Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-28/16-2/ŁM
z 17 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2016 r. (data wpływu 28 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie praw ze zgłoszeń znaków towarowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie praw ze zgłoszeń znaków towarowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej również: Spółka) jest spółką kapitałową, mającą siedzibę i ośrodek faktycznego zarządu na terytorium Polski oraz podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Spółka nabyła w roku 2015 szereg praw ochronnych na znaki towarowe (dalej: Zarejestrowane Znaki Towarowe) oraz praw wynikających ze zgłoszeń znaków towarowych, w odniesieniu do których nie nadane zostały jeszcze prawa ochronne (dalej: Prawa Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych) (dalej łącznie: Znaki Towarowe). Spółka po nabyciu Znaków Towarowych udziela odpłatnie podmiotom trzecim praw do korzystania ze Znaków Towarowych, tj. zarówno Zarejestrowanych Znaków Towarowych, jak i Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych. Podmioty trzecie, które mają prawo do korzystania ze Znaków Towarowych w zakresie określonym umową licencyjną, wykorzystują je do oznaczania swoich wyrobów.

Wartość nabytych Znaków Towarowych, w tym Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych, została określona przez rzeczoznawcę. Wnioskodawca podkreśla, że wartość jednostkowa części z ww. praw została ustalona na kwotę nie przekraczającą 3.500 zł, a części ww. praw przekracza wartość 3.500 zł.

Nabyte przez Spółkę Zarejestrowane Znaki Towarowe są przez Wnioskodawcę kwalifikowane jako wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 16b Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U z 2014 r. poz. 851 ze zm.; dalej: Ustawa CIT). Spółka do kosztów uzyskania przychodu zalicza odpisy amortyzacyjne od Zarejestrowanych Znaków Towarowych. W odniesieniu do Zarejestrowanych Znaków Towarowych o wartości początkowej określonej zgodnie z art. 16g Ustawy CIT nieprzekraczającej 3.500 zł, wydatki poniesione na nabycie takich praw Spółka zakwalifikowała jednorazowo jako koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 16d Ustawy CIT.

Natomiast wydatki poniesione na nabycie Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych Wnioskodawca planuje zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w momencie ujęcia wydatku w księgach rachunkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatek na nabycie Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych o wartości przekraczającej 3.500 zł oraz o wartości niższej niż 3.500 zł może być zakwalifikowany jednorazowo przez Wnioskodawcę jako koszt uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy nabyte Prawa Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych mogą zostać jednorazowo zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT w momencie poniesienia, tj. ujęcia w księgach rachunkowych.

Uzasadnienie.

Stosownie do art. 15 ust. 1 Ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów są „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.

Powołując się na wskazaną regulację prawną oraz dorobek doktryny i orzecznictwa w tym zakresie, należy wskazać, że kosztem uzyskania przychodów na gruncie Ustawy CIT jest wydatek:

1. faktycznie poniesiony przez podatnika,
2. definitywny (rzeczywisty), którego wartość została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostający w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów,
5. który został właściwie udokumentowany,
6. nieznajdujący się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

W pierwszej kolejności należy wskazać że, w ocenie Wnioskodawcy, nabyte Prawa Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych nie spełniają przesłanek zakwalifikowania ich jako wartości niematerialnych i prawnych (WNiP) na gruncie Ustawy CIT. W konsekwencji nabyte prawe nie podlegają amortyzacji podatkowej, zgodnie z regulacją art. 16b ust. 1 ustawy CIT.

Ustawa CIT zawiera zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych (WNiP), które podlegają amortyzacji podatkowej. Zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. − Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how),

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Prawa, które nie zostały wymienione wprost w zamkniętym katalogu ustawowym jako WNiP, nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii, a tym samym nie stanowią WNiP na gruncie Ustawy CIT, co oznacza, że wydatki na ich nabycie nie mogą być odnoszone w koszty poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ustawa CIT wskazuje zatem, że WNiP stanową prawa ochronne na znaki towarowe udzielane na warunkach określonych w ustawie − Prawo własności przemysłowej (art. 6 ust. 1 ustawy prawo własności przemysłowej − dalej Ustawy PWP). Wśród podlegających amortyzacji WNiP nie znajdują się natomiast prawa ze zgłoszeń rejestracyjnych znaków towarowych, co do których nie doszło jeszcze do rejestracji. Zabieg ustawodawcy w tym zakresie jest celowy, gdyż ustawa PWP rozróżnia te dwie kategorie praw powiązanych ze znakami towarowymi, a zatem racjonalny ustawodawca nakazał podatkową amortyzację tylko jednego ze wskazanych praw. Podkreślić należy, że przedmiotem amortyzacji na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy CIT nie jest sam znak towarowy lub faktyczne wykorzystywanie niezarejestrowanego znaku, a prawo do znaku towarowego, wynikające z Ustawy PWP.

Stosownie do przepisów Ustawy PWP znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa − w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 1 i 2 Ustawy PWP). W orzecznictwie podkreśla się przy tym odrębność pojęcia znaku towarowego od pojęcia prawa do znaku towarowego. Powstanie znaku towarowego jest niezależne od jakiejkolwiek procedury prawnej. Staje się nim z momentem zastosowania wybranego przez przedsiębiorcę oznaczenia w funkcji znaku towarowego, a więc z oznaczaniem jego towarów i usług. Natomiast rejestracja znaku, która ma charakter fakultatywny, decyduje o nadaniu temu znakowi określonego przez szczegółowe regulacje prawne prawa ochronnego (np. NSA w wyroku z dnia 25 sierpnia 2010 r., sygn. akt II FSK 627/09).

Prawa z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne, a więc np. znak towarowy, wobec którego trwa procedura rejestracyjna, są zbywalne (zgodnie z art. 162 ust. 6 Ustawy PWP). Przedmiotem takiego przeniesienia nie jest prawo ochronne na znak towarowy − to bowiem nie zostało jeszcze udzielone − ale jak wskazuje orzecznictwo sądowe, ekspektatywa takiego prawa. Art. 16b ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT nie przewiduje możliwości amortyzowania ekspektatywy praw ochronnych.

Z powyższego wynika więc, że prawo ochronne na znak towarowy może być WNiP, podlegającą amortyzacji podatkowej. Natomiast prawo z dokonanego zgłoszenia, w odniesieniu do którego nie udzielono prawa ochronnego, nie może być uznane za wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT. Wykluczenie kwalifikacji wydatku poniesionego przez Wnioskodawcę na nabycie Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych jako nabycia WNiP pozwala na stwierdzenie, że wydatek powinien być bezpośrednio ujęty w kosztach uzyskania przychodów w całości na moment jego poniesienia, zwłaszcza, że dla wskazanego wydatku nie znajduje zastosowania katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, a w szczególności przepis art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b Ustawy CIT.

Należy podkreślić, że ciężar nakładów na zakup Znaków Towarowych, w tym Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych został poniesiony przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodu, a prawa do wykorzystywania tych ze Znaków Towarowych, w odniesieniu do których nie nadane zostały jeszcze prawa ochronne (tj. Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych) są udostępniane za wynagrodzeniem podmiotowi trzeciemu na podstawie umowy licencyjnej. Istnieje zatem związek poniesionego wydatku z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami, a kwalifikacja poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów wynika z ogólnej regulacji przepisu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Wobec spełnienia pozytywnych przesłanek uznania wydatku za koszt podatkowy, określonych w art. 15 ust. 1 ustawy CIT, poniesione wydatki na nabycie Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w całości jednorazowo w dacie poniesienia tego wydatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka nabyła w 2015 r. prawa ochronne na znaki towarowe (dalej: Zarejestrowane Znaki Towarowe) oraz prawa wynikające ze zgłoszeń znaków towarowych, w odniesieniu do których nie nadane zostały jeszcze prawa ochronne (dalej: Prawa Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych). Spółka po ich nabyciu udziela odpłatnie podmiotom trzecim zarówno praw do korzystania z Zarejestrowanych Znaków Towarowych, jak i Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych. Wartość jednostkowa części z Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych została ustalona na kwotę nie przekraczającą 3.500 zł, a części ww. praw przekracza wartość 3.500 zł.

Odnośnie Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych należy wskazać, ze ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Aby więc prawa do znaków towarowych, patentów i wzorów przemysłowych mogły zostać uznane za wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych muszą spełniać następujące warunki:

• muszą zostać nabyte przez podatnika,
• muszą nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• muszą być wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej albo oddane przez podatnika do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1,
• przewidywany okres ich wykorzystywania winien wynosić dłużej niż rok.
  
  

Zgodnie z art. 6 ust. 1 w związku z art. 162 ustawy Prawo własności przemysłowej prawem zbywalnym są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Jak stanowi art. 120 ustawy Prawo własności przemysłowej: znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy. Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ww. ustawy). Natomiast zgodnie z art. 153 tej ustawy przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis art. 162 ww. ustawy, dodaje ponadto, że prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu.

W celu uzyskania pełnej ochrony prawnej w odniesieniu do przedmiotów własności przemysłowej dla większości z nich wymagane jest:

• dokonanie ich zgłoszenia do Urzędu Patentowego RP,
• wydanie przez ten organ decyzji w sprawie udzielenia patentu, praw ochronnych lub praw z rejestracji.
  
  

W świetle powyższego należy podkreślić, że elementarnym warunkiem uznania za wartości niematerialne i prawne praw do znaków towarowych, wynalazków i wzorów przemysłowych jest ich zarejestrowanie, a nie zgłoszenie do rejestracji w Urzędzie Patentowym lub Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego.

Brak jest zatem podstaw do uznania, że Prawa Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych stanowią podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu należy jednak wskazać, że wydatki na nabycie Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu. Tym samym na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Odnośnie natomiast do momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów należy wskazać, że na podstawie kryterium stopnia powiązania danego wydatku z osiąganym przychodem, ustawodawca wyróżnia dwie kategorie kosztów podatkowych:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami – ich poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów, możliwe jest zatem ustalenie, kiedy i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód,
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy zatem rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody.

Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów, nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec tego kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały poniesione w sposób racjonalny w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów).

W związku z powyższym należy uznać, że wydatki na nabycie Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami, gdyż nie ma możliwości powiązania ich z powstaniem konkretnych przychodów. Wydatki te są przykładem kosztu poniesionego w celu osiągnięcia długofalowych korzyści, a nie konkretnego przychodu, dlatego też należy zakwalifikować je do kosztów pośrednich.

Moment potrącenia kosztów pośrednich wynika z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym: koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ww. ustawy).

Z powyższego wynika zatem, że pod pojęciem „dzień poniesienia kosztu” należy rozumieć dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych, za wyjątkiem kosztów ujętych jako rezerwy bądź bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Reasumując − wydatki na nabycie Praw Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych o wartości przekraczającej 3.500 zł oraz o wartości niższej niż 3.500 zł z racji tego, że Prawa Ze Zgłoszeń Znaków Towarowych nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych, stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami. W konsekwencji powinny one zostać zaliczone do kosztów podatkowych Wnioskodawcy jednorazowo w dacie ich poniesienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.