2017.06.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB3.4511.127.2017.2.IS
z 2 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2017 r. (data wpływu 23 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 maja 2017 r. (data wpływu 10 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wykorzystywanych do działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2017 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Z uwagi na braki wniosku, Organ podatkowy na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) pismem z dnia 25 kwietnia 2017 r., nr 1061-IPTPB3.4511.127.2017.1.IS (doręczonym w dniu 2 maja 2017 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 10 maja 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 8 maja 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność z siedzibą w …. Jej przedmiotem jest świadczenie usług informatycznych związanych z oprogramowaniem, jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W związku z obecną możliwością zdalnego świadczenia usług informatycznych Wnioskodawca zdecydował się na zakup większego mieszkania w …, w którym zamierza przeznaczyć część pomieszczeń wyłącznie na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, część do użytku wyłącznie prywatnego, a część do użytku wspólnego.

Całość mieszkania: 90,26 m²

pokój 14,48 m² – pomieszczenie prywatne,

pokój 11,38 m² – pomieszczenie prywatne,

łazienka z wc 5,66 m² – pomieszczenie prywatne,

garderoba 2,38 m² – pomieszczenie prywatne,

pokój 10,18 m² – pomieszczenie firma,

wc 1,94 m² – pomieszczenie firma,

przedpokój 8,70 m² – pomieszczenie wspólne firma – prywatne,

kuchnia 8,78 m² – pomieszczenie wspólne firma – prywatne,

salon 26,76 m² – pomieszczenie wspólne firma – prywatne.

Wnioskodawca zakupił mieszkanie od dewelopera wspólnie z małżonką, z którą ma wspólnotę majątkową małżeńską, ze środków wspólnych pochodzących z oszczędności i z zaciągniętego na ten cel kredytu mieszkaniowego. Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest świadczenie usług programistycznych i szkoleniowych z zakresu programowania. Usługi programistyczne Wnioskodawca wykonuje stale, usługi szkoleniowe według potrzeb zleceniodawców. Obecnie Wnioskodawca przygotowuje autorski kurs …. Swoją działalność zamierza rozszerzyć o tzw. „Co-work”, czyli wynajem przestrzeni biurowo-kreatywnej dla osób ze swojej branży. Powodem zakupu większego mieszkania, jest też planowany przyszły wynajem miejsca do pracy innym programistom, z opcją w pełni wyposażonej kuchni, salonu z projektorem oraz odrębnym wc. Kameralne szkolenia grupowe lub indywidualne, odbywające się „jak w domu” to również starannie zaplanowana strategia marketingowa Jego marki, dająca Jemu przewagę konkurencyjną. Wnioskodawca planuje przystosować salon do prowadzenia szkoleń i spotkań z potencjalnymi i obecnymi klientami, oraz dostosować do potrzeb wszystkich wynajmujących (z wyłączeniem dodatkowych rezerwacji np. na stół konferencyjny, projektor itp.). Kuchnia i wc pozostaje również do pełnej dyspozycji wynajmujących, a w przypadku szkoleń całodniowych stanowić będzie zaplecze cateringowe. Wnioskodawca planuje również zakupić sprzęt rtv – projektor i ekran projekcyjny, na którym będzie możliwe przeprowadzanie prezentacji w trakcie szkoleń, urządzenie smart tv i smart audio celem prowadzenia wideokonferencji z kontrahentami zagranicznymi oraz umożliwienie programistom … przeprowadzenia testów swoich aplikacji (udostępnianie sprzętu to zdecydowana przewaga konkurencyjna). Część sprzętu (np. TV) będzie mogła być również wykorzystywana na cele prywatne (po godzinach pracy biura).

Z kolei w celu możliwości zapewnienia sobie spokojnego zacisza do pracy oraz kontaktu z obsługiwanymi klientami jeden pokój w całości planuje przeznaczyć na swoją dotychczasową główną działalność gospodarczą – programowanie.

Reasumując, Wnioskodawca wskazał, że organizacja wyodrębnionego pomieszczenia firmowego jest w Jego pracy niezbędna, ponieważ praca programisty wymaga skupienia i odpowiednich warunków do kontaktów z kontrahentami. Przystosowanie salonu Jego mieszkania będzie idealnym rozwiązaniem pozwalającym na ograniczenie wydatków jakie musiałby ponieść na wynajęcie sali szkoleniowej, bądź wynajmowania kompleksowego biura, a prowadzenie „co-work” umożliwi osiągnięcie dodatkowych przychodów. Prowadzenie działalności wymaga również ciągłego utrzymywania dobrych relacji z obecnymi i potencjalnymi kontrahentami. Spotkania biznesowe stanowią nieodłączny element strategii sprzedażowej każdego przedsiębiorstwa, w tym również Jego firmy. Na obu rodzajach spotkań (biznesowych i szkoleniach) bardzo często serwowane są różnego rodzaju poczęstunki, dotyczy to szczególnie wielogodzinnych szkoleń, na które czasem przyjeżdżają osoby z daleka. Zaplecze kuchenne umożliwi Wnioskodawcy obsługę zarówno szkoleń, jak i spotkań z kontrahentami, z którymi spotyka się w celach biznesowych. Posiadanie kuchni i wc jest również niezbędne w celu zapewnienia komfortu pracy programistom wynajmującym przestrzeń biurową. Zakupione mieszkanie nie tylko stworzy Wnioskodawcy możliwość pracy zdalnej bez wyjazdów i wynajmu mieszkania w …, ale również miejsce prowadzenia szkoleń bez ponoszenia kosztów na wynajem lokalu i stworzy możliwość uzyskiwania dodatkowych dochodów z najmu.

Aby zrealizować powyższe zamierzenia mieszkanie zakupione w stanie deweloperskim Wnioskodawca planuje wykończyć (podłogi, ściany, sufity i oświetlenie). Do kosztów wytworzenia mieszkania (środka trwałego) zamierza doliczyć koszty kredytu (prowizję i odsetki) naliczone do dnia zakończenia prac wykończeniowych. W następnej kolejności planuje wyposażyć w niezbędny sprzęt i umeblować salon, pomieszczenie firmowe, zakupić wyposażenie kuchni tj. meble i sprzęty kuchenne oraz przedpokoju i przystosować jedną (mniejszą) łazienkę jako wc firmowe. Dla celów dokonania rozliczeń podatkowych PIT i VAT wyliczy proporcję, według której będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych oraz zaliczał do kosztów wydatki na umeblowanie i wyposażenie części wspólnych.

Współczynnik do ustalenia proporcji Wnioskodawca zamierza ustalić w następujący sposób:

pomieszczenia prywatne + powierzchnia pomieszczeń wspólnych (proporcjonalnie do obsługiwanych pomieszczeń firmowych i prywatnych)/całość powierzchni, tj. (10,18+1,94+12,12/46,02*(8,7+8,78+26,76))/90,26, gdzie 12,12 = pow. pom. firmowych, a 46,02 = suma powierzchni firmowej i prywatnej.

W ten sam sposób Wnioskodawca planuje odliczyć podatek VAT przyjmując że:

podatek VAT od wydatków na pomieszczenia firmowe będzie odliczał w całości,
podatek VAT od pomieszczeń wspólnych odliczenie w proporcji według powyższego wyliczenia.

Zorganizowanie pomieszczeń firmowych w domu pozwoli Wnioskodawcy pracować wydajniej, być bardziej dyspozycyjnym, a przede wszystkim zmniejszyć wydatki na wynajem powierzchni. Wnioskodawca przyjmuje, że wydatki poniesione na część wyłącznie firmową oraz sprzęt wyłącznie firmowy, w całości zaliczy do kosztów, a VAT zawarty w prawidłowo wystawionych fakturach dotyczących wydatków wyłącznie firmowych będzie w całości podlegał odliczeniu.

W piśmie z dnia 8 maja 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy stanu faktycznego, Wnioskodawca jest opodatkowany podatkiem liniowym, prowadzi księgę przychodów i rozchodów, opłaca zaliczki kwartalnie.

Odnośnie wartości początkowej środka trwałego, czyli lokalu Wnioskodawca zamierza w pierwszej kolejności ustalić cenę nabycia, która obejmie cenę zakupu z aktu notarialnego, powiększona o wydatki poniesione na ulepszenie oraz o część odsetek od kredytu mieszkaniowego zapłaconą do dnia oddania lokalu do użytkowania – cenę nabycia Wnioskodawca ustali zgodnie z art. 22g pkt 3 ustawy. Uzyskaną cenę nabycia Wnioskodawca podzieli na m² powierzchni i dla lokali wyłącznie firmowych przyjmie współczynnik 100% ceny l m² a dla powierzchni wspólnych zastosuje wyliczenie wg proporcji. Stąd łącznie m² do zaliczenia w koszty zostaną ustalone w następujący sposób: pomieszczenia firmowe + powierzchnia pomieszczeń wspólnych (proporcjonalnie do obsługiwanych pomieszczeń firmowych i prywatnych), tj. (10,18+1,94+12,12/46,02*(8,7+8,78+26,76)) = 23,77, gdzie 12,12 = powierzchnia pomieszczeń firmowych, a 46,02 = suma powierzchni firmowej i prywatnej. Sam współczynnik ustalony jest następująco: pomieszczenia wyłącznie firmowe 12,12, pomieszczenia wyłącznie prywatne 33,9 stąd współczynnik dla części wspólnych przypadających na obsługę pomieszczeń firmowych został wyliczony jako pomieszczenia wyłącznie firmowe/(pomieszczenia wyłącznie prywatne + pomieszczenia wyłącznie firmowe). Czyli koszt nabycia będzie ustalony w ten sposób, że cenę nabycia Wnioskodawca podzieli na m² całego mieszkania i pomnoży przez liczbę m² z powyższego wyliczenia, tj. cena nabycia będącą podstawą amortyzacji stanowiącej koszty uzyskania przychodu) = cena nabycia dla całego lokalu/90,26 m² x 23,77 m².

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że w ten sam sposób będzie podchodził do pozostałych wydatków tj. wyposażenia drobnego (do 3 500 zł) oraz takiego, które będzie stanowiło środki trwałe (pow. 3 500 zł) – co oznacza, że wyposażenie pomieszczeń wyłącznie firmowych będzie stanowiło koszt w całości, a wyposażenie części wspólnych Wnioskodawca wyliczy mnożąc cenę nabycia przez współczynnik opisany dla części wspólnych, tj. 12,12/46,02.

Zgodnie z przepisami o podatkach lokalnych Wnioskodawca będzie płacił podatek od nieruchomości od części firmowych.

Wnioskodawca wskazał, że zarówno we wniosku, jak i w opisie powyższym lokal już został zakupiony od dewelopera (data aktu przenoszącego: 22 grudnia 2016 r.) i stanowi odrębną własność Wnioskodawcy i Jego małżonki. Wnioskodawca zakłada, że wystąpią takie składniki wyposażenia, które będą spełniały definicję środka trwałego i w związku z powyższym zostaną ujęte w ewidencji środków trwałych i będą zaliczane do kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne. Składniki spełniające definicję wyposażenia zostaną ujęte w ewidencji wyposażenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawca prawidłowo, zgodnie z art. 22f pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustalił sposób zaliczenia wydatków poniesionych na lokal mieszkalny (zakup, wykończenie, wyposażenie, odsetki od kredytu) przeznaczony częściowo na cele prowadzonej działalności gospodarczej do kosztów uzyskania przychodów?
Czy w sytuacji posiadania prawidłowo wystawionych na swoją firmę faktur VAT, dokumentujących wydatki na części wspólne i wyłącznie firmowe, będzie przysługiwało Jemu odliczenie VAT z zastosowaniem opisanego sposobu odliczenia, tj. z zastosowaniem proporcji odliczenia VAT wg opisanego klucza VAT od wydatków na elementy wspólne oraz odliczenia VAT w całości od wydatków wyłącznie firmowych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 1 dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wykorzystywanych do działalności gospodarczej. Natomiast w pozostałym zakresie wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkową środka trwałego ustala się według ceny nabycia. Zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest nią kwota należna zbywcy powiększona o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania (m.in. koszty opłat notarialnych, skarbowych, odsetek i prowizji), pomniejszona o VAT (jeśli może być odliczony). W przypadku Wnioskodawcy, do wartości początkowej trzeba też będzie wliczyć wszelkie nakłady na wykończenie budynku poniesione przed oddaniem go do używania. Jak bowiem wyjaśnił Urząd Skarbowy Warszawa-Ursynów w piśmie z dnia 7 lipca 2006 r. (1438/ DF2/415-102E/152/06/AZ) „z powyższego przepisu wynika, że wszelkie koszty poniesione w związku z przystosowaniem danego składnika majątku do używania, zwiększają cenę nabycia środka trwałego (jego wartość początkową), stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Definicja ceny nabycia zawiera przykładowe koszty, o które należy powiększyć kwotę należną zbywcy, aby wyliczyć wartość początkową, które to nie stanowią katalogu zamkniętego”.

Do ustalenia wartości początkowej mieszkania Wnioskodawca zamierza przyjąć faktury (pomniejszone o VAT możliwy do odliczenia) i rachunki związane z wykończeniem całego mieszkania, bowiem wartość początkową części zajętej na działalność ustala się w proporcji do wartości całego budynku. Taki sposób wyceny wynika wprost z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten mówi, że jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu. Z definicji ustawowej wynika, że od części użytkowanej do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowanej lub wydzierżawianej – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku tub lokalu. Z definicji ustawowej wynika, że części użytkowane do działalności (a części wspólne są używane w działalności) powinny być amortyzowane w proporcji. Z załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiącego wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych wynika, że dla budynków mieszkalnych roczna stawka amortyzacyjna wynosi 1,5 % i taką stawkę Wnioskodawca przyjmie do amortyzacji lokalu. Z kolei, jeśli na zakup lokalu mieszkalnego została zaciągnięta pożyczka lub kredyt, to wartość początkową części zajętej na działalność gospodarczą powiększą również koszty kredytu naliczone do dnia przekazania lokalu do używania na cele firmy (prowizje, opłaty dodatkowe, odsetki). Odsetki naliczone już po oddaniu lokalu do użytku zalicza się w odpowiedniej proporcji do kosztów firmy. Potwierdził to Urząd Skarbowy w Łomży w interpretacji z dnia 2 października 2006 r. (PD-415-38-1/IW/06): „gdy zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi przez podatnika z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, to odsetki od kredytu, o ile nie zwiększają kosztów inwestycji, stanowią koszt uzyskania przychodów w momencie ich zapłacenia. Natomiast wysokość odsetek, które mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, będzie wynikała z iloczynu odsetek i stosunku powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku (wskaźnika procentowego ustalonego metodą proporcjonalną powierzchni wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej w stosunku do całej powierzchni użytkowej budynku)”. Na prawidłowość takiego rozwiązania wskazuje również interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 października 2011 r. (IPPB1/415-694/11-3/ES), w której czytamy: „Zapłacone odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania mogą stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej w części wykorzystywanej w działalności gospodarczej”. Organ podatkowy w przywołanej interpretacji podkreślał przy tym, że umowa kredytowa wraz z wyciągiem bankowym stanowi wiarygodny dowód księgowy dla celów podatku dochodowego. Wydatki poniesione na nabycie wyposażenia mieszkania, np. mebli, zgodnie z ustawą można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio lub poprzez odpisy amortyzacyjne, jeżeli tylko są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W przypadku składników o cenie do 3 500 zł istnieją trzy możliwości:

może zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,

może uznać rzecz za środek trwały i dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, czyli wpisać całą kwotę w koszty, a rzecz umieścić w ewidencji środków trwałych,

może uznać rzecz za środek trwały i normalnie amortyzować, czyli wpisywać w koszty podatkowe okresowo.

Wybór jednego z trzech sposobów postępowania należy do podatnika. W przypadku składników o wartości powyżej 3 500 zł podatnik może je tylko amortyzować (zakładając, że spełniają one wszystkie warunki do uznania za środek trwały). Najważniejsze jest jednak wykazanie, że dany składnik wyposażenia mieszkania służy obiektywnie prowadzonej działalności gospodarczej. Tych wątpliwości nie powinno być w przypadku zakupu np. biurka, mebli czy innych składników wyraźnie związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą czyli tych stanowiących wyposażenie części firmowej. Takie stanowisko potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 7 marca 2012 r. (ITPB1/415-1175/11/WM).

Również w przypadku wyposażenia części wspólnych zasada odliczenia proporcjonalnego pozwoli na uzasadnione częściowe odliczenie wydatków, które w codziennym prowadzeniu działalności gospodarczej są niezbędne. Wyposażenie salonu m.in. w kanapę, stolik, stół konferencyjny, projektor czy TV zapewni odpowiednie warunki dla programistów wynajmujących biuro, jak również dla spotkań Wnioskodawcy z klientami, wideokonferencji z zagranicznymi kontrahentami oraz dla przeprowadzanych okresowo szkoleń. W związku z powyższym, koniecznym jest też posiadanie zaplecza kuchennego aby zapewnić możliwość przygotowania czy odgrzania posiłków, kawy, przechowywania żywności. Pozwoli to również na zaoferowanie zwyczajowego poczęstunku w trakcie szkoleń, czy spotkań biznesowych. Wydatki te, pod warunkiem prawidłowego udokumentowania oraz wykazania związku z osiąganym przychodem, mogą zgodnie z ustawą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Dodatkowo wydatki te nie znajdują się na liście wydatków dla których ustawa wyklucza możliwość zaliczenia do kosztów.

W piśmie z dnia 8 maja 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że w Jego ocenie, mając na uwadze art. 22f ust. 4 w korespondencji z art. 22a pkt 1 przysługuje Mu prawo do proporcjonalnego ujęcia w kosztach odpowiednio amortyzacji oraz zakupu wyposażenia dot. części wspólnych w proporcji opisanej we wniosku i uzupełnieniu do wniosku. Dodatkowo bezspornym jest fakt, że koszty bieżące wyposażenia i amortyzacja wyposażenia i lokalu dotycząca części wyłącznie firmowych stanowi koszt podatkowy. Przy czym, zdaniem Wnioskodawcy, istnieją takie sytuacje, w których poniesione wydatki mają zarówno cel prywatny, jak i służbowy. Wówczas, konieczne jest zastosowanie pewnego współczynnika proporcji, według którego koszt zostanie zaliczony jako podatkowy. Ustalenie proporcji wystąpi w przypadku Wnioskodawcy, tj. prowadzenia działalności gospodarczej we własnym mieszkaniu. Wszystkie te wydatki stanowią koszt pod warunkiem prawidłowego ich udokumentowania oraz wykazania związku z przychodem (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wnioskodawca posiada akt notarialny zakupu lokalu, dodatkowo gromadzi wszystkie faktury i rachunki na udokumentowanie poniesionych wydatków. Zgodnie z przepisami ustawy lokal i wyposażenie stanowiące środek trwały zostanie wprowadzone do ewidencji środków trwałych – stąd w ocenie Wnioskodawcy, wydatki zostaną prawidłowo udokumentowane. Wnioskodawca uważa również, że istnieje związek poniesionych wydatków w przyszłymi przychodami, ponieważ ich poniesienie jest warunkiem prowadzenia działalności gospodarczej opisanej we wniosku bez ponoszenia dodatkowych kosztów na wynajem lokalu zewnętrznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Jej przedmiotem jest świadczenie usług programistycznych i szkoleniowych z zakresu programowania. Usługi programistyczne Wnioskodawca wykonuje stale, usługi szkoleniowe według potrzeb zleceniodawców. W związku z obecną możliwością zdalnego świadczenia usług informatycznych Wnioskodawca zdecydował się na zakup większego mieszkania, w którym zamierza przeznaczyć część pomieszczeń wyłącznie na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, część do użytku wyłącznie prywatnego, a część do użytku wspólnego. Wnioskodawca zakupił mieszkanie od dewelopera wspólnie z małżonką, z którą ma wspólnotę majątkową małżeńską, ze środków wspólnych pochodzących z oszczędności i z zaciągniętego na ten cel kredytu mieszkaniowego. Obecnie Wnioskodawca przygotowuje autorski kurs JavaScript. Swoją działalność zamierza rozszerzyć o tzw. „Co-work”, czyli wynajem przestrzeni biurowo-kreatywnej dla osób ze swojej branży. Powodem zakupu większego mieszkania, jest też planowany przyszły wynajem miejsca do pracy innym programistom, z opcją w pełni wyposażonej kuchni, salonu z projektorem oraz odrębnym wc. Kameralne szkolenia grupowe lub indywidualne, odbywające się „jak w domu” to również starannie zaplanowana strategia marketingowa Jego marki, dająca Jemu przewagę konkurencyjną. Wnioskodawca planuje przystosować salon do prowadzenia szkoleń i spotkań z potencjalnymi i obecnymi klientami, oraz dostosować do potrzeb wszystkich wynajmujących (z wyłączeniem dodatkowych rezerwacji np. na stół konferencyjny, projektor itp.). Kuchnia i wc pozostaje również do pełnej dyspozycji wynajmujących, a w przypadku szkoleń całodniowych stanowić będzie zaplecze cateringowe. Wnioskodawca planuje również zakupić sprzęt rtv – projektor i ekran projekcyjny, na którym będzie możliwe przeprowadzanie prezentacji w trakcie szkoleń, urządzenie smart tv i smart audio celem prowadzenia wideokonferencji z kontrahentami zagranicznymi oraz umożliwienie programistom … przeprowadzenie testów swoich aplikacji (udostępnianie sprzętu to zdecydowana przewaga konkurencyjna). Część sprzętu (np. TV) będzie mogła być również wykorzystywana na cele prywatne (po godzinach pracy biura). Z kolei w celu możliwości zapewnienia sobie spokojnego zacisza do pracy oraz kontaktu z obsługiwanymi klientami jeden pokój w całości planuje przeznaczyć na swoją dotychczasową główną działalność gospodarczą – programowanie. Aby zrealizować powyższe zamierzenia mieszkanie zakupione w stanie deweloperskim Wnioskodawca planuje wykończyć (podłogi, ściany, sufity i oświetlenie). Do kosztów wytworzenia mieszkania (środka trwałego) zamierza doliczyć koszty kredytu (prowizję i odsetki) naliczone do dnia zakończenia prac wykończeniowych. Dla celów dokonania rozliczeń podatkowych wyliczy proporcję, według której będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych. Odnośnie wartości początkowej środka trwałego, czyli lokalu Wnioskodawca zamierza w pierwszej kolejności ustalić cenę nabycia, która obejmie cenę zakupu z aktu notarialnego, powiększoną o wydatki poniesione na ulepszenie oraz o część odsetek od kredytu mieszkaniowego zapłaconą do dnia oddania lokalu do użytkowania – cenę nabycia Wnioskodawca ustali zgodnie z art. 22g pkt 3 ustawy. Uzyskaną cenę nabycia Wnioskodawca podzieli na m² powierzchni i dla lokali wyłącznie firmowych przyjmie, że współczynnik 100% ceny l m² a dla powierzchni wspólnych zastosuje wyliczenie wg proporcji.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ww. przepisem amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika

na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z treścią powyższego przepisu, wymienione w pkt 1-3 ww. przepisu środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

stanowią własność lub współwłasność podatnika,

są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania (kompletność i zdatność do użytku należy postrzegać nie tylko w aspekcie fizycznym, ale również na płaszczyźnie prawnej),

przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (tzw. operacyjnego),

nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 22c ustawy.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

W myśl art. 22f ust. 4 ww. ustawy jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1).

Na kanwie omówionej definicji środków trwałych stwierdzić należy, że warunek kompletności i zdatności do użytku musi zostać spełniony najpóźniej w dniu przyjęcia środka trwałego do używania. Kompletność środka trwałego oznacza, że stanowi on funkcjonalną całość, jest zupełny, całkowity i da się wykorzystać samodzielnie. Z kolei, środek trwały zdatny do użytku to taki środek, który jest przydatny w danej działalności, właściwy i odpowiedni do funkcji jakie ma spełniać.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Powyższy przepis wskazuje, że do celów podatkowych termin ulepszenie środka trwałego obejmuje: przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub jego modernizację. Przy czym wydatki na powyższe cele w danym roku podatkowym przekraczać powinny 3 500 zł i powodować wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do jego wartości z dnia przyjęcia do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Celem ustalenia zakresu pojęcia „ulepszenie środka trwałego” należy wziąć pod uwagę kryteria wskazane w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na prace wykończeniowe lokalu mieszkalnego zakupionego od developera poniesione przed przekazaniem go do użytkowania są składnikami wartości początkowej i nie stanowią kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio, lecz zwiększają wartość początkową lokalu mieszkalnego.

W odniesieniu do wydatków, które Wnioskodawca poniósł na zakup lokalu mieszkalnego od developera, związanych z udzielonym kredytem należy stwierdzić, że:

prowizja i odsetki od kredytu, poniesione przed oddaniem przedmiotowego lokalu mieszkalnego do użytkowania powiększają wartość początkową tego środka trwałego, zgodnie z art. 22g ust. 1 i 3 ww. ustawy i podlegać mogą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne wyliczone, z uwzględnieniem proporcji powierzchni użytkowej pomieszczeń wykorzystywanych do działalności gospodarczej i powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego,

prowizja i odsetki od kredytu, poniesione po oddaniu lokalu mieszkalnego do użytkowania podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu wyliczone z uwzględnieniem ww. proporcji.

Dla określenia zasad zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytów znaczenie mają przepisy art. 23 ust. 1 pkt 32 i pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odsetki, prowizje i różnice kursowe od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że do zakupionego lokalu mieszkalnego Wnioskodawca planuje zakupić sprzęt rtv-projektor i ekran projekcyjny, na którym będzie możliwe przeprowadzanie prezentacji w trakcie szkoleń, urządzenie smart tv i smart audio celem prowadzenia wideokonferencji z kontrahentami zagranicznymi oraz umożliwienie programistom … przeprowadzenia testów swoich aplikacji. Część sprzętu (np. TV) będzie również wykorzystywana na cele prywatne (po godzinach pracy biura). W następnej kolejności Wnioskodawca planuje wyposażyć w niezbędny sprzęt i umeblować salon, pomieszczenie firmowe, zakupić wyposażenie kuchni, tj. meble i sprzęty kuchenne oraz przedpokoju i przystosować jedną (mniejszą) łazienkę jako wc firmowe. Dla celów dokonania rozliczeń podatkowych Wnioskodawca zamierza wyliczyć proporcję, według której będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych oraz zaliczał do kosztów wydatki na umeblowanie i wyposażenie części wspólnych.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Jak stanowi art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3 500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej lub prawnej, albo w miesiącu następnym.

Mając na uwadze powyższe, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz w oparciu o powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej mogą podlegać, stosownie do art. 22 ust. 1 i ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ww. ustawy, tj. od ceny nabycia poszczególnych elementów wyposażenia lokalu mieszkalnego, które stanowią środki trwałe i są wykorzystywane w pomieszczeniach służących wyłącznie prowadzeniu działalności gospodarczej.

Zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów mogą także podlegać odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej lokalu mieszkalnego (bez gruntu) ustalonej z uwzględnieniem ceny nabycia lokalu mieszkalnego powiększonej o wydatki poniesione na ulepszenie oraz o część odsetek i prowizji od kredytu mieszkaniowego zapłaconej do dnia oddania lokalu do użytkowania odpowiadającej tylko stosunkowi powierzchni użytkowej wyodrębnionych pomieszczeń wykorzystywanych wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego.

Jedynie w przypadku, gdy posiadany przez podatnika lokal, jako całość lub wyodrębnione w tym lokalu pomieszczenia służą tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służą celom prywatnym, nie ma przeszkód do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od tych pomieszczeń do kosztów uzyskania przychodów.

Przepis art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od części lokalu wykorzystywanego do prowadzenia działalności od wartości początkowej lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności do ogólnej powierzchni użytkowej tego lokalu.

W sytuacji, gdy pomieszczenie w lokalu mieszkalnym jest wykorzystywane na cele prywatne i równocześnie służy prowadzonej działalności gospodarczej nie jest spełniony warunek wykorzystywania pomieszczenia do działalności gospodarczej. Pomieszczenie takie ma głównie charakter prywatny.

W rezultacie należy stwierdzić, że odpisy amortyzacyjne od znajdujących się w lokalu mieszkalnym pomieszczeń określonych przez Wnioskodawcę jako pomieszczenia wspólne, tj. wykorzystywane na cele prywatne i na cele firmy nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie są spełnione wymogi, o których mowa powoływanych przepisach art. 22 ust. 1 w związku z art. 22 ust. 8 i art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie mogą także podlegać odpisom amortyzacyjnym składniki majątku będące wyposażeniem pomieszczeń wspólnych wykorzystywanych zarówno do prowadzenia działalności gospodarczej jak i na cele prywatne, nawet jeżeli spełniają określone powołanymi wyżej przepisami kryteria do zaliczenia ich do środków trwałych, ponieważ pomieszczenia wspólne nie są służą wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, odpisy amortyzacyjne od tych składników wyposażenia nie mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 w związku z art. 22 ust. 8 i art. 22a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto dodać należy, że weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatków związanych z użytkowaniem części lokalu mieszkalnego dla potrzeb działalności gospodarczej Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). Wydając bowiem interpretację indywidualną organ podatkowy przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

W tym miejscu należy zaznaczyć, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) wartości opisanych we wniosku, gdyż wykraczałoby to poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin