Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-1-1.4510.16.2017.2.SG
z 28 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2017 r. (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej 18 stycznia 2017 r.), uzupełnionym 24 kwietnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wodomierzy, o których mowa we wniosku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2017 r. wpłynął do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wodomierzy, o których mowa we wniosku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 6 kwietnia 2017 r. Znak: 2461-IBPB-1-1.4510.16.2017.1.SG, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 24 kwietnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2014 r. Spółka zawarła umowę na dostawę m.in. zestawów wodomierzowych na potrzeby sieci wodociągowo-kanalizacyjnej. Celem umowy była wymiana w punktach odbioru starych wodomierzy na nowe, które mają być przystosowane do zdalnego odczytu danych. Dostawa i montaż wodomierzy dokonywana była partiami w latach 2015-2016. Łączna wartość netto wynagrodzenia wyniosła 755.545,00 zł, a koszt jednostkowy wodomierza w zależności od jego rodzaju i oprzyrządowania wyniósł 306,00 - 2.645,00 zł. W 2015 r. Spółka wyodrębniła konto inwestycyjne na którym księgowała faktury za poszczególne dostawy wodomierzy. W 2016 r. po zakończeniu realizacji umowy, Spółka zamierzała rozliczyć inwestycje, przyjąć zakupione wodomierze do ewidencji środków trwałych jako zbiorczy środek trwały zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o rachunkowości i rozpocząć jego amortyzację metoda liniową. Przyjęte rozwiązanie dla celów bilansowych miało również determinować podatkowe ujęcie zakupionych wodomierzy poprzez odnoszenie ich odpisów amortyzacyjnych naliczonych od zbiorczego środka trwałego w koszty podatkowe. W 2016 r. Zarząd Spółki podjął jednak decyzję o zmianie bilansowej i podatkowej kwalifikacji kosztów zakupu wodomierzy dokonanych począwszy od 2015 r. i zaliczeniu ich jednorazowo do kosztów jako środków trwałych niskocennych zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na podstawie zarządzenia Zarządu Spółki, dokonano odpowiedniego przeksięgowania salda zapisów na koncie inwestycyjnym, na którym zaewidencjonowano zakupy wodomierzy w latach 2015-2016, w koszty zużycia materiałów 2016 r.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 18 kwietnia 2017 r., wskazano ponadto, że: wodomierze, o których mowa w złożonym wniosku o interpretację przepisów prawa podatkowego stanowią własność Spółki. Wnioskodawca klasyfikuje wodomierze, jako samodzielne środki trwałe w grupie KŚT 8 rodzaj 800 - urządzenia pomiarowe. Wodomierze są bowiem urządzeniami indywidualnymi, które w każdej chwili mogą być wymontowane z jednego miejsca pomiaru i zainstalowane w innym, przy czym demontaż nie powoduje zniszczenia uszkodzenia albo konieczności zmiany przeznaczenia użytkowego. Zatem zdaniem Wnioskodawcy, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych wodomierz należy uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku samodzielne urządzenie. Wymiana wodomierzy na nowe spełniające wyższe parametry jakościowe, nie spowoduje modernizacji sieci wodociągowo-kanalizacyjnej. Nawet jeżeliby uznać wodomierze za części składowe sieci, to biorąc pod uwagę ich niską jednostkową cenę nabycia (poniżej 3.500 zł), zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymiana urządzeń nie powinna być rozliczana jako ulepszenie sieci. Zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy opisanym w części H wniosku o interpretację Spółka nie zamierza przyjmować zakupionych wodomierzy do ewidencji środków trwałych, ale zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na ich nabycie zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów jako zakup środków trwałych niskocennych. Sieć wodociągowo-kanalizacyjna stanowi własność Spółki i jest wyodrębniana jako kilka pozycji inwentarzowych w grupie obiektów inżynierii lądowej i wodnej w prowadzonej przez nią ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W którym roku podatkowym Spółka może rozliczyć w kosztach uzyskania przychodów koszt zakupu wodomierzy, zaewidencjonowany na koncie inwestycyjnym w 2015 r., a w 2016 r. przeksięgowany w koszty zużycia materiałów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupione wodomierze spełniają definicję środków trwałych zawartą w art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.). Zgodnie z art. 16d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500,00 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszt uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Zdaniem Wnioskodawcy, w omawianej sytuacji nie ma zastosowania art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym o momencie zaliczenia wydatków pośrednio związanych z przychodami do kosztów uzyskania przychodów decyduje moment ich ujęcia w księgach rachunkowych, gdyż przepis ten nie ma zastosowania do środków trwałych niskocennych, regulowanych wspomnianym przepisem art. 16d ust. 1. Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 29 grudnia 2010 r. Znak: ILPB3/423-799/10-3/KS. Reasumując Spółka, pomimo rozliczenia wartości zakupionych w 2015 r. wodomierzy w kosztach bilansowych 2016 r. dla celów uwzględnienia w kosztach podatkowych przedmiotowej wartości zobowiązana jest do skorygowania zeznania podatkowego złożonego za 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła w 2014 r. umowę na dostawę m.in. zestawów wodomierzowych na potrzeby sieci wodociągowo-kanalizacyjnej. Celem umowy była wymiana w punktach odbioru starych wodomierzy na nowe, które mają być przystosowane do zdalnego odczytu danych. Dostawa i montaż wodomierzy dokonywana była partiami w latach 2015-2016. Łączna wartość netto wynagrodzenia wyniosła 755.545,00 zł, a koszt jednostkowy wodomierza w zależności od jego rodzaju i oprzyrządowania wyniósł 306,00 - 2.645,00 zł. W 2015 r. Spółka wyodrębniła konto inwestycyjne na którym księgowała faktury za poszczególne dostawy wodomierzy. W 2016 r. po zakończeniu realizacji umowy, Spółka zamierzała rozliczyć inwestycje, przyjąć zakupione wodomierze do ewidencji środków trwałych jako zbiorczy środek trwały zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o rachunkowości i rozpocząć jego amortyzację metoda liniową. Przyjęte rozwiązanie dla celów bilansowych miało również determinować podatkowe ujęcie zakupionych wodomierzy poprzez odnoszenie ich odpisów amortyzacyjnych naliczonych od zbiorczego środka trwałego w koszty podatkowe. W 2016 r. Zarząd Spółki podjął jednak decyzję o zmianie bilansowej i podatkowej kwalifikacji kosztów zakupu wodomierzy dokonanych począwszy od 2015 r. i zaliczeniu ich jednorazowo do kosztów jako środków trwałych niskocennych zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na podstawie zarządzenia Zarządu Spółki, dokonano odpowiedniego przeksięgowania salda zapisów na koncie inwestycyjnym, na którym zaewidencjonowano zakupy wodomierzy w latach 2015-2016, w koszty zużycia materiałów 2016 r. Wodomierze, o których mowa we wniosku stanowią własność Spółki. Wnioskodawca klasyfikuje wodomierze, jako samodzielne środki trwałe w grupie KŚT 8 rodzaj 800 - urządzenia pomiarowe. Wodomierze są bowiem urządzeniami indywidualnymi, które w każdej chwili mogą być wymontowane z jednego miejsca pomiaru i zainstalowane w innym, przy czym demontaż nie powoduje zniszczenia uszkodzenia albo konieczności zmiany przeznaczenia użytkowego. Z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych wodomierz należy uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku samodzielne urządzenie. Wymiana wodomierzy na nowe spełniające wyższe parametry jakościowe, nie spowoduje modernizacji sieci wodociągowo-kanalizacyjnej. Spółka nie zamierza przyjmować zakupionych wodomierzy do ewidencji środków trwałych, ale zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na ich nabycie zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów jako zakup środków trwałych niskocennych. Sieć wodociągowo-kanalizacyjna stanowi własność Spółki i jest wyodrębniana jako kilka pozycji inwentarzowych w grupie obiektów inżynierii lądowej i wodnej w prowadzonej przez nią ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle cytowanych przepisów, składniki majątku trwałego mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
  
  

W tym miejscu należy stwierdzić, że skoro zakupione wodomierze zostały nabyte przez Wnioskodawcę we własnym zakresie, w dniu przyjęcia do używania były kompletne i zdatne do użytku, przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok oraz wykorzystywane są na potrzeby działalności gospodarczej Spółki, to tym samym spełniają definicję środka trwałego i jako takie podlegają regulacjom art. 16a-16m updop.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Art. 16i ust. 1 updop stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j–16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 16d ust. 1 updop, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 16f ust. 3 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h–16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h–16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższych unormowań wynika, że podatnik nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 3500 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych może:

• nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, (art. 16d ust.1 updop) lub
• zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym:
1. dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, (art. 16f ust. 3 updop) lub
   
2. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h–16m updop.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku zakupione wodomierze stanowią samodzielne środki trwałe, a jednostkowa cena nabycia wodomierza nie przekracza 3500 zł, to wydatek na ich zakup może być zaliczony bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania – zgodnie z art. 16d ust. 1 updop. W konsekwencji, jeżeli w istocie Spółka oddała do użytkowania w 2015 r. wodomierze zakupione w tymże roku (których zakup zaewidencjonowała na koncie inwestycyjnym w 2015 r., a w 2016 r. przeksięgowano w koszty zużycia materiałów), to wydatki poniesione na ich nabycie powinny zostać uwzględnione w kosztach podatkowych w miesiącu oddania ich do użytkowania (w poszczególnych miesiącach 2015 r.).

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy z ww. zastrzeżeniem uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wskazać przy tym należy, że stosownie do przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz zadanego pytania (wyznaczających zakres wniosku) przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie kwestia sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wodomierzy, o których mowa we wniosku. Nie była przedmiotem interpretacji ta część przedstawionego stanowiska, która odnosiła do obowiązku dokonania korekty zeznania podatkowego złożonego za 2015 r.

Ponadto, interpretacja indywidualna jest pisemną interpretacją przepisów prawa podatkowego, przez które rozumie się przepisy ustaw podatkowych, a nie ustawy o rachunkowości (art. 3 pkt 2 i art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej). W związku z tym tut. Organ podatkowy nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy i innych przepisów z zakresu prawa bilansowego, a w szczególności nie jest upoważniony do oceny prawidłowości stosowanych przez Spółkę księgowań.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.