Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB2.4511.1021.2016.1.IB
z 24 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2016 r. (data wpływu 2 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem państwa polskiego, który planuje wraz z rozpoczęciem 2017 r. związać swoją przyszłość zawodową i osobistą z Hong Kongiem. Pobyt w Hong Kongu Wnioskodawca planuje na co najmniej 2 lata (bez przerw) z zamiarem aktywnej pracy nad tym, aby był on jak najdłuższy.

Wnioskodawca od 1 stycznia 2017 r. będzie zatrudniony na umowę o pracę na czas określony: co najmniej do 1 stycznia 2018 r. z możliwością wydłużenia tego terminu, w firmie z siedzibą w Hong Kongu na stanowisku Starszy Specjalista ds. Badań.

W 2017 r. Wnioskodawca będzie wykonywał pracę najemną tylko dla firmy z siedzibą w Hong Kongu. W związku z wykonywaną pracą, Wnioskodawca będzie przebywał poza granicami Polski w liczbie ponad 183, tj. 365 dni.

W 2017 r. Wnioskodawca nie uzyska jakichkolwiek innych dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce. Praca najemna Wnioskodawcy nie będzie wykonywana na pokładzie statku morskiego eksploatowanego w transporcie międzynarodowym.

Wnioskodawca w Polsce nie posiada żadnych nieruchomości, inwestycji, czy zobowiązań finansowych - zarówno długoterminowych (np. kredyt hipoteczny), ani krótkoterminowych (np. kredyty gotówkowe, zakupy ratalne, itp.). Wnioskodawca jest też w trakcie likwidacji prowadzonej działalności gospodarczej - z planowaną datą likwidacji 30 listopada 2016 r.

Wnioskodawca informuje, że do końca roku 2016 ustaną wszystkie jego źródła dochodu w Polsce, a od 1 stycznia 2017 r. centrum Jego interesów życiowych będzie znajdować się w Hong Kongu. Wnioskodawca tam będzie mieszkał, pracował i korzystał z życia kulturalnego i towarzyskiego. Ponadto Wnioskodawca tam będzie otrzymywał wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę (ze spółką zlokalizowaną w Hong Kongu - wymienioną wyżej firmą), tam będzie objęty ubezpieczeniem medycznym i opieką dentystyczną. W związku z planowanym długotrwałym pobytem, po przyjeździe do Hong Kongu Wnioskodawca będzie zobowiązany ubiegać się o hongkoński dokument tożsamości - Hong Kong Identity Card Wnioskodawca planuje również odkładać pieniądze w lokalnym planie emerytalnym. Zgodnie z lokalnym prawem, dochody Wnioskodawcy uzyskane na terenie Hong Kongu będą podlegać opodatkowaniu w Hong Kongu, a Wnioskodawca będzie zobowiązany corocznie wypełniać odpowiednie zeznanie podatkowe.

W Polsce Wnioskodawca jest kawalerem, nie posiada żony ani dzieci, nie prowadził też aktywnego życia towarzyskiego. Wnioskodawca nie przynależy w Polsce do żadnych klubów, organizacji, ani stowarzyszeń. W tym miejscu Wnioskodawca zaznacza, że utrzymuje regularne kontakty towarzyskie i zawodowe z osobami z jego przyszłego biura w Hong Kongu i zamierza pracować nad rozwinięciem tych kontaktów. Ponadto, aby móc lepiej i łatwiej zintegrować się z lokalną społecznością, jeszcze w październiku 2016 r. Wnioskodawca rozpoczął naukę lokalnego języka - kantońskiego.

Wnioskodawca przygotowując się do wyjazdu likwiduje prowadzoną w Polsce działalność gospodarczą, wypowiada dotychczasowe umowy o pracę, oraz kończy wynajmować mieszkanie i wypowiada umowy usług i abonamentów (np. Internet). W ten sposób dotychczasowe więzy Wnioskodawcy z Polską ustaną z dniem 31 grudnia 2016 r. Jednocześnie Wnioskodawca już teraz przenosi swoje interesy życiowe do Hong Kongu, uzyskawszy wizę pracowniczą, podpisując umowę o pracę, wynajmując mieszkanie, a wkrótce także otwierając tam konto bankowe.

Podsumowując, Wnioskodawca oświadcza, że nie posiada więzów z Polską i jednocześnie przenosi swoje miejsce zamieszkania, życie zawodowe i towarzyskie w całości do Hong Kongu - czyniąc tym samym Hong Kong centrum swoich interesów życiowych.

W konsekwencji: powiązania gospodarcze Wnioskodawcy z Polską w 2017 r. - brak, powiązania osobiste Wnioskodawcy z Polską w 2017 r. obywatelstwo polskie, znajomość języka polskiego, rodzina odwiedzana okazjonalnie (ojciec, matka, brat).

Powiązania gospodarcze Wnioskodawcy z Hong Kongiem w 2017 r. - stałe zatrudnienie z tytułu umowy o pracę, wynajmowane mieszkanie, konto bankowe, na które otrzymuje wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia i z którego opłacane będą wszystkie koszty, opieka lekarska, dentystyczna, oszczędności - pieniądze w lokalnym planie emerytalnym.

Powiązania osobiste Wnioskodawcy z Hong Kongiem w 2017 r. - wiza pracownicza, obowiązek ubiegania się o hongkoński dokument tożsamości - Hong Kong Identity Card, przyjaciele oraz koledzy z pracy, nauka lokalnego języka - kantońskiego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w 2017 r. będzie posiadać nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy w 2017 r. nie będzie posiadać w Polsce nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia:
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie odnosi się bezpośrednio do określenia miejsca zamieszkania przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub” co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych, wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie jednak nie dojdzie do zastosowania konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Hong Kongiem w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, ponieważ do chwili obecnej nie doszło do jej podpisania między tymi państwami.

Natomiast, zgodnie z interpretacją ogólną Ministerstwa Finansów z dnia 14 lutego 2006 r. (sygn. DD7/0682/68/2DA/08/1464/07) postanowienia polsko-chińskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania z dnia 7 czerwca 1988 r. nie mają zastosowania do Hong Kongu. W konsekwencji, z punktu widzenia polskich przepisów podatkowych miejsce zamieszkania Wnioskodawcy w 2017 r. powinno zostać ustalone jedynie w oparciu o przepisy ustawy o PIT.

W świetle przepisów art. 3 ust. 1a ustawy o PIT wystarczy, iż jeden z warunków określonych w tym przepisie jest spełniony, aby uznać, iż podatnik posiada miejsce zamieszkania na terytorium Polski.

Stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do omawianych zasad opodatkowania potwierdzają następujące, przykładowe interpretacje wydawane przez organy podatkowe w analogicznych stanach faktycznych:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 lipca 2012 r. (sygn. IPPB4/415-312/12-2/SP)
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 października 2009 r. (sygn. IBPBII/1/415-579/09/BJ)
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 października 2010 r. (sygn. IPPB4/415-291/10-5/MP),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 4 marca 2009 r. (sygn. ILPB2/415-789/08-2/AJ).

Konkludując, ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z uwagi na powyższe Wnioskodawca potwierdza, że Jego zdaniem w 2017 r. nie będzie posiadał w Polsce nieograniczonego obowiązku podatkowego. Zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, iż w okresie od 1 stycznia 2017 r. nie zostanie spełniony pierwszy warunek wynikający z treści art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza że Wnioskodawca nie będzie posiadał w tym czasie na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych. W tym miejscu Wnioskodawca zaznacza, że nie będzie również spełniać drugiego warunku wynikającego z art. 3 ust. 1a, gdyż z uwagi na swoją prace zawodową od 1 stycznia 2017 r. będzie przebywał na terytorium Polski krócej niż 183 dni.

Reasumując, należy więc stwierdzić, iż w okresie od 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Hong Kongu. W tym państwie będzie znajdowało się Jego centrum interesów życiowych. Zatem od dnia 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o ile w ogóle takie wystąpią.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie jednak wskazać należy, że art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. stanowi, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zaznaczyć również należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy dokonana w niniejszej interpretacji indywidualnej nie odnosi się do kwestii posiadania przez Wnioskodawcę miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Hong Kongu.

W postępowaniu w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ocenia się bowiem wyczerpująco przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jako rozważany przedmiot subsumcji do przepisów prawa podatkowego, których wykładni dochodzi strona postępowania, jednakże nie wszystkich czy też jakichkolwiek regulacji prawnych, w tym przepisów wewnętrznych innego państwa. Przepisy podatkowe obowiązujące w krajach innych niż Polska nie stanowią przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej i nie podlegają interpretacji w trybie art. 14b tej ustawy dokonywanej przez tut. organ podatkowy.

Przez przepisy prawa podatkowego ustawodawca rozumie przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych (art. 3 pkt 2 powołanej ustawy). Znaczenie terminu „ustawy podatkowe” wyjaśnia art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

W ramach kompetencji przyznanych tut. organowi w postępowaniu w sprawie wydania interpretacji indywidulanej nie jest możliwe zatem rozstrzygnięcie kwestii, czy zgodnie np. z prawem wewnętrznym obowiązującym w Hong Kongu Wnioskodawca będzie tam posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wydanych przez organy upoważnione wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych i sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.