Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.369.2015.OBQ
z 11 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 06 sierpnia 2013 r. Nr ITPB2/415-479/13/MM, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko … SA (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku z dnia 07 maja 2013 r. (data wpływu 10 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa pracowników w imprezie integracyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2013 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wnioskodawca przedstawił następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza zorganizować dla swoich pracowników i ich rodzin imprezy integracyjne. W najbliższym czasie będzie to piknik, połączony ze szkoleniem BHP i PPOŻ, prezentacją technik gaszenia pożaru, omówieniem i prezentacją podstawowych zasad udzielania pierwszej pomocy, omówieniem wypadków przy pracy w korporacji, do której należy Wnioskodawca, a nieco później kolejne tego typu imprezy. Informacje o pikniku oraz kolejnych imprezach integracyjnych mają zostać rozpowszechnione poprzez rozesłanie informacji do pracowników drogą e-mailingu oraz powieszenie plakatów informacyjnych. Koszty organizacji tej imprezy oraz kolejnych tego typu imprez Wnioskodawca planuje ponieść ze środków obrotowych. Podczas imprez planowany jest catering dla uczestników oraz atrakcje dla dorosłych (m. in. mega piłkarzyki, ring bokserski, surfing) oraz dla dzieci (m. in. suchy basen z kulkami, zjeżdżalnie, kącik artystyczny). Dla zapewnienia cateringu oraz atrakcji Wnioskodawca planuje wynajęcie podczas imprez podwykonawców. W celu umożliwienia skorzystania z cateringu przez uprawnionych pracowników podczas imprezy wydawane będą plastikowe bransoletki elektroniczne (które nie będą ani imienne, ani też ewidencjonowane). Bransoletki te nie będą posiadały oznaczeń umożliwiających ich przypisanie do konkretnego pracownika. Podczas imprez integracyjnych, w tym i pikniku, nie będzie możliwości weryfikacji, który z pracowników skorzystał z zaproszenia Wnioskodawcy, podobnie jak i tego, czy i w jakiej wysokości pracownik skorzystał z cateringu lub czy skorzystał, a jeżeli tak, to z jakich ogólnodostępnych atrakcji. Obecność pracowników na imprezach integracyjnych nie będzie obowiązkowa i nie będzie weryfikowana w żaden sposób przez Wnioskodawcę. Pracownicy nie będą obciążani kosztami organizacji imprez integracyjnych, w tym i pikniku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy w związku z umożliwieniem pracownikom udziału w przedstawionej wyżej formie integracji planowanej przez Wnioskodawcę (imprezy integracyjne, w tym piknik) powstanie dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy Wnioskodawca, będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w odniesieniu do zatrudnionych pracowników, powinien doliczyć do przychodu pracowników osiąganych z tytułu umowy o pracę u Wnioskodawcy przychody związane z możliwością wzięcia przez pracowników udziału w planowanych przez Wnioskodawcę imprezach integracyjnych, w tym i w pikniku?

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro nie jest możliwe przypisanie konkretnemu pracownikowi wartości nieodpłatnie otrzymanego świadczenia, po stronie pracownika nie powstanie obowiązek podatkowy, podobnie jak po stronie Wnioskodawcy nie będzie obowiązku doliczenia jakichkolwiek kwot do przychodu pracownika, któremu umożliwiono uczestnictwo w imprezie integracyjnej i pobrania z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy.

Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest m.in. stosunek pracy.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika natomiast, że przychodem ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło ich finansowania, w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, podobnie jak wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W ocenie Wnioskodawcy sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń został określony odmiennie, co znajduje odzwierciedlenie w treści przepisu art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 11 ust. 2, 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dlatego też, dla potrzeb wykazania, że dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy, konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie i zastosowanie właściwej metody obliczenia jego wartości, pamiętając, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy. Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Według regulacji zawartej w przytoczonych wyżej przepisach, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Wnioskodawca podziela w pełni rozumienie pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” przyjęte m. in. przez uchwałę siedmiu sędziów NSA z dnia 18 listopada 2002 r. (sygn. akt FPS 9/02, publ. ONSA 2003/2/47), zgodnie z którym pojęcie to na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym i obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar finansowy. Powyższy pogląd, z uwzględnieniem zasady spójności i jednolitości stosowania prawa podatkowego, został zaaprobowany także w odniesieniu do przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy (w szczególności w orzeczeniu NSA z dnia 24 października 2011 r. sygn. akt II FSP 7/10, publ. ONSAIWSA z 2012/1/1). W konsekwencji możliwość uczestnictwa przez pracownika w imprezie integracyjnej planowanej przez Wnioskodawcę, połączonej z zapewnionymi przez Wnioskodawcę atrakcjami, spożywaniem napojów i posiłków mieści się w powyższym rozumieniu „nieodpłatnego świadczenia”, stanowiąc dla uprawnionego korzyść/przysporzenie kosztem majątku Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy istotnego znaczenia natomiast nabiera rozróżnienie pojęć, którymi posługuje się ustawa podatkowa w odniesieniu do pojęcia przychodu. I tak Wnioskodawca stoi na stanowisku (zgodnie m.in. z wyrokiem NSA z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 1064/11, publ. www. orzecznictwo.nsa.gov.pl), że skoro ustawa podatkowa rozróżnia w art. 11 ust. 1 dwa pojęcia, tj. „otrzymywać” i „postawić do dyspozycji” oznacza to, iż zwrot „otrzymać” nie może być utożsamiany i rozumiany jednoznacznie z pojęciem „postawić do dyspozycji”. W konsekwencji zatem – według Wnioskodawcy – zasadne jest stwierdzenie, że w odniesieniu do świadczeń w naturze (i innych nieodpłatnych świadczeń) przychód podatkowy powstaje wówczas, gdy nie są one tylko postawione do dyspozycji podatnika, lecz zostały przez niego otrzymane.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał on faktycznie z postawionych mu do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedstawiony pogląd wpisuje się w ugruntowane stanowisko prezentowane przez sądownictwo administracyjne, z którego jednoznacznie wynika, że przychodem pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być jedynie świadczenia otrzymane, których wartość bezspornie możliwa jest do ustalenia zgodnie z treścią przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tak m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Sz 862/09, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 2039/09, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1326/08). Takie stanowisko znalazło także swoje odzwierciedlenie w wyroku wydanym przez NSA dnia 11 stycznia 2011 r. (sygn. akt FSK 1531/09). Sąd ten zauważył, że „warunkiem uznania za przychód z nieodpłatnego świadczenia jest faktyczne jego otrzymanie…”.

Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie nie będzie możliwe przypisanie poszczególnym pracownikom określonych świadczeń przez Niego udostępnionych, skoro Wnioskodawca nawet nie będzie mógł ustalić, czy dany pracownik je otrzyma. Sama informacja pracownika o planowanej przez Wnioskodawcę imprezie skierowana do wszystkich pracowników nie może zostać uznana za dowód na skorzystanie przez pracownika z zaproszenia, co nie będzie przez Wnioskodawcę weryfikowane, jak również z zakresu skorzystania z nieewidencjonowanych i ogólnodostępnych atrakcji oraz cateringu.

Wnioskodawca podkreśla, że przychód nie może zostać podatnikowi przypisany w wysokości hipotetycznej, ale ustalony musi zostać zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 i ust. 2a pkt 1-5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy. Innych sposobów ustalania wysokości przychodu ustawa podatkowa nie przewiduje, a co za tym idzie ustalenie tego przychodu w wysokości hipotetycznej/statystycznej nie zostało przez ustawę dopuszczone (tak m.in. w wyrokach NSA z dnia 20 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1356/10 oraz z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 1064/11, publ. www. orzeczenia.nsa.gov.pl).

Ustalenie przychodu w sposób hipotetyczny, zakładający w równym zakresie korzystanie z darmowych atrakcji czy poczęstunku przez wszystkich uprawnionych pracowników Wnioskodawcy stałoby – Jego zdaniem – i z uwzględnieniem argumentacji zawartej w powołanych wyżej orzeczeniach NSA, w rażącej sprzeczności z przepisem art. 217 Konstytucji i wyrażoną w nim zasadą ustawowego określania wszystkich elementów podatku. Istotę wyłączności ustawy podkreślał niejednokrotnie także, co jest godne podkreślenia, również Trybunał Konstytucyjny, np. w wyroku z dnia 6 marca 2002 r., sygn. akt P7/00, publ, OTK-A z 2002 r., nr 2, poz. 3 - wskazał on, iż „celem przyjętej w art. 217 Konstytucji zasady wyłączności ustawy w sferze prawa daniowego jest nie tylko stworzenie gwarancji praw podatnika wobec organów władzy publicznej, (…) lecz przede wszystkim wzmocnienie pozycji demokratycznych struktur przedstawicielskich i ich odpowiedzialności politycznej”.

W kontekście tak opisanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca uznał, że nie jest możliwe zastosowanie przez Niego metod ustalania wysokości przychodu zgodnie z cytowanymi wyżej przepisami, z uwagi na brak możliwości przypisania konkretnemu pracownikowi skonkretyzowanej wysokości świadczenia, jakie otrzymał. Ponadto w opinii Wnioskodawcy nie bez znaczenia jest, iż dla powstania przychodu otrzymanie nieodpłatnego świadczenia dotyczyć musi konkretnego pracownika, który, zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, a nie grupy osób – wszystkich pracowników Wnioskodawcy, potencjalnie uprawnionych do skorzystania z zaproszenia na imprezę, także i z tego powodu nie jest możliwe powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie zobowiązania podatkowego w odniesieniu do danego podatnika (tak m.in. wyrok NSA z dnia 2 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1531/09, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Reasumując powyższe rozważania - zdaniem Wnioskodawcy – umożliwienie pracownikom udziału w planowanych imprezach integracyjnych, w tym w pikniku, nie doprowadzi do powstania po stronie pracowników przychodu z przyczyn wskazanych powyżej, a po stronie Wnioskodawcy do obowiązku podatkowego związanego z pobraniem zaliczki od tegoż przychodu na podatek dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał, iż stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 (wskazanej również przez Wnioskodawcę) oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (…) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

Wobec tak jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę imprezy integracyjnej (pikniku), nie będzie stanowić dla pracownika nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy PIT. Nie są bowiem spełnione kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Tym samym, wzięcie udziału w imprezie zorganizowanej przez pracodawcę, nie będzie prowadzić do powstania przychodu u pracownika, a w konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek zwiększenia przychodów pracowników z tytułu umowy o pracę.

Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.