Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-394/15-6/AG
z 19 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2015 r. (data wpływu 18 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 stycznia 2016 r. (data nadania 22 stycznia 2016 r., data wpływu 25 stycznia 2016 r.) oraz pismem z dnia 15 lutego 2016 r. (data nadania 15 lutego 2016 r., data wpływu 18 lutego 2016 r.) na wezwanie z dnia 13 stycznia 2016 r. Nr IPPB6/4510-394/15-2/AG (data nadania 14 stycznia 2016 r., data odbioru 18 stycznia 2016 r.) oraz na wezwanie z dnia 4 lutego 2016 r. Nr IPPB6/4510-394/15-4/AG (data nadania 4 lutego 2016 r., data odbioru 8 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na ubezpieczenie gruntów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na ubezpieczenie gruntów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Zgodnie z polisą ubezpieczeniową dla C. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwanej dalej „Spółką”) spółka F. zapewnia ubezpieczenie nieruchomości w zakresie ewentualnych roszczeń uprawnionych do tych nieruchomości. Jak wynika z polisy, okres ubezpieczenia obejmuje cały okres, w którym Spółka jest właścicielem ubezpieczonych gruntów. Okres ubezpieczenia nie jest w związku z tym możliwy do wskazania.

Jednorazowa opłata w wysokości 35 000 EUR na poczet ubezpieczenia została udokumentowana fakturą z 8 czerwca 2015 r.

W miarę prowadzenia przez Spółkę inwestycji na ubezpieczonych gruntach, wysokość opłaty będzie się zwiększać. Dodatkowe opłaty będą odpowiadać wzrostowi wartości ubezpieczonych nieruchomości.

Dla celów rachunkowych Spółka rozpoznaje koszt jednorazowo, w momencie jego poniesienia.

Ponadto, Wnioskodawca pismem z dnia 22 stycznia 2016 r. uzupełnił opisany stan faktyczny poprzez wskazanie:

Zakresem ubezpieczenia są objęte roszczenia ewentualnych osób uprawnionych do gruntu.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości tj. gruntów stanowiących dwie działki o numerach ewidencyjnych 14/8 i 14/9, a także wybudowanych na nich budynków.

Wnioskodawca podkreśla, że w razie ewentualnego wyburzenia budynków posadowionych na gruncie, ubezpieczenie nie wygaśnie, tylko będzie nadal obejmować ewentualne roszczenia co do gruntu.

W dniu ubezpieczenia, tj. 8 czerwca 2015 r., zarówno działki gruntu, jak i budynki były traktowane przez Wnioskodawcę jako środki trwałe.

Nieruchomości zostały nabyte przez Wnioskodawcę na podstawie umowy sprzedaży nieruchomości z dnia 2 czerwca 2015 r., sporządzonej w formie aktu notarialnego Repertorium A. Przyjęcie nieruchomości do używania przez Wnioskodawcę zostało potwierdzone „Protokołem wydania nieruchomości” z dnia 3 czerwca 2015 r. sporządzonym przez poprzedniego właściciela nieruchomości tj. Z.” S.A. w likwidacji.

Samo ujawnienie środków trwałych poprzez ich wpisanie do Ewidencji Środków Trwałych nastąpiło na dzień 30 września 2015 r. (zarówno gruntów, jak i budynków). Jednak Wnioskodawca traktował przedmiotowe nieruchomości jako środki trwałe od dnia ich nabycia. Nieruchomości spełniały definicję środka trwałego zawartą w art. 16a ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W szczególności: budynki na dzień ubezpieczenia były kompletnymi i zdatnymi do użytku środkami trwałymi, stanowiącymi własność Wnioskodawcy, których przewidywany, okres użytkowania przekraczał rok.

Nieruchomości nie stanowiły dla Wnioskodawcy towarów handlowych, w szczególności nie były wykazane w księgach Wnioskodawcy jako aktywa obrotowe (towary handlowe).

Nieruchomości na dzień ubezpieczenia były zabudowane budynkami biurowymi (na dzień sporządzenia niniejszych wyjaśnień nieruchomości są nadal zabudowana tymi budynkami).

Nieruchomości w dniu ubezpieczenia były oddane do użytkowania przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca użytkował wspomniane nieruchomości poprzez odpłatny najem najemcom lokali znajdujących się w budynkach.

Wnioskodawca planuje wyburzyć stojące na gruntach budynki i wybudować na nich budynki biurowe. Moment rozpoczęcia prac jest uwarunkowany uzyskaniem kompletu pozwoleń budowlanych i podpisaniem umowy wykonawczej z generalnym wykonawcą.

Na moment ubezpieczenia wspomniane wyburzenie nie rozpoczęło się.

Dodatkowo, Wnioskodawca pismem z dnia 15 lutego 2016 r. doprecyzował opisany stan faktyczny poprzez wskazanie:

Wnioskodawca przewidywał ryzyko wystąpienia roszczeń z uwagi na specyfikę Miasta. W Mieście większość gruntów w granicach administracyjnych z 26 października 1945 r. jest potencjalnie narażona na roszczenia osób będących spadkobiercami właścicieli gruntów w związku z wejściem w życie „Dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze”, zwanego potocznie Dekretem Bieruta. Np. w 2013 r. toczyło się ok. 8 tyś. postępowań dotyczących roszczeń osób poszkodowanych na podstawie Dekretu Bieruta.

Poza tym grunty, które nie zostały przejęte przez Miasto, mogą być przedmiotem roszczeń osób fizycznych – spadkobierców przedwojennych właścicieli.

Nie jest możliwe wskazanie kręgu hipotetycznych uprawnionych do gruntu. Osobami tymi mogą być spadkobiercy przedwojennych właścicieli gruntu, jeśli tacy byli, którzy utracili własność gruntu na skutek Dekretu Bieruta bądź własność gruntu uzyskał nowy właściciel przez zasiedzenie.

Nabywane grunty miały uregulowaną sytuację prawną, tj. założoną księgę wieczystą, w której wykazany był właściciel. Jednocześnie na dzień nabycia nieruchomości tj. na 2 czerwca 2015 r. księga wieczysta nie zawiera wzmianek ani ostrzeżeń o ewentualnych roszczeniach.

Jednakże wykazanie właściciela w KW i brak wzmianek i ostrzeżeń nie oznacza, że hipotetyczna osoba uprawniona nie może wnieść tzw. powództwa o ujawnienie własności w księdze wieczystej.

Zawarta umowa ubezpieczenia ma na celu ochronę Wnioskodawcy przed możliwymi stratami związanymi bezpośrednio lub pośrednio z roszczeniami osób, których nieruchomości zostały objęte Dekretem Bieruta bądź roszczeniami spadkobierców tych osób do praw do gruntu posiadanego przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z treścią wyjaśnień Wnioskodawcy z dnia 22 stycznia 2016 r. Wnioskodawca zamierza wybudować budynek biurowy. Wnioskodawca będzie następnie zajmował się wynajmem powierzchni biurowej najemcom. Wnioskodawca pozostanie właścicielem przedmiotowej nieruchomości.

Zgodnie z art. 6 wspomnianej ustawy zakład ubezpieczeń może wykonywać działalność ubezpieczeniową wyłącznie w formie spółki akcyjnej, towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych albo spółki europejskiej.

Spółka F. ma formę prawną Public Limited Company, tj. brytyjski odpowiednik spółki akcyjnej w polskim Kodeksie spółek handlowych.

Ubezpieczenie zawarte pomiędzy Wnioskodawcą a ubezpieczycielem obejmuje m.in.:

1. straty wynikające z:
   1. wad tytułu prawnego do gruntu spowodowanych:
      • poprzez fałszerstwo, oszustwo, przymus;
      • przez przeniesienie lub przekazanie tytułu przez podmiot lub osobę do tego nieuprawnioną;
      • dokumentem wpływającym na tytuł poprzez jego niepoprawne utworzenie, wykonanie, poświadczenie notarialne bądź dostarczenie;
      • wadami zapisów w rejestrach publicznych;
      • wadliwością postępowania sądowego lub administracyjnego.
   2. służebności bądź prawa drogi.
2. brak tytułu prawnego zapewniającego dostęp do gruntu,
3. restrykcyjne postanowienia dotyczące tytułu prawnego do gruntu, które ograniczają możliwość korzystania z gruntu,
4. podatek od spadków oraz podatek od nieruchomości obciążające tytuł prawny.
   
   

W przypadku zaistnienia zdarzenia ubezpieczeniowego przewidzianego w umowie między Wnioskodawcą a ubezpieczycielem, ubezpieczyciel zobowiązany jest do:

1. zapłaty kwoty ubezpieczeniowej obejmującej wszelkie koszty, opłaty prawne oraz wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z zaistnieniem zdarzenia ubezpieczeniowego,
2. zapłaty kwoty ubezpieczeniowej bądź alternatywnego rozliczenia między stronami.
   
   

Wnioskodawcę i spółkę F. nie łączą żadne powiązania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Spółka postąpi prawidłowo rozliczając wspomniany wydatek na ubezpieczenie jednorazowo?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do zaliczenia wydatku na ubezpieczenie jednorazowo do kosztów uzyskania przychodu w dacie jego poniesienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającej rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zdaniem Spółki wydatek na ubezpieczenie nie jest bezpośrednio związany z konkretnym przychodem. Dlatego zasadne jest traktowanie go, jako pośrednio związanego z przychodem i rozpoznawanie go w momencie poniesienia. Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął kwestię dotyczącą tego, czy koszty ubezpieczenia są kosztem pośrednim. W wyroku z 4 marca 2014 r. sygnatura Akt II FSK 738/12 sąd orzekł, że koszt ubezpieczenia nie jest bezpośrednio związany z konkretnym przychodem, dlatego powinien być rozliczany zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e CIT. Wyrok dotyczył co prawda ubezpieczenia placu budowy, jednak zdaniem Spółki zasadę wskazaną w wyroku można także zastosować do ubezpieczenia od ewentualnych roszczeń.

Spółka nadmienia, że dla celów rachunkowych rozlicza koszt jednorazowo, w momencie jego poniesienia. W sytuacji ubezpieczenia zawartego na czas nieokreślony w latach, istnieje obiektywna trudność ustalenia czasu, przez jaki koszt miałby być rozliczany. W sytuacji braku obiektywnego kryterium określenia długości okresu, którego dotyczy dany kosz, nie można arbitralnie przyjąć okresu, w którym koszt miałby być rozliczany.

Kwestia tego, kiedy należy rozpoznać koszt pośrednio związany z przychodami była przedmiotem orzeczeń sądów administracyjnych. m.in. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy wydanego 14 kwietnia 2015, sygn. akt I SA/Bd 100/15. W sprawie będącej przedmiotem postępowania sąd orzekł „Istotne jest zatem ujęcie określonego wydatku jako kosztu w prowadzonych ewidencjach księgowych, z perspektywy stosowanej przez skarżącą polityki rachunkowości”.

W uzasadnieniu powołanego wyroku sąd stwierdził, że dla prawidłowego zastosowania art. 15 ust. 4e CIT, istotna jest kwalifikacja danego kosztu dla potrzeb rachunkowych. „Sąd za niezasadne uznał podniesione w skardze zarzuty naruszenia prawa materialnego tj. art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. poprzez ograniczenie autonomii prawa podatkowego w stosunku do przepisów ustawy o rachunkowości oraz art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. poprzez wskazanie, że przyjęta przez Spółkę polityka rachunkowości decyduje o sposobie ujęcia danych wydatków z punktu widzenia podatkowego”.

Ponieważ Spółka rozpoznała koszt w chwili jego poniesienia (zaksięgowania) na podstawie faktury, koszt ten powinien być rozpoznany w taki sam sposób dla celów podatkowych.

Przedmiotowe ubezpieczenie ma na celu zabezpieczenie źródła przychodów, którym będzie wynajem powierzchni biurowej w budynku zlokalizowanym na przedmiotowym gruncie.

W przypadku wystąpienia roszczeń osób trzecich do przedmiotowego gruntu, w zależności od rodzaju tych roszczeń, wystąpi niebezpieczeństwo braku możliwości wynajmu nieruchomości. W takiej sytuacji Wnioskodawca nie uzyskałby przychodu z wynajmu powierzchni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania – jak wyżej wskazano – koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
  

• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – art. 15 ust. 4d-4e ww. ustawy).
  
  
  

Zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym, jak wynika z polisy ubezpieczeniowej dla Wnioskodawcy, spółka F. zapewnia ubezpieczenie nieruchomości w zakresie ewentualnych roszczeń uprawnionych do tych nieruchomości. Jak wynika z polisy, okres ubezpieczenia obejmuje cały okres, w którym Wnioskodawca jest właścicielem ubezpieczonych gruntów. Okres ubezpieczenia nie jest w związku z tym możliwy do wskazania. Jednorazowa opłata na poczet ubezpieczenia została udokumentowana fakturą VAT. W miarę prowadzenia przez Wnioskodawcę inwestycji na ubezpieczonych gruntach, wysokość opłaty będzie się zwiększać. Dodatkowe opłaty będą odpowiadać wzrostowi wartości ubezpieczonych nieruchomości. Dla celów rachunkowych Wnioskodawca rozpoznaje koszt jednorazowo, w momencie jego poniesienia. Zawarta umowa ubezpieczenia ma na celu ochronę Wnioskodawcy przez możliwymi stratami związanymi bezpośrednio lub pośrednio z roszczeniami osób, których nieruchomości zostały objęte Dekretem Bieruta bądź roszczeniami spadkobierców tych osób do praw do gruntu posiadanego przez Wnioskodawcę.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że przedmiotowy wydatek na ubezpieczenie gruntów, spełnia definicję kosztu uzyskania przychodu, zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż ma na celu zabezpieczenie źródła przychodów Wnioskodawcy. Wnioskodawca ubezpiecza grunty w zakresie roszczeń ewentualnych osób uprawnionych do tych gruntów. W przypadku wystąpienia roszczeń osób trzecich od gruntu wystąpi niebezpieczeństwo braku możliwości wynajmu nieruchomości potencjalnym najemcom. W takiej sytuacji Wnioskodawca nie uzyskałby przychodu z wynajmu.

Wydatku na ubezpieczenie nie można powiązać z konkretnym przychodem Wnioskodawcy, zatem jest kosztem innym niż koszt bezpośrednio związany z przychodem.

Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e tej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f–4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Na podstawie opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz przywołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że wydatek na ubezpieczenie gruntów w zakresie ewentualnych roszczeń uprawnionych do nieruchomości, jako spełniający przesłanki do uznania go za koszt podatkowy, może zostać zaliczony przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w momencie jego poniesienia, tj. w chwili ujęcia kosztu w księgach rachunkowych na podstawie faktury dokumentującej ten wydatek.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na ubezpieczenie gruntów, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.