Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB6.4510.474.2016.1.AZ
z 7 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2016 r. (data wpływu 8 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dyskonta powstałego wskutek sprzedaży wierzytelności z tytułu umów leasingu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dyskonta powstałego wskutek sprzedaży wierzytelności z tytułu umów leasingu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

D. Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca”) w ramach prowadzonej działalność gospodarczej zawiera jako finansujący (leasingodawca) umowy leasingu, klasyfikowanego dla celów podatkowych zarówno jako leasing operacyjny jak i leasing finansowy (dalej: „Umowy leasingu”).

Spółka dokonuje obecnie oraz planuje dokonywać w przyszłości sprzedaży przysługujących jej niewymagalnych wierzytelności z tytułu Umów leasingu (dalej: „Wierzytelności”) na rzecz podmiotu trzeciego. Własność przedmiotu Umów leasingu nie zostanie przeniesiona na rzecz podmiotu trzeciego.

Sprzedaż Wierzytelności przez Wnioskodawcę jest realizowana po cenie niższej od wartości nominalnej Wierzytelności, ustalonej na dzień sprzedaży Wierzytelności. W konsekwencji, powstaje różnica pomiędzy wartością nominalną Wierzytelności, a ceną ustaloną w umowie sprzedaży Wierzytelności (dalej: „Dyskonto”).

Dla celów rachunkowych, Wnioskodawca rozlicza Dyskonto w momencie sprzedaży Wierzytelności podmiotowi trzeciemu jako koszt jednorazowy poprzez zaksięgowanie Dyskonta na bilansowym koncie kosztowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Dyskonto powinno zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy jednorazowo w momencie rozliczenia Dyskonta przez Wnioskodawcę dla celów rachunkowych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest wykładnia przepisów w zakresie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę. Wniosek odnośnie do zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Spółkę zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawcy, Dyskonto powinno zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy jednorazowo w momencie rozliczenia Dyskonta przez Wnioskodawcę dla celów rachunkowych.

Dyskonto powstałe wskutek sprzedaży Wierzytelności z tytułu leasingu operacyjnego a koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 17k ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm., dalej: „Ustawa o CIT”), jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 Ustawy o CIT (tj. opłat leasingowych), a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność umowy leasingu:

• do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecia z tytułu przeniesienia wierzytelności (art. 17k ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT); a jednocześnie
  

• kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie (art. 17k ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT).
  
  
  

W przypadku, o którym mowa w ust. 1, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty (art. 17b ust. 2 Ustawy o CIT).

W konsekwencji, należy uznać, że Dyskonto powstałe wskutek sprzedaży Wierzytelności z tytułu leasingu operacyjnego będzie stanowić koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Dyskonto powstałe wskutek sprzedaży Wierzytelności z tytułu leasingu finansowego a koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Przepis art. 17k ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT odwołuje się bezpośrednio jedynie do wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 Ustawy o CIT, tj. do wierzytelności z tytułu opłat związanych z leasingiem operacyjnym.

Niemniej jednak, w ocenie Wnioskodawcy regulacja art. 17k ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT znajdzie również zastosowanie w przypadku wierzytelności z tytułu opłat związanych z leasingiem finansowym. Hipoteza omawianego przepisu dotyczy bowiem rodzaju opłat (tj. opłat leasingowych), a nie opłat ustalonych w umowie leasingu operacyjnego (tj. w umowie spełniającej warunki, o których mowa w art. 17b ust. 1 Ustawy a CIT).

Prawidłowość powyższego stanowiska Wnioskodawcy została potwierdzona w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 17 lipca 2013 r. dla Wnioskodawcy przez Ministra Finansów działającego przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB3/423-357/13-2/GJ).

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że Dyskonto powstałe wskutek sprzedaży Wierzytelności z tytułu leasingu finansowego będzie stanowić koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Moment zaliczenia Dyskonta do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Przepisy Ustawy o CIT nie zawierają szczegółowych regulacji określających moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu, o którym mowa w art. 17k ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy zasadne jest zatem odwołanie się do zasad ogólnych określających moment ujęcia kosztu dla celów CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 Ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Jednocześnie, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT).

Art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT przewiduje z kolei, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Należy zauważyć, że Ustawa o CIT przewiduje odmienne momenty rozpoznawania kosztów dla celów CIT w zależności od ich kwalifikacji do jednej z wymienionych kategorii. Z tego względu, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy Dyskonto będzie stanowić:

• koszt bezpośrednio związany z przychodem (tzw, koszt bezpośredni, o którym mowa w art. 15 ust. 4 Ustawy o CIT); czy też
  

• koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem (tzw. koszt pośredni, o którym mowa w art. 15 ust. 4d i 4e Ustawy o CIT).
  
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, Dyskonto powinno zostać zakwalifikowane do kategorii kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodem (tj. kosztów pośrednich) z uwagi na fakt, że Dyskonta nie można w sposób jednoznaczny powiązać z jakimkolwiek przychodem uzyskanym przez Spółkę.

W szczególności, należy zauważyć, że nie można powiązać Dyskonta z kwotą otrzymaną z tytułu sprzedaży Wierzytelności, gdyż - zgodnie z art. 17k ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT - kwota ta nie stanowi dla finansującego przychodu. Ponadto, nie można zdaniem Wnioskodawcy uznać, że Dyskonto stanowi koszt bezpośrednio związany z przychodem uzyskanym przez Spółkę z tytułu otrzymywanych opłat leasingowych (zgodnie z art. 17k ust. 2 Ustawy o CIT). Koszt Dyskonta ponoszony jest bowiem przez Wnioskodawcę niezależnie od osiąganego przychodu z tytułu opiat leasingowych. Sprzedaż Wierzytelności nie będzie ponadto skutkować powstaniem przychodu z tytułu opłat leasingowych, gdyż przedmiotowy przychód powstanie na podstawie wcześniej zawartych przez Wnioskodawcę Umów leasingu oraz jego uzyskanie będzie niezależne od faktu sprzedaży Wierzytelności przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, nie powinno ulegać wątpliwości, że art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT odnosi się do ujęcia wydatku jako kosztu w rozumieniu księgowym (rachunkowym). Zatem, w celu ustalenia momentu zaliczenia Dyskonta do kosztów uzyskania przychodu decydujące będzie ustalenie momentu, w którym koszt Dyskonta zostanie ujęty w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

Zatem, mając na uwadze, że Dyskonto powinno zostać zakwalifikowane przez Wnioskodawcę do kategorii kosztów pośrednich, a ponadto zwracając uwagę na treść art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT (zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu pośredniego uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych), to zdaniem Wnioskodawcy Dyskonto powinno zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy jednorazowo w momencie rozliczenia Dyskonta przez Wnioskodawcę dla celów rachunkowych.

Prawidłowość powyższego stanowiska Wnioskodawcy została potwierdzona w praktyce organów podatkowych - w szczególności:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 października 2015 r., sygn. IPPB6/4510-235/15-3/AK, w której organ stwierdził, że: „(...) W związku z powyższym stwierdzić należy, że kwoty dyskonta (kosztu finansowania) należnego Nabywcy w zamian za przeniesienie na Niego wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego stanowić będą koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie). Będą wiec zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie ujęcia jej przez Spółkę (zaksięgowania) na bilansowym koncie kosztowym, stosownie do art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
  

• w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. IPPB3/423-1097/14-2/MS, z dnia 25 listopada 2014 r., sygn. IPPB3/423-963/14-2/GJ, oraz z dnia 23 października 2014 r., sygn. IPPB3/423-788/14-2/GJ, w których organ uznał w całości za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy zgodnie z którymi: „(...)W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Dyskonto powinno zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w momencie przeniesienia Wierzytelności przez Wnioskodawcę na rzecz Instytucji Finansowej”.
  
  
  

W świetle przywołanych argumentów oraz zaprezentowanych wyżej poglądów organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, zwracam się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione przeze mnie stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.