2015.12.21 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-575/15/JG
z 21 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2015 r. (data wpływu 13 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie usług merchandisingowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie usług merchandisingowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca) jest wspólnikiem Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. (dalej: Spółka). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji mięsa oraz wyrobów z mięsa (dalej: Produkty).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje sprzedaży Produktów na rzecz sieci handlowych prowadzących sprzedaż detaliczną m.in. w sklepach wielkopowierzchniowych, tzn. super i hipermarketach (dalej: Kontrahenci).

W związku z powyższym, Spółka nabywa usługi obsługi stoisk sprzedaży, krojenia oraz wykładania Produktów na półki w sieciach, sprawdzania terminów przydatności Produktów, sprzątania opróżnionych opakowań zbiorczych, zapewniania odpowiedniej ekspozycji w ladach chłodniczych i na stoiskach, etc. Działania te są realizowane w sklepach należących do Kontrahentów. Można je określić zbiorczo jako usługi merchandisingowe.

Usługi merchandisingowe to sposoby i metody prezentacji towarów w sklepach (tzw. ekspozycje). Mają one na celu wykreowanie wzrostu skuteczności sprzedaży towarów poprzez pośrednie oddziaływanie na decyzje podejmowane przez konsumentów, za pomocą wykorzystania układu przestrzennego punktu sprzedażowego, zasad psychologii społecznej oraz sposobów prezentacji towarów. Usługi merchandisingowe obejmują również działania zmierzające do wywoływania u klientów pozytywnych skojarzeń powiązanych ze sprzedawanym towarem.

Celem nabywania przez Spółkę ww. usług jest dążenie do maksymalizacji wolumenu sprzedaży Produktów w sklepach, a w konsekwencji wartości zamówień Produktów przez Kontrahentów i przychodów z tego tytułu.

Usługi merchandisingowe nabywane są przez Spółkę zarówno od sieci handlowych, jak również od podmiotów trzecich zajmujących się świadczeniem takich usług na zlecenie i dokumentowane fakturami.

W kontekście przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego postawiono następujące pytanie:

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę na nabycie usług merchandisingowych, w części przypadającej proporcjonalnie na udział Wnioskodawcy w zyskach Spółki, stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów?

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Spółkę na nabycie usług merchandisingowych, w części przypadającej proporcjonalnie na udział Wnioskodawcy w zyskach Spółki, stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Jak stanowi jednocześnie art. 5 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wszelkie wydatki podatnika, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Przepis ten stanowi jednocześnie, że do kosztów uzyskania nie zalicza się wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe w praktyce oznacza, że podatnik ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych wszelkich wydatków spełniających następujące warunki:

wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
musi zostać właściwie udokumentowany,
musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnośnie punktów 1-3 powyżej należy zauważyć, że przedmiotowe usługi będą dokumentowane fakturą, w której jako usługodawcę wyszczególnia się Kontrahenta, bądź podmiot trzeci zajmujący się świadczeniem usług merchandisingowych, natomiast nabywcą jest Wnioskodawca. Ponadto omawiane koszty nie są Spółce w żaden sposób zwracane.

Rozważając punkty 4-5 Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 września 2012 roku, sygn. akt II FSK 1974/10, gdzie uznano, że „w przypadku gdy podatnik w momencie podejmowania decyzji o poniesieniu konkretnego wydatku oceni, iż obiektywnie przyczyni się on do osiągnięcia przychodów z działalności gospodarczej tego podatnika, organ podatkowy nie może kwestionować zasadności poniesienia tego wydatku i wykluczenia go od kosztów uzyskania przychodów. Wystarczającą przesłanką uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest działanie w celu uzyskania przychodu. Nie jest natomiast niezbędne osiągnięcie wspomnianego celu. Cel ten należy ocenić w momencie dokonania wydatku”.

Schludny i estetyczny sposób eksponowania Produktów w punktach sprzedaży jest jednym z kluczowych elementów, wpływających na decyzję konsumentów o ich zakupie, a zatem – przekłada się na uzyskiwanie, zachowanie oraz zwiększenie przychodów. Przedmiotowe wydatki są ponoszone przez Spółkę w celu maksymalizacji wolumenu sprzedaży Produktów w sklepach, a w konsekwencji wartości zamówień Produktów przez Kontrahentów i przychodów Wnioskodawcy z tego tytułu. Adresatami przedmiotowych usług nabywanych przez Spółkę są konsumenci dokonujący zakupu Produktów. Niemniej jednak pozytywny skutek działań merchandisingowych ma przełożyć się na zwiększenie wartości zamówień ze strony Kontrahentów.

Analiza katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, zawartego w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzi do stwierdzenia, że nie znalazły się tam usługi merchandisingowe, ani inne zbliżone kategorie wydatków, pod które można byłoby zakwalifikować wydatki wskazane w niniejszym wniosku.

Należy zauważyć, że wydatki poniesione przez podatnika mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jeśli, są nakierowane na osiągniecie przychodu, przy czym warunkiem koniecznym zaliczania danego wydatku do kosztów podatkowych nie jest wystąpienie konkretnego przychodu, lecz chociażby działania podatnika w celu jego potencjalnego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła. Wystarczające jest więc wykazanie przynajmniej pośredniego związku ponoszonych wydatków z przychodami podatnika, a ten w niniejszej sprawie niewątpliwie występuje.

Zasadność stanowiska Wnioskodawcy potwierdzają m.in. następujące interpretacje wydane w podobnych sprawach:

interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 marca 2010 r. (sygn. 1LPB3/423-1146/09-2/MM),
interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 grudnia 2014 r. (sygn. IBPBI/2/423-1215/14/AP),
interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 6 maja 2015 r. (sygn. IPTPB3/4510-40/15-5/GG).

Możliwość zaliczenia wydatków na nabycie usług o charakterze merchandisingowym do kosztów uzyskania przychodów potwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 3 kwietnia 2014 r. (sygn. akt III SA/Wa 2791/13), który wskazał, że „nie ma (...) znaczenia okoliczność, że ponosząc wydatki zmierzające do zwiększenia przychodu ze sprzedaży oferowanych przez nią produktów, Skarżąca wspiera równocześnie sprzedaż produktów przynoszącą przychody innym podatnikom (Dystrybutorom i bezpośrednim sprzedawcom ekspresów). Istotne jest stwierdzenie, że ponoszone wydatki wpływają na wysokość przychodów uzyskiwanych przez nią - wręcz warunkują uzyskiwanie przez nią tych przychodów. To zaś stanowi przesłankę uznania danego kosztu za koszt podatkowy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

W myśl przepisów Kodeksu spółek handlowych, spółka komandytowa jest spółką osobową, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona. Spółka komandytowa nie posiada osobowości prawnej.

Konsekwencją osobowego charakteru spółki komandytowej jest, że to nie spółka jako całość jest podatnikiem podatku dochodowego, lecz poszczególni jej wspólnicy będący osobami fizycznymi lub osobami prawnymi.

Skutki podatkowe związane z udziałem w spółce komandytowej należy zatem rozpatrywać w przypadku wspólników posiadających osobowość prawną (np. spółki z o.o.) w oparciu o przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm. – dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych).

Trzeba przy tym pamiętać, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód uzyskany przez wspólnika z działalności gospodarczej, który stanowi nadwyżkę sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania (art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Natomiast art. 5 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Jak z powyższego wynika ustawodawca ustanowił zasadę proporcjonalnego rozliczenia przychodu z udziału w spółce komandytowej u każdego wspólnika do jego praw w zysku. Powyższa zasada, ma odpowiednie zastosowanie również w odniesieniu do kosztów uzyskania przychodów, ewentualnych zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstaw opodatkowania lub podatku.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie ust. 1, uznaje się za przychody z działalności gospodarczej.

Reasumując opodatkowanie działalności gospodarczej spółek komandytowych następuje u jej wspólników na bieżąco i proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku w trakcie roku podatkowego. Przychody z udziału w spółce komandytowej u każdego wspólnika (zarówno komplementariusza, jak i komandytariusza) określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. Jeżeli umowa spółki nie reguluje tej kwestii, to przyjmuje się, że prawa poszczególnych wspólników do udziału w zysku są równe. Zasady te stosuje się odpowiednio m.in. do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, a także wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny, a więc bezzwrotny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Jak wskazano na wstępie definicja kosztów uzyskania przychodów ma charakter ogólny, w związku z czym każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. W związku ogólną niesprecyzowaną kategorią ustawową odwołującą się do bezpośredniości i pośredniości związku wydatku z przychodem, ustawodawca nakazuje analizować związek w każdym przypadku indywidualnie, biorąc pod uwagę między innymi rodzaj działalności gospodarczej podatnika, racjonalnie dokonaną ocenę możliwości osiągnięcia przychodu z konkretnego kosztu, intencje podatnika towarzyszące ponoszeniu wydatku, więź, jaka w konkretnych okolicznościach np. gospodarczych, rynkowych, występuje (lub nie występuje) pomiędzy kosztem podatkowym, a efektywnie osiągniętym lub tylko zamierzonym przychodem. Mając powyższe na względzie ten sam wydatek w określonych okolicznościach może być uznany za koszt „bezpośredni”, a w innych za „pośredni”, a w jeszcze innych może w ogóle nie stanowić kosztu podatkowego.

Koszty ponoszone przez podatnika należy zatem ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 ustawy - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, a każdy wydatek powinien być oceniany przede wszystkim z tego punktu widzenia. Wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione koszty pozwalają na normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a w sensie podatkowym zabezpieczają źródło przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z przedstawionych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego okoliczności, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji mięsa oraz wyrobów z mięsa (Produktów). W ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży Produktów na rzecz sieci handlowych prowadzących sprzedaż detaliczną m.in. w sklepach wielkopowierzchniowych. W związku z prowadzoną działalnością handlową Spółka nabywa od sieci handlowych i podmiotów trzecich usługi obsługi stoisk sprzedaży, krojenia oraz wykładania Produktów na półki w sieciach, sprawdzania terminów przydatności Produktów, sprzątania opróżnionych opakowań zbiorczych, zapewniania odpowiedniej ekspozycji w ladach chłodniczych i na stoiskach, etc. – zwane dalej: usługami merchandisingowymi. Celem zakupu usług merchandisingowych przez Wnioskodawcę wskazanym we wniosku jest dążenie do maksymalizacji wolumenu sprzedaży Produktów w sklepach, a w konsekwencji zwiększenia wartości zamówień Produktów przez Kontrahentów.

Koszty usług merchandisingowych, ani inne zbliżone kategorie wydatków, pod które można byłoby zakwalifikować wydatki wskazane w niniejszym wniosku nie zostały wymienione w negatywnym katalogu kosztów wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak wskazać, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 66 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się poniesionych wydatków oraz wartości przekazanych rzeczy, praw lub wykonanych usług, wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, w szczególności w związku z popełnieniem przestępstwa określonego w art. 229 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.).

Brzmienie tego przepisu oznacza, że w jego świetle nie jest istotne, czy dana czynność, w następstwie której uzyskano określone przychody bądź poniesiono określone koszty, wynika z prawnie skutecznej umowy. Istotnym jest to, czy taka czynność, z której wynikają te przychody lub koszty, w ogóle może być przedmiotem skutecznej umowy. Do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, doktryna zalicza m.in. czyny przestępcze (czyny objęte sankcją karną) i czyny naruszające zasady współżycia społecznego (patrz m.in. art. 58 i art. 3531 Kodeksu cywilnego).

Należy przypomnieć, że w wyroku z 26 stycznia 2006 r., sygn. akt II CK 378/05 Sąd Najwyższy orzekł, że zastrzeganie dodatkowych opłat przez przedsiębiorcę handlowego za samo to, że kupowane od dostawcy towary znajdą się w sprzedaży w sklepach należących do tego przedsiębiorcy, stanowi czyn nieuczciwej konkurencji i powoduje nieważność umowy. W rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. nr 153, poz. 1503 ze zm.), czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie dostępu do rynku poprzez pobieranie opłat innych niż marża handlowa za przyjęcie towaru do sprzedaży.

Powracając do definicji kosztów uzyskania przychodów należy wskazać, że kwestią wstępną dla oceny możliwości uznania poniesionych wydatków na usługi merchandisingowe, za koszty podatkowe jest niewymienienie wydatku w art. 16 ust 1 cytowanej ustawy, a następnie ustalenie związku przyczynowego, jak i ekonomicznego pomiędzy ich uregulowaniem a przychodami, jakie Spółka osiąga lub ma szansę osiągnąć, wydatkując środki pieniężne na dany cel.

Jak bowiem wykazano powyżej, przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanym w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem jego związku z przychodem i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu.

W związku z powyższym, koszty nabytych usług merchandisingowych w części przypadającej proporcjonalnie na udział Wnioskodawcy w zyskach Spółki – o ile nie będą stanowiły wydatków wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy – będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, jeżeli będą poniesione w celu osiągnięcia przychodu podatkowego lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Odnośnie powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych i wyroków sądów administracyjnych, wskazać należy, że zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa
(art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie
z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną
w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin