Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1644/15-2/TW
z 9 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2015 r. (data wpływu 11 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

1. Spółka (dalej: „Wnioskodawca”) prowadzi działalność w zakresie zarządzania platformą e-commerce.
2. W ramach strategii zarządzania personelem, Wnioskodawca podejmuje szereg inicjatyw integrujących – między innymi organizuje imprezy integracyjne (dalej: „Imprezy Integracyjne”).
3. Imprezy Integracyjne mają charakter zamknięty, a ich uczestnikami są – w zależności od charakteru danej Imprezy Integracyjnej – pracownicy Wnioskodawcy lub pracownicy Wnioskodawcy oraz osoby bliskie, członkowie ich rodzin (dalej: „Uczestnicy”).
4. Imprezy Integracyjne mogą odbywać się zarówno w siedzibie Wnioskodawcy, jak i poza nią (np. w salach konferencyjnych, obiektach sportowo-rekreacyjnych, restauracjach, hotelach, pensjonatach). W ramach Imprez Integracyjnych Wnioskodawca zapewnia Uczestnikom między innymi: posiłki, napoje, oprawę muzyczną, gry i zabawy zespołowe, grupowe zajęcia sportowo-rekreacyjne, warsztaty edukacyjne oraz inne atrakcje.
5. Wnioskodawca nie ewidencjonuje faktycznej obecności Uczestników na Imprezach Integracyjnych. Uczestnictwo w Imprezach Integracyjnych i w oferowanych atrakcjach ma charakter dobrowolny. W konsekwencji, Wnioskodawca nie określa faktycznego poziomu wykorzystania świadczeń oferowanych w ramach danej Imprezy Integracyjnej przez poszczególnych jej Uczestników.
6. Głównym celem Imprez Integracyjnych jest poprawa zaangażowania pracowników w pracę, wzmocnienie więzi istniejących pomiędzy pracownikami a Wnioskodawcą, poprawa relacji interpersonalnych, możliwość zacieśnienia więzi koleżeńskich oraz budowanie pozytywnej atmosfery w pracy.
7. Uczestnicy nie ponoszą żadnych kosztów związanych z udziałem w Imprezach Integracyjnych. Imprezy Integracyjne nie są również finansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych – organizacja Imprez Integracyjnych finansowana jest wyłącznie ze środków obrotowych Wnioskodawcy.
8. Wszelkie ponoszone przez Wnioskodawcę koszty związane z Imprezami Integracyjnymi są udokumentowane odpowiednimi fakturami, rachunkami lub umowami.
9. Wnioskodawca zaznacza, że w niektórych Imprezach Integracyjnych mogą brać również udział pracownicy innych podmiotów z grupy Wnioskodawcy wraz z osobami bliskimi, członkami ich rodzin. W takich przypadkach odpowiednią częścią ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów Imprez Integracyjnych Wnioskodawca obciąża te podmioty („Koszty innych spółek”).
10. W związku z brakiem faktycznej ewidencji uczestników Imprez Integracyjnych przez Wnioskodawcę, w przypadku wystąpienia Kosztów innych spółek Wnioskodawca określa ich poziom poprzez określenie proporcji liczby wszystkich pracowników danego podmiotu z grupy Wnioskodawcy do liczby wszystkich pracowników wszystkich podmiotów z grupy Wnioskodawcy, zaproszonych na daną Imprezę Integracyjną („Proporcja”). Koszty innych spółek obciążające dany podmiot z grupy Wnioskodawcy stanowią każdorazowo iloczyn Proporcji oraz wszystkich wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na organizację danej Imprezy Integracyjnej.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że udział Uczestników w Imprezach Integracyjnych nie prowadzi do powstania po stronie pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych a tym samym po stronie Wnioskodawcy nie powstają obowiązki płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest jego stanowisko, zgodnie z którym udział Uczestników w imprezach Integracyjnych organizowanych przez Spółkę nie prowadzi do powstania przychodu po stronie pracowników i tym samym na Spółce jako na płatniku nie ciążą obowiązki związane z koniecznością obliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości powyższego świadczenia.

1. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PDOF, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy Ordynacja Podatkowa zaniechano poboru podatku.

Zgodnie zaś z art. 11 ust. 1 ustawy PDOF, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych w naturze świadczeń w naturze oraz innych świadczeń nieodpłatnych.

2. Stosownie ponadto do art. 12 ust. 1 ustawy PDOF, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie mnę kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

3. Sposób obliczenia dla celów PDOF wartości nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych został określony odmiennie od wartości pieniężnych, co znajduje odzwierciedlenie w treści przepisu art. 12 ust. 2a i 3 ustawy PDOF oraz art. 11 ust. 2, 2a i 2b ustawy PDOF. Dla potrzeb wykazania, że dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. l ustawy PDOF, konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z. kategorii świadczeń wymienionych w powyższych regulacjach i zastosowanie właściwej metody obliczenia jego wartości, mając na uwadze, ze ustawodawca nie przewidział możliwości ustalenia wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy. Tym samym zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli wartość danego świadczenia dla celów PDOF nie może zostać ustalona według metod określonych przepisami ustawy, po stronie pracownika nie może dojść do rozpoznania przychodu podlegającego opodatkowaniu PDOF.

4. Tematyka określenia potencjalnego przychodu mającego powstawać po stronie pracowników oraz ewentualnie osób bliskich, członków ich rodzin w związku z uczestnictwem w szeroko rozumianych wydarzeniach integracyjnych organizowanych przez pracodawców była wielokrotnie podejmowana przez organy podatkowe i sądy administracyjne. Duża rozbieżność orzecznictwa w tym zakresie doprowadziła do wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 8 lipca 2014 r, sygn. K 7/13, w którym Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy PDOF, rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

5. Co istotne, w uzasadnieniu do ww. wyroku Trybunał wskazał, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne otrzymano od pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika realnego przysporzenia majątkowego (korzyść) czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej (powodującej zwiększenie aktywów), czy to w postaci wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Trybunał stwierdził, że za „inne nieodpłatne świadczenia", stanowiące przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy PDOF mogą być uznane świadczenia, które łącznie spełniają następujące przesłanki:

1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

6. Tym samym obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom oraz okazjonalnie osobom bliskim, członkom ich rodzin udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy. W takim przypadku, nawet jeśli pracownik (okazjonalnie z osobą bliską, członkiem rodziny) uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku, gdyż nie można zakładać, że taki wydatek byłby poniesiony przez pracownika gdyby pracodawca nie organizował imprezy integracyjnej. Korzyść z organizacji wydarzenia integracyjnego uzyskuje przede wszystkim pracodawca, który realizuje w ten sposób swój główny cel jakim jest budowanie relacji pomiędzy pracownikami, co z kolei przekłada się na polepszenie efektywności pracy i retencję pracowników.

7. Dodatkowo wskazać należy, iż w przypadku imprez integracyjnych nie jest możliwe ustalenie w oparciu o przepisy ustawy PDOF skonkretyzowanej i indywidualnie ustalonej wartości świadczenia otrzymanego przez konkretnego pracownika (w szczególności nie jest możliwe zweryfikowanie co pracownik oraz członkowie jego rodziny zjedli bądź z jakich atrakcji skorzystali), a szacowanie wartości świadczenia lub przypisanie pracownikowi jako przychodu wartości statystycznej jest w ramach ustawy PDOF niedopuszczalne (co również potwierdził Trybunał Konstytucyjny).

8. Stanowisko Trybunału Konstytucyjnego oraz jego wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu określenia w jakich okolicznościach po stronie pracowników otrzymujących nieodpłatne świadczenia powstaje przychód zostało odzwierciedlone zarówno w wyrokach sądów administracyjnych oraz w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów.

9. W wyroku z dnia 14 stycznia 2015 r. II FSK 2770/14, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że „błędne jest (…) stanowisko, że udział pracownika Spółki oraz członka jego rodziny w zorganizowanej przez Spółkę imprezie integracyjnej, stanowi opodatkowany przychód ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy PDOF. Na tle przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego nie można bowiem uznać, że świadczenia zostało spełnione w interesie pracownika i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Nie można przy tym zakładać, że gdyby skarżąca nie zorganizowała i nie sfinansowała tego spotkania, to osoby w nim uczestniczące poniosłyby wydatki na podobny cel. Nie sposób także przypisać indywidualnie uczestnikowi spotkania uzyskania konkretnej, wymiernej korzyści, która mogłaby stanowić jego przychód a w przypadku pracownika Spółki oraz członków jego rodziny przychód ze stosunku pracy". W efekcie NSA postawił tezę, że „udział pracownika oraz członków jego rodziny w zorganizowanej przez Spółkę imprezie integracyjnej, nie stanowi opodatkowany przychód ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy PDOF".

10. Dodatkowo wskazać należy, iż Minister Finansów wielokrotnie potwierdzał brak skutków podatkowych powstających po stronie pracowników w związku z uczestnictwem zarówno pracowników jak i osób bliskich, członków ich rodzin w organizowanych przez pracodawcę imprezach integracyjnych. Stanowisko to wyrażane jest nie tylko w nowo wydawanych interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów, lecz również poprzez dokonywanie zmian interpretacji wydanych przed 8 lipca 2014 roku, których pierwotna treść nie była zgodna z tezami wyroku Trybunału Konstytucyjnego:

1. W zmienionej interpretacji indywidualnej przez Ministra Finansów z dnia 11 września 2015 r. (sygn. DD3.8222.2.369.2015.OBQ), wskazano iż ,.(…) bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości, Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (...) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść",
2. W interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2015 r. (sygn. IPPB4/4511-908/15-2/AK), organ zaznaczył, iż „(...) nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku".
3. W zmienionej interpretacji indywidualnej przez Ministra Finansów z dnia 7 września 2015 r. (sygn. DD3.8222.2.321.2015.OBQ), zostało podkreślone iż: „(...) mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowania pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału)".
4. W interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 września 2015 r. (sygn. IBPB-2-1/4511-265/15/AD), podkreślono, iż „Obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych. Trudno bowiem poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika jest możliwość uczestnictwa w imprezie integracyjnej, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania".
5. W zmienionej interpretacji indywidualnej przez Ministra Finansów z dnia 23 lipca 2015 r. (sygn. DD3.8222.2.264.2015.CRS), o zbliżonym stanie faktycznym Minister Finansów orzekł: „Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, zgodnie z którym uczestnictwo pracownika i członków rodziny pracownika w imprezie integracyjnej finansowanej przez pracodawcę ze środków obrotowych, nie powoduje powstaniu u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych".
   
   

11. Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że przywołane wyżej rozstrzygnięcia zapadały w interpretacjach indywidualnych lub wyrokach dotyczących konkretnych spraw, jednak stany faktyczne leżące u podstaw przywołanych orzeczeń były tożsame za stanem faktycznym występującym u Wnioskodawcy. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, linia interpretacyjna dotycząca braku skutków w podatku dochodowym od osób fizycznych związanych z uczestnictwem Uczestników w organizowanych przez Wnioskodawcę Imprezach Integracyjnych, ujednolicona po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 roku, powinna w pełni znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie.

12. Reasumując powyższe rozważania – zdaniem Wnioskodawcy – umożliwienie Uczestnikom udziału w planowanych imprezach integracyjnych nie doprowadzi do powstania po stronie Uczestników podlegającego opodatkowaniu przychodu z tytułu uczestnictwa w imprezach integracyjnych. Tym samym po stronie Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości tegoż świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze innych nieodpłatnych świadczeń.

W tym miejscu wskazać należy, że od dnia 1 stycznia 2016 r. art. 11 ust. 1 ww. ustawy otrzymał brzmienie następującej treści: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy“, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, (…).

Zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu (art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
   
   

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 ww. ustawy).

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Analizując przedstawione we wniosku informacje, w pierwszej kolejności należy wskazać, że aby świadczenia uzyskiwane od pracodawcy podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić bądź w postaci powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo w postaci zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w imprezach integracyjnych. W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w imprezie dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Ponadto, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w imprezie integracyjnej zaoferowanej przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do pracowników przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

Tym samym, w związku z organizowaniem imprez integracyjnych, po stronie uprawnionych uczestników, o których mowa we wniosku nie wystąpi źródło przychodu w rozumieniu przywołanego wyżej art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego, mając na uwadze wytyczne co do kierunku wykładni zaprezentowane w przywołanym wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego, wskazać należy, że sfinansowanie przedmiotowych imprez nie będzie dla pracowników nieodpłatnym świadczeniem powodującym konieczność obliczenia i poboru przez Zainteresowanego zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie, za prawidłowe uznać należy stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym udział Uczestników w Imprezach Integracyjnych nie prowadzi do powstania po stronie pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym po stronie Wnioskodawcy nie powstają obowiązki płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.