INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2012 r. (data wpływu 23 października 2012 r.), uzupełnionym w dniu 11 i 21 stycznia 2013 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu udokumentowania świadczonych usług oraz stawki podatku obowiązującej dla tych usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 11 i 21 stycznia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu udokumentowania świadczonych usług oraz stawki podatku obowiązującej dla tych usług.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest samorządem zawodowym działającym na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów (Dz. U. z 2001 r., Nr 5, poz. 42 ze zm.) oraz Statutu. Od dnia 1 sierpnia 2012 r. jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na mocy powołanych aktów realizuje swoje cele poprzez m.in.: organizowanie szkoleń i wyjazdów szkoleniowych. Wnioskodawca zawarł z Urzędem Marszałkowskim umowę na organizację, w terminie od dnia 2 listopada 2012 r. do dnia 9 listopada 2012 r., misji gospodarczej do Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Celem organizowanej misji jest nawiązanie przez uczestników współpracy z przedstawicielami firm z zagranicy oraz promocja województwa. W programie misji znajduje się zwiedzanie obiektów inżynierskich, uczestnictwo w targach, spotkanie z przedstawicielami izb handlowych i przemysłowych oraz spotkanie z ambasadorem i konsulem do spraw ekonomicznych Ambasady RP w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. W celu zrealizowania projektu Wnioskodawca dokonał wyboru biura turystycznego z siedzibą w Berlinie, które na mocy umowy z dnia 3 września 2012 r. zobowiązało się do organizacji wyjazdu w ramach projektu branżowej misji gospodarczej. Biuro zobowiązało się do zapewnienia uczestnikom następujących świadczeń:

• przelotu samolotem na trasie: Berlin - Doha - Abu Dhabi - Doha - Berlin,
• opieki polskojęzycznego pilota ze znajomością języka angielskiego/arabskiego,
• zakwaterowania, wyżywienia, organizacji spotkań oraz transferów na terenie Z. E. A.,
• realizacji programu uzupełniającego (fakultatywnego), zgodnie z życzeniami Wnioskodawcy,
• prezentacji programu wyjazdu uczestnikom misji w październiku 2012 r.

Uczestnicy misji gospodarczej wnioskują o przyznanie pomocy de minimis, która została im przyznana za pośrednictwem Wnioskodawcy.

Projekt „Organizacja misji gospodarczej do Zjednoczonych Emiratów Arabskich dla branży budowlano- montażowej" dofinansowany jest w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa 2007-2013. Wymagany wkład własny uczestnika wynosi 40% całkowitych kosztów kwalifikowanych projektu. Budżet misji gospodarczej obejmuje koszty uczestnika oraz koszty organizatora. Koszty organizatora są również objęte pomocą de minimis w wysokości 60%. Rozliczenie kosztów wyjazdu przeprowadzone jest w następujący sposób:

1. uczestnicy wpłacają zaliczkę;
2. Wnioskodawca wystawia fakturę potwierdzającą wpłatę zaliczki;
3. uczestnicy dokonują zapłaty pozostałej kwoty określonej na podstawie rzeczywistych kosztów;
4. Wnioskodawca dokonuje wystawienia faktury końcowej;
5. wystąpienie przez Wnioskodawcę z wnioskiem o płatność do Urzędu Marszałkowskiego;
6. wpłata kwoty przyznanej pomocy na konto Wnioskodawcy;
7. przelanie uczestnikom na ich konto proporcjonalnej kwoty;
8. wystawienie faktur korygujących w związku z przelaniem na konto uczestników przyznanej kwoty pomocy de minimis.

Wnioskodawca będzie posiadał dokumentację potwierdzającą wykonanie na rzecz uczestników misji usługi poza terytorium Unii Europejskiej i spełnienie warunków do uzyskania dofinansowania w ramach RPOWZ 2007-2013. Otrzymana dotacja nie ma wpływu na cenę, gdyż stanowi wyłącznie zwrot poniesionych wydatków. W związku z realizacją projektu, w części otrzymanego dofinansowania z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, nie otrzymuje wynagrodzenia za świadczone usługi w rozumieniu przepisów ustawy, a jedynie zwrot ponoszonych kosztów. Misja gospodarcza odbyła się w terminie od dnia 2 listopada 2012 r. do dnia 9 listopada 2012 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym znajduje zastosowanie art. 119 ust. 1, 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawcy przysługuje prawo do udokumentowania czynności przeniesienia na uczestników kosztów organizacji misji gospodarczej poprzez wystawienie na nich faktury VAT marża...
2. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania stawki 0% VAT z tytułu świadczenia poza terytorium Unii Europejskiej usług turystyki, nabytych dla bezpośredniej korzyści uczestników misji gospodarczej...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo dokumentowania opisanych czynności fakturą VAT marża. Po powołaniu treści art. 119 ust. 1, 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług, stwierdził, że ww. ustawa nie definiuje pojęcia usługi turystyczne, co wymaga odwołania się do ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2004 r., Nr 223, poz. 2268). Zgodnie z art. 3 pkt 1 powołanej ustawy, przez usługi turystyczne rozumie się usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. W myśl pkt 9 art. 3 ustawy, turysta to osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc. Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle powyższego, za usługi turystyki należy uznać świadczenie złożone, na które składa się szereg usług takich jak np. hotelarstwo, gastronomia, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu podmiotu (turysty) poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę). W ocenie Wnioskodawcy, spełnia przesłanki, o których mowa w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Po pierwsze, przy świadczeniu usług nabywa usługi dla bezpośredniej korzyści uczestników misji gospodarczej, których należy kwalifikować jako turystów. Po drugie, składnikami świadczonej usługi będzie m.in.: zakwaterowanie, wyżywienie oraz transport. Po trzecie, wystawi uczestnikom faktury we własnym imieniu i na własną rzecz.

Zdaniem Wnioskodawcy, spełniony jest warunek zastosowania stawki 0% VAT dla usługi świadczonej na rzecz uczestników wyjazdu. Wykonywanie (świadczenie) usług nabytych dla bezpośredniej korzyści uczestników misji gospodarczej (turystów) będzie miało miejsce poza terytorium Unii Europejskiej. Program pobytu potwierdza, iż zasadniczym celem wyjazdu jest pobyt i zwiedzanie ustalonych miejsc oraz odbywanie spotkań w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Usługi transportowe są wyłącznie elementem pomocniczym dla usługi głównej i nie decydują o zmianie miejsca wykonania usługi zasadniczej, która odbywać się będzie w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, a więc poza terytorium Unii Europejskiej. W ocenie Wnioskodawcy, zastosowanie znajduje przepis art. 119 ust. 7 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy podkreślić, że ze względu na fakt, iż wniosek dotyczy stanu faktycznego, który miał miejsce w 2012 r., powołano przepisy prawne w brzmieniu obowiązującym w tym okresie.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Dla celów określenia miejsca świadczenia usług, ustawodawca odrębnie zdefiniował pojęcie podatnika. Z art. 28a ustawy wynika, iż na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:






1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej.



2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak wynika z treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepis art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług wprowadza szczególny sposób opodatkowania usług turystycznych, którego istotą jest opodatkowanie marży stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących te usługi.

Zgodnie z ust. 1 powyższego artykułu, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Stosownie do brzmienia ust. 2 tego artykułu, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora turystyki. Użycie w art. 119 ust. 2 ustawy słowa „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie inne usługi nie wymienione w nim stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione.

Jak wskazuje art. 119 ust. 3 ww. ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. (uchylony);
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. (uchylony)

W myśl ust. 3a ww. artykułu, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Zgodnie z ust. 7 tegoż artykułu, usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%, jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Unii Europejskiej.

Analiza art. 119 ustawy prowadzi do wniosku, iż usługa turystyki, o której mowa w tym przepisie, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług, zarówno obcych jak i własnych, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Natomiast konsekwencje podatkowe powinny być przyporządkowane świadczeniu wiodącemu.

Wskazać należy, iż świadczenie składające się z co najmniej dwóch czynności, które z ekonomicznego punktu widzenia tworzy jedną całość ma miejsce wtedy, gdy jedną z jego części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi dla nabywcy celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego zrealizowania (wykorzystania) usługi zasadniczej.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji legalnej „usług turystyki”, nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie ma również w innych ustawach podatkowych. Definicja „usług turystyki” zawarta została natomiast w treści art. 307 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347 str. 1 ze zm.). Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty.

Zgodnie z definicją „Słownika Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052), „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A.S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S.Wołejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S.Wołejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975 r., z. 15, s. 83). Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

Natomiast, jak wynika z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.), przez usługi turystyczne należy rozumieć usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym.

Stosownie do brzmienia pkt 2 powyższego artykułu, impreza turystyczna to co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu.

Zgodnie z art. 3 pkt 9 ww. ustawy, pod pojęciem turysty rozumieć należy osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc.

Na podstawie powyższych przepisów należy stwierdzić, że usługa turystyki to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych), takich jak np. hotelarskie, gastronomiczne, transportowe, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Usługa turystyki obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Zgodnie z brzmieniem art. 106 ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jak wynika z regulacji ust. 8 pkt 1 powyższego artykułu, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania.

Szczegółowy sposób i zasady wystawiania faktur reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Stosownie do postanowień § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Zgodnie z regulacją ust. 8 tego paragrafu, w fakturach dokumentujących czynności, których podstawą opodatkowania jest marża, zgodnie z art. 119 lub art. 120 ustawy:

1. w miejsce oznaczenia „FAKTURA VAT” stosuje się oznaczenie „FAKTURA VAT marża” lub
2. umieszcza się odesłanie odpowiednio do:



1. przepisów art. 119 ustawy lub art. 306 dyrektywy,
2. przepisów art. 120 ustawy lub art. 313 dyrektywy oraz
3. zawiera się dane określone w ust. 1 pkt 1-6 i 12.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest samorządem zawodowym działającym na podstawie ustawy o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów oraz Statutu. Od dnia 1 sierpnia 2012 r. jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na mocy powołanych aktów realizuje swoje cele poprzez m.in.: organizowanie szkoleń i wyjazdów szkoleniowych. Z Urzędem Marszałkowskim zawarł umowę na organizację misji gospodarczej do Zjednoczonych Emiratów Arabskich w terminie od dnia 2 do 9 listopada 2012 r., której celem jest nawiązanie przez uczestników współpracy z przedstawicielami firm z zagranicy oraz promocja województwa. W programie znajduje się zwiedzanie obiektów inżynierskich, uczestnictwo w targach, spotkanie z przedstawicielami izb handlowych i przemysłowych oraz spotkanie z ambasadorem i konsulem do spraw ekonomicznych Ambasady RP w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. W celu zrealizowania projektu Wnioskodawca dokonał wyboru biura turystycznego z siedzibą w Berlinie, które na mocy umowy z dnia 3 września 2012 r. zobowiązało się do organizacji wyjazdu w ramach projektu branżowej misji gospodarczej. Biuro zobowiązało się do zapewnienia uczestnikom: przelotu samolotem, opiekę polskojęzycznego pilota, zakwaterowanie, wyżywienie, organizacje spotkań oraz transfer na terenie Z. E. A., realizację programu uzupełniającego zgodnie z życzeniami Wnioskodawcy i prezentacje programu wyjazdu uczestnikom misji. Uczestnicy misji gospodarczej wnioskują o przyznanie pomocy de minimis, która to pomoc została im przyznana za pośrednictwem Wnioskodawcy. Projekt „Organizacja misji gospodarczej do Zjednoczonych Emiratów Arabskich dla branży budowlano- montażowej" dofinansowany jest w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa 2007-2013. Wymagany wkład własny uczestnika wynosi 40% całkowitych kosztów kwalifikowanych projektu. Budżet misji gospodarczej obejmuje koszty uczestnika oraz koszty organizatora. Koszty organizatora są również objęte pomocą de minimis w wysokości 60%. Rozliczenie kosztów wyjazdu przeprowadzone jest w następujący sposób:

1. uczestnicy wpłacają zaliczkę;
2. Wnioskodawca wystawia fakturę potwierdzającą wpłatę zaliczki;
3. uczestnicy dokonują zapłaty pozostałej kwoty;
4. Wnioskodawca dokonuje wystawienia faktury końcowej;
5. wystąpienie przez Wnioskodawcę z wnioskiem o płatność do Urzędu Marszałkowskiego;
6. wpłata kwoty przyznanej pomocy na konto Wnioskodawcy;
7. przelanie uczestnikom na ich konto proporcjonalnej kwoty;
8. wystawienie faktur korygujących w związku z przelaniem na konto uczestników przyznanej kwoty pomocy de minimis.

Wnioskodawca będzie posiadał dokumentację potwierdzającą wykonanie na rzecz uczestników misji usługi poza terytorium Unii Europejskiej i spełnienie warunków do uzyskania dofinansowania w ramach RPOWZ 2007-2013. Otrzymana dotacja nie ma wpływu na cenę, gdyż stanowi wyłącznie zwrot poniesionych wydatków. W związku z realizacją projektu, w części otrzymanego dofinansowania z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, nie otrzymuje wynagrodzenia za świadczone usługi w rozumieniu przepisów ustawy, a jedynie zwrot ponoszonych kosztów.

Biorąc pod uwagę powyższe, treść ww. przepisów oraz powołane definicje należy stwierdzić, iż świadczona przez Wnioskodawcę usługa nie jest usługą turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1 ustawy, bowiem rzeczywistym i głównym celem tej kompleksowej usługi nie jest organizacja wyjazdu w celu wypoczynku, krajoznawstwa, czy realizacji celów zdrowotnych, lecz nawiązanie przez uczestników współpracy z przedstawicielami firm z zagranicy oraz promocja województwa. Z perspektywy nabywcy najistotniejszym elementem analizowanych świadczeń - jak wynika z treści wniosku – jest nawiązanie współpracy gospodarczej. W tej sytuacji usługi, m.in.: zakwaterowania, wyżywienia oraz transportu, które nabywa Wnioskodawca w celu realizacji ww. usługi, są tylko środkiem do lepszej realizacji usługi zasadniczej, a nie istotą świadczenia.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż świadczona przez Wnioskodawcę usługa organizacji spotkań gospodarczych podlegała opodatkowaniu na zasadach ogólnych, a nie według procedury VAT marża, przewidzianej dla usług turystyki. W konsekwencji, ww. usługa winna być udokumentowana „zwykłą” fakturą VAT. W związku z tym, iż nie ma zastosowania art. 119 ustawy, a pozostałe przepisy ustawy i rozporządzenia wykonawczego wydanego na jej podstawie nie przewidywały obniżonej, 0% stawki podatku dla wykonanych przez Wnioskodawcę czynności, usługa ta podlegała opodatkowaniu 23% stawką podatku

Jednocześnie informuje się, że kwestię uznania za obrót dotacji otrzymanej na realizację projektu rozstrzygnięto w interpretacji indywidualnej nr ITPP2/443-1302b/12/RS.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.