Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB3/4510.526.2016.1.DK
z 3 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2016 r. (data wpływu 10 października 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty poniesionej w związku z odsprzedażą obligacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty poniesionej w związku z odsprzedażą obligacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X Sp. z o.o. (dalej „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podmiotem należącym do Grupy Kapitałowej Y. Wnioskodawca jest członkiem Podatkowej Grupy Kapitałowej w rozumieniu art. la ustawy o CIT, którą poza Spółką tworzą następujące podmioty:

• Y1 S.A.
• Y2 S.A.,
• Y3 S.A.,
• Y4 S.A.,
• Y5 Sp. z o.o.,
• Y6 Sp. z o.o.,
• Y7 Sp. z o.o.,
• X1 Sp. z o.o.,
• X2 Sp. z o.o.,
• X3 Sp. z o.o.,
• X4 Sp. z o.o.,
• X5 Sp. z o.o.,
• X6 Sp. z o.o.,
• X7 Sp. z o.o.,
• X8 Sp. z o.o.,
• X9 Sp. z o.o.,

Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest realizacja zadań związanych z procesami restrukturyzacji majątku niezwiązanego z podstawową działalnością Grupy.

W ramach swojej działalności, w październiku 2012 r. Spółka nabyła od towarzystwa funduszy inwestycyjnych (dalej: „TFI”) za kwotę XXXXX zł obligacje wyemitowane przez spółkę XY S.A. (dalej: „Emitent”) o wartości nominalnej XXXXXX zł (dalej: „Obligacje”).

W dniu 13 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy X Wydział Gospodarczy do Spraw Upadłościowych i Naprawczych („Sąd Upadłościowy”), wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości Emitenta z możliwością zawarcia układu. Postanowienie o ogłoszeniu upadłości uprawomocniło się 22 czerwca 2012 r. W momencie nabycia Obligacji przez Wnioskodawcę Emitent znajdował się zatem w stanie upadłości układowej, co uzasadniało nabycie obligacji Emitenta za kwotę niższą od ich wartości nominalnej.

W listopadzie 2014 r. Emitent złożył propozycje układowe do zatwierdzenia przez wierzycieli. Zgodnie z tymi propozycjami, na mocy układu Emitent ma dokonać spłaty 21% należności przysługującej Spółce z tytułu Obligacji. Łączna wartość wierzytelności wyniosła XXXXX zł. Na tę kwotę składa się wartość nominalna Obligacji oraz przysługujące Spółce odsetki. W związku z tak ustalonym w postępowaniu układowym częściowym zaspokojeniem wierzycieli, Wnioskodawca otrzyma spłatę w kwocie XXXXX zł. Według harmonogramu spłat następować one mają w zmiennych ratach płatnych co pół roku lub kwartalnie począwszy od 30 czerwca 2016 r. do 30 czerwca 2020 r.

Ponadto w ramach rozliczeń z niektórymi wierzycielami Emitent zobowiązał się do zaspokojenia części wierzytelności w formie konwersji długu na jego własne akcje nowej emisji (dalej: „Konwersja”). Wnioskodawca znalazł się w grupie podmiotów, którzy skorzystają z ww. formy rozliczenia w odniesieniu do części wierzytelności. W ramach Konwersji Spółka otrzyma XXXXX akcji o wartości nominalnej XXX zł każda, w łącznej kwocie XXXXX zł.

W dniu 6 czerwca 2016 r. uprawomocniło się postanowienie Sądu Upadłościowego w przedmiocie zatwierdzenia układu, a w dniu 20 lipca 2016 r. Sąd Upadłościowy wydał postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego.

Na podstawie powyższego, w dniu 27 czerwca 2016 r. Spółka otrzymała pierwszą ratę układową w kwocie XXXXXX zł. Spółka nie posiada obecnie wiedzy na temat terminu dokonania Konwersji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy na podstawie obowiązujących przepisów w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów z tytułu nabytych Obligacji będzie dla Wnioskodawcy cała kwota wydatków poniesionych na nabycie Obligacji w 2012 r. rozliczana w sposób zaprezentowany przez Wnioskodawcę w treści uzasadnienia?
2. W przypadku, gdyby stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę w odniesieniu do pytania Nr 1 zostało uznane za nieprawidłowe, to czy dokonując podatkowego ujęcia wyniku finansowego osiągniętego na nabytych Obligacjach Spółka będzie miała prawo do uwzględniania w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych w 2012 r. na nabycie Obligacji do wysokości przychodu uzyskanego w związku ze spłatą wierzytelności przez Emitenta?

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze w pozostałym zakresie sprawa zostanie rozpatrzona odrębnie.

W odniesieniu do pytania pierwszego Wnioskodawca wskazał, że poniesione przez niego wydatki na nabycie Obligacji, jako dokonane w celu osiągnięcia przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym w całości stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i podlegają rozliczeniu według metody wskazanej przez Wnioskodawcę w treści uzasadnienia, tj. stanowią koszty podatkowe w miarę otrzymywania przez Spółkę poszczególnych kwot przychodów z tytułu rat spłacanych przez Emitenta, a także w momencie dokonania Konwersji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zgodnie z tym przepisem nie każdy wydatek stanowił będzie koszt na gruncie regulacji CIT. Czynnikiem decydującym o takiej kwalifikacji jest przede wszystkim poniesienie wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, w celu osiągnięcia przychodu lub ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Ponadto wydatek taki musi być poniesiony przez podatnika w sposób definitywny (nie może być mu w żaden sposób zwrócony), właściwie udokumentowany oraz nie może znajdować się w katalogu kosztów wprost wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Jak wskazuje się w orzecznictwie oraz dorobku doktryny, w procesie oceny możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek powinien podlegać indywidualnej ocenie pod kątem jego celowości, racjonalności oraz potencjalnej możliwości przyczynienia się do osiągnięcia przychodu.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 stycznia 2015 roku o obligacjach, obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza), i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia pieniężnego lub niepieniężnego. Na skutek emisji obligacji emitent uzyskuje źródło finansowania działalności, natomiast obligatariusz inwestuje swoje środki w celu uzyskania korzyści w postaci dyskonta lub oprocentowania.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na objęcie lub nabycie papierów wartościowych (do których zalicza się obligacje); wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia albo umorzenia tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych.

Zgodnie z cytowanym powyżej przepisem do kosztów uzyskania przychodów mogą zostać zaliczone wydatki na nabycie obligacji. Ustawodawca zaznacza jednak, że wydatki te są kosztem uzyskania przychodów z tytułu zbycia lub wykupu przez emitenta tych papierów wartościowych. Poprzez powyższą regulację prawodawca daje do zrozumienia, że koszty nabycia obligacji podatnik może rozpoznać jako podatkowe koszty uzyskania przychodów w momencie zbycia lub wykupu tych obligacji, a nie już w momencie ich nabycia. W dacie zbycia lub wykupu obligacji przez emitenta obligatariusz powinien ustalić wynik osiągnięty na tej transakcji porównując wydatki na nabycie obligacji z przychodami z tytułu ich zbycia lub wykupu.

Przechodząc na grunt wskazanego na wstępie stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy, w myśl regulacji zawartych w ustawie o CIT, w tym przywołanego powyżej art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT, w momencie spłat przez Emitenta poszczególnych rat tytułem wykupu Obligacji, jak również w momencie Konwersji, Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wartości odpowiadającej części wydatków poniesionych na objęcie Obligacji (tj. kwoty XXXXXX zł), w takiej proporcji, w jakiej znajdować się będzie dana rata spłaty lub wartość nominalna akcji przyznana w wyniku Konwersji do całej wartości spłat określonej w układzie (tj. do kwoty XXXXX zł), powiększonej o wartość nominalną akcji otrzymanych w wyniku Konwersji (tj. kwocie XXXXX zł). W wyniku takiego sposobu ujęcia kosztów uzyskania przychodów Spółka rozpozna stratę podatkową w związku z wykupem Obligacji oraz Konwersją.

W ocenie Spółki powyższy sposób rozliczenia ma swoje oparcie w przepisach ustawy o CIT. Zgodnie z nimi bowiem do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wszelkie wydatki, które nie zostały wprost wyłączone z katalogu kosztów podatkowych, są ponoszone w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz mają służyć osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Spółka pragnie podkreślić, iż nabywając Obligacje po cenie niższej od ich wartości nominalnej, miała na celu zrealizowanie dochodu na tej transakcji. Pomimo pozostawania przez Emitenta w upadłości układowej Wnioskodawca wysoko oceniał w tamtym czasie prawdopodobieństwo osiągnięcia zysku na Obligacjach. Niemniej jednak, na skutek zgłoszenia przez Emitenta mniej korzystnych dla Spółki propozycji układowych przewidujących spłatę jedynie 21% wartości Obligacji oraz Konwersję Wnioskodawca zrealizuje stratę na tej transakcji.

Nie zmienia to jednak faktu, że wydatki na zakup Obligacji zostały poniesione przez Spółkę w celu osiągnięcia przychodów i jako takie powinny zostać zaliczone przez nią do kosztów uzyskania przychodów w całości. Będzie się to odbywało w ten sposób, iż odpowiednia część wydatków na zakup Obligacji będzie zaliczana przez Wnioskodawcę w ciężar kosztów podatkowych w momencie spłaty przez Emitenta kolejnych rat tytułem wykupu Obligacji oraz w momencie dokonania Konwersji, zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust 1 pkt 8 ustawy o CIT. W ten sposób Spółka wykazywać będzie stratę podatkową w odniesieniu do każdej częściowej spłaty Obligacji i w odniesieniu do Konwersji, ponieważ łączne koszty ich zakupu przewyższać będą przychody uzyskane przez Spółkę od Emitenta.

W ocenie Wnioskodawcy, żaden przepis ustawy o CIT nie wyłącza wprost możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków na nabycie obligacji. W szczególności, zdaniem Wnioskodawcy, nie wynika to z treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, który stanowi, że nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Zdaniem Wnioskodawcy przepis dotyczący zbycia wierzytelności nie może mieć zastosowania do instytucji wykupu papierów wartościowych (obligacji) przez ich emitenta. Gdyby bowiem ustawodawca zamierzał zrównać skutki podatkowe zbycia wierzytelności z tymi, które niesie ze sobą ich wykup, wskazałby to wprost w przepisie, tak jak uczynił to wcześniej w art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT, gdzie wskazał, że przez zbycie papierów wartościowych rozumie także ich wykup przez emitenta. W tej sytuacji ustawodawca jednak tego nie uczynił, a zatem biorąc pod uwagę zasadę racjonalnego działania prawodawcy należy stwierdzić, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT nie powinien mieć zastosowania w odniesieniu do wykupu obligacji przez ich emitenta i nie powinien ograniczać możliwości zaliczenia wydatków na nabycie obligacji do kosztów uzyskania przychodów w sytuacji, gdy wydatki poniesione na ich zakup przewyższają przychód osiągnięty z tytułu ich wykupu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania pierwszego jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jak wynika z kolei z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył obligacje za określoną kwotę, a następnie zbywa wskazane obligacje. Cena zakupu obligacji może okazać się wyższa od ceny zbycia, w związku z czym po stronie Wnioskodawcy wystąpiła strata na tej transakcji. W związku z faktem, że jest to strata z tytułu odpłatnego zbycia obligacji zastosowanie w tej sytuacji znajdzie norma zawarta w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Tłumacząc konieczność uwzględnienia w niniejszej sprawie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyjaśnić należy, że obligacje zaliczają się do papierów wartościowych o charakterze dłużnym. Główną funkcją wprowadzania do obrotu papierów dłużnych jest natomiast pozyskanie kapitału przez emitenta i odpowiednie ulokowanie nadwyżek finansowych przez nabywającego. Innymi słowy, emisja dłużnych papierów wartościowych stanowi jedną z metod pozyskiwania zewnętrznych źródeł finansowania działalności emitenta.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 stycznia 2015 roku o obligacjach (Dz. U. z 2015 r., poz. 238 ze zm.), obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji, zwanego dalej „obligatariuszem”, i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

W wyniku emisji obligacji emitent uzyskuje, często długoterminowe, źródło finansowania swojej działalności, nabywca zaś lokuje środki pieniężne w celu uzyskania korzyści o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym. Istota tych papierów polega bowiem na tym, że emitent poprzez sprzedaż uzyskuje od nabywców określoną kwotę pieniężną (pewnego rodzaju pożyczkę), którą jest zobowiązany zwrócić w terminie oznaczonym na danym papierze wartościowym (w sposób i w terminach określonych w warunkach emisji) oraz zapłacić nabywcy papieru wartościowego, określoną kwotę dyskonta lub procent za korzystanie z pieniędzy.

Mówiąc o obligacji jako narzędziu uzyskiwania pożyczki, mamy na myśli szerokie, ekonomiczne, a nie techniczno-prawne znaczenie słowa pożyczka. Chodzi zatem o to, że obligacja pozwala uzyskać środki pieniężne, które będą w przyszłości podlegały zwrotowi lub też pozwala uzyskać świadczenie niepieniężne od kontrahenta bez konieczności natychmiastowej zapłaty, ale za zapłatą w późniejszym terminie.

Obligacja jest więc nierozerwalnie związana z długiem. Obecnie rozumiemy ją jako papier wartościowy, który poświadcza istnienie długu. To właśnie szczególna forma – papieru wartościowego – odróżnia ją od pożyczki, który jest również zaciągnięciem długu. Obligacja zwana jest także dłużnym papierem wartościowym, papierem dłużnym bądź instrumentem dłużnym.

Mówiąc inaczej, to papier potwierdzający, że jego nabywca udzielił emitentowi pożyczki na określonych warunkach, a ten ostatni zobowiązuje się do ich spełnienia w określonym czasie. Obligacje umożliwiają emitentowi zaciągnięcie pożyczek u wielu rozproszonych „pożyczkodawców”, przy czym od momentu emisji obligacji do czasu ich wykupu mogą one wielokrotnie zmienić swojego właściciela. Wierzycielem emitenta staje się każdy kolejny posiadacz (nabywca) obligacji.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że obligacje mieszczą się w zakresie pojęcia „pożyczki”. Pogląd ten znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie. W wyroku WSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 1564/12 ) pada następujące stwierdzenie: „Zdaniem Sądu, obligacje mieszczą się w zakresie szeroko rozumianego pojęcia „pożyczka”.” Pogląd ten potwierdzony został przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 maja 2015 r., sygn. II FSK 1143/13.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że Wnioskodawca jest uprawniony do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia/wykupu obligacji w wysokości wydatków poniesionych na ich nabycie. Ze względu jednak na zakaz zaliczania straty podatkowej związanej z transakcją zbycia/wykupu obligacji koszty podatkowe mogą być przez Wnioskodawcę rozpoznane jedynie do wysokości osiągniętego przychodu. W przypadku zbycia obligacji mamy bowiem do czynienia ze zbyciem wierzytelności pożyczkowej, a zatem ewentualna strata powstała w wyniku zbycia/wykupu obligacji stanowi stratę, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie mógł ustalić koszt uzyskania przychodu tylko do wysokości równej ustalonej cenie za jej zbycie. Strata poniesiona na przedmiotowej transakcji nie może być natomiast zaliczona do podatkowych kosztów uzyskania przychodu zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Skoro bowiem wierzytelność została przez Wnioskodawcę nabyta (poniesiony został wydatek na jej nabycie), to wierzytelność ta nie mogła zostać zarachowana przez Wnioskodawcę do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania pierwszego należy uznać za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.