Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.709.2017.MW
z 6 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2017 r. (data wpływu 10 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w deklaracji składanej za okres rozliczeniowy, w którym zobowiązanie Spółki zostało uregulowane przez Poręczyciela - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w deklaracji składanej za okres rozliczeniowy, w którym zobowiązanie Spółki zostało uregulowane przez Poręczyciela.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

… Sp. z o.o. (dawniej: … Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością; dalej: Spółka, Wnioskodawca lub Dłużnik) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym działalność gospodarczą m.in. w zakresie przetwórstwa mięsnego.

Spółka zawarła umowę z dnia 1 września 2014 r. z … Sp. z o.o. (dalej: Wykonawca lub Wierzyciel) na wykonanie projektu oraz realizację prac budowlano-montażowych związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością podlegającą opodatkowaniu (dalej: Umowa), w której wskazano, iż gwarantem płatności będzie … Sp. z o.o.

W związku z ww. umową, w dniu 6 października 2014 r. została zawarta pomiędzy Spółką, Wykonawcą i … Sp. z o.o. umowa poręczenia, gdzie wprost wskazano, iż poręczycielem należności do zapłaty z tytułu Umowy przez Spółkę na rzecz Wykonawcy została … Sp. z o.o. (dalej: Poręczyciel). Z umowy poręczenia wynika m.in., że zapłata przez Poręczyciela żądanej kwoty na rzecz Wierzyciela wyczerpuje roszczenia Wierzyciela wobec Dłużnika o zapłatę kwoty wynikającej z Umowy.

Spółka nie uregulowała swojego zobowiązania z tytułu realizacji Umowy względem Wykonawcy w terminie 150 dni od dnia upływu terminu płatności, w rezultacie czego, na podstawie art. 89b ust. 1 ustawy VAT, skorygowała podatek naliczony wynikający z otrzymanych faktur w deklaracjach złożonych odpowiednio za czerwiec oraz lipiec 2015 roku.

W oparciu o umowę poręczenia oraz zawartą w dniu 10 lutego 2016 r. ugodą pozasądową, zobowiązanie Spółki względem Wykonawcy zostało ostatecznie uregulowane przez Poręczyciela w lutym 2016 roku. W związku z uregulowaniem zobowiązania względem Wykonawcy, Poręczyciel wystawił na rzecz Spółki notę obciążeniową, na podstawie której Spółka dokonała na jego rzecz płatności w czerwcu 2017 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jest uprawniona do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w deklaracji składanej za okres rozliczeniowy, w którym zobowiązanie Spółki względem Wykonawcy zostało uregulowane przez Poręczyciela?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jest uprawniona do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w deklaracji składanej za okres rozliczeniowy, w którym zobowiązanie Spółki względem Wykonawcy zostało uregulowane przez Poręczyciela.

Zasady rozliczania podatku od towarów i usług w odniesieniu do wierzytelności nieściągalnych zostały uregulowane w art. 89a oraz art. 89b ustawy VAT.

Jak stanowi art. 89a ust. 1 ustawy VAT, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy VAT, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Biorąc pod uwagę treść ww. regulacji, w przypadku braku uregulowania lub zbycia wierzytelności w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności, podatnik ma prawo skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny.

Niemniej jednak, zgodnie z art. 89a ust. 4 ustawy VAT, w określonych w tym przepisie okolicznościach, podatnik-wierzyciel ma obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego. Regulacja ta stanowi bowiem, że w przypadku, gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność zastała uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Co istotne, z prawami i obowiązkami wierzyciela uregulowanymi w art. 89a ustawy VAT, korespondują prawa i obowiązki dłużnika.

Jak stanowi art. 89b ust. 1 ustawy VAT, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Jednocześnie, zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy VAT, w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Mając na uwadze brzmienie przywołanych wyżej regulacji art. 89b ustawy VAT, korekta podatku naliczonego związana z brakiem uregulowania zobowiązania jest obowiązkiem dłużnika, a korekta zwiększająca kwotę podatku naliczonego jest prawem, uzależnionym od uregulowania należności.

Należy podkreślić, że art. 89b ust. 4 ustawy VAT nie uzależnia prawa do zwiększenia kwoty podatku naliczonego przez dłużnika od uregulowania należności w konkretnej formie. W pełni dopuszczalne jest stwierdzenie, że zobowiązanie wobec wierzyciela może zostać uregulowane także np. przez poręczyciela.

Prawidłowość takiej wykładni potwierdza np. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 9 marca 2015 r. (sygn. IBPP2/443-1202/14/ICz), który wskazał następująco: „Termin „należność uregulowana w jakiejkolwiek formie” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika. Wykonanie to może nastąpić w różny sposób, uzgodniony przez strony.”

Co istotne, w przywołanej wyżej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach potwierdził, że uregulowanie należności wobec wierzyciela poprzez wypłatę środków pieniężnych przez podmiot trzeci (inwestora) z gwarancji ubezpieczeniowej skutkuje prawem dłużnika do odpowiedniego zwiększenia kwot podatku naliczonego za okresy, w których środki te zostały wypłacone.

Analogiczny wniosek płynie z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 sierpnia 2013 r. (sygn. ILPP1/443-479/13-4/AI), który stwierdził, że „zakres pojęciowy zwrotu użytego w art. 89b ustawy, tj. „uregulowania należności” nie budzi wątpliwości. Jego istotą jest zaspokojenie wierzyciela, zatem należy przyjąć, że „uregulowanie” następuje z chwilą, z którą wierzyciel zostaje zaspokojony. Użyte w wyżej wymienionych regulacjach pojęcie „uregulowania” jest pojęciem szerokim (szerszym od pojęcia „zapłaty należności"). Poprzez użycie tego pojęcia dopuszcza się różne sposoby uregulowania należności dokonywane pomiędzy kontrahentami”.

Uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie skutkuje więc po stronie wierzyciela obowiązkiem zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego. Dotyczy to niewątpliwie również uregulowania zobowiązania dłużnika przez podmiot trzeci. Przyjęcie, że po stronie dłużnika brak jest odpowiedniego uprawnienia do zwiększenia kwoty podatku naliczonego nie znajduje racjonalnego uzasadnienia. Prowadziłoby to bowiem do sytuacji, w której pomimo uregulowania należności wynikającej z faktury, dłużnik nie ma prawa do uwzględnienia kwoty podatku naliczonego w swoich rozliczeniach.

Skoro zatem Poręczyciel uregulował należne zobowiązanie Dłużnika na rzecz Wierzyciela w lutym 2016 roku, oznacza to, że w rozliczeniu za ten miesiąc Spółka nabyła prawo do uwzględnienia podatku naliczonego skorygowanego wcześniej, w związku z niezapłaceniem należnego zobowiązania z otrzymanych faktur w terminie 150 dni.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Na podstawie art. 89a ust. 2 ww. ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. poz. 978), postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
   
2. (uchylony)
   
3. na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
   1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
      
   2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. poz. 978) postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
4. (uchylony)
   
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona.
   
6. (uchylony).
   
   

Stosownie do treści art. 89a ust. 3 ww. ustawy, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku, gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność zastała uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (art. 89a ust. 4 ustawy).

Z kolei w myśl art. 89b ust. 1 ustawy, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zgodnie natomiast z art. 89b ust. 1a ustawy, przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności.

Jak wynika z art. 89b ust. 1b ustawy, przepisu ustępu 1 nie stosuje się również w przypadku, gdy dłużnik w ostatnim dniu miesiąca, w którym upływa 150 dzień od dnia upływu terminu płatności, jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji.

W myśl art. 89b ust. 2 ustawy, w przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Stosownie zaś do art. 89b ust. 4 ustawy, w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że w przypadku nieuregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest zobowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Należy podkreślić, że powyższe przepisy mają na celu uregulowanie sytuacji, do których dochodzi często w obrocie gospodarczym, a mianowicie, gdy kontrahent pomimo wcześniejszego zobowiązania nie uiszcza zapłaty za dostarczony towar czy też wykonaną usługę. Jest to sytuacja wyjątkowo niekorzystna dla sprzedawcy, ponieważ nie tylko traci on pieniądze, ale również jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT należnego, jaki powstał z tytułu przeprowadzonej transakcji. Jednocześnie nabywca towaru lub usługi ma możliwość odliczenia podatku naliczonego. Nie ma znaczenia dla celów poboru VAT kwestia, czy podatnik otrzymał zapłatę za dostarczony nabywcy towar lub wykonaną na jego rzecz usługę. Takie nieuregulowane wierzytelności określa się mianem „złych długów”.

Zawarte w ustawie o VAT regulacje prawne pozwalają na zminimalizowanie negatywnych skutków, jakie powstają dla sprzedawcy w sytuacji, gdy nierzetelny nabywca nie zapłaci za towar lub też wykonaną usługę. Mowa tu o instytucji noszącej nazwę „ulga za złe długi”.

Zgodnie z przywołanymi przepisami, dłużnik ma obowiązek skorygowania całości (lub części) uprzednio odliczonego podatku naliczonego wynikającego z faktury, jeżeli nie ureguluje całości (lub części) należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze. Obowiązek dokonania korekty ciąży na dłużniku niezależnie od faktu, czy jego wierzyciel skorzystał z korekty podatku należnego. Dłużnik nie jest zobowiązany do skorygowania podatku naliczonego wówczas, gdy ureguluje należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu terminu płatności.

Zakres pojęciowy zwrotu użytego w art. 89b ustawy, tj. „uregulowania należności” nie budzi wątpliwości. Jego istotą jest zaspokojenie wierzyciela, zatem należy przyjąć, że „uregulowanie” następuje z chwilą, z którą wierzyciel zostaje zaspokojony.

Należy wskazać, że termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania.

Na powyższe rozumienie terminu „uregulowanie” wskazuje jego literalne brzmienie. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić - uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, że „uregulować”, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się ze zobowiązania finansowego, a w konsekwencji - wygaśnięciem zobowiązania.

Tym samym, również wykładnia systemowa wewnętrzna wskazuje, że pojęcie „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca, w szczególności w art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług, powinno być interpretowane szeroko, w konsekwencji powinno obejmować każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika. Wykonanie to może nastąpić w różny sposób, uzgodniony przez strony, w tym również uiszczenie należności przez podmiot trzeci.

Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 353^¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017r., poz. 459 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę z dnia 1 września 2014 r. z … Sp. z o.o. na wykonanie projektu oraz realizację prac budowlano-montażowych, w której wskazano, iż gwarantem płatności będzie … Sp. z o.o. W związku z ww. umową, w dniu 6 października 2014 r. została zawarta pomiędzy Spółką, Wykonawcą i … Sp. z o.o. umowa poręczenia, gdzie wprost wskazano, iż poręczycielem należności do zapłaty z tytułu Umowy przez Spółkę na rzecz Wykonawcy została … Sp. z o.o. Z umowy poręczenia wynika m.in., że zapłata przez Poręczyciela żądanej kwoty na rzecz Wierzyciela wyczerpuje roszczenia Wierzyciela wobec Dłużnika o zapłatę kwoty wynikającej z Umowy. Spółka nie uregulowała swojego zobowiązania z tytułu realizacji Umowy względem Wykonawcy w terminie 150 dni od dnia upływu terminu płatności, w rezultacie czego, na podstawie art. 89b ust. 1 ustawy, skorygowała podatek naliczony wynikający z otrzymanych faktur w deklaracjach złożonych odpowiednio za czerwiec oraz lipiec 2015 roku. W oparciu o umowę poręczenia oraz zawartą w dniu 10 lutego 2016 r. ugodę pozasądową, zobowiązanie Spółki względem Wykonawcy zostało ostatecznie uregulowane przez Poręczyciela w lutym 2016 roku.

Mając na uwadze okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w sytuacji przedstawionej we wniosku nastąpiło uregulowanie należności z tytułu realizacji umowy będącej przedmiotem wniosku, bowiem zobowiązanie Spółki względem Wykonawcy zostało uregulowane przez Poręczyciela w lutym 2016 roku.

W związku z uregulowaniem ww. zobowiązania w lutym 2016r., Wnioskodawcy - stosownie do przepisu art. 89b ust. 4 ustawy - przysługuje prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1, w deklaracji składanej za okres rozliczeniowy, w którym należność z tytułu nabycia usług objętych Umową uregulowano. Prawo to przysługuje pod warunkiem, że ww. nabycie było związane wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi Wnioskodawcy i nie zaistniały przesłanki, o których mowa w art. 88 ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.