Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-795/11/15-8/S/MG
z 7 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1157/12 z dnia 21 grudnia 2012 r. (data wpływu 18 czerwca 2015 r.) stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2011 r. (data wpływu 23 września 2011 r.) oraz w piśmie uzupełniającym braki formalne wniosku z dnia 8 listopada 2011 r. (data nadania 10 listopada 2011 r., data wpływu 14 listopada 2011 r.) na wezwanie tut. organu z dnia 2 listopada 2011 r. Nr IPPB2/415 -795/11-2/MG (data nadania 3 listopada 2011 r., data odbioru 7 listopada 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania po stronie pracowników przychodu z nieodpłatnych świadczeń z tytułu uczestnictwa pracowników w dodatkowych zajęciach zorganizowanych poza terenem hotelu i uroczystej kolacji w czasie wolnym od obowiązkowego szkolenia zawodowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2011r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania po stronie pracowników przychodu z nieodpłatnych świadczeń z tytułu uczestnictwa pracowników w dodatkowych zajęciach zorganizowanych poza terenem hotelu i uroczystej kolacji w czasie wolnym od obowiązkowego szkolenia zawodowego.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, wezwano Spółkę pismem z dnia 2 listopada 2011 r. Nr IPPB2/415-795/11-2/MG do ich uzupełnienia poprzez:

• wskazanie indywidualnej sprawy Wnioskodawcy występującego z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jako zainteresowanego w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, ponieważ w złożonym wniosku w części B.2. formularza ORD-IN „Status Wnioskodawcy” zaznaczono poz. 1 – podatnik. Opis stanu faktycznego wskazuje, że Spółka występuje w roli płatnika, natomiast sformułowane pytanie odnosi się do powstania po stronie pracowników przychodu z nieodpłatnych świadczeń,
  

• wskazanie właściwego dla Spółki Naczelnika Urzędu Skarbowego.
  
  
  

Spółka uzupełniła braki formalne wniosku w ustawowym terminie, pismem z dnia 8 listopada 2011 r. (data wpływu 14 listopada 2011 r.), w którym m.in. ponownie sformułowała pytanie podatkowe oraz doprecyzowała własne stanowisko w sprawie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność polegającą na produkcji kosmetyków do włosów oraz kosmetyków do pielęgnacji ciała. Co roku wprowadzane są na rynek nowe produkty. Sprzedaż kosmetyków dokonywana jest przez Spółkę głównie do sieci handlowych oraz do hurtowni poprzez zatrudnionych pracowników - specjalistów handlowców. Aby dokonywana była efektywna sprzedaż, pracownicy muszą być szkoleni w zakresie znajomości produktów, jak również zastosowania technik sprzedaży i promocji. Aby przedstawić walory produktów dokonywane są również prezentacje, które muszą odbywać się w odpowiednich warunkach. Wiedza z zakresu technologii produktów i technik sprzedaży stanowi tajemnicę handlową firmy i w związku z tym szkolenia dla pracowników są organizowane we własnym zakresie przez Spółkę.

Spółka nie posiada stosownych warunków lokalowych do przeprowadzenia szkolenia dla dużej grupy handlowców liczącej ponad 50 osób. Handlowcy są pracownikami terenowymi i zamieszkują na terenie całej Polski. Jednorazowe szkolenie trwa co najmniej 6 godzin, a ponadto dodatkowo poza szkoleniem odbywa się wymiana doświadczeń pomiędzy pracownikami, co również podnosi ich kwalifikacje zawodowe. Spółka organizuje spotkania szkoleniowo - integracyjne w hotelach, co umożliwia zapewnienie noclegu i wyżywienia pracownikom terenowym. Każde szkolenie posiada szczegółowy program z prezentacją wiedzy na temat nowych produktów oraz technik sprzedaży. Dla uczestników szkolenia zapewniony jest poczęstunek na tak zwanych przerwach kawowych, obiady, kolacje i śniadanie oraz noclegi. Obecność pracowników zajmujących się sprzedażą produktów jest na szkoleniu obowiązkowa.

Szkolenia mają charakter integracyjny. Niekiedy w trakcie szkoleń organizowana jest również uroczysta kolacja. Hotel, w którym organizowane są szkolenia udostępnia wszystkim gościom hotelowym, w ramach kosztów zakwaterowania, możliwość korzystania z basenu, sauny, odnowy biologicznej, kręgielni i sali bilardowej. Koszt zakwaterowania w hotelu nie jest zależny od faktycznego korzystania z tych usług. Udział w szkoleniach był obowiązkowy dla wszystkich uczestników, natomiast w odniesieniu do zajęć dodatkowych i uroczystej kolacji możliwość uczestniczenia jest fakultatywna. Wynagrodzenie za zorganizowane zajęcia dodatkowe ustalane było w sposób ryczałtowy. Tym samym nie było możliwe przypisania konkretnej wartości świadczeń na rzecz konkretnych pracowników. Niektórzy z pracowników po odbytym szkoleniu udawali się do swoich pokoi, a niektórzy korzystali z atrakcji udostępnionych w cenie zakwaterowania przez hotel, zaś niektórzy brali udział w zajęciach dodatkowych zorganizowanych poza terenem hotelu. W takiej sytuacji nie było możliwości ustalenia, kto osiągnął przychód, a jeżeli osiągnął, to w jakiej konkretnej wartości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w trakcie przeprowadzonego zawodowego szkolenia powstaje wartość nieodpłatnych świadczeń w postaci zorganizowanych dla pracowników Spółki zajęć dodatkowych i uroczystej kolacji w czasie wolnym od obowiązkowych szkoleń, która będzie stanowiła przychód dla tych pracowników podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w związku z tym ciąży na Spółce obowiązek pobrania i opłacenia zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w ramach szkolenia zawodowego z tytułu zakwaterowania w hotelu oraz dodatkowo opłaconych przez Spółkę na rzecz organizatora świadczeń integracyjnych w formie zryczałtowanego wynagrodzenia, nie powstanie przychód dla pracowników podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Jednocześnie nie ciąży na Spółce obowiązek pobrania i opłacania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu w trybie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli ustalenie wartości świadczeń i przyporządkowanie ich poszczególnym pracownikom, biorącym udział w zajęciach dodatkowych po odbyciu szkolenia, nie jest możliwe (zajęcia miały charakter otwarty, udział w nich był fakultatywny, zaś wysokość kosztów ustalona została w sposób zryczałtowany), wówczas nie można uznać, iż konkretny pracownik uzyskał świadczenie o ściśle określonej (a nawet przybliżonej) wartości, które miałoby podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Nie sposób w tym przypadku stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owe świadczenie i jaka jest jego wartość.

Jeżeli bowiem pracodawca organizuje dla swoich pracowników imprezę integracyjną, a nie ma możliwości ustalenia wartości świadczeń przekazanych pracownikom i przyporządkowania ich poszczególnym osobom, to takie wydatki nie spowodują powstania przychodu po stronie pracownika. Takie poglądy prezentowali w przeszłości, np. Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku (sprawa B1/4117-0073/07), Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie (sygn. 1471/DPF/415-124/05/ML) oraz Urząd Skarbowy w Krośnie (sygn. PDP 4211/IN/CIT/15/2006).

Powyższe wnioski wynikają z przepisów podatkowych. W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się zasadniczo:

• wypłaty pieniężne,
  

• świadczenia w naturze,
  

• inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne.
  
  
  

Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach ustawy o PIT sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń został określony odmiennie. Zatem dla potrzeb wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie i zastosowanie właściwej metody obliczenia jego wartości. Natomiast przepisy nie dają podstaw do określenia tej wartości w tym przypadku.

W tej sprawie należy mieć na uwadze, iż nie ma identycznych stanów faktycznych, ale odwołując się do wskazań Ordynacji podatkowej należy uwzględnić poglądy wynikające z orzecznictwa sądowego zbieżne ze stanowiskiem wnioskodawcy. W opisanej kwestii należałoby uwzględnić i zastosować się do interpretacji zaprezentowanej przez WSA w Kielcach i Szczecinie. Argumentacja Sądu jest przekonywująca i ma mocne oparcie w przepisach. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, w prawomocnym wyroku z dnia 17 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ke 342/09 stwierdził, iż „w odniesieniu do wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, warunkiem zaliczenia w poczet przychodów, jest ich faktyczne otrzymanie. Zatem zdaniem Sądu błędne jest stanowisko organu, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z oferowanych atrakcji, lecz samo postawienie pracownikowi możliwości skorzystania z tych świadczeń (o określonej wartości pieniężnej)”. Sąd uznał, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nieodpłatnych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika - zwłaszcza wtedy, gdy opłata wnoszona jest ryczałtowo za wszystkich pracowników - brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę zajęć dodatkowych.

W takiej bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Przychód nie może bowiem zostać hipotetycznie przypisany podatnikowi, lecz ustalony zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. art. 12 ust. 1 i 3, art. 11 oraz art. 11 ust. 2-2b. Pogląd ten dotyczy również świadczeń oferowanych przez hotel jako dodatkowe atrakcje w ramach kosztów zakwaterowania. Ponadto Sąd wskazał, iż podobny pogląd był już prezentowany w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1476/07, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1326/08).

W wyroku WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2010 r. (sygn. I SA/Sz 862/09) Sąd analizował analogiczną sprawę będącą przedmiotem tej interpretacji, podważając tezę organu podatkowego, że świadczenie na rzecz pracowników, polegające na organizacji imprez dla pracowników, stanowi nieodpłatne świadczenie dla pracownika w wysokości średnich kosztów organizacji imprezy przypadających na jednego uczestnika. Zdaniem Sądu, jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami ustawy o PIT, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Zdaniem WSA z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT wynika, że aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika. Natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika. Podczas imprez firmowych zakupione przez pracodawcę towary i usługi są postawione do dyspozycji pracowników. Jednak brak jest ustaleń, czy dana osoba (pracownik) z tego świadczenia skorzystała i w jakim zakresie. Nie można wykluczyć, że niektórzy pracownicy w ogóle nie skorzystają z tych świadczeń. Zdaniem Sądu, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w u.p.d.o.f. Podobną ocenę wyrażono w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. sygn. I SA/Wr 1325/08 i skład orzekający tą ocenę podziela.

Reasumując w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w przedstawionej sprawie), gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał, czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez.

W dniu 12 grudnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB2/415-795/11-4/MG, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2011 r. (data wpływu 23 września 2011 r.) jest nieprawidłowe.

W wydanej interpretacji organ podatkowy uznał, że z tytułu uczestnictwa pracowników w zajęciach dodatkowych zorganizowanych poza terenem hotelu i uroczystej kolacji w czasie wolnym od obowiązkowych szkoleń w trakcie spotkania o charakterze szkoleniowo - integracyjnym, pracownicy Spółki uzyskują nieodpłatne świadczenie, które stanowi przychód ze stosunku pracy dla tych pracowników podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym na Spółce, jako płatniku ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu, na podstawie przepisu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie zgodził się ze stanowiskiem tutejszego organu i na mocy art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., poz. 1270 ze zm.) w dniu 28 grudnia 2011 r. (data wpływu 30 grudnia 2011 r.) wezwał organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w wydanej interpretacji indywidualnej.

Po dokonaniu wnikliwej analizy zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie Nr IPPB2/415-795/11-7/MG z dnia 24 stycznia 2012 r.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z dnia 12 grudnia 2011 r. Nr IPPB2/415-795/11-4/MG Strona złożyła pismem z dnia 28 lutego 2012 r. (doręczonym w dniu 2 marca 2012 r.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1157/12 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną stwierdzając, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 grudnia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 1157/12 tutejszy organ podatkowy wniósł w dniu 20 lutego 2013 r. skargę kasacyjną.

W dniu 22 maja 2015 r. do tut. organu wpłynął wyrok z dnia 23 kwietnia 2015 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II FSK 1157/13 oddalający skargę kasacyjną, a następnie w dniu 18 czerwca 2015 r. odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 grudnia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 1157/12 uchylający zaskarżoną interpretację indywidualną, w której Sąd stwierdził, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości.

W wyroku tym Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga jest zasadna.

Sąd uznał, że spór w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii, czy wartość poniesionych przez Spółkę wydatków z tytułu uczestnictwa pracowników w zajęciach dodatkowych i uroczystej kolacji w czasie wolnym od obowiązkowego szkolenia zawodowego stanowi dla pracowników Spółki przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., a w konsekwencji, czy Spółka jako pracodawca jest zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych przychodów.

Stosownie do art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przychodem nie są same „nieodpłatne świadczenia”, lecz ich wartość. O sposobie określania tej wartości stanowi art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f. Wartość innych świadczeń nieodpłatnych ustalana jest w zależności od rodzaju usług, jakie są przedmiotem świadczenia.

Świadczenie nieodpłatne, to takie, które podatnik otrzymuje pod tytułem darmym, co oznacza, iż w zamian nic nie świadczy, ani nie zobowiązuje się do przyszłych świadczeń.

Zdaniem Sądu, według powołanej wyżej regulacji zawartej w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika. Zgodnie z językowym znaczeniem, słowo „otrzymać”, to dostać coś w darze, dostać coś, co się należy, na co się zasługuje, do czego się dąży, uzyskać coś z czegoś (Uniwersalny słownik język polskiego pod red. S. Dubisza, Warszawa, 2003, s. 602). Oznacza to ni mniej ni więcej, jak powstanie skutku polegającego na faktycznym otrzymaniu tego świadczenia, skoro otrzymanie ma być konsekwencją tego, co się należało, na co się zasłużyło, albo do czego się dążyło. Trudno nie dostrzec istniejących różnic znaczeniowych między pojęciami „otrzymać” a „postawić do dyspozycji”. Skoro ustawodawca te pojęcia rozróżnia, to nie można, zdaniem Sądu zwrotom „otrzymać” i „postawić do dyspozycji” nadawać tych samych znaczeń.

W ocenie Sądu trudno uznać, w świetle powołanych wyżej uregulowań u.p.d.o.f., że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z oferowanych mu przez pracodawcę świadczeń, lecz samo pozostawienie pracownikowi możliwości skorzystania z tych świadczeń.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy Sąd podniósł, że Skarżąca wskazywała, iż w zajęciach dodatkowych i uroczystej kolacji w czasie wolnym od obowiązkowego szkolenia zawodowego mają prawo brać udział wszyscy pracownicy. Wynagrodzenie za zorganizowane zajęcia dodatkowe ustalane było w sposób ryczałtowy. Dodatkowo Spółka wskazała, iż w praktyce nie posiada informacji, który z pracowników z dodatkowych zajęć skorzystał, a nawet jeśli tak w to w jakim zakresie. Niektórzy z pracowników po odbytym szkoleniu udawali się do swoich pokoi, a niektórzy korzystali z atrakcji udostępnionych w cenie zakwaterowania przez hotel, zaś niektórzy brali udział w zajęciach dodatkowych zorganizowanych poza terenem hotelu. W takiej sytuacji nie było możliwości ustalenia, kto osiągnął przychód, a jeżeli osiągnął, to w jakiej konkretnej wartości.

Przy takim stanie faktycznym, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał czy też nie, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy konkretny pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego wartość.

Sąd stwierdził, że zdaniem Ministra Finansów, w takiej sytuacji opodatkowaniu podlega prawo do korzystania ze świadczeń bez względu na to, czy pracownik ze świadczenia skorzystał. W ocenie Sądu, stanowisko to jest nieuprawnione w świetle przywołanych wyżej dyspozycji przepisu art. 11 ust. 1 u.p.d.f., który warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w u.p.d.f. Podobną ocenę wyrażono w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1326/08, a także w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 marca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1154/10 (opublikowane w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych) i przyjęte w nim tezy Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni podziela.

Wobec powyższego, Sąd stwierdził, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ winien kierować się przedstawioną wykładnią dokonując analizy, czy i w jakich przypadkach wystąpi w opisywanych przez Skarżącą okolicznościach faktycznych przychód w postaci rzeczywiście otrzymanych świadczeń o wartościach możliwych do ustalenia zgodnie z art. 11 ust. 2 i 2a u.p.d.f.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu nie sposób podzielić stanowiska organu, iż pracownikowi należy doliczyć przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w wartości wynikającej ze „statystycznie” przypadającej na niego wartości usług, z których nie korzystał wcale lub w stopniu znacznie mniejszym niż inni uczestnicy. Obliczenie zobowiązania podatkowego, które musi być skonkretyzowane co do podmiotu i wysokości, w oparciu o ogólną kwotę poniesionych wydatków, jest wątpliwe, gdyż lekceważy zasadę, iż przedmiotem opodatkowania jest rzeczywista wartość świadczenia.

Sąd podniósł, że w stanie faktycznym Skarżąca wskazywała, iż pracownicy zobowiązani są do uczestniczenia w spotkaniach szkoleniowo-integracyjnych, ze względu na odbywające się w ich trakcie zajęcia szkoleniowe oraz integracyjne. Spotkania te są konieczne z uwagi na efektywność sprzedaży produktów oferowanych przez Spółkę, znajomość przez pracowników odpowiedzialnych za sprzedaż (specjalistów handlowców) tych produktów, szczególnie nowo wprowadzanych na rynek oraz znajomość stosowania technik sprzedaży i promocji. Celem spotkań nie jest spowodowanie przysporzenia po stronie pracownika, lecz osiągnięcie oczekiwanych rezultatów związanych z działalnością firmy.

Sąd stwierdził, że w tak przedstawionym stanie faktycznym, którym zarówno organ jak i Sąd jest związany, trudno uznać, aby działania pracodawcy były nakierowane na rzecz pracownika, który stosuje się do poleceń pracodawcy i wykonuje w ten sposób nałożone na niego obowiązki. Spółka działa tu przede wszystkim we własnym interesie. Zdaniem Sądu zgodzić należy się ze Skarżącą, iż po stronie pracownika nie dochodzi do osiągnięcia wymiernych korzyści, które miałyby dla niego konkretny wymiar finansowy.

Reasumując, Sąd stwierdził, że w opisanym we wniosku o wydanie interpretacji stanie faktycznym nie jest możliwe określenie zindywidualizowanej wartości świadczeń uzyskiwanych przez pracownika, a zatem brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów uczestnictwa pracowników w zajęciach dodatkowych i uroczystej kolacji w czasie wolnym od obowiązkowego szkolenia zawodowego. Zdaniem Sądu wykładnia przedstawiona przez Ministra Finansów, która utożsamia otrzymanie nieodpłatnego świadczenia z możliwością wzięcia przez pracownika udziału w spotkaniu organizowanym przez pracodawcę i która nie uwzględnia, czy pracownik wziął udział w spotkaniu, oraz czy i w jakim stopniu skorzystał z oferowanych świadczeń, stanowi rozszerzającą interpretację przepisów prawa.

Sąd podkreślił, że stanowisko powyższe nie jest odosobnione, gdyż przedstawiony pogląd wpisuje się w ugruntowane orzecznictwo wojewódzkich sądów administracyjnych (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 1476/07, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1326/08, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2010 r., sygn. I Sz/862/09, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 18 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1456/09, wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 marca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1154/10 oraz z dnia 26 października 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 531/11) i jest także podzielany przez NSA (por.: wyrok NSA z dnia 15 września 2009 r., sygn. akt II FSK 536/08, wyrok NSA z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt II FSK 1989/08, wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1531/09, wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2011 r., sygn. akt II FSK 2147/09).

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 grudnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 1157/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Odnośnie powołanych przez Spółkę interpretacji organów podatkowych oraz przywołanych wielu tez wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych - wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, jak również powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe pomimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.