Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.345.2017.1.MST
z 8 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 października 2017 r. (data wpływu 11 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

-możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków, sfinansowanych ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym funduszu innowacyjności:

• w przypadku wykazania uprzednio przychodów na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 5c – jest prawidłowe,
• w pozostałym zakresie – jest nieprawidłowe,

-zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na fundusz innowacyjności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych ze środkami zgromadzonymi na rachunku bankowym funduszu innowacyjności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie produkcji wyrobów chemicznych, farmaceutycznych oraz leków. Podstawową działalnością Spółki jest jednak prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych (dalej: „B+R”) w dziedzinie biotechnologii, zmierzające do opracowania nowych leków w obszarze onkologii, chorób ośrodkowego układu nerwowego oraz immunologii.

W związku z charakterem prowadzonej działalności, Spółka uzyskała, decyzją Ministra Gospodarki z dnia 28 lipca 2014 r., status Centrum Badawczo- Rozwojowego (dalej: „status CBR”), o którym mowa w art. 17 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1710, z późn. zm., dalej: „UoINN”). Wnioskodawca spełnia warunki, o których mowa w art. 17 ust. 2 UoINN oraz wypełnia nakładane ustawą obowiązki sprawozdawcze.

Zgodnie z przepisami UoINN, fundusz innowacyjności tworzy się z comiesięcznego odpisu wynoszącego nie więcej niż 20% przychodów uzyskanych przez CBR w danym miesiącu. Odpis taki obciąża koszty działalności CBR. Równowartość odpisów, Spółka przekazuje na odrębny rachunek bankowy funduszu innowacyjności w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został dokonany odpis.

Począwszy od marca 2017 r., Spółka zdecydowała o pokrywaniu ponoszonych kosztów prowadzonej działalności B+R ze środków funduszu innowacyjności (dalej: „Fundusz”), o którym mowa w art. 21 UoINN.

Spółka zalicza odpisy na Fundusz do kosztów podatkowych w momencie wpłaty środków pieniężnych na rachunek funduszu innowacyjności, natomiast wydatki finansowane ze środków zgromadzonych na Funduszu zalicza do kosztów uzyskania przychodu w momencie wynikającym z przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „UPDOP”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a UPDOP stanowi, że do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy.

W oparciu o powołane przepisy, w zw. z art. 21 UoINN, Spółka rozpoznaje dokonywane przez siebie odpisy na Fundusz, jako koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 21 ust. 7 UoINN, środki funduszu innowacyjności wykorzystuje się na pokrywanie kosztów prowadzenia badań i prac rozwojowych oraz kosztów związanych z uzyskaniem patentu na wynalazek. Rodzaje kosztów prowadzenia badań i prac, które mogą być pokrywane z funduszu innowacyjności oraz sposób ich wykorzystywania określa rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 26 sierpnia 2009 r. w sprawie funduszu innowacyjności (dalej: „Rozporządzenie”), wskazując wśród nich w szczególności wynagrodzenia, koszty odpłatnego wykorzystania aparatury badawczej lub innych urządzeń albo ich zakupu niezbędnych do prowadzenia badań lub prac rozwojowych, czy koszty zakupu budynków w zakresie w jakim są one używane do prowadzenia badań lub prac rozwojowych.

Zgodnie z § 3 ust. 1 Rozporządzenia katalog ten obejmuje koszty:

1. wynagrodzeń, innych świadczeń pieniężnych oraz pozapłacowe koszty pracy, w tym składki na ubezpieczenia społeczne, osób zatrudnionych lub wykonujących zobowiązania wynikające z umów cywilnoprawnych przy prowadzeniu badań i prac rozwojowych, w części, w jakiej te wynagrodzenia, świadczenia i koszty są bezpośrednio związane z prowadzeniem badań lub prac rozwojowych;

2.wynikające z odpłatnego korzystania z ap aratury badawczej lub innych urządzeń wykorzystywanych w zakresie niezbędnym do prowadzenia badań lub prac rozwojowych, w czasie ich prowadzenia;

3. zakupu aparatury badawczej lub urządzeń, o których mowa w pkt 2, w części stanowiącej równowartość łącznych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami podatkowymi w okresie prowadzenia badań lub prac rozwojowych;

4. zakupu budynków w zakresie, w jakim są używane do prowadzenia badań lub prac rozwojowych, w części stanowiącej równowartość łącznych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami podatkowymi w okresie prowadzenia badań lub prac rozwojowych w tych budynkach;

5. wynikające z odpłatnego korzystania z gruntu w zakresie, w jakim jest on używany do prowadzenia badań lub prac rozwojowych;

6. wynikające z opłat za dokonanie czynności przeniesienia własności gruntu, z wyłączeniem ceny zakupu gruntu, w zakresie, w jakim jest on używany do prowadzenia badań lub prac rozwojowych;

7. stanowiące odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup gruntu używanego do prowadzenia badań lub prac rozwojowych;

8. ekspertyz, opinii, usług doradczych i usług równorzędnych, badań wykonywanych na podstawie umowy, wiedzy technicznej i patentów lub licencji na chroniony wynalazek, uzyskanych od osób trzecich na warunkach rynkowych i wykorzystywanych wyłącznie do prowadzenia badań lub prac rozwojowych;

9. ogólne i operacyjne, ponoszone bezpośrednio przy prowadzeniu badań lub prac rozwojowych, w tym koszty zużycia materiałów i energii związane bezpośrednio z prowadzeniem badań lub prac rozwojowych.

Bez względu na przepisy szczegółowe, rozliczenia wydatków z Funduszu muszą przebiegać zgodnie z ogólnymi zasadami podatku dochodowego wyznaczonymi przez wspomniany art. 15 ust. 1 UPDOP.

Spółka ponosi koszty objęte przytoczonym powyżej katalogiem i rozpoznaje wydatki ponoszone przez nią z funduszu innowacyjności, jako koszt uzyskania przychodu, jeżeli tylko wypełniają przesłanki określone w art. 15 ust. 1 UPDOP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym zarówno wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę i sfinansowane ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym funduszu innowacyjności, jak i same odpisy dokonywane na ten Fundusz, rozpoznaje jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu UPDOP?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 UPDOP, ponoszone przez Spółkę wydatki, sfinansowane ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym funduszu innowacyjności, jak również odpisy dokonywane na ten fundusz zgodnie z zasadami wskazanymi w UoINN i Rozporządzeniu, stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w rozumieniu UPDOP.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 UPDOP, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP. Zdaniem Spółki, wydatki pokrywane ze środków zgromadzonych w ramach funduszu innowacyjności CBR spełniać będą oba te warunki.

W pierwszej kolejności Spółka wskazuje, że bazując wprost na art. 15 ust. 1 oraz 16 ust. 1 pkt 9 lit. a UPDOP, jest ona uprawniona do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów na Fundusz dokonywanych zgodnie z UoINN w momencie wpłaty środków pieniężnych na rachunek funduszu innowacyjności. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a UPDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak podstawowe odpisy i wpłaty na fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy. W związku z tym, na podstawie art. 21 ust. 3 UoINN, stanowiącym lex specialis, o którym mówi przepis UPDOP, odpis na Fundusz bezsprzecznie obciąża koszty działalności centrum badawczo-rozwojowego.

Wątpliwości nie budzi, że „poza sporem jest, że sam odpis na fundusz innowacyjności jest kosztem uzyskania przychodów” (por. wyrok WSA w Warszawie z 27 kwietnia 2012 r., III SA/Wa 2196/11; s. 7; wyrok WSA w Warszawie z 13 sierpnia 2014 r., III SA/Wa 580/14, str. 12; interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 kwietnia 2011 r., IPPB3/423-99/11-2/JG; interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 8 października 2012 r., IBPBI/2/423-766/12/PP).

Do rozważań tych odniósł się także Naczelny Sąd Administracyjny, rozstrzygając w wyroku z 3 lutego 2017 r., II FSK 4056/14, str. 6, że „ art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a u.p.d.o.p. (...) może, co najwyżej stanowić, że odpisy i wpłaty na fundusze tworzone przez podatnika nie są co do zasady kosztem podatkowym, ale mogą nim być, gdy obowiązek lub możliwość wrzucenia w ciężar tych kosztów określają odrębne ustawy. Odpis kreuje jako koszt potrącalny art. 21 ust. 1 pkt 3 UoINN”.

Jak zostało wskazane powyżej, w myśl art. 15 ust. 1 UPDOP, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP.

Przepis art. 21 ust. 7 ustawy o wspieraniu działalności innowacyjnej wskazuje, że środki funduszu innowacyjności wykorzystuje się na pokrywanie kosztów prowadzenia badań i prac rozwojowych oraz kosztów związanych z uzyskaniem patentu na wynalazek. Rodzaje kosztów prowadzenia badań i prac, które mogą być pokrywane z funduszu innowacyjności oraz sposób ich wykorzystywania określa natomiast Rozporządzenie, wskazując wśród nich w szczególności wynagrodzenia, koszty odpłatnego wykorzystania aparatury badawczej lub innych urządzeń albo ich zakupu niezbędnych do prowadzenia badań lub prac rozwojowych czy koszty zakupu budynków w zakresie w jakim są one używane do prowadzenia badań lub prac rozwojowych.

Treść powołanych przepisów w sposób jednoznaczny wskazuje na silny związek pomiędzy kategoriami wydatków kwalifikujących się do finansowania ze środków funduszu innowacyjnego a generowaniem przychodów przez CBR (więc również przez działalność gospodarczą Wnioskodawcy). Tym samym, wydatki pokrywane ze środków funduszu spełniać będą niewątpliwie przesłanki art. 15 ust. 1 UPDOP, tj. służyć osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów i jako takie powinny zostać zaliczone do kosztów podatkowych.

Wnioskodawca ponadto zaznacza, że wydatki finansowane z funduszu innowacyjności nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 UPDOP, jako wydatki niestanowiące kosztu podatkowego. W konsekwencji, uznać należy, że nie stanowią one wyjątku od ogólnej zasady określonej w art. 15 ust. 1 UPDOP, a zatem powinny one stanowić koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków finansowanych z funduszu innowacyjności potwierdza analiza przepisów UPDOP, dotyczących odpisów (w tym, odpisów na fundusze). W przypadku bowiem, gdy ustawodawca zakłada możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych jedynie odpisów, a nie również wydatków związanych z tymi odpisami, wyraźnie zaznacza to w treści UPDOP.

Przykładem może być zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, w odniesieniu do którego, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b UPDOP, kosztem podatkowym są odpisy i zwiększenia które w rozumieniu przepisów o tym funduszu obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek funduszu. Natomiast, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 45 UPDOP, do kosztów podatkowych nie zalicza się wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tzn. wydatków finansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych), za wyjątkiem określonych świadczeń urlopowych.

Z powyższych przepisów jasno wynika, że celem ustawodawcy było określenie możliwości zaliczania przez podatników do kosztów podatkowych odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych przed wydatkowaniem tych środków i jednoczesne wyraźne wyłączenie z kosztów podatkowych wydatków finansowanych z tego funduszu. Pokazuje to racjonalne podejście ustawodawcy w zakresie precyzyjnego wskazywania kategorii wydatków możliwych oraz niemożliwych do zaliczenia do kosztów podatkowych.

Prowadzi to do konkluzji, że w sytuacji, gdyby racjonalny ustawodawca chciał, aby dany wydatek związany z uprzednio utworzonym odpisem nie był kosztem podatkowym, wyraźnie przesądziłby o tym, wprowadzając do UPDOP wyraźny przepis (tak jak ma to miejsce np. w przypadku ZFŚS). Tymczasem, w przypadku odpisów na Fundusz, brak jest takiego specyficznego wyłączenia. W związku z tym, kierując się dyrektywą racjonalnego ustawodawcy oraz naczelną zasadą wykładni prawa, zgodnie z którą, jeżeli dwa analogiczne zagadnienia zostały unormowane w sposób odmienny, należy uznać ich sytuację prawną za zróżnicowaną. W ocenie Spółki, wolą ustawodawcy było umożliwienie podmiotom posiadającym status CBR, zaliczania do kosztów podatkowych zarówno odpisu na Fundusz, jak i wydatków sfinansowanych z Funduszu tak, aby zaoszczędzone w ten sposób środki mogły być przeznaczone na preferowaną przez państwo działalność badawczo-rozwojową.

Zdaniem Wnioskodawcy, tego typu uprzywilejowanie podatników prowadzących działalność innowacyjną znajduje także potwierdzenie w nieustannym uatrakcyjnianiu instrumentów prawnych i podatkowych dostępnych dla podatników prowadzących działalność B+R (jak np. ulga, o której mowa w art. 18d UPDOP). Polityka wspierania innowacyjności jest manifestowana zarówno przez ustawodawcę w tworzonej legislacji, jak i podkreślana jest przez organy podatkowe w ostatnim czasie.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, zarówno wydatki ponoszone przez podatnika i uznane na podstawie Rozporządzenia, jako kwalifikujące się do sfinansowania ze środków funduszu innowacyjności i z niego faktycznie sfinansowane, jak również odpisy na ten fundusz będą stanowiły koszty uzyskania przychodów na mocy art. 15 ust. 1 UPDOP.

Zdaniem Spółki, możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków finansowanych z funduszu innowacyjności potwierdza również literalne brzmienie przepisów UoINN. Zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 lit. c tej ustawy, przedsiębiorca, który uzyskał status centrum badawczo-rozwojowego, składa ministrowi właściwemu do spraw gospodarki, w terminie 14 dni od dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego za rok sprawozdawczy zatwierdzone sprawozdanie finansowe za ostatni rok obrotowy, z wyszczególnieniem kwoty, o którą został pomniejszony podatek dochodowy z tytułu wykorzystywania środków funduszu innowacyjności.

Ustawodawca nie umieściłby w ustawie obowiązku wyszczególnienia kwot wydatków pomniejszających podatek, związanych z wykorzystaniem funduszu innowacyjności, gdyby nie przewidywał dla CBR takiego uprawnienia (tj. gdyby przewidywał wyłącznie możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów na Fundusz). Tym samym należy wskazać, że sam ustawodawca przewiduje możliwość zaliczenia w koszty podatkowe, środków wydatkowanych z funduszu innowacyjności, jak również (w ramach zachęty do prowadzenia działań z obszaru prac badawczo-rozwojowych) odpisów dokonywanych na ten fundusz.

Taką intencję ustawodawcy potwierdza także fakt, że CBR jest w świetle prawa szczególną jednostką prowadzącą działania w zakresie innowacyjności, ważną z punktu widzenia państwa. Z tego względu została ona wyposażona przez ustawodawcę w szczególne przywileje podatkowe, ale także i obowiązki. Na szczególną rolę i znaczenie działalności badawczo-rozwojowej wskazał także Trybunał Konstytucyjny (dalej: „TK”) w wyroku z 3 listopada 1998 r. (K 12/98). W zakresie dopuszczalności ustanowienia preferencji podatkowych na rzecz jednostek badawczo-rozwojowych, TK wskazał, że ustawodawca jest wolny w kreowaniu kategorii podmiotów zwolnionych od podatku, jeżeli przyświecają temu wyjątkowi od zasady powszechności obciążenia podatkowego cele społeczno-gospodarcze, wyrażające wartości chronione konstytucyjnie. Takim celem jest niewątpliwie prowadzenie badań naukowych i prac badawczo-rozwojowych.

Jednym z takich przywilejów jest niewątpliwie możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z prowadzeniem prac badawczo-rozwojowych (zgodnie z określonym w Rozporządzeniu katalogiem) finansowanych z funduszu innowacyjności oraz (wcześniej) odpisów na ten fundusz. Korzyść w postaci ukosztowienia także odpisu na Fundusz podlega jednak rygorystycznym wymogom zagrożonym sankcją konieczności jej zrekompensowania budżetowi państwa. Jeśli CBR nie spełni warunków nałożonych przez UoINN, musi ono bowiem rozpoznać określony przychód podatkowy. Kluczowy jest w tej sytuacji art. 12 ust. 1 pkt 5c UPDOP. Jak wskazał WSA w Warszawie w wyroku z 27 kwietnia 2012 r. (sygn. III SA/Wa 2196/11), przepis ten odnosi się do wąskiej grupy podmiotów mających status CBR i stanowi element systemowy szczególnego reżimu opodatkowania przewidzianego dla tej grupy podmiotów. Jak podkreśla WSA, z jednej strony podmioty mające status CBR, są uprawnione do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na Fundusz, a z drugiej mają obowiązek rozpoznać przychód podatkowy, gdy odpisane uprzednio na Fundusz zostały:

1. niewykorzystane w roku podatkowym, w którym zostały przekazane do tego funduszu, lub w ciągu roku podatkowego następującego po tym roku, lub
2. wykorzystane niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 21 ust. 8 UoINN, oraz
3. w przypadku utraty przez podatnika statusu centrum badawczo-rozwojowego.
   
   

Zgodnie ze stanowiskiem WSA, z punktu widzenia systemu opodatkowania podatkiem dochodowym, na podatników mających status CBR nałożony został dodatkowy obowiązek (nie odnoszący się do innych podatników), polegający na określonym sposobie wykorzystania środków odpisanych na Fundusz. Dodatkowo, w razie niespełnienia tego obowiązku, ustawodawca przewiduje swoistą sankcję w postaci konieczności rozpoznania dodatkowego przychodu podatkowego.

Przyjęcie tezy, że wydatki ponoszone z funduszu innowacyjności nie mogą stanowić kosztu podatkowego, gdyż kosztem takim był już sam odpis na Fundusz spowodowałoby, że CBR nie miałoby już po rozpoznaniu przychodu podatkowego, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 5c UPDOP, możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków sfinansowanych ze środków funduszu innowacyjności związanych z działalnością gospodarczą. Jak zauważa WSA w powyższym wyroku, taka sytuacja miałaby miejsce nawet, pomimo że wydatki te spełniałyby wymogi art. 15 ust. 1 UPDOP.

Taka sytuacja, zamiast uprzywilejowanej pozycji podatkowej, stawiałaby CBR w sytuacji gorszej od sytuacji zwykłych podatników – ci ostatni byliby bowiem uprawnieni do zaliczania do kosztów podatkowych wydatków na prace badawczo-rozwojowe na zasadach ogólnych, niezależnie od spełnienia, czy też niespełnienia przesłanek z art. 12 ust. 1 pkt 5c UPDOP. Powyższa nierównowaga, zdaniem WSA, zostaje usunięta w sytuacji, gdy CBR mogą do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć zarówno odpisy na Fundusz, jak i wydatki sfinansowane ze środków tego funduszu. W razie bowiem konieczności rozpoznania przychodu podatkowego, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 5c UPDOP, CBR dalej mogłoby zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki sfinansowane ze środków funduszu innowacyjności na zasadach ogólnych przewidzianych w UPDOP. WSA konkluduje więc, że przyjęcie stanowiska mówiącego o braku możliwości kosztownie wydatków sfinansowanych z funduszu innowacyjności prowadziłoby do tego, że CBR znajdowałoby się w gorszej sytuacji niż zwykły podatnik prowadzący działalność gospodarczą w sektorze badawczo-rozwojowym. Jedynie uznanie, że CBR może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zarówno odpisy na Fundusz, jak i wydatki sfinansowane ze środków tego funduszu, stawia CBR na równi z innymi podatnikami sektora badawczo-rozwojowego.

Podsumowując powyższe rozważania i stanowisko WSA wyrażone w powołanym wyroku, stwierdzić należy, że w sytuacji, gdyby odmówić prawa do uznania wydatków ponoszonych z Funduszu za koszt uzyskania przychodu, podatnicy posiadający status CBR znajdowaliby się potencjalnie w gorszej sytuacji niż podatnicy takiego statusu nieposiadający. Nie ulega wątpliwości, że byłaby to sytuacja rażąco sprzeczna z zamierzeniami ustawodawcy, zgodnie z którymi kształtowanie otoczenia prawnego i podatkowego ma pełnić funkcję zachęty dla prowadzenia działalności B+R.

W tym miejscu na przytoczenie zasługuje wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 lutego 2017 r., sygn. II FSK 4056/14. NSA jasno przedstawił w tym orzeczeniu rozstrzygnięcie, które przyznaje rację argumentacji Wnioskodawcy: „Odpis kreuje jako koszt potrącalny art. 21 ust. 1 pkt 3 UOWDI, to przecież z tej ustawy nie wynika, że do wydatków poniesionych z tych odpisów art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. nie stosuje się. Tak czy inaczej – przepis nie tworzy i nie kreuje zasady zakazu zaliczania do kosztów uzyskania przychodu zarówno odpisów, jak i wydatków z funduszu, na który przeznaczono ten odpis.”

Sąd przytoczył też argumentację Ministra Finansów powołaną w skarżonej interpretacji, krytycznie się do niej odnosząc: „Organ powołał się wprawdzie na art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a u.p.d.o.p., ale przepis ten może co najwyżej stanowić, że odpisy i wpłaty na fundusze tworzone przez podatnika nie są co do zasady kosztem podatkowym, ale mogą nim być, gdy obowiązek lub możliwość wrzucenia w ciężar tych kosztów określają odrębne ustawy.”

W ocenie NSA „z ustawy [UoINN – przyp. Wnioskodawcy] nie wynika, że do wydatków poniesionych z tych odpisów art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. nie stosuje się.”

Odnosząc się do niekorzystnej dla podatnika interpretacji, będącej przyczynkiem do postępowania przed NSA w wyżej przywołanej sprawie, Sąd stwierdza, że „interpretacja powołuje się na bliżej niesprecyzowaną prawnie – i nie wiadomo, z wykładni których przepisów organ ją wyprowadza – zasadę niedopuszczalności zaliczenia do kosztów podatkowych zarówno odpisów, jak i wydatków, co miałoby naruszać zasadę wykładni systemowej w podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którą ten sam wydatek nie może być uwzględniany więcej niż jeden raz jako koszt podatkowy u tego samego podatnika. Wcześniej organ powołał się na tezę wyroku WSA z 30 stycznia 2009 r., III SA/Wa 2247/08, z którego wynika tylko to, że zasada ta nie jest w sposób wyraźny wyrażona w żadnym z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jak i fizycznych. Tego typu argumentacja prawna nie jest prawidłowa i ewidentnie narusza art. 14c § 1 i 2 ord. pod.”

Wnioskodawca podkreśla, że przyjęcie stanowiska odmiennego, nie tylko nie byłoby zgodne z systemową wykładnią przepisów prawa podatkowego, ale i celem UoINN – sam tytuł tejże stanowi, że kreuje ona pewne formy wspierania działalności innowacyjnej. Brak możliwości uznania za koszt uzyskania przychodu zarówno odpisu na Fundusz, jak i spełniającego kryteria określone w art. 15 ust. 1 UPDOP, wydatku pokrytego ze środków zgromadzonych na nim, nie kreowałoby formy wsparcia dla tego typu podatników. Co więcej, jak wynika z przytoczonego wyżej wyroku WSA w Warszawie, podatnicy prowadzący działalność innowacyjną mogliby w sposób nieuzasadniony znaleźć się w sytuacji mniej korzystniej od pozostałych podatników, gdyż w pewnych warunkach, przyjmując odmienne od Wnioskodawcy stanowisko, nie mieliby oni prawa zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu ani odpisu, ani poniesionego kosztu.

Z punktu widzenia konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawa, nie może mieć miejsca sytuacja, w której na przedsiębiorcę nałożone są dodatkowe obostrzenia (które nie dotyczą innych podatników), a nie towarzyszą temu żadne dodatkowe uprawnienia.

Takie rozumienie byłoby w sposób oczywisty sprzeczne z intencją prawodawcy. Jak podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie, interpretując intencje ustawodawcy należy kierować się przede wszystkim wykładnią celowościową, która ma za zadanie doprowadzić do takiego rozumienia przepisów ustawy by były one najlepszym środkiem do osiągnięcia celu tej ustawy (por. m.in. wyrok NSA z 2 marca 2012 r., sygn. I OSK 1226/11). Celem świadomego i racjonalnego ustawodawcy było niewątpliwie w tym wypadku nadanie w UoINN takich preferencji podatkowych, które zachęcałyby przedsiębiorców do inwestowania w działalność badawczo- rozwojową. Musi to oznaczać, że zarówno odpisy na Fundusz, jak i wydatki z niego finansowane (jeżeli spełniają warunki, o których mowa w art. 15 ust. 1 UPDOP), powinny stanowić koszt podatkowy CBR. Tylko wtedy występuje efekt zachęty, czyli uzyskiwany jest faktyczny benefit posiadania statusu CBR.

Odwołując się do podnoszonego przez organy podatkowe argumentu braku możliwości zaliczenia zarówno odpisu, jak i wydatku do kosztów, jako sprzeczną z wykładnią systemową przepisów prawa podatkowego, nie dopuszczającą uznania tego samego wydatku za koszt więcej niż jeden raz, Spółka podkreśla, że w sytuacji ponoszenia wydatków ze środków zgromadzonych na Funduszu nie ma miejsca podwójne zaliczenie określonego wydatku do kosztów podatkowych. Takiemu zaliczeniu podlegał bowiem, najpierw odpis na Fundusz, a następnie wydatek z niego. Kosztami uzyskania przychodów mogą być zarówno wydatki jak i odpisy (w tym odpisy na Fundusz). Podejście takie jest również zgodne ze stanowiskiem doktryny prawa podatkowego: „(...) nie można pojęcia kosztu ograniczać do wydatku, który zawsze jest kosztem, lecz należy nim objąć również przewidziane prawem faktycznie zrealizowane (wykonane) odpisy (np. na różne fundusze, rezerwy odpisy amortyzacyjne i inne zmniejszenia aktywów albo zwiększenia strat)” (I. Ożóg, Koszty uzyskania przychodów – podstawowe zagadnienia (1), Przegląd podatkowy 5/2001, s. 18; W. Pietrakiewicz, Koszty uzyskania przychodów – wybrane aspekty, Monitor Podatkowy, 10/2006). Tym samym należy stwierdzić, że nie wydatek, czy odpis będzie podwójnie odliczony od kosztów, ale kolejno odpis na fundusz i wydatek z tego funduszu. Stanowisko to podzielił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 lutego 2017 r., powołując przytoczoną powyżej argumentację.

Ponadto, jak zauważył WSA w przywołanym wyżej wyroku z 27 kwietnia 2012 r., trudno także doszukać się analogii z funduszami powoływanymi przez Ministra Finansów, np. fundusz likwidacji zakładu górniczego. W przeciwieństwie bowiem do tego funduszu, Fundusz ma inny cel – stanowi instrument wsparcia. Natomiast, przykładowo fundusz likwidacji zakładu górniczego, czy fundusz remontowy mają na celu rozłożenie w czasie znaczących kosztów likwidacji kopalni, czy remontu budynku, a odpisy na te fundusze tworzy się w celu zgromadzenia środków na te właśnie cele tak, aby znaczące wydatki nie uderzyły w dany podmiot jednorazowo. Fundusze te nie są zatem instrumentami wsparcia przez państwo określonej działalności, dlatego nie powinny być porównywane do funduszu innowacyjności na gruncie przepisów podatkowych.

Słuszność takiego stanowiska potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 13 sierpnia 2014 r. (sygn. III SA/Wa 580/14), wskazując, że wykorzystanie funduszu innowacyjności i finansowanie z niego kosztów działalności badawczo-rozwojowej stanowi instrument wsparcia działalności innowacyjnej przez państwo, w odróżnieniu od innych funduszy, powoływanych przez Ministra Finansów, i dalej: fundusze powoływane przez Ministra nie powinny być porównywane do funduszu innowacyjności na gruncie przepisów prawa podatkowego.

Dodatkowo, Wnioskodawca podkreśla, że traktowanie zarówno odpisu na Fundusz, jak i pokrywanych z niego wydatków, jako kosztu uzyskania przychodu w żadnym wypadku nie może zostać uznane za rozszerzającą wykładnię przepisów prawa podatkowego. Kluczowy w tym aspekcie jest fakt, że podstawa prawna zaliczenia odpisu do kosztów uzyskania przychodu jest odmienna od podstawy dla takiego rozpoznania wydatku pokrywanego ze środków Funduszu.

Podsumowując – biorąc pod uwagę wykładnię literalną, systemową, celowościową przepisów obu ustaw, a także orzecznictwo, w tym pogląd jednoznacznie wyrażony w wyroku NSA z 3 lutego 2017 r., Wnioskodawca uważa, że jest uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków sfinansowanych z funduszu innowacyjności, jak również odpisów na ten Fundusz.

Przyjęcie stanowiska odmiennego byłoby, po pierwsze, niezgodne z ogólnymi dyrektywami wykładni prawa – zgodnie z którymi, w sytuacji, gdy dwie instytucje podobne zostały uregulowane w sposób wyraźnie odmienny, należy uważać zamierzenie ustawodawcy za różne (vide porównanie Funduszu z innymi funduszami tworzonymi przez ustawę, jak np. ZFŚS). Po drugie – przeczyłoby wykładni systemowej, zgodnie z którą ustawodawca wspiera działalność innowacyjną (badawczo-rozwojową). Po trzecie – poprzez doprowadzenie podatników posiadających status CBR do sytuacji mniej korzystniej niż pozostałych podatników, odmienne niż prezentowane przez Wnioskodawcę rozumienie przepisów, stanowiłoby wykładnię contra legem – wprost sprzeczną z celem ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej. Po czwarte, co Spółka jeszcze raz podkreśla, Naczelny Sąd Administracyjny w swoim stanowisku wyraźnie stwierdził, że nie istnieje przepis, który odmawiałby uznania wydatku z Funduszu za koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
• musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
• musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• musi zostać właściwie udokumentowany,
• nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Co do zasady, kosztem poniesionym są wydatki faktycznie poniesione oraz odpisy i rezerwy tworzone lub dokonywane przez podatnika w sytuacjach wskazanych przez ustawodawcę. Odpisy nie stanowią wydatku w znaczeniu kasowym, powodują jedynie zmianę w strukturze aktywów lub pasywów osoby prawnej, w tym również stanu środków pieniężnych na rachunkach bankowych.

Jedną z podstawowych zasad podatku dochodowego jest założenie, że ten sam wydatek nie może być uwzględniony więcej niż jeden raz, jako koszt uzyskania przychodu. Te same wydatki nie mogą być dwukrotnie zaliczane przy określaniu podstawy opodatkowania. Pozostaje to w sprzeczności z rozumieniem podstawowych elementów konstrukcyjnych podatku dochodowego, tj. przychodu, kosztu uzyskania i dochodu, możliwość kilkukrotnego wykorzystywania tego samego wydatku. Jak stwierdził WSA w Warszawie w wyroku z 30 stycznia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 2247/08): „Zasada ta co prawda nie jest w sposób wyraźny wyrażona w żadnym z przepisów ustawy dotyczącym podatku dochodowego (zarówno od osób prawnych jak i fizycznych), niemniej jednak zestawienie istniejących przepisów dotyczących sposobu konstruowania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym uzasadnia przyjęcie takiego założenia”.

Zasadą jest, że odpisy i wpłaty na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wyjątek od tej zasady dotyczy funduszy utworzonych przez podatnika, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak podstawowe odpisy i wpłaty na fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy.

Odrębną ustawę stanowi m.in. ustawa z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1710, z późn. zm., dalej: „UoINN”), która zawiera przepisy o tworzeniu funduszu innowacyjności. Zgodnie z art. 21 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, centrum badawczo-rozwojowe, z comiesięcznych odpisów może tworzyć fundusz innowacyjności. Comiesięczny odpis nie może przekroczyć 20% przychodów uzyskanych przez centrum badawczo-rozwojowe w danym miesiącu. Odpis obciąża koszty działalności centrum badawczo-rozwojowego, co wynika z art. 21 ust. 3 UoINN. Środki funduszu innowacyjności gromadzone są na odrębnym rachunku bankowym (art. 21 ust. 4 ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca posiada status centrum badawczo-rozwojowego. Jednocześnie, Spółka utworzyła fundusz innowacyjności, o którym mowa w art. 21 ust. 1 UoINN, tworzony z comiesięcznego odpisu wynoszącego nie więcej niż 20% przychodów uzyskanych przez Spółkę w danym miesiącu. Odpis na fundusz innowacyjności obciąża koszty działalności Wnioskodawcy. Równowartość odpisów przekazywana jest na odrębny rachunek bankowy funduszu innowacyjności w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został dokonany odpis. Począwszy od marca 2017 r., Spółka zdecydowała o pokrywaniu ponoszonych kosztów prowadzonej działalności B+R ze środków funduszu innowacyjności (dalej: „Fundusz”), o którym mowa w art. 21 UoINN.

O ile w przedmiotowej sprawie, należy uznać, że gdy Wnioskodawca – już jako centrum badawczo-rozwojowe utworzy fundusz innowacyjności z comiesięcznych odpisów wynoszących nie więcej niż 20% przychodów uzyskanych w miesiącu, i odpisy te obciążą koszty działalności centrum badawczo-rozwojowego, to zostaną spełnione przesłanki zaliczenia odpisów na fundusz innowacyjności do kosztów podatkowych określone w art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a updop, o tyle zaliczenie do kosztów podatkowych również faktycznych wydatków sfinansowanych ze środków funduszu i przeznaczonych na pokrycie kosztów prowadzenia badań prac rozwojowych, jest nieuprawnione.

Z zestawienia powyższych regulacji wynika, że art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy, umożliwia podatnikom wcześniejsze dokonanie podatkowego zakwalifikowania wydatku – poprzez zaliczenie do kosztów podatkowych już samego odpisu na określony fundusz, a nie dopiero kosztu w momencie jego poniesienia (np. dokonania samego wydatku z utworzonego przez podatnika funduszu) na określony cel. Sam odpis na określony fundusz nie stanowi generalnie kosztu podatkowego i takiej kwalifikacji może podlegać w szczególnych przypadkach przewidzianych w przepisach prawa. Rozwiązanie umożliwiające podatnikom zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisu na określony fundusz, a nie wydatku sfinansowanego z funduszu, jest już zatem preferencją podatkową.

Podatnik, aby zaliczyć dane środki finansowe do kosztów podatkowych nie musi czekać, aż do momentu wydatkowania tych środków na określony cel (badania, prace rozwojowe, zakup patentu itp.) – tak jak to robią inni podatnicy, lecz może obniżyć przychód podatkowy osiągnięty w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej już w momencie dokonania odpisu i wpłaty środków na fundusz innowacyjności.

W tym kontekście, niezrozumiałe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym jedynie uznanie, że Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zarówno odpisy na fundusz innowacyjności, jak i wydatki sfinansowane ze środków tego funduszu, stawiałoby centrum badawczo-rozwojowe na równi z innymi podatnikami sektora badawczo-rozwojowego.

W ocenie organu, Spółka zaliczając wpłaty na wyodrębniony rachunek funduszu innowacyjności, już zakwalifikowała do kosztów podatkowych wydatki, jakie zobowiązana jest ponieść w stosownym terminie zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 21 ust. 1 UoINN. Ponosząc takie wydatki do wysokości środków zgromadzonych na rachunku funduszu (wpłat na fundusz), Spółka nie może ponownie zaliczyć ich do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

Zaaprobowanie stanowiska Spółki o tym, że zarówno odpisy na fundusz innowacyjności, jak i wydatki poniesione z tego funduszu w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop, prowadziłoby do podwójnego zaliczenia tych samych kosztów – raz w momencie dokonania odpisu na fundusz innowacyjności, a drugi raz w dacie dokonania wydatku z tego funduszu. Również na gruncie prawa bilansowego, podatnik mający status centrum badawczo- rozwojowego, nie obciąża podwójnie swoich kosztów: raz w momencie dokonania odpisu, powtórnie w momencie dokonywania wydatku. Skoro sam odpis obciąża koszty działalności centrum badawczo-rozwojowego, to takim kosztem nie są już wydatki ponoszone ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym funduszu.

Ustawodawca dla zapewnienia, aby środki zgromadzone na funduszu innowacyjności były faktycznie wydatkowane na cele, dla których utworzono fundusz, w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadził art. 12 ust. 1 pkt 5c updop, w którym określił sytuacje, które niejako „neutralizują” podatkowo koszty w zakresie odpisów na fundusz, poprzez obowiązek wykazania przez centra badawczo-rozwojowe przychodów podatkowych.

Zgodnie z tym przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności w centrach badawczo-rozwojowych, o których mowa w ustawie z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz.U. z 2015 r., poz. 1710 oraz z 2016 r., poz. 1206) – środki funduszu innowacyjności, o którym mowa w art. 21 tej ustawy:

1. niewykorzystane w roku podatkowym, w którym zostały przekazane do tego funduszu, lub w ciągu roku podatkowego następującego po tym roku,
2. wykorzystane niezgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 21 ust. 8 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej,
3. w przypadku utraty przez podatnika statusu centrum badawczo-rozwojowego.
   
   

Celem tego przepisu jest zapewnianie skuteczności rozliczenia podatkowego w sytuacji, gdyby CBR naruszyło wskazane warunki. Brak takiej regulacji uniemożliwiałby bowiem odzyskanie środków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów niezgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów o wspieraniu działalności innowacyjnej.

Należy jednocześnie zauważyć, że w przypadku, gdy zachodzi któraś z wymienionych w art. 12 ust. 1 pkt 5c ustawy okoliczność, środki funduszu innowacyjności stają się przychodami podlegającymi opodatkowaniu.

Oznacza to, że w sytuacji rozpoznania przychodu podatkowego o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 5c updop, istnieje nadal możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków dokonanych ze środków bieżących, o ile oczywiście spełniają wymogi z art. 15 ust. 1.

Organ zwraca uwagę, że należy odróżnić możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków, sfinansowanych ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym funduszu innowacyjności, w przypadku spełnienia przesłanek z art. 12 ust. 1 pkt 5c udpop, tzn. w sytuacji rozpoznania przychodu podatkowego, od wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym funduszu innowacyjności.

Końcowo, w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów stwierdzić należy, że wydane zostały w indywidualnych sprawach w odzwierciedleniu do konkretnych stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych oraz nie mają charakteru wiążącej wykładni prawa podatkowego. Powołane w treści wniosku orzeczenia nie są źródłem prawa i nie mogą stanowić podstawy prawnej działań organów administracji. Organy administracji są związane oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w orzeczeniu sądu administracyjnego, jednakże to związanie istnieje tylko w ramach tej sprawy, która była rozpoznawana przez sąd administracyjny – zgodnie z art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

-możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków, sfinansowanych ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym funduszu innowacyjności:

• w przypadku wykazania uprzednio przychodów na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 5c – jest prawidłowe,
• w pozostałym zakresie – jest nieprawidłowe,

-zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na fundusz innowacyjności – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.