Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-273/16/BD
z 16 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 18 marca 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 22 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia licencji na korzystanie z oprogramowania do wartości niematerialnych i prawnych (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia licencji na korzystanie z oprogramowania do wartości niematerialnych i prawnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”) podlegającym obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Rok podatkowy Spółki trwa od 1 kwietnia do 31 marca.

Wnioskodawca posiada Zezwolenie nr 370 z 16 października 2013 r. (dalej: „Zezwolenie Strefowe”) na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”). Wnioskodawca nie poniósł jeszcze żadnych kosztów kwalifikowanych w związku z inwestycją będącą podstawą do uzyskania Zezwolenia Strefowego oraz nie uzyskał żadnych przychodów strefowych (ten stan pozostanie niezmieniony do końca roku podatkowego 2015/2016), a tym samym nie korzystał ze zwolnienia podatkowego dostępnego w SSE. Jak dotąd Spółka zawarła jedynie umowę na budowę hali, w której w przyszłości prowadzona będzie działalność na podstawie Zezwolenia Strefowego (zakończenie robót planuje się dopiero na koniec sierpnia 2016 r., a zatem w kolejnym roku podatkowym).

W 2015 r. Spółka nabyła licencję na poszczególne moduły Oprogramowania S, przy czym nabycie zostało dokonane za pośrednictwem spółki z grupy (jedna ze spółek z grupy nabyła od dostawcy oprogramowania licencje na korzystanie z programu S dla innych spółek z grupy, w tym dla Wnioskodawcy). Spółka została obciążona kosztami licencji przez spółkę z grupy, która wystawiła na nią fakturę obejmującą koszty nabycia licencji oraz bieżące koszty utrzymania oprogramowania. Spółka zamierza wykorzystywać Oprogramowanie S w swojej działalności przez okres przekraczający jeden rok.

Po dokonaniu czynności wdrożeniowych w odniesieniu do Oprogramowania S, z dniem 31 grudnia 2015 r., zostało ono wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki jako wartość niematerialna i prawna (dalej: „WNiP”).

Wartość początkowa WNiP przyjęta została w wysokości ceny nabycia (kosztów licencji), powiększonej o wydatki związane z dostosowaniem i wdrożeniem Oprogramowania S, poniesione na rzecz podmiotów będących zewnętrznymi (odrębnymi od podmiotu udzielającego licencji) konsultantami. Koszty te, oprócz usługi wdrożenia obejmowały m.in. koszty tłumaczeń, noclegów konsultantów prowadzących prace wdrożeniowe oraz koszty wynajmu sali na potrzeby testów. W wartości początkowej WNiP nie została uwzględniona opłata za utrzymanie Oprogramowania. Zarówno cena nabycia licencji, jak i koszty wdrożenia zostały zapłacone przez Spółkę w bieżącym roku podatkowym (2015/2016) i nie zostały Spółce w jakikolwiek sposób zwrócone. Wydatki na licencję nie są rozpoznawane za koszty kwalifikowane inwestycji będącej podstawą do uzyskania zezwolenia na prowadzenia działalności na terenie SSE.

W związku z nabyciem licencji, Spółka planuje dokonanie odliczenia od podstawy opodatkowania podatkiem CIT za rok 2015/2016 (tj. trwający od 1 kwietnia 2015 r. do 31 marca 2016 r.) wydatków na nabycie nowych technologii, o których mowa w art. 18b ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r. (mającym zastosowanie w odniesieniu do Spółki do końca bieżącego roku podatkowego).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy nabyta przez Spółkę licencja na Oprogramowanie S stanowi wartość niematerialną i prawną? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Na wstępie Spółka pragnie podkreślić, że z uwagi na rok podatkowy inny niż rok kalendarzowy (trwający od 1 kwietnia do 31 marca), do końca bieżącego roku podatkowego (tj. do 31 marca 2016 r.) mają do niej zastosowanie przepisy art. 18b ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r. (zgodnie z art. 12 ustawy z 25 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem innowacyjności - Dz.U. z 2015 r., poz. 1767).

Zdaniem Wnioskodawcy, nabyta przez Spółkę licencja na Oprogramowanie S stanowi wartość niematerialną i prawną.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT, za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne uważa się m.in. nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe oraz licencje o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zgodnie z ustawową definicją, Spółka będzie mogła wykazać w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej dla celów podatkowych WNiP w postaci Oprogramowania S, jeżeli spełniać będzie ona następujące warunki:

• została nabyta przez podatnika,
• należy do jednej z kategorii WNIP wskazanych w art. 16b ust. 1 pkt 1-7 ustawy o CIT (m.in. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe oraz licencje),
• nadaje się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia jej do używania,
• przewidywany okres używania przekracza rok,
• wykorzystywana jest na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.
  
  

Oprogramowanie komputerowe stanowi jeden ze szczególnych rodzajów utworów w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2006 r., nr 90, poz. 631 ze zm., dalej: „Prawo autorskie”). Zgodnie z art. 74 ust. 1 tej ustawy, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie. Jednocześnie, zgodnie z art. 41 ust. 2 Prawa autorskiego „licencją” jest umowa o przeniesienie majątkowych praw autorskich lub o korzystanie z utworu (rozumianego również jako program komputerowy). Majątkowymi prawami autorskimi są m.in. prawo do korzystania z utworu oraz do rozporządzania nim. W związku z tym sytuacja, w której na mocy umowy jakikolwiek podmiot otrzymuje prawo do wykorzystywania programu komputerowego stanowi dla tego podmiotu, jak wskazuje Wnioskodawca, uzyskanie (nabycie) licencji.

Mając zatem na uwadze, że Spółka nabyła licencję na Oprogramowanie S, które w dniu przyjęcia do używania (po dokonaniu wdrożenia) nadawało się do gospodarczego wykorzystania, a Spółka planuje je wykorzystywać na potrzeby związane z działalnością gospodarczą przez okres przekraczający rok, stwierdzić należy, że nabyte oprogramowanie stanowi wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przytoczona powyżej regulacja wskazuje, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła pozyskiwania przychodu. Z powyższego przepisu wynika również, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania licencje – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, licencje podlegają amortyzacji, jako wartości niematerialne i prawne, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane przez podatnika do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), najmu, dzierżawy lub leasingu.
  
  

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył, za pośrednictwem spółki z grupy kapitałowej licencję na poszczególne moduły Oprogramowania S. W związku z powyższym Wnioskodawca został obciążony przez spółkę z grupy kosztami licencji, które obejmowały koszty nabycia licencji oraz bieżące koszty utrzymania Oprogramowania. Ponadto Wnioskodawca podkreśla, że wydatki te nie zostały w jakikolwiek sposób zwrócone, a Spółka zamierza wykorzystywać Oprogramowanie S przez okres przekraczający jeden rok. Dodatkowo zakupiona przez Wnioskodawcę licencja 31 grudnia 2015 r. została ujęta w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, jako wartość niematerialna i prawna.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że zakupiona licencja stanowi podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, ponieważ została nabyta przez Wnioskodawcę, nadaje się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, a jej przewidywany okres użytkowania jest dłuższy niż rok oraz zostanie wykorzystywana przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Reasumując, należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania licencji na korzystanie z oprogramowania za wartość niematerialną i prawną należy uznać za prawidłowe.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.