Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB3.4510.1019.2016.1.EŻ
z 2 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2016 r. (data wpływu 7 listopada 2016 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty pieniężnej przekazanej w formie darowizny - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 7 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty pieniężnej przekazanej w formie darowizny.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Spółki jest między innymi produkcja i sprzedaż mięsa drobiowego i jego przetworów.
W 2015 roku firma zawarła z Gminą umowę darowizny pieniężnej z przeznaczeniem na remont drogi.

Tym samym, spółka partycypowała w kosztach remontu drogi gminnej, która jest drogą dojazdową do siedziby firmy. Droga ta jest wykorzystywana przez spółkę do transportu materiałów do produkcji i wytworzonych produktów. Do jej zniszczenia przyczyniły się przede wszystkim samochody ciężarowe wykonujące ten transport.

W 2016 roku Zarząd spółki podjął decyzję o udzieleniu dalszego wsparcia finansowego na remont kolejnego odcinka publicznej drogi dojazdowej do siedziby firmy, z tą różnicą, że tym razem spółka pokryła koszty części prac remontowych, za które otrzymała faktury VAT od wykonawcy wyłonionego w drodze przetargu przez Gminę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy spółka może zaliczyć przedmiotowy wydatek tj. przekazaną kwotę pieniędzy do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia?
2. Czy wystawione przez wykonawcę faktury spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów i odliczyć podatek VAT?
   
   

Interpretacja stanowi odpowiedź na pytania 1 i 2 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1 Pomimo tego, iż na przekazaną kwotę pieniężną została zawarta umowa darowizny z przeznaczeniem na remont skrzyżowania, to jednak zdaniem spółki czynność ta nie powinna być traktowana jako forma darowizny lecz jako wydatek stanowiący pośredni koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 888 kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Przepis ten nie dotyczy zatem sytuacji, w której darczyńca odnosi korzyść, co niewątpliwie ma miejsce w tym przypadku.

Przeprowadzony remont drogi publicznej, która jest drogą dojazdową do Spółki ma na celu zarówno sprawny transport materiałów niezbędnych do produkcji, dystrybucji wytworzonych produktów, dojazd potencjalnych klientów do sklepu firmowego czy też dojazd pracowników do firmy.

Istnieje zatem ewidentny związek pomiędzy poniesieniem wydatku na remont drogi gminnej a uzyskiwaniem przychodów generowanych przez Spółkę. Biorąc pod uwagę powyższe w ocenie Spółki poniesione wydatki (pomimo zawarcia umowy nazwanej darowizną) będą stanowiły pośrednie koszty podatkowe o których mowa w art. 15 ust. 4d updop, które są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Ad. 2 Zdaniem spółki otrzymane faktury możemy zgodnie z art. 15 ust. 4 updop zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, które są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Podobnie jak w punkcie 1 wydatki poniesione na remont drogi publicznej bezsprzecznie związane są pośrednio z źródłem przychodów generowanych przez Spółkę.

Działalność naszej Spółki byłaby wręcz niemożliwa bez prawidłowej infrastruktury. Dotychczasowa droga utrudniała dojazd samochodów ciężarowych i osobowych do nieruchomości, zwłaszcza podczas trudnych warunków atmosferycznych.

Spółka stoi również na stanowisku, że będzie mogła odliczyć podatek VAT od faktur wystawionych przez wykonawcę wyłonionego na drodze przetargu przez Gminę w związku z partycypacją finansową związaną z realizacją przebudowy dróg gminnych, będących drogami dojazdowymi, niezbędnymi do prowadzenia działalności. Drogi te będą służyć wykonywaniu działalności opodatkowanej, a zapisy art. 86 ust. 1 ustawy o VAT wyraźnie wskazują na możliwość odliczenia podatku VAT w przypadku, gdy istnieje związek z sprzedażą opodatkowaną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody.

Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Analiza normatywnego zwrotu „w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” wskazuje więc, że odnosi się on zarówno do przychodów faktycznie osiągniętych, jak i tych, których podatnik mógł racjonalnie (obiektywnie) oczekiwać, że zostaną osiągnięte. Innymi słowy, przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie ogranicza określonych wydatków tylko do „osiągnięcia przychodów”, lecz traktuje je w szerszym kontekście, gdyż wydatki ponoszone przez podatnika dotyczą de facto prognozowania określonych zjawisk i procesów gospodarczych i związanych z nimi konsekwencji finansowych. Z powyższego można zatem wywieść, że o kwalifikacji wydatku jako kosztu podatkowego decyduje przede wszystkim racjonalny zamiar podatnika, o ile na tle całokształtu okoliczności faktycznych i prawnych można uznać, że zamiar ten ma cechę realności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 2015r. Spółka zawarła z Gminą umowę darowizny pieniężnej z przeznaczeniem na remont drogi, tzn. Spółka partycypowała w kosztach remontu drogi gminnej, która jest drogą dojazdową do siedziby firmy. Droga ta jest wykorzystywana do transportu materiałów do produkcji i wytworzonych produktów. Do jej zniszczenia przyczyniły się przede wszystkim samochody ciężarowe wykonujące ten transport. W 2016r. Spółka udzieliła dalszego wsparcia finansowego na remont kolejnego odcinka drogi publicznej – drogi dojazdowej – do siedziby firmy, z tą różnicą ze Spółka pokryła koszty części prac remontowych, za które otrzymała faktury VAT.

Należy wyjaśnić, że pod pojęciem darowizny, zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121), należy rozumieć umowę, mocą której darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Zatem umowa darowizny ma charakter umowy zobowiązującej (konsensualnej) – do zawarcia umowy dochodzi z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia woli – i jednostronnej, jako nieprzynoszącej darczyńcy żadnej opłaty. Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli przez obie strony. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Nie stanowią natomiast darowizny bezpłatne przysporzenia w wypadkach, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu (art. 889 pkt 1 Kodeksu cywilnego).

Przywołana umowa w kontekście jej postanowień nie może być uznana za umowę darowizny opisaną w art. 888 Kodeksu cywilnego, gdyż darczyńca dokonuje darowizny pod warunkiem uzyskania od Gminy – Obdarowanego świadczeń wzajemnych, tj. remontu drogi gminnej, która jest drogą dojazdową do siedziby Spółki służącą do transportu materiałów do produkcji oraz wytworzonych produktów, co umożliwia generowanie w przyszłości przychodów ze sprzedaży wytworzonych produktów.

Nazwanie przez Spółkę i Gminę umowy z 2015 r. umową darowizny nie ma znaczenia w sytuacji, gdy z jej postanowień wynika, że nie mamy do czynienia z umową jednostronnie zobowiązującą. Warunkiem dokonania analizowanej darowizny jest bowiem uzyskanie przez Spółkę przysporzenia majątkowego, które jest uzależnione od działań Gminy, a więc cechy darowizny nie zostały spełnione.

Wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu zawartej w 2015 r. umowy z Gminą dokonane są w celu uzyskania możliwości wyremontowania drogi gminnej, a tym samym ponoszone są w celu uzyskania przychodów, oraz zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów.

Spełnione są warunki artykułu 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi natomiast, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2010 r. nr 234, poz. 1536, z późn. zm.), z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Według Wnioskodawcy niniejsza umowa nie spełnia warunków umowy darowizny, a więc nie może być kwalifikowana zgodnie z artykułem 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka stoi na stanowisku, że przesłanki zaliczenia w koszty uzyskania przychodów w przedmiotowym stanie faktycznym zostają spełnione, w związku z tym dokonanie wpłaty – poniesienie wydatków w tym zakresie powinny zostać uznane za koszty uzyskana przychodów.

Mając na uwadze, istotę poniesionych nakładów i cel należy rozpoznać je w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d jako pośrednio związane z przychodem, w związku z art. 15 ust. 4e ustawy, zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawię otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Tym samym należy uznać poniesione wydatki za koszty pośrednio związane z przychodem, zaliczane do kosztów działalności w dacie poniesienia.

W związku z powyższym należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Zauważyć należy, że dokonanie jednoznacznej oceny czy dany rodzaj świadczenia spełnia kodeksowe kryteria darowizny możliwe jest po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w oparciu o dokumenty źródłowe, co jest czynione w toku postępowania podatkowego i kontrolnego. Natomiast procedura wydawania przez organ podatkowy interpretacji indywidualnej w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie upoważnia do przeprowadzania postępowania dowodowego, w związku z czym na tym etapie organ podatkowy jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez samego wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.