INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29.05.2012 r. (data wpływu 04.06.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.06.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zajmuje się sprzedażą produktów telekomunikacyjnych, informatycznych. Wnioskodawca zatrudnia wielu pracowników, w tym przedstawicieli handlowych, których głównym zadaniem jest promocja, sprzedaż i wdrażanie produktów Spółki. Przedstawiciele pracują zarówno na terenie siedziby Spółki jak również na terenie całego kraju. Jednocześnie Wnioskodawca dokonał podziału obszaru kraju na części i każda część przyporządkowana została do konkretnego przedstawiciela. Niezbędnym środkiem pracy przedstawiciela jest samochód służbowy. Samochód taki jest leasingowany przez Spółkę od specjalistycznych firm zajmujących się leasingiem samochodów i wydanych przedstawicielom do eksploatacji. Ponadto Spółka zatrudnia pracowników administracji, którym również powierzono samochód. Przekazanie samochodu następuje na wniosek przełożonego, a Prezes Zarządu podejmuje decyzje o jego przekazaniu. Dyspozycyjność i mobilność pracowników Spółki jest priorytetem w jej działalności.

Zgodnie z przepisami wewnętrznymi Spółki, pracownicy są zobowiązani do parkowania samochodów w miejscu zamieszkania lub innym, jeśli wynika z zakresu prac, które w tym czasie wykonuje pracownik. Spółka zezwala pracownikom na prywatne użycie samochodów służbowych na zasadach określonych w Polityce Samochodowej. Korzystanie z samochodu do celów prywatnych jest odpłatne. Spółka korzysta z samochodów na podstawie umowy leasingu. Umowa taka zawiera indywidualne dane dotyczące samochodu (np. numer rejestracyjny), okres przez jaki pojazd będzie eksploatowany przez Spółkę oraz stawkę miesięczną z tytułu zawarcia umowy leasingu.

Spółka zamierza dokonywać wyceny wartości świadczenia usługi dla pracownika wykorzystującego samochód do celów prywatnych i obciążać pracownika na podstawie:

• stawki dziennej z tytułu usługi leasingu lub najmu,
• oświadczenia pracownika co do ilości dni w miesiącu, w których pracownik korzystał z samochodu do celów prywatnych.
  
  

Stawka dzienna za korzystanie z samochodu dla celów prywatnych obliczona będzie poprzez podzielenie sumy kosztów leasingu (rat leasingu podczas całego okresu leasingu - wartość ta jest znana, gdyż jest określona w umowie dotyczącej leasingu) przez liczbę dni, w którym obowiązuje umowa podczas całego okresu leasing (jak opisano powyżej liczba ta znajduje się w umowie leasingu, dotyczącej każdego pojazdu). Każdy pojazd wydany pracownikom Spółki miałby więc swoją indywidualną stawkę dzienną, która odpowiadałaby cenie rynkowej. Spółka zamierza co miesiąc zbierać oświadczenia pracowników co do ilości dni korzystania z samochodu w celach prywatnych. Wynik przemnożenia stawek za jeden dzień i ilość dni będzie stanowił podstawę ustalenia wartości usługi dla pracownika.

Z uwagi na brak szczególnych regulacji prawnych w kwestii wykorzystywania samochodu służbowego w celach prywatnych, wartość pieniężną polegających na udostępnieniu do korzystania samochodów służbowych, Spółka ustala w oparciu o zasady określone w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. według cen zakupu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przejazd pracownika samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania a miejscem pracy stanowi nieodpłatne świadczenie, i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Mając na uwadze fakt, że pracownicy Spółki będą wykorzystywać samochody będące w dyspozycji Spółki do celów służbowych, z samochodów służbowych korzystać będą przede wszystkim pracownicy mobilni, których charakter pracy wymaga od nich przemieszczania pomiędzy siedzibą Spółki, a innymi miejscami, w których mają być wykonywane określone obowiązki służbowe, miejsce parkowania udostępnianych samochodów znajdować się będzie w miejscu zamieszkania pracownika, zasady wykorzystywania samochodów służbowych zostaną określone w wewnętrznych regulacjach Spółki oraz w umowach o używanie samochodu służbowego zawieranych z pracownikami.

W opinii Wnioskodawcy, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie będzie stanowiło przychodu pracownika ze stosunku służbowego, jeżeli samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji, przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując, Wnioskodawca stwierdził, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem pracy (siedzibą Spółki lub innym miejscem wykonywania pracy), które będą realizacją zadań służbowych, nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartości nie będzie można uważać za podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, przychód pracowników ze stosunku pracy.

Stanowisko Spółki potwierdza IPPB2/415-168/10-2/AS z dnia 19 maja 2010 r., IPPB2/415-361/09-4/MK z dnia 20 sierpnia 2009 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.