej pożyczki) odpowiadającej tej części wierzytelności wobec pożyczkobiorcy, która została w ten sposób uregulowana, natomiast Spółka nie będzie mogła rozpoznać kosztu uzyskania przychodu w wysokości należności pobocznych – odsetki, inne opłaty wynikające z nieterminowej płatności.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe w części dotyczącej kwoty głównej niespłaconej pożyczki, natomiast w części dotyczącej odsetek i innych opłat w wynikających z nieterminowej płatności za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji podatkowych wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia zostały wydane. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.