2017.03.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 1462-IPPP2.4512.989.2016.1.BH/KBR

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP2.4512.989.2016.1.BH/KBR
z 14 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2016 r. (data wpływu 27 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku podatku od towarów i uslug w zakresie opodatkowania nabywanych przez Spółkę usług oraz prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu tego nabycia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabywanych przez Spółkę usług oraz prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu tego nabycia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością [dalej: Spółka lub Wnioskodawca] jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług [dalej: VAT]. Spółka prowadzi w Polsce działalność gospodarczą w zakresie handlu sprzętem elektronicznym (takim jak AGD, RTV, telefony komórkowe, komputery, drukarki).

W ramach wykonywanej działalności Spółka nabywa od zewnętrznych podmiotów [dalej: Usługodawcy] usługi polegające na organizacji wyjazdów na targi branżowe, konferencje, sympozja, spotkania biznesowe, imprezy integracyjne i podobne wydarzenia, które odbywają się poza granicami kraju [dalej zbiorczo jako: Wydarzenia]. Uczestnikami wyjazdów są pracownicy, współpracownicy, członkowie organów zarządzających Spółki, przedstawiciele kontrahentów Spółki, dziennikarze [dalej zbiorczo jako: Uczestnicy].

Na usługi organizacji wyjazdów na Wydarzenia składają się takie czynności jak:

przelot lub przejazd na trasie pomiędzy miastem siedziby Wnioskodawcy (bądź miastem stałego pobytu Uczestników) a miejscem gdzie odbywa się Wydarzenie oraz przelot lub przejazd z powrotem;
zakwaterowanie Uczestników w hotelu w okresie wyjazdu;
transfery i transport lokalny pomiędzy lotniskiem, hotelem i miejscem gdzie odbywa się określone Wydarzenie;
wyżywienie dla Uczestników w okresie wyjazdu;
obecność koordynatora (przedstawiciela Usługodawcy) przez cały czas trwania wyjazdu na Wydarzenie;
ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków dla Uczestników podczas trwania wyjazdu.

Usługa jaką nabywa Wnioskodawca może także obejmować uczestnictwo w Wydarzeniu (to jest bilety lub opłaty związane z uczestnictwem w targach branżowych, konferencjach, sympozjach i podobnych wydarzeniach). W takich przypadkach koszt uczestnictwa w Wydarzeniu jest nieznaczny w stosunku do kosztu świadczeń opisanych powyżej. Należy podkreślić, że Usługodawcy nie są organizatorami Wydarzeń (np. targów, konferencji) lecz w niektórych przypadkach pośredniczą w nabywaniu biletów wstępu (uiszczaniu opłat za uczestnictwo) w Wydarzeniach, działając we własnym imieniu w stosunku do Spółki.

W innych przypadkach usługa organizacji wyjazdu świadczona przez Usługodawcę nie obejmuje uczestnictwa w Wydarzeniu. W takich przypadkach bilety na Wydarzenia są nabywane bezpośrednio przez Wnioskodawcę (bądź opłaty za uczestnictwo w Wydarzeniach są uiszczane bezpośrednio przez Wnioskodawcę).

W niektórych przypadkach wyjazd na Wydarzenia obejmuje także dodatkowo organizację Uczestnikom czasu wolnego, na przykład zwiedzanie miasta, rejs statkiem, wyjście na koncert. Uczestnictwo w tego rodzaju atrakcjach zapewniane jest każdorazowo przez Usługodawcę w ramach kompleksowej usługi polegające na organizacji wyjazdu na Wydarzenie.

Usługodawcy działają na rzecz Wnioskodawcy we własnym imieniu i na własny rachunek, a przy świadczeniu usług organizacji wyjazdów nabywają usługi i towary od innych podmiotów.

Wnioskodawca podkreśla, że w każdym przypadku zasadniczym i głównym celem wyjazdu jest cel biznesowy wiążący się z działalnością gospodarczą Spółki i jej czynnościami opodatkowanymi w rozumieniu art. 5 ustawy o VAT.

Cel biznesowy może w szczególności polegać na uczestnictwie pracowników lub współpracowników Spółki oraz przedstawicieli kontrahentów Spółki w targach, konferencji lub sympozjum branżowych celem prezentacji własnych produktów, zapoznania się z ofertą konkurencji, zapoznania się z najnowszymi technologiami i rozwiązaniami technicznymi stosowanymi w branży. Poza tym wspólny wyjazd przedstawicieli Spółki oraz przedstawicieli kontrahentów jest okazją do prowadzenia negocjacji czy zawarcia umowy z kontrahentem. Udział Uczestników w aktywnościach czy atrakcjach o charakterze turystyki, rekreacji czy wypoczynku (przykładowo zwiedzanie miasta, rejs statkiem, wyjście na koncert) mają wyłącznie charakter drugorzędny i poboczny w stosunku do głównego celu biznesowego jakim jest uczestnictwo w Wydarzeniach.

Wnioskodawca nabywa usługi organizacji wyjazdów na Wydarzenia w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą podlegającą opodatkowaniu VAT, a nabywane usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Powyższe dotyczy także udziału Uczestników we wspomnianych powyżej aktywnościach czy atrakcjach o charakterze turystyki, rekreacji czy wypoczynku (przykładowo zwiedzanie miasta, rejs statkiem, wyjście na koncert), które jak wspomniano mają drugorzędny i poboczny charakter w stosunku do głównego celu wyjazdu. Udział Uczestników w tych aktywnościach czy atrakcjach ma na celu budowanie pozytywnego wizerunku Spółki w stosunku do Uczestników nie będących jej pracownikami ani współpracownikami (reprezentacja Spółki) bądź ma na celu zintegrowanie Uczestników i poprawienie komunikacji pomiędzy nimi (zarówno pracowników Spółki, jak i innych Uczestników) co przekłada się pozytywnie na realizowane przez te osoby cele biznesowe, a w rezultacie na zwiększenie sprzedaży produktów Spółki.

Spółka pragnie podkreślić, że niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie przypadków, gdy przedmiotem zakupu jest jednolita, kompleksowa usługa świadczona przez Usługodawcę. Z perspektywy Wnioskodawcy dochodzi bowiem do nabycia całościowej usługi polegającej na organizacji wyjazdu na Wydarzenie od momentu rozpoczęcia wyjazdu do jego zakończenia. Przedmiotem zainteresowania Wnioskodawcy nie jest zakup poszczególnych czynności składających się na całościową usługę organizacji wyjazdu na Wydarzenia, ani też wycena takich poszczególnych czynności. Usługodawcy przedstawiają Spółce całościową wycenę za organizację wyjazdu oraz dokumentują usługę organizacji wyjazdu jedną całościową fakturą.

Usługodawcy dokumentują opisane powyżej usługi polegające na organizacji wyjazdów zagranicznych w celach biznesowych fakturami zawierającymi podatek VAT wg podstawowej stawki VAT 23%. Kwota podatku VAT jest wyszczególniona na takich fakturach.

Spółka powzięła wątpliwość czy, i w jakim zakresie, przysługuje jej prawo do odliczenia VAT z faktur wystawianych przez Usługodawców z tytułu organizacji wyjazdów na Wydarzenia, w szczególności biorąc pod uwagę że zasadniczym i głównym celem tych wyjazdów jest każdorazowo cel biznesowy, a nie wypoczynek, turystyka czy rekreacja Uczestników wyjazdów.

Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z zakresem stosowania szczególnej procedury przy świadczeniu usług turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT, w związku z brzmieniem art. 106e ust. 2 oraz art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT. W szczególności Spółka ma wątpliwość, czy wystawianie przez Usługodawców faktur zawierających wyszczególniony podatek VAT wg stawki 23% jest prawidłowe, a w konsekwencji czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT wynikającego z takich faktur.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w sytuacji gdy główny cel wyjazdu ma charakter biznesowy (a nie turystyczny, wypoczynkowy lub rekreacyjny) a nabywana przez Wnioskodawcę usługa nie obejmuje organizowania Uczestnikom czasu wolnego, Wnioskodawcy przysługuje w całości prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur wystawianych przez Usługodawców z tytułu organizacji wyjazdów na Wydarzenia?
Czy w sytuacji gdy główny cel wyjazdu ma charakter biznesowy (a nie turystyczny, wypoczynkowy lub rekreacyjny) a jednocześnie usługa nabywana przez Wnioskodawcę obejmuje pomocnicze świadczenia polegające na organizowaniu Uczestnikom czasu wolnego (np. zwiedzanie miasta, rejs statkiem, wyjście na koncert), Wnioskodawcy przysługuje w całości prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur wystawianych przez Usługodawców z tytułu organizacji wyjazdów na Wydarzenia, w tym również w zakresie świadczeń polegających na organizowaniu Uczestnikom czasu wolnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji gdy główny cel wyjazdu ma charakter biznesowy (a nie turystyczny, wypoczynkowy lub rekreacyjny) a nabywana przez Wnioskodawcę usługa nie obejmuje organizowania Uczestnikom czasu wolnego, Wnioskodawcy przysługuje w całości prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur wystawianych przez Usługodawców z tytułu organizacji wyjazdów na Wydarzenia. W tym przypadku nie ma bowiem zastosowania szczególna procedura „VAT marża”, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT.

W sytuacji gdy główny cel wyjazdu ma charakter biznesowy (a nie turystyczny, wypoczynkowy lub rekreacyjny) a jednocześnie usługa nabywana przez Wnioskodawcę obejmuje pomocnicze świadczenia polegające na organizowaniu Uczestnikom czasu wolnego (np. zwiedzanie miasta, rejs statkiem, wyjście na koncert), Wnioskodawcy przysługuje w całości prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur wystawianych przez Usługodawców z tytułu organizacji wyjazdów na Wydarzenia, w tym również w zakresie świadczeń polegających na organizowaniu Uczestnikom czasu wolnego. W tym przypadku również nie ma zastosowania szczególna procedura „VAT marża”, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań nr 1 i nr 2:

W pierwszej kolejności należy odnieść się do charakteru usług organizacji wyjazdów na Wydarzenia jako świadczeń kompleksowych.

Tematyka świadczeń kompleksowych była przedmiotem licznych orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej [dalej: TSUE albo Trybunał]. W tym zakresie warto powołać wyrok TSUE z 16 kwietnia 2015 r. C-42/14 Wojskowa Agencja Mieszkaniowa.

Jak wynika z ww. wyroku, w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jedną transakcję, jeżeli nie są one od siebie niezależne, jedna transakcja występuje w szczególności wtedy, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Jest tak również w sytuacji, gdy jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, natomiast inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego (tak TSUE w wyroku BGŻ Leasing, C-224/11, pkt 30). W szczególności świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samo w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego usługodawcy (tak Trybunał w wyroku Field Fisher Waterhouse, C-392/11, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo). W celu ustalenia, czy świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń, czy jedno świadczenie, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla danej transakcji (wyrok BGŻ Leasing, C-224/11, pkt 32).

Niewątpliwie usługi, będące przedmiotem niniejszego wniosku, należy uznać za świadczenie jednolite. Należy bowiem zwrócić uwagę na cel świadczenia tych usług. Spółka po to angażuje Usługodawcę, aby uniknąć komplikacji związanych z samodzielnym organizowaniem wyjazdu na Wydarzenia. Celem Spółki nie jest nabycie konkretnej usługi transportowej czy cateringowej, ale całkowite uwolnienie Spółki od konieczności organizowania któregokolwiek elementu związanego z wyjazdem. Spółka, nabywając usługi, korzysta z doświadczeń Usługodawców, którzy posiadają odpowiednią wiedzę na temat możliwości skorzystania z odpowiedniego zakwaterowania, usług transportowych, dostępności wyżywienia. Jest to o tyle istotne, że głównym celem wyjazdu jest udział w Wydarzeniach oraz prezentacja własnych produktów, zapoznanie się z ofertą konkurencji albo zapoznania się z najnowszymi technologiami i rozwiązaniami technicznymi stosowanymi w branży. Cel wyjazdu na Wydarzenia ma więc charakter biznesowy.

Konieczne więc jest niezwykle precyzyjne ustalenie warunków wyjazdu, tak by możliwość uczestnictwa w Wydarzeniu nie została zakłócona. Z tego powodu właśnie Spółka korzysta z usług profesjonalnego, wyspecjalizowanego podmiotu.

Spółka jest więc zainteresowana nabyciem kompleksowej usługi, polegającej na organizacji całości wyjazdu na Wydarzenie. Usługi świadczone Spółce mają charakter jednolity, a ich podział miałby charakter sztuczny. Niewątpliwie udział w Wydarzeniach nie byłyby możliwy bez organizacji noclegów, transportu i wyżywienia. Przedmiotowej usługi nie można również zakwalifikować jako usługi turystycznej, rozliczanej w procedurze marży zgodnie z art. 119 ustawy o VAT. Już z samego określenia „usługi turystyczne” wynika, że usługi te muszą być świadczone w celu turystycznym. Z całą pewnością cel taki nie występuje, względnie ma zdecydowanie uboczny charakter, w analizowanym stanie faktycznym.

Okoliczności tej nie zmienia fakt, że w trakcie wyjazdu Uczestnicy w czasie wolnym mogą korzystać z określonych atrakcji. Atrakcje te bowiem są świadczone niejako ubocznie i „przy okazji” pobytu na Wydarzeniach. Dowodzi tego fakt, że cel wyjazdu na Wydarzenie ma przede wszystkim charakter biznesowy lub zawodowy.. Usługi, generalnie, mogłyby być świadczone bez organizacji czasu wolnego - teoretycznie czas ten Pracownicy mogliby zorganizować sobie sami, a zasadniczy cel wyjazdu, tj. uczestnictwo w Wydarzeniach, byłby zrealizowany. Oznacza to, że organizacja czasu wolnego służy lepszemu korzystaniu z usługi głównej, tj. organizacji wyjazdu. Ponadto, wspólne uczestnictwo pracowników lub współpracowników i kontrahentów w atrakcjach może przyczynić się do podpisania nowych umów, polepszenia relacji biznesowych itd.

Jak stanowi art. 119 ustawy o VAT szczególną procedurę VAT marża stosuje się jedynie przy świadczeniu usług turystyki.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej pojęcia „usługi turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. Urz. UE L 347, str. 1 ze zm.). Stosownie do powołanego art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty.

Należałoby więc przyjąć, że przez usługę turystyki rozumie się usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką. Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka - w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Z kolei „Słownik Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052), pojęcie to definiuje jako „zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuży lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych”.

Zgodnie ze wskazanymi powyżej definicjami „usług turystycznych” należą do nich wyjazdy mające na celu rekreację, wypoczynek, rozrywkę lub cele zdrowotne. Nie należy więc rozciągać pojęcia „usługi turystyczne”, o których mowa w art. 119 ustawy o VAT na wyjazdy mające na celu sprawy zawodowe, biznesowe lub wykonywane w ramach wykonywania obowiązków służbowych.

Co więcej, zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy o VAT, usługi turystyczne muszą być nabywane od innych podatników „dla bezpośredniej korzyści turysty”. Dla świadczenia „usług turystyki” koniecznym elementem jest istnienie samego „turysty Ustawa o VAT nie zawiera definicji „turysty”, brak również definicji tego pojęcia w przepisach Dyrektywy VAT. Wobec tego pojęcie to należy rozumieć w sposób potoczny. W sensie potocznym natomiast za „turystę” nie sposób uznać osobę, która udaje się de facto w podróż służbową w ramach pełnionych obowiązków. Fakt, że Uczestnicy dodatkowo korzystają z pewnych atrakcji, nie zmienia faktu, że wyjazd na Wydarzenia jest dla nich wyjazdem stricte służbowym.

Należy mieć na uwadze, że usługi turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy o VAT, definiowane są z perspektywy usługodawcy. Stąd też cel wyjazdu musi być obiektywnie turystyczny, aby zastosować procedurę marży. Z pewnością ustawodawca nie może uzależniać zasad opodatkowania od subiektywnego celu pobytu usługobiorcy. Innymi słowy, jeżeli usługobiorca nabywa usługę wycieczki wypoczynkowej, to usługodawca nie może uzależniać zastosowania procedury marży od tego, czy usługobiorca faktycznie w trakcie wycieczki będzie realizował własne cele biznesowe (np. spotykał się z kontrahentami), o czym usługodawca nie mógł i nie powinien wiedzieć. Wyłączenie możliwości stosowania procedury marży będzie miało miejsce wtedy, gdy z okoliczności wynika, że usługodawca wykonując usługę miał pełną świadomość, że nie ma ona charakteru turystycznego.

Taka sytuacja zachodzi w przypadku Spółki. Usługodawca przystępując do świadczenia usług ma bowiem pełną świadomość, iż zasadniczym celem wyjazdu nie jest wypoczynek, rekreacja czy zwiedzanie (tj. szeroko pojęta turystyka), ale udział w określonym Wydarzeniu (na przykład w targach branżowych albo w konferencji). Usługodawca organizuje nie tylko nocleg czy wyżywienie, ale także m.in. dojazd na Wydarzenie, zaś całość wyjazdu dostosowana jest do faktu odbywania się Wydarzenia (przykładowo godziny posiłków i przejazdów uwzględniają godziny odbywania się Targów, a ewentualne atrakcje zapewniane są wyłącznie w czasie wolnym, itd.).

Zatem, nabywane przez Spółkę usługi nie mogą być uznane za usługi turystyki w rozumieniu art. 119 ustawy o VAT, bowiem:

ich charakter odbiega od specyfiki usług turystyki, w których świadczenia związane z wypoczynkiem czy rekreacją mają dominujący charakter - w przypadku przedmiotowych Usług są one jedynie świadczeniem pomocniczym - oraz

cel wyjazdów na Wydarzenia dla Uczestników ma charakter biznesowy, zawodowy lub służbowy co wyklucza potraktowanie nabywanych usług jako usług turystycznych dla celów VAT, oraz

nie jest spełniona przesłanka świadczenia usług dla bezpośredniej korzyści turysty - ponieważ brak jest turysty, który miałby być odbiorcą tych usług.

Dodatkowo należy wskazać, że procedura marży stanowi wyjątek od podstawowych zasad opodatkowania świadczenia usług. Zgodnie zaś z jedną z podstawowych zasad wykładni prawa podatkowego, wyjątki podlegają wykładni zawężającej.

Usługi nabywane przez Spółkę stanowią więc odrębny rodzaj usługi, inny niż te wymienione w art. 119 ustawy o VAT.

Powyższe potwierdzają organy podatkowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 21 stycznia 2013 r. (sygnatura ITPP2/443-1302a/12/RS) zajął stanowisko analogiczne do poglądu Spółki, stwierdzając, że „należy stwierdzić, iż świadczona przez Wnioskodawcę usługa nie jest usługą turystyki, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy, bowiem rzeczywistym i głównym celem tej kompleksowej usługi nie jest organizacja wyjazdu w celu wypoczynku, krajoznawstwa, czy realizacji celów zdrowotnych, lecz nawiązanie przez uczestników współpracy z przedstawicielami firm z zagranicy oraz promocja województwa. Z perspektywy nabywcy najistotniejszym elementem analizowanych świadczeń - jak wynika z treści wniosku - jest nawiązanie współpracy gospodarczej. W tej sytuacji usługi, m.in.: zakwaterowania, wyżywienia oraz transportu, które nabywa Wnioskodawca w celu realizacji ww. usługi, są tylko środkiem do lepszej realizacji usługi zasadniczej, a nie istotą świadczenia. Wobec powyższego należy stwierdzić, iż świadczona przez Wnioskodawcę usługa organizacji spotkań gospodarczych podlegała opodatkowaniu na zasadach ogólnych, a nie według procedury VAT-marża przewidzianej dla usług turystyki. W konsekwencji, ww. usługa winna być udokumentowana „zwykłą” fakturą VAT”.

Podobnie, w interpretacji z 30 maja 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach (sygnatura IBPP1/443-395/11/MS), stwierdził, że:

„Przedmiotowa usługa organizacji wyjazdu składa się wiec z szeregu elementów składowych, jednakże jej składnikiem wiodącym jest niewątpliwie samo zaprezentowanie na targach przez klienta Wnioskodawcy swoich produktów i usług, wskutek czego odnosi on wymierne korzyści w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Natomiast rodzaj i ilość świadczeń składowych usługi zależy od potrzeb i oczekiwań zlecającego wykonanie usługi. Powodem skorzystania z usług Wnioskodawcy jest zamiar podjęcia działalności gospodarczej w danym kraju, a nie cele poznawcze, turystyczne czy wypoczynkowe. Rozbudowanie świadczonej przez Wnioskodawcę usługi nie zmienia jednakże charakteru głównego samej usługi. Nadal bowiem celem wyjazdu klienta Wnioskodawcy pozostaje cel zarobkowy - zamiar zaprezentowania się na targach przez klienta Wnioskodawcy. Podsumowując, w oparciu o przedstawiony zaistniały stan faktyczny jak również zaprezentowany opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny, należy stwierdzić, iż opisane przez Wnioskodawcę usługi nie są usługami turystyki i nie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania marży na podstawie art. 119 ustawy o VAT”.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 8 października 2015 r. (sygnatura IPPP2/4512-683/15-3/DG), w której zajął stanowisko, zgodnie z którym:

„Jeśli świadczone przez Wnioskodawcę usługi na rzecz klienta biznesowego będą sprowadzały się do zapewnienia pakietu konferencyjnego w postaci technicznej organizacji konferencji, posiedzeń, seminariów, szkoleń i kongresów, to takich usług nie można zaliczyć do usług turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1 ustawy. Analiza zakresu świadczonych usług wskazuje, że rzeczywistym i głównym celem takich usług nie jest organizacja wyjazdu w celu wypoczynku, krajoznawstwa, czy realizacji celów zdrowotnych, lecz zorganizowanie konferencji/szkolenia w określonej lokalizacji. (...) W tej sytuacji usługi, jakie Spółka będzie nabywać w celu realizacji kompleksowej usługi organizacji konferencji/szkolenia/seminarium itp. są tylko środkiem do lepszej realizacji usługi zasadniczej, tj. zapewnienia bazy noclegowej uczestnikom szkolenia, konferencji a nie istotą świadczenia. (...) w rozpatrywanej sprawie świadczenie usług technicznej organizacji konferencji, posiedzeń, seminariów, szkoleń i kongresów wraz z towarzyszącymi usługami noclegowymi i/lub wyżywienia, transportu stanowi złożoną usługę organizacji konferencji/seminarium/szkolenia/kongresu”.

Podobnie, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 24 marca 2015 r. (sygnatura IBPP4/443-614/14/EK) stwierdził, że „Wnioskodawca ma prawo
do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej zakup od Biura Podróży usługi polegającej na organizacji wyjazdu na szkolenie. Z opisu sprawy wynika bowiem, że Wnioskodawca nabył od Biura Podróży jedną kompleksową usługę organizacji szkolenia (konferencji). Nabywana przez niego usługa potwierdzona fakturą dokumentowała organizację wyjazdu na szkolenie (konferencję), w skład której wchodził przelot, zakwaterowanie, wyżywienie, udostępnienie miejsca na szkolenie, materiały, przedmioty dydaktyczne oraz organizacja logistyczna konferencji. Ponadto nabyta usługa służyła Wnioskodawcy do zachęcenia swoich odbiorców do utrzymania, poszerzenia kontaktów oraz zwiększenia sprzedaży oferowanych produktów co ma związek ze zwiększeniem przychodu Spółki. Nabyta usługa służyła zatem Wnioskodawcy do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług”.

Podsumowując zatem, nabywane przez Spółkę Usługi podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Skoro zaś mają one związek z czynnościami opodatkowanymi, Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego, wykazanego na fakturach wystawionych przez Usługodawców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z art. 87 ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto, należy wskazać, że ustawodawca w art. 88 ustawy wymienił przypadki, kiedy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony nie występuje. I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja została udokumentowana fakturą, w której została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanej, dla której nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze.

Aby odpowiedzieć na wątpliwości Wnioskodawcy należy ustalić, czy w sprawie nie będzie miał zastosowania cyt. powyżej art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, tj. należy ustalić jaki charakter mają nabywane przez Spółkę usługi i czy są one opodatkowane podatkiem VAT, a w rezultacie czy faktury, które Wnioskodawca otrzymuje powinny zawierać kwotę podatku VAT.

Należy zauważyć, że w przypadku niektórych usług faktura dokumentująca ich świadczenie nie powinna zawierać podatku VAT. Tak jest na przykład w przypadku usług turystyki, w stosunku do których podstawę opodatkowania stanowi marża.

Co do zasady, podstawą opodatkowania, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi nabyte od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty będą stanowić składnik świadczonej usługi turystyki.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Głównym celem wprowadzenia uregulowań składających się na szczególną procedurę opodatkowania podatkiem VAT biur podróży było uniknięcie trudności, jakie wynikałyby dla podmiotów gospodarczych ze stosowania ogólnych zasad podatku VAT do transakcji obejmujących świadczenia nabywane od podmiotów trzecich. Zastosowanie zasad ogólnych w odniesieniu do miejsca i podstawy opodatkowania oraz odliczenia podatku naliczonego powodowałoby bowiem praktyczne trudności dla przedsiębiorstw z powodu wielości i lokalizacji świadczonych usług, co mogłoby stanowić dla nich przeszkodę w prowadzeniu działalności.

Podobne uregulowania zawiera art. 306 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. 2006.347.1 ze zm.), - poprzednio art. 26 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC ze zm.) - zgodnie z którym Państwa członkowskie stosują procedurę szczególną do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile te biura występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników. W myśl ust. 2 tego artykułu, organizatorzy wycieczek turystycznych są traktowania jak biura podróży. Stosownie do art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Pojęcie „pojedynczej usługi” w rozumieniu tego przepisu obejmuje łącznie świadczenia nabywane od innych podatników.

Ustawa o podatku od towarów i usług jak również Dyrektywa 112 nie zawierają definicji pojęć „biuro podróży” oraz „organizator wycieczek turystycznych”. W sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Commissioners of Customs and Excise v T.P. Madgett, R.M. Baldwin and The Howden Court Hotel Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) uznał, że specjalne zasady opodatkowania agentów turystycznych i biur podróży, określone w artykule 26 VI Dyrektywy 77/388, mają zastosowanie do podmiotów gospodarczych, nawet jeśli nie są one formalnie agentami turystycznymi ani biurami podróży, o ile organizują one wycieczki lub wyjazdy zorganizowane we własnym imieniu i powierzają innym podatnikom wykonanie usług związanych z tą działalnością. To stanowisko podtrzymano następnie w wyroku w sprawie C-200/04 ISt internationale Sprach und Studienreisen GmbH (pkt 22). Szeroka wykładnia art. 306 i n. dyrektywy 112 popierana jest także w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z 4 lutego 2016 r., I FSK 1768/14, a także wyrok WSA w Gliwicach z 28 marca 2011 r., III SA/Gl 2746/10, CBOSA).

Z powyższego orzecznictwa wynika, że procedura szczególna wynikająca z art. 119 ustawy o VAT, ma zastosowanie nie tylko w stosunku do typowych biur podróży ale także w stosunku do innych podmiotów, które dokonują podobnych czynności w ramach swojej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej „usług turystyki”. Natomiast, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 187, z późn. zm.), przez „usługi turystyczne” należy rozumieć usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym.

Ponadto, jak wynika z art. 3 pkt 9 ww. ustawy, turysta to osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc.

Z kolei „Słownik Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052), pojęcie to definiuje jako: „zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych”. Natomiast Światowa Organizacja Turystyki (WTO) zaleca dla celów statystycznych następującą definicję turystyki: „Turystyka obejmuje ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, zawodowych lub innych nie dłużej niż rok bez przerwy poza swoim codziennym otoczeniem, z wyłączeniem wyjazdów, w których głównym celem jest działalność zarobkowa”.

A zatem, usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotel, wyżywienie, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Wobec tego aby daną usługę uznać za usługę turystyki, powinna ona być usługą składającą się z więcej niż jednego świadczenia, świadczący usługę musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz przy świadczeniu usługi musi nabywać towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty. A contrario, w sytuacji gdy świadczący usługę nie działa we własnym imieniu i na własny rachunek, nie nabywa usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podmiotów, a także usługa ta jest usługą pojedynczą (nie jest złożona z co najmniej dwóch świadczeń), usługa taka nie może być uznana za usługę turystyki, o której mowa w cytowanym wcześniej art. 119 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do kwestii nabywcy usługi turystyki, należy wskazać, że z art. 119 ust. 3 ustawy, wynika, że procedurę marży stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek i przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

W tym miejscu należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej oddalił w całości skargi Komisji Europejskiej przeciwko Polsce, Włochom, Republice Czeskiej, Grecji, Francji, Finlandii i Portugalii oraz uwzględnił w części skargę przeciwko Hiszpanii, w której Komisja wniosła o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom w związku z naruszeniem obowiązków wskazanych w Dyrektywie 112. Skargi te dotyczyły procedury szczególnej dla biur podróży. Komisja przedstawiła stanowisko, wedle którego procedura szczególna dla biur podróży ma zastosowanie jedynie w przypadku usług turystycznych podróżnym. Zarzuciła ona wskazanym państwom członkowskim, że zezwoliły na zastosowanie tej procedury w przypadku sprzedaży usług turystycznym wszelkim klientom. W wyrokach w sprawach C-189/11, C-193/11, C-236/11, C-269/11, C-293/11, C-296/11, C-309/11 i C-450/11 Trybunał stwierdził, że istnieją znaczne różnice pomiędzy wersjami językowymi dyrektywy, ponieważ niektóre z nich posługują się słowem „podróżny” lub słowem „klient”, czasami używając ich zamiennie w różnych przepisach. Trybunał stwierdził, że w takim przypadku najlepiej interpretować przepis zgodnie z ogólną systematyką i celem uregulowania, którego część stanowi. Trybunał stwierdził, że podejście polegające na zastosowaniu procedury szczególnej do wszelkich klientów jest najbardziej zdatne do osiągnięcia celów tej procedury, gdyż zezwala biurom podróży na korzystanie z uproszczonych zasad niezależnie od rodzaju klienta, na rzecz którego wykonują oni usługi, a tym samym sprzyja zrównoważonemu podziałowi wpływów pomiędzy państw członkowskie. Trybunał dokonał już wykładni słowa „podróżny”, nadając mu szersze znaczenie, niż obejmujące tylko konsumenta końcowego.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca, jako podmiot gospodarczy, nabywa usługi organizacji wyjazdów na wydarzenia typu: targi branżowe, konferencje oraz sympozja. Uczestnikami tych Wydarzeń są pracownicy Wnioskodawcy, współpracownicy, członkowie organów zarządzających Spółki, przedstawiciele kontrahentów Spółki lub dziennikarze. W skład nabywanych usług wchodzą:

przelot lub przejazd na trasie pomiędzy miastem siedziby Wnioskodawcy (bądź miastem stałego pobytu Uczestników) a miejscem gdzie odbywa się Wydarzenie oraz przelot lub przejazd z powrotem;

zakwaterowanie Uczestników w hotelu w okresie wyjazdu;

transfery i transport lokalny pomiędzy lotniskiem, hotelem i miejscem gdzie odbywa się określone Wydarzenie;

wyżywienie dla Uczestników w okresie wyjazdu;

obecność koordynatora (przedstawiciela Usługodawcy) przez cały czas trwania wyjazdu na Wydarzenie;

ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków dla Uczestników podczas trwania wyjazdu.

Usługa jaką nabywa Wnioskodawca może także obejmować uczestnictwo w Wydarzeniu (to jest bilety lub opłaty związane z uczestnictwem w targach branżowych, konferencjach, sympozjach i podobnych wydarzeniach). Usługodawcy nie są organizatorami Wydarzeń (np. targów, konferencji) lecz w niektórych przypadkach pośredniczą w nabywaniu biletów wstępu (uiszczaniu opłat za uczestnictwo) w Wydarzeniach, działając we własnym imieniu w stosunku do Spółki.

Niektórzy Usługodawcy posiadają status biur podróży, jednak pozostali Usługodawcy nie mają takiego statusu i działają w charakterze agencji marketingowych, agencji PR bądź agencji eventowych. Usługodawcy działają na rzecz Wnioskodawcy we własnym imieniu i na własny rachunek, a przy świadczeniu usług organizacji wyjazdów nabywają usługi i towary od innych podmiotów.

Usługodawcy dokumentują opisane powyżej usługi jako usługi polegające na organizacji wyjazdów zagranicznych w celach biznesowych fakturami z wykazanym na podatkiem w wysokości 23%.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości odliczenia podatku VAT z otrzymanych faktur.

Jak wskazano wcześniej obowiązek stosowania procedury VAT-marża wynika z występujących w danym zdarzeniu elementów, tj. podatnik musi świadczyć usługę turystyki, przy jej świadczeniu musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek oraz świadcząc tę usługę musi nabywać towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Z cytowanych powyżej przepisów oraz przytoczonego orzecznictwa wynika, że procedura szczególna stosowana jest przez biura podróży oraz inne podmioty, które wykonują podobne czynności w ramach swojej działalności gospodarczej i nabywają towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Słowu „turysta” (podróżny), jak twierdzi Trybunał, należy nadać szersze znaczenie, niż obejmujące tylko konsumenta końcowego. A zatem, procedura szczególna może być także stosowana do usług skierowanych do biznesu tj. nabywanych przez firmy, w tym na przykład dla pracowników danego przedsiębiorstwa w celu konsumpcji przez nich oferowanych towarów i usług w trakcie podróży służbowych.

Sama czynność organizacji konferencji, targów branżowych lub seminariów nie stanowi usługi turystyki, co oznacza, że podmioty organizujące tego typu imprezy nie korzystają z procedury szczególnej, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT. Pomimo tego, że na organizację konferencji składają się zazwyczaj również usługi dodatkowe jak np. udostępnienie i przygotowanie sal konferencyjnych, zapewnienie wyżywienia, noclegów, parkingu oraz inne czynności składające się na obsługę techniczną konferencji, bez których to usług dana impreza nie mogłaby się odbyć, to wszystkie te usługi razem mogą tworzyć jedną całość tzw. „pakiet konferencyjny” opodatkowany stawką właściwą dla usługi zasadniczej polegającej na organizacji konferencji, targów branżowych lub seminariów, przy czym należy wskazać, że sposób opodatkowania takiej usługi musi uwzględniać miejsca jej świadczenia.

Należy nadmienić, że w skład takiego pakietu, celem zastosowania jednolitych zasad opodatkowania podatkiem VAT, nie mogą wchodzić inne usługi takie jak np. zwiedzanie miasta, rejs statkiem czy wyjście na koncert, z tego względu, że nie są one niezbędne do czynności zorganizowania konferencji, targów branżowych czy seminariów. Oznacza to, że w takich sytuacjach zastosowanie znajdują zasady ogólne dotyczące opodatkowania każdej z tych usług odrębnie w zależności od miejsca ich świadczenia.

Należy jednak zauważyć, że w przedmiotowej sprawie, jak Wnioskodawca wskazuje, podmioty świadczące na rzecz Wnioskodawcy usługi nie są organizatorami imprez w postaci targów branżowych, konferencji czy sympozjów. Podmioty będące biurami podróży, agencjami PR oraz agencjami marketingowymi świadczą na rzecz Wnioskodawcy usługi obejmujące przelot lub przejazd na trasie pomiędzy miejscem siedziby Wnioskodawcy a miejscem gdzie odbywa się Wydarzenie, zakwaterowanie w hotelu, transfer z lotniska i transport lokalny, wyżywienie, obecność koordynatora (przedstawiciela Usługodawcy) przez cały czas trwania wyjazdu, ubezpieczenie podczas podróży, a w niektórych przypadkach także bilet wstępu na Wydarzenie lub opłatę za uczestniczenie w Wydarzeniu. Zdarzają się sytuacje, że Spółka nabywa także usługi, które urozmaicają czas wolny Uczestnikom podróży takie jak: zwiedzanie miasta, rejs statkiem, wyjście na koncert. Usługodawcy działają na rzecz Spółki we własnym imieniu i na własny rachunek. A zatem usługi świadczone przez te podmioty, (podmioty, które nie organizują Wydarzeń) są usługami typowymi dla usług turystycznych. Biura podróży, agencje zakupując usługi, które są przedmiotem nabycia przez Wnioskodawcę, działają we własnym imieniu i na własny rachunek.

Zdaniem tut. Organu, okoliczności opisane we wniosku wskazują, że podmioty świadczące usługi na rzecz Wnioskodawcy (biura podróży, agencje) powinny zastosować procedurę szczególną, wynikającą z art. 119 ust. 1 ustawy, ponieważ spełnione są wszystkie warunki wynikające z art. 119 ustawy o VAT.

Oznacza to, że Usługodawca w stosunku do usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty (Uczestnika Wydarzeń) powinien wystawić fakturę zgodnie z art. 106e ust. 2 ustawy, w myśl którego, w przypadku świadczenia usług turystyki, dla których podstawę opodatkowania stanowi zgodnie z art. 119 ust. 1 kwota marży, faktura - w zakresie danych określonych w ust. 1 pkt 1-17 - powinna zawierać wyłącznie dane określone w ust. 1 pkt 1-8 i 15-17, a także wyrazy „procedura marży dla biur podróży”.

Zastosowanie procedury marży wynikającej z art. 119 ustawy o VAT, powoduje, że podmioty te nie są zobowiązane do stosowania zasad ogólnych. Jak wskazano wcześniej, procedura szczególna jest stosowana w celu wyeliminowania trudności, jakie wynikałyby dla podmiotów gospodarczych ze stosowania ogólnych zasad podatku VAT do transakcji obejmujących świadczenia nabywane od podmiotów trzecich.

W związku z tym na pytanie Wnioskodawcy należy odpowiedzieć, że Spółka nie ma prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia usług, które powinny, zdaniem tut. Organu, być opodatkowane przy zastosowaniu procedury szczególnej wynikającej z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca, dokonując zakupu wymienionych we wniosku usług nie nabywa usługi kompleksowej opodatkowanej na zasadach ogólnych, stawką podstawową w wysokości 23%.

W związku z tym, stanowisko Spółki należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do argumentów Spółki w zakresie przywołanych interpretacji, należy wskazać, że zdarzenia opisane w powołanych interpretacjach o nr ITPP2/443-1302a/12/RS, IBPP1/443-395/11/MS, IPPP2/4512-683/15-3/DG dotyczyły usług organizacji spotkań gospodarczych, konferencji, sympozjum lub targów świadczonych na rzecz podatników przez organizatorów tych wydarzeń. Oferowana usługa obejmowała m.in. techniczną organizację konferencji, posiedzeń, seminariów, szkoleń i kongresów, w tym przygotowanie materiałów szkoleniowych, zatrudnienie wykładowców, tłumaczy a więc rozstrzygnięcie zawarte w tych interpretacjach dotyczyło innych stanu faktycznych niż stan faktyczny przedstawiony w niniejszej sprawie. W przedmiotowej sprawie, jak wynika z wniosku, Usługodawcy nie są organizatorami Wydarzeń, a sprzedawane przez nich usługi mają charakter usług turystycznych. Tylko w niektórych przypadkach, dokonują oni sprzedaży biletu wstępu (lub pobierają opłatę) na Wydarzenie, nie są jednak ich organizatorami.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin