Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.128.2017.1.AJ
z 28 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2017 r. (data wpływu 1 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania Wnioskodawcy za płatnika w związku z wypłatą należności za bilety lotnicze na rzecz polskich pośredników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania Wnioskodawcy za płatnika w związku z wypłatą należności za bilety lotnicze na rzecz polskich pośredników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Wnioskodawca lub „Spółka”) na potrzeby związane z prowadzoną działalnością nabywa bilety lotnicze zarówno bezpośrednio od zagranicznych przewoźników niemających siedziby na terytorium RP, jak również od polskich pośredników.

W przypadku dokonywania wypłat bezpośrednio na rzecz zagranicznych przedsiębiorstw żeglugi powietrznej Wnioskodawca, w związku z art. 21 ust. 1 pkt 4 oraz art. 26 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawy o CIT), zobowiązana jest do poboru 10% zryczałtowanego podatku dochodowego. Na podstawie art. 21 ust. 2 Spółka pozyskując certyfikaty rezydencji zagranicznych kontrahentów, korzysta ze zwolnienia z wyżej wymienionego obowiązku bądź zmniejszenia wysokości tego podatku na podstawie zapisów umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Polskimi pośrednikami, od których Wnioskodawca nabywa bilety lotnicze, są firmy mające siedzibę na terytorium RP, świadczące usługi analizy cen na rynku i nabywania m.in. dla Wnioskodawcy biletów lotniczych w najkorzystniejszych cenach. Pośredniczą one przy sprzedaży biletów zarówno polskich i zagranicznych przewoźników. Działają w imieniu i na rzecz zagranicznego przewoźnika, bądź oddziału takiego przewoźnika zlokalizowanego w Polsce. Adnotacja w tym zakresie może znajdować się na fakturze. Pośrednicy ci nie są podmiotami zależnymi od zagranicznych przewoźników tj. nie podlegają ich kontroli ani szczególnym instrukcjom. Kwota wskazana na fakturze regulowana jest przez Spółkę na rachunek bankowy pośrednika (biura podróży/agenta turystycznego).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest płatnikiem podatku u źródła w przypadku regulowania zobowiązań z tytułu nabywanych biletów lotniczych na rzecz polskich pośredników prowadzących działalność w imieniu i na rzecz zagranicznych przewoźników ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie pełni funkcji płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od kwoty wynagrodzenia wypłacanego w związku z zakupem biletów lotniczych, na rzecz pośredników, mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o których mowa w stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”) na podatniku, o którym mowa w art. 3 ust. 2, ciąży obowiązek podatkowy w związku z uzyskanymi na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przychodami z tytułu żeglugi powietrznej. Wysokość stawki tego podatku wynosi 10% przychodów wypłaconych na rzecz tych podmiotów. Zgodnie z powyższym przepisem, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, podlegają regulowane zobowiązania w przypadku nabywania biletów lotniczych bezpośrednio od zagranicznego przewoźnika.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przy dokonywaniu wypłat w tym zakresie, stosuje się zapisy umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Na mocy art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W przypadku natomiast podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność za pośrednictwem położonego na terytorium Polski zagranicznego zakładu, przy ustalaniu dochodu uwzględnia się przychody i koszty związane z działalnością zagranicznego zakładu. Wobec tego, zagraniczny zakład jest traktowany jak polski rezydent. Rozlicza on podatek dochodowy według ogólnych zasad od wszystkich dochodów uzyskanych w Polsce. Zatem, wypłacając takiemu zakładowi należności wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT płatnicy nie pobierają (przy spełnieniu warunków, o których mowa w art. 26 ust. 1d ustawy o CIT) zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika, prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji, oraz pisemnym oświadczeniem, że przedmiotowe należności związane są z działalnością tego zakładu. Oświadczenie, o którym mowa, powinno zawierać dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, a w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika (art. 26 ust. 1e ustawy o CIT).

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego stanu faktycznego, zgodnie z którym płatności z tytułu nabywanych biletów lotniczych dokonywane są na rzecz niezależnego przedstawiciela mającego siedzibę w Polsce, wykonującego działania w imieniu i na rzecz zagranicznego przewoźnika, czyli w sytuacji, w której pośrednik nie jest zakładem (zgodnie z art. 4a pkt 11 lit. c) ustawy o CIT) zagranicznego kontrahenta, to w takim przypadku, nie będzie miał zastosowania art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Jednocześnie Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych należności. Ponadto zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej zaprezentowanym w interpretacji o numerze 2461-IBPB-1-3.4510.15.2017.2.AB wydanej 30 marca 2017 r., zgodnie z którą przedsiębiorstwo z jednego państwa prowadzące działalność w drugim państwie za pośrednictwem podmiotu spełniającego kryteria uznania za tzw. niezależnego agenta nie może podlegać opodatkowaniu w tym drugim państwie z tytułu takiej działalności, o ile taki niezależny agent/przedstawiciel wykonuje czynności w ramach swej zwykłej działalności. Niezależność danej osoby w odniesieniu do przedsiębiorstwa, na rzecz którego działa, zależy od zakresu jej umocowania wobec tego przedsiębiorstwa. O niezależności można mówić wtedy, gdy taki agent/przedstawiciel nie jest poddany szczegółowym instrukcjom ani kontroli ze strony reprezentowanego przedsiębiorstwa oraz gdy przedmiot działalności agenta/pośrednika nie będzie pokrywać się z przedmiotem działalności spółki będącej nierezydentem jako całości.

Ponadto Ustawodawca nie kładzie nacisku na kwestię ponoszenia wydatku w sensie ciężaru ekonomicznego określonego świadczenia, ani też na kwestię stosunku prawnego pomiędzy oferującym usługę przewozu zagranicznym przedsiębiorstwem a jego klientem, ale odwołuje się w sposób wyraźny do czynności technicznej jaką jest dokonywanie wypłaty należności z określonych w treści ustawy tytułów. Należy zatem uznać, że to kwestia dokonywania wypłaty środków z określonych w ustawie tytułów, na rzecz określonych w ustawie podmiotów, ma zasadnicze znaczenie dla wskazania płatnika, zobowiązanego do ewentualnego poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

Uiszczając równowartość ekonomiczną ceny biletu lotniczego, powiększoną o należną pośrednikowi prowizję na rachunek pośrednika, nie zostaną spełnione przesłanki z powołanego art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, który uzależnia obowiązek pobrania podatku u źródła, od faktu dokonywania wypłaty, czyli przekazania środków na rzecz przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej będącego nierezydentem.

Wprawdzie Spółka ponosić będzie ekonomiczny ciężar świadczenia, jednak w istocie nie będzie dokonywać wypłaty środków z tytułu określonego w treści art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT na rzecz zagranicznego podmiotu. Spółka regulując przedmiotowe zobowiązanie dokonywać będzie rozliczeń z pośrednikiem, a dopiero ten ostatni dokona bezpośrednich wypłat nierezydentowi, z przedmiotowych tytułów podlegających opodatkowaniu.

Powyższe stanowisko podziela również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, który w wyroku z 28 stycznia 2016 r., sygn. akt I SA/Rz 1162/15 wskazał, że „(...) Nie sposób uznać, iż Wnioskodawca, uiszczając równowartość ekonomiczną ceny biletu lotniczego, powiększoną o należną pośrednikowi prowizję, spełnia desygnaty normy prawnej z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 851), która uzależnia obowiązek pobrania podatku u źródła, tj. funkcję płatnika, od faktu dokonywania wypłaty, czyli przekazania środków na rzecz zagranicznego przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, która to transakcja powoduje uzyskanie ewentualnych przychodów na terytorium RP. Wnioskodawca ponosi bowiem ekonomiczny ciężar świadczenia, jednakże nie dokonuje wypłaty środków z tytułu określonego w treści art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a jedynie w związku z nim - bezpośrednich wypłat z tytułów, o których mowa, dokonuje pośrednik”.

W związku z powyższym, to pośrednik dokonując bezpośrednich wypłat z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 4 w ustawy o CIT, będzie mógł - kierując się miejscem siedziby zagranicznego przewoźnika jako podatnika zastosować postanowienia odpowiedniej umowy międzynarodowej odnośnie określenia właściwej stawki podatku lub od tego opodatkowania odstąpić (pod warunkiem posiadania ważnego certyfikatu rezydencji podatkowej uzyskanego od przewoźnika); czy też w przypadku, gdy przewoźnikiem (sprzedawcą) jest polski oddział przedsiębiorcy zagranicznego po spełnieniu wszystkich przesłanek z art. 26 ust. 1d ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie pełni funkcji płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od kwoty wynagrodzenia wypłacanego w związku z zakupem biletów lotniczych, na rzecz pośredników, mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o których mowa w stanie faktycznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie uznania Wnioskodawcy za płatnika w związku z wypłatą należności za bilety lotnicze na rzecz polskich pośredników – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.