INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2012 r. (data wpływu 20 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z nieodpłatnym udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z nieodpłatnym udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług budowlano-montażowych oraz wynajmu pracowników. W związku z prowadzoną działalnością, przydziela niektórym swoim pracownikom samochody służbowe w celu umożliwienia lub usprawnienia wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Dotyczy to w szczególności pracowników zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych, od których wymaga się mobilności i dyspozycyjności. Decyzja o przyznaniu samochodu służbowego podejmowana jest w odniesieniu do danego pracownika w sposób indywidualny Spośród kryteriów, jakimi Wnioskodawca kieruje się w tym zakresie, decydujące znaczenie ma m.in. charakter wykonywanych obowiązków służbowych oraz spełnianych funkcji w przedsiębiorstwie. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe, w ramach swoich obowiązków pracowniczych są też zobligowani do wykonywania obowiązków służbowych w różnych miejscach poza ich stałym miejscem wykonywania pracy, w tym również w innych miastach (np. spotkania biznesowe w przypadku pracowników administracyjnych, wizyty na placu budowy w odniesieniu do innych stanowisk kierowniczych). Ponadto, miejsce wykonywania pracy przez część pracowników znajduje się poza siedzibą Wnioskodawcy, w tym również w innych miastach).

Formalną podstawą przyznania samochodu służbowego jest Protokół przekazania samochodu służbowego, który zawiera m.in. szczegółowe dane pojazdu (w tym nr dowodu rejestracyjnego, stan techniczny, markę i typ oraz wyposażenie), dane osoby przyjmującej, obowiązki w zakresie korzystania z przyznanego pojazdu, a także zakres odpowiedzialności za powierzony składnik mienia. Protokół jest podpisywany przez osobę reprezentującą Wnioskodawcę i uprawnioną do przyznania samochodu służbowego oraz pracownika przyjmującego go do używania. Z prawnego punktu widzenia jest to więc umowa oparta na regulacji art. 124 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.; dalej „Kodeks pracy”).

Do podstawowych obowiązków pracownika, któremu przyznano samochód służbowy należy w szczególności:

• zabezpieczanie go przed kradzieżą i uszkodzeniem;

• dbanie o sprawność techniczną;

• dbanie o estetykę pojazdu;

• terminowe zapewnienie bieżącej obsługi technicznej.
  
  

Ponadto, w każdym Protokole znajduje się zapis wskazujący szczegółowo na miejsce parkowania samochodu służbowego, które wyznacza się w miejscu zamieszkania pracownika, bądź w bliskiej okolicy (miejsce postojowe, garaż, posesja).

Powyższa regulacja służy zapewnieniu, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, czyli pozwala na zapewnienie wymaganej przez Wnioskodawcę dyspozycyjności pracownika i terminowej realizacji przez niego zadań służbowych, spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone oraz utrzymania odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa składników majątku Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, pracownikom, którym powierzono pojazdy służbowe, w celu należytego wywiązywania się przez nich z obowiązków służbowych, należy doliczyć do przychodów ze stosunku pracy wartość dojazdów samochodem służbowym na trasie: miejsce parkowania - siedziba Wnioskodawcy oraz, czy Wnioskodawca z tego tytułu powinien wystąpić w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.; dalej: „ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych”), a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie jest obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się „wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”.

W świetle wskazanego wyżej przepisu, pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do Spółki oraz ze Spółki do miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę, określone w przepisach regulujących wzajemne prawa i obowiązki wynikające z zawartego stosunku pracy (m. in. umowa o pracę, zakresy czynności, regulaminy). Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu, przy czym wyklucza się tutaj możliwość wykorzystania ich do celów osobistych pracownika, co wynika z podpisanego Protokołu przekazania samochodu służbowego. Natomiast parkowanie samochodu w wyznaczonym miejscu, gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, jest wyrazem dbałości o powierzone składniki majątku Wnioskodawcy.

W sytuacji Wnioskodawcy, mając na względzie wymaganą przez niego dyspozycyjność pracowników obejmujących w firmie określone stanowiska, bądź spełniających określone funkcje oraz fakt, że często wymagana jest od nich praca poza miejscem stałego zatrudnienia (plac budowy, inne miasta), za zasadne należy uznać wyznaczenie miejsca parkowania samochodu służbowego powierzonego pracownikowi w miejscu zamieszkania tego pracownika, bądź w jego pobliżu.

Wnioskodawca jako pracodawca, wymaga bowiem od pracownika utrzymywania powierzonego mu samochodu służbowego w stałej gotowości do wykonywania jego obowiązków służbowych oraz odpowiedniej dbałości za powierzony składnik majątku. Takie rozwiązanie sprzyja ponadto możliwości egzekwowania od pracownika wywiązywania się z nałożonych na niego obowiązków w zakresie dbałości o przyznany samochód.

W przedmiotowej sytuacji należy również wskazać, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście regulacji odnoszących się do wzajemnych praw i obowiązków wynikających z zawartego stosunku pracy, które określają m. in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Mowa tutaj o dyspozycji art. 124 § 2 Kodeksu pracy. W myśl przytoczonego przepisu, pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, gdzie przekazanie samochodu następuje na podstawie Protokołu przekazania samochodu służbowego i ma charakter zwrotny, ponieważ celem takiego działania jest odpowiedni - zgodny z intencją Wnioskodawcy, sposób realizacji przez pracownika określonych zadań służbowych. Z powyższego wynika, że w opisanej sprawie mamy do czynienia z przyznaniem pracownikowi określonego składnika majątku służącego wyłącznie realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, za które przysługuje mu określone w umowie o pracę wynagrodzenie. Takie świadczenie nie może zatem generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, przejazdy pracowników samochodem służbowym pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania a miejscem wykonywania zadań służbowych przez pracownika stanowią realizację obowiązków służbowych, dlatego też nie powodują powstania po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy w sytuacji, gdy pracownik otrzyma do dyspozycji samochód służbowy w celu realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, nieodpłatne świadczenie nie powstanie. Z powyższego wynika z kolei, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych. Przykładowo można tutaj wskazać:

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 maja 2010 r. Nr IPPB2/415-168/10-2/AS oraz z dnia 14 lutego 2012 r. Nr IPPB4/415-890/11-4/JK2,

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lutego 2009 r. Nr IPBII/1/415-89/09/HK,

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 6 lipca 2011 r. Nr IPTPB2/415-125/11-2/KJ.
  
  

Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że powyższe stanowiska są wiążące w odniesieniu do przedstawionych w nich zdarzeń. Biorąc jednak pod uwagę podobieństwo, w zakresie opisanych w nich stanów faktycznych w stosunku do przedstawionego w niniejszym wniosku, można uznać, że potwierdzają one prawidłowość zaprezentowanego powyżej stanowiska Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka przydziela niektórym swoim pracownikom samochody służbowe w celu umożliwienia lub usprawnienia wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Dotyczy to w szczególności pracowników zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych, od których wymaga się mobilności i dyspozycyjności. Decyzja o przyznaniu samochodu służbowego podejmowana jest w odniesieniu do danego pracownika w sposób indywidualny. Spośród kryteriów, jakimi Wnioskodawca kieruje się w tym zakresie decydujące znaczenie ma m.in. charakter wykonywanych obowiązków służbowych oraz spełnianych funkcji w przedsiębiorstwie. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe, w ramach swoich obowiązków pracowniczych są też zobligowani do wykonywania obowiązków służbowych w różnych miejscach poza ich stałym miejscem wykonywania pracy, w tym również w innych miastach (np. spotkania biznesowe w przypadku pracowników administracyjnych, wizyty na placu budowy w odniesieniu do innych stanowisk kierowniczych). Ponadto, miejsce wykonywania pracy przez część pracowników znajduje się poza siedzibą Wnioskodawcy, w tym również w innych miastach). Formalną podstawą przyznania samochodu służbowego jest Protokół przekazania samochodu służbowego. Ponadto w każdym Protokole znajduje się zapis wskazujący szczegółowo na miejsce parkowania samochodu służbowego, które wyznacza się w miejscu zamieszkania pracownika, bądź w bliskiej okolicy (miejsce postojowe, garaż, posesja).

Mając powyższe na uwadze wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym bezpieczeństwo samochodu, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji przejazdy z oraz do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Zainteresowanego wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. Tym samym Wnioskodawca, jako płatnik, nie jest obowiązany do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, przejazdy pracowników samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych – o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych, nie stanowią przychodów ze stosunku pracy podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany, jako płatnik, do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.