Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.317.2017.1.JS
z 25 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2017 r. (data wpływu 9 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości rozliczenia dostawy towarów jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej na zasadzie procedury uproszczonej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości rozliczenia dostawy towarów jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej na zasadzie procedury uproszczonej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka …. Sp. z o.o. Sp.k., która jest czynnym podatnikiem podatku VAT, zarejestrowanym dla czynności wewnątrzunijnych, zakupiła 31.05.2016 r. towar od kontrahenta z Cypru. Kontrahent ten jest podatnikiem podatku od wartości dodanej i wystawił na Wnioskodawcę fakturę, na której podał numer identyfikacji podatkowej dla celów podatku od wartości dodanej z przedrostkiem CY. Ponadto kontrahent z Cypru oznaczył na fakturze warunki transportu międzynarodowego „CIF”, co oznacza, że sprzedawca pokrywa koszty transportu do miejsca docelowego i ubezpiecza towar w transporcie. Wnioskodawca sprzedał następnie ten sam towar do kontrahenta z Holandii, wystawiając fakturę dnia 10.06.2016 r. na kontrahenta z Holandii, który jest podatnikiem podatku od wartości dodanej i podał na fakturze sprzedaży numer identyfikacji podatkowej kontrahenta z przedrostkiem NL. Dodatkowo Wnioskodawca zamieścił na fakturze sprzedaży, zgodnie z art. 136 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, następującą adnotację „VAT: faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 Dyrektywy 2006/112/WE. Podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez …. B.V. (kontrahent z Holandii). NIP …. – ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej”. Ponadto Wnioskodawca zamieścił na fakturze sprzedaży swój numer VAT-UE, który został także zamieszczony na fakturze zakupu od kontrahenta z Cypru.

Towar, który był przedmiotem transakcji został transportowany z Belgii do Holandii. Towar w momencie zakupu od cypryjskiego kontrahenta znajdował się w Belgii w magazynie logistycznym. Towar był własnością kontrahenta z Cypru, który składował go w wynajętym magazynie logistycznym w Belgii. W związku z powyższym towar został przetransportowany z Belgii do Holandii. Ponadto ani podmiot z Cypru ani podmiot z Polski nie posiadają siedziby działalności gospodarczej na terytorium Holandii ani nie są zarejestrowani w Holandii dla celów rozliczania podatku od wartości dodanej. Kontrahent z Cypru nie jest zarejestrowany w Belgii dla celów rozliczeń podatku od wartości dodanej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisana wewnątrzwspólnotowa transakcja trójstronna może zostać rozliczona zgodnie z rozdziałem 8 ustawy o podatku od towarów i usług na zasadzie procedury uproszczonej?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana wewnątrzwspólnotowa transakcja trójstronna może zostać rozliczona zgodnie z rozdziałem 8 ustawy o podatku od towarów i usług na zasadzie procedury uproszczonej.

W myśl art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną – rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

1. trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
2. przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.
   
   

Ponadto art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT definiuje procedurę uproszczoną w następujący sposób. Jest to procedura rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegająca na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1. dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
2. drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
3. drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
4. ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
5. ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.
   
   

Zgodnie zaś z art. 136 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy w procedurze uproszczonej drugim w kolejności podatnikiem, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, jest podatnik wymieniony w art. 15, uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało u niego opodatkowane, jeżeli wystawił on ostatniemu w kolejności podatnikowi VAT fakturę zawierającą, oprócz danych wymienionych w art. 106e, następujące informacje:

1. adnotację „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135-138 ustawy o ptu” lub „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE”;
2. stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;
3. numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, który jest stosowany przez niego wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;
4. numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika.
   
   

W związku z przytoczonymi powyżej przepisami Wnioskodawca stwierdza, iż w żadnym z tych przepisów ustawodawca nie nałożył warunku, że towar musi być transportowany z terytorium kraju pierwszego podatnika VAT. W art. 135 ust. 1 pkt 2b ustawy o VAT wyraźnie jest napisane, że przedmiot dostawy musi zostać wysłany lub transportowany przez pierwszego podatnika VAT lub przez drugiego potnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium drugiego państwa członkowskiego.

W zaistniałym stanie faktycznym, wszystkie warunki zostały spełnione. Transport organizował Wnioskodawca, czyli drugi w kolejności podatnik VAT i towar został przewieziony z terytorium Belgii na terytorium Holandii, które są państwami członkowskimi UE. Ponadto zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 4d ustawy o VAT transport został zakończony na terytorium Holandii, czyli państwa członkowskiego, w którym zarejestrowany jest ostatni w kolejności podatnik VAT, posługujący się holenderskim numerem identyfikacyjnym na potrzeby VAT.

Wnioskodawca zwrócił także uwagę, iż spełnił także wszystkie wymogi formalne stawiane w art. 136 ust. 1 ustawy o VAT.

A zatem wszystkie warunki, jakie nakłada ustawa o podatku od towarów i usług, dla zastosowania procedury uproszczonej, zostały spełnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” – art. 7 ust. 1 ustawy – należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” TSUE określił w wyroku w sprawie C-320/88 stwierdzając, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że w istocie rzeczy kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Zauważyć należy, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej jego utraty lub uszkodzenia. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru, jest co do zasady wydanie towaru.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Cechą transakcji łańcuchowych jest to, że każda z dostaw dokonywanych pomiędzy kolejnymi podmiotami w łańcuchu dostaw traktowana (rozliczona) jest odrębnie.

Stosownie do art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

1. trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
2. przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.
   
   

Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy, przez procedurę uproszczoną rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1. dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
2. drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
3. drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
4. ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
5. ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.
   
   

Z przytoczonych przepisów wynika, że transakcja trójstronna ma miejsce wówczas, gdy spełnione są łącznie następujące warunki: uczestnikami są trzej podatnicy, z różnych państw Unii Europejskiej, każdy z podatników jest zarejestrowany w swoim państwie na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, dostawa towaru odbywa się miedzy pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności, natomiast towar jest wydawany przez pierwszego bezpośrednio ostatniemu w kolejności podatnikowi. W przypadku transakcji trójstronnych nie przyporządkowuje się transportu lub wysyłki do konkretnej dostawy.

Łączne zrealizowanie powyższych warunków (wynikających z art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy) umożliwia zakwalifikowanie transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej.

Jeżeli spełnione są również przesłanki zawarte w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnik ma prawo rozliczenia ww. transakcji zgodnie z procedurą uproszczoną.

Analiza sytuacji przedstawionej we wniosku prowadzi do wniosku, że w okolicznościach niniejszej sprawy ww. warunki są spełnione. Jak wynika z okoliczności sprawy, w opisanym przypadku występują trzy podmioty: sprzedawca towarów – kontrahent z Cypru posiadający numer identyfikacji podatkowej dla celów podatku od wartości dodanej z przedrostkiem CY, który sprzedał towar Wnioskodawcy posiadającemu numer VAT UE, który następnie sprzedał ten sam towar kontrahentowi z Holandii posiadającemu numer identyfikacji podatkowej z przedrostkiem NL. Tym samym należy stwierdzić, że w przedmiotowej transakcji uczestniczyło trzech różnych podatników VAT, zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych krajach członkowskich – Cypr, Polska, Holandia oraz dostawa towaru była dokonana między pierwszym (kontrahentem z Cypru) i drugim podatnikiem (Wnioskodawcą) oraz drugim i ostatnim (kontrahentem z Holandii). Ponadto towar w momencie zakupu od cypryjskiego kontrahenta znajdował się w Belgii w magazynie logistycznym i był własnością kontrahenta z Cypru, który składował go w wynajętym magazynie logistycznym w Belgii. W związku z powyższym towar został przetransportowany z Belgii do Holandii. Zatem został spełniony warunek, że towar był wydany przez pierwszego uczestnika (kontrahenta z Cypru) bezpośrednio ostatniemu w kolejności podatnikowi (kontrahentowi z Holandii).

Wobec powyższego, przedmiotową transakcję należy uznać za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Ponadto – jak wynika z okoliczności sprawy – zostały spełnione warunki, o których mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy. Należy bowiem zauważyć, że dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT (kontrahenta z Holandii) była bezpośrednio poprzedzona WNT u drugiego w kolejności podatnika VAT (Wnioskodawcy). Wnioskodawca zamieścił na fakturze sprzedaży, zgodnie z art. 136 ust. 1 ustawy adnotację „VAT: faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 Dyrektywy 2006/112/WE. Podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez … B.V. (kontrahent z Holandii). NIP …. – ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej”. Ponadto Wnioskodawca zamieścił na fakturze sprzedaży swój numer VAT UE, który został także zamieszczony na fakturze zakupu od kontrahenta z Cypru. Wnioskodawca także wskazał, że ani podmiot z Cypru ani podmiot z Polski nie posiadają siedziby działalności gospodarczej na terytorium Holandii ani nie są zarejestrowani w Holandii dla celów rozliczania podatku od wartości dodanej.

Reasumując, Wnioskodawca ma możliwość rozliczenia dostawy towaru jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, na zasadzie procedury uproszczonej, o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.