2015.05.06 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-295/15-2/JK3
z 6 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2015 r. (data wpływu 5 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca parkowania znajdującego się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika do innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca parkowania znajdującego się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika do innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe. Pracownicy wykorzystują samochody będące zarówno własnością Wnioskodawcy, jak i samochody użytkowane przez Wnioskodawcę na podstawie umów zawartych z zewnętrznymi kontrahentami.

Pracowników Wnioskodawcy można podzielić na dwie grupy: tzw. „pracowników biurowych”, których miejscem pracy jest siedziba Wnioskodawcy oraz tzw. „pracowników terenowych”, którzy świadczą pracę głównie poza siedzibą Wnioskodawcy. Pracownicy biurowi posługują się samochodami służbowymi zarówno w celach służbowych, jak i prywatnych. Z tego tytułu są zobowiązani do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy kwoty 250 złotych miesięcznie.

Pracownicy terenowi, których stanowisko pracy określane jest przez Wnioskodawcę mianem „koordynatorów regionalnych”, wykorzystują samochody służbowe niemal wyłącznie do celów służbowych, gdyż specyfika ich pracy polega na poruszeniu się w terenie pomiędzy siedzibami różnych klientów oraz swoim miejscem zamieszkania, a tymi siedzibami i siedzibą Wnioskodawcy. Wskazani pracownicy sprawują również nadzór nad działalnością Wnioskodawcy na danym terenie, poruszając się w tym celu pomiędzy określonymi placówkami. Praca koordynatorów regionalnych ma charakter zadaniowy, gdyż wymiar czasu pracy jest zależny od liczby obowiązków i zadań pracownika. Wskazana grupa pracowników nie ma wyznaczonych stałych „godzin pracy”, a sama praca jest niejednokrotnie świadczona w miejscu zamieszkania pracownika o różnych porach dnia. Wnioskodawca wymaga znacznej dyspozycyjności i mobilności przy wykonywaniu przez koordynatorów regionalnych ich obowiązków służbowych. Jednocześnie, powierzone takim pracownikom samochody parkowane są w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika z obowiązkiem ochrony powierzonego samochodu przed zniszczeniem lub kradzieżą, gdyż Wnioskodawca nie posiada wydzielonego, zabezpieczonego parkingu na te potrzeby. Pracownicy terenowi wykorzystują samochody służbowe do celów prywatnych rzadko, w wymiarze zazwyczaj kilku dni w miesiącu i w związku z tym są obciążani niższą opłatą za korzystanie z samochodów do celów prywatnych, tj. w wysokości 100 złotych miesięcznie.

Przekazanie samochodu konkretnemu pracownikowi następuje w drodze pisemnego oświadczenia pracownika, a zasady używania samochodów służbowych zostały uregulowane przez Wnioskodawcę w regulaminie używania samochodów służbowych.

Wnioskodawca zamierza uregulować stosunek pracy z koordynatorami regionalnymi oraz kwestię użyczenia tym pracownikom samochodu służbowego do celów prywatnych w następujący sposób:

Zadaniowy czas pracy koordynatora zostanie wyraźnie uregulowany w umowie o pracę,
W umowie o pracę, jako miejsce świadczenia pracy zostanie określone również miejsce zamieszkania koordynatora,
W regulaminie używania samochodów służbowych wprowadzone zostaną zapisy, że podróże koordynatora regionalnego w podległym mu terenie, będą stanowiły wykonywanie przez niego pracy. Jednocześnie wskazani pracownicy zostaną zobowiązani do użytkowania (w tym również parkowania) samochodów w sposób zapewniający im bezpieczeństwo i zachowanie ich w dobrym stanie. Miejsce parkowania samochodu zostanie wyraźnie określone jako miejsce zamieszkania pracownika z uwagi na bezpieczeństwo i wygodę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym przejazdy pracowników (koordynatorów regionalnych) powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania, znajdującego się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika, do innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem stanowią świadczenie nieodpłatne generujące po stronie pracownika przychód w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 i ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Przejazdy pracowników (koordynatorów regionalnych) powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania, znajdującego się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika, do innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie generują po stronie pracownika przychodu.

Mając na uwadze treść art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że w rozumieniu art. 12. ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracownicy dojeżdżający powierzonymi samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych oraz z miejsca wykonywania obowiązków służbowych do miejsca parkowania, nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Przepisy dotyczące określenia dotyczące nieodpłatnych świadczeń ze stosunku pracy, należy rozpatrywać w kontekście uregulowań obowiązujących pracowników wnioskodawcy zawartych w regulaminie używania. Wskazany dokument zobowiązuje pracownika do dbania o powierzone mienie oraz do zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania samochodu w każdym czasie. Nałożony na pracownika obowiązek nie jest przywilejem, lecz zobowiązaniem nałożonym na pracownika zawartym w ww. regulaminie na podstawie art. 124 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r.- Kodeksu pracy, który przewiduje odpowiedzialność pracownika za powierzone mu mienie.

Umożliwienie pracownikowi parkowania samochodu w pobliżu jego miejsca zamieszkania, jest dla niego zarówno zobowiązaniem, jak i pozwala mu na wykonywanie zadań służbowych, co wiąże się z charakterem wykonywanej pracy. Użytkowanie samochodów służbowych w opisany sposób, w wyniku realizacji obowiązków pracowniczych, nie powoduje przysporzenia majątkowego po stronie pracownika, a umożliwia jedynie prawidłowe i terminowe wykonywanie obowiązków pracowniczych oraz zapewnienie możliwości realizacji nałożonego na pracownika obowiązku dbania o powierzone mu mienie.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przydzielenie niektórym pracownikom samochodu służbowego - których praca charakteryzuje się podwyższoną dyspozycyjnością (zadaniowy czas pracy, praca wykonywana również w miejscu zamieszkania) i obowiązkiem sprawowania stałego nadzoru nad działalnością poszczególnych jednostek organizacyjnych - nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania samochodu do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Powyższe uzasadnienie znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych przez Ministra Finansów, przykładowo wskazać można na:

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 października 2011 r., sygn. IBPBII/l/415-810/11/AA,
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 22 grudnia 2011 r., sygn. ILPBI/415-1119/11-2/TW,
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 czerwca 2012 r., sygn. IPPB4/415-319/12-2/JK2,
Interpretacja1 indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 25 czerwca 2012 r., sygn. IPTPB1/415-263/12-2/KO,
Interpretacja1 Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 lipca 2012 r., sygn. IPPB2/415-402/12-21MK,
Interpretacja1 Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 9 sierpnia 2012 r., sygn. IPPB4/415-480/12-2/MP,
Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10 sierpnia 2012 r., sygn. IPPB4/415-381/12-4/MP,
Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 16 grudnia 2011 r., sygn. IBPBII/1/415-816/11/HK,
Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 7 listopada 2013 r, sygn. ILPB2/415-1072/13-2/WM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. poz. 1662) z dniem 1 stycznia 2015 r. w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), zaczęły obowiązywać nowe przepisy ust. 2a‑2c w art. 12, których celem jest zastąpienie obecnego sposobu ustalania przychodu z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych metodą uproszczoną, polegającą na ustaleniu przychodu pracownika w sposób ryczałtowy.

Zasady ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnych świadczeń przysługujących pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych zostały określone w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 12 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a. (art. 12 ust. 2b ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 2c ustawy, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że powyższe przepisy dotyczą ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi. Stosownie do art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe. Pracownicy terenowi, których stanowisko pracy określane jest przez Wnioskodawcę mianem „koordynatorów regionalnych”, wykorzystują samochody służbowe niemal wyłącznie do celów służbowych, gdyż specyfika ich pracy polega na poruszeniu się w terenie pomiędzy siedzibami różnych klientów oraz swoim miejscem zamieszkania, a tymi siedzibami i siedzibą Wnioskodawcy. Wskazani pracownicy sprawują również nadzór nad działalnością Wnioskodawcy na danym terenie, poruszając się w tym celu pomiędzy określonymi placówkami. Praca koordynatorów regionalnych ma charakter zadaniowy, gdyż wymiar czasu pracy jest zależny od liczby obowiązków i zadań pracownika. Wskazana grupa pracowników nie ma wyznaczonych stałych „godzin pracy”, a sama praca jest niejednokrotnie świadczona w miejscu zamieszkania pracownika o różnych porach dnia. Wnioskodawca wymaga znacznej dyspozycyjności i mobilności przy wykonywaniu przez koordynatorów regionalnych ich obowiązków służbowych. Jednocześnie, powierzone takim pracownikom samochody parkowane są w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika z obowiązkiem ochrony powierzonego samochodu przed zniszczeniem lub kradzieżą, gdyż Wnioskodawca nie posiada wydzielonego, zabezpieczonego parkingu na te potrzeby.

Wnioskodawca zamierza uregulować stosunek pracy z koordynatorami regionalnymi oraz kwestię użyczenia tym pracownikom samochodu służbowego do celów prywatnych w następujący sposób:

Zadaniowy czas pracy koordynatora zostanie wyraźnie uregulowany w umowie o pracę,
W umowie o pracę, jako miejsce świadczenia pracy zostanie określone również miejsce zamieszkania koordynatora,
W regulaminie używania samochodów służbowych wprowadzone zostaną zapisy, że podróże koordynatora regionalnego w podległym mu terenie, będą stanowiły wykonywanie przez niego pracy. Jednocześnie wskazani pracownicy zostaną zobowiązani do użytkowania (w tym również parkowania) samochodów w sposób zapewniający im bezpieczeństwo i zachowanie ich w dobrym stanie. Miejsce parkowania samochodu zostanie wyraźnie określone jako miejsce zamieszkania pracownika z uwagi na bezpieczeństwo i wygodę.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów lub w przypadku, gdy było to możliwe, wprost w miejscu zamieszkania pracownika gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Spółce.

Zatem należy stwierdzić, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Z powyższego wynika, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin